Don't Worry, Be Happy

<<
กันยายน 2550
 1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
30 
 
10 กันยายน 2550
 

Title: ทางเท้า




วันเริ่มทำงานเวลาเช้าตรู่
รีบลุกออกจากที่นอน ฟ้ายังไม่สว่างดี
แปรงฟัน อาบน้ำ ปลดทุกข์
เช้าเกินไป...เลยไม่มีทุกข์ให้ปลด

นั่งมอเตอร์ไซด์รับจ้าง
จากหน้าหมู่บ้าน มุ่งไปป้ายรถเมล์ริมถนนใหญ่

รอรถเมล์ ชิงดีชิงเด่นกับคนหมู่มาก เพื่อให้ได้ที่นั่ง

ถึงที่ทำงาน ตอกบัตร นั่งประจำโต๊ะตัวเดิม เปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ประจำตัว
นั่งปล่อยลมหายใจรวยริน ตามองนาฬิกา เมื่อไหร่งานจะเลิก

ห้าโมงเย็นปิดคอมพิวเตอร์ เก็บข้าวของ รีบกลับบ้าน ก่อนรถติด
หมดไปอีกวัน ชีวิตที่เร่งรีบ

ศีรษะพิงพนัก หลับตา

กูกำลังทำอะไรอยู่
กูไม่ต้องการชีวิตแบบนี้...
ผมทะเลาะกับเสียงของหัวใจ

แต่มึงต้องทำ ถ้ามึงไม่ทำ แล้วมึงจะแดกอะไร?
คำตอบจากสมอง วิ่งเข้าสู่ห้วงความคิด

รถเมล์จอดป้าย
มอเตอร์ไซด์วินเข้าคิว หาลูกค้า
ใครๆก็ต่างเร่งรีบ เพราะอยากกลับบ้านนอนเร็วๆ

ผมเดินเลยวินมอเตอร์ไซด์
ข้ามถนนไปยังฝั่งตรงข้าม

“ไม่ขึ้นมอเตอร์ไซด์หรือน้อง”
พี่วินฯ คนคุ้นหน้า ตะโกนถาม

“ไม่ล่ะ...วันนี้ผมอยากเดิน” ผมตอบ

ผมเดินก้มมองทางเท้า
เดินไปเรื่อยๆ
...
เรื่อยๆ
...
เรื่อยๆ
...

ผมรู้สึกสบายใจ
แม้จะเดินเท้าเป็นระยะทางไกล
แต่ทำไม ผมถึงไม่รู้สึกเหนื่อย

แม้จะถึงบ้านช้า แต่ทำไมผมถึงไม่หงุดหงิด


ทำไม...

สายตากวาดมองดูผู้คนในซอย
แม้จะเป็นช่วงเวลาเย็นย่ำแล้ว

ผมยังเห็นคนวิ่ง คนนั่งอยู่บนรถด้วยท่าทีกระวนกระวาย
จะมีซักกี่คน ที่เดินเนิบๆแบบผม

เสียงบีบแตร ประสานเสียงกันเป็นดนตรีซิมโฟนี่
กองขี้หมาแห้งที่อยู่บนดอกไม้ริมทางแสนสวย

เหล่าสุนัขที่คุ้ยหาอาหารจากกองขยะ
ไม่ต่างอะไรไปจากผู้คนที่แห่แหนกันเข้าตลาดเพื่อหาอะไรกินเป็นข้าวเย็น

นี่สินะ ประโยชน์ของความที่ไม่เร่งรีบ
เราสามารถสังเกตเห็นทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบตัว

หากผมรีบ...
ผมจะได้ยินเสียงดนตรีแหลมๆ จากแตรรถยนต์หรือ?

หากผมรีบ
ผมจะได้เห็นความสวยงามที่อยู่คู่กับความสกปรกหรือเปล่า

ผมคงไม่เห็น และไม่มีเวลามาพินิจ พิจารณาอะไรมากนัก
นอกจากจิตที่มุ่งหวัง อยากจะไปให้ถึงจุดหมายให้เร็วที่สุด

ในสังคม หากมีคนชักช้าซัก หนึ่งถึงสองคน จะเป็นอะไรไหม
หากมีคนช้าซัก สิบถึงยี่สิบคน จะลดความวุ่นวายลงได้หรือเปล่า

ผมแหงนหน้า มองฟ้า หลับตา รับสายลมร้อนที่พัดผ่าน

อากาศร้อน...แต่ใจไม่ร้อน
หากเราใจเย็น...แม้แต่ลมตด เราก็รู้สึกเย็นได้

หมดเวลาเอื่อยเฉื่อย...
ผมโบกมอเตอร์ไซด์ รีบกลับบ้านนอน

พรุ่งนี้ต้องรีบตื่นแต่เช้าไปทำงานอีก






Get this widget | Share | Track details





Create Date : 10 กันยายน 2550
Last Update : 10 กันยายน 2550 21:39:30 น. 13 comments
Counter : 951 Pageviews.  
 
 
 
 
จริงๆ เราอาจจะเหนื่อยล้ากับบางสิ่งที่ดูจำเจ จนเหมือนจนใจที่จะหาทางออก แต่ในทางตันหรือในห้วงความคิดที่ปิดล้อมด้วยความคิดนานาจิตตัง กลับมีอีกฉากนึงของชีวิต ที่สะท้อนบางสิ่งจนทำให้เราเกิดรู้สึกดีๆ แม้เพียงทางเดิน...สู้ต่อไปนะค่ะ โลกนี้มีตั้งหลายสีและหลายมุมมองด้วย
 
 

โดย: รติกร (ratikorn ) วันที่: 10 กันยายน 2550 เวลา:23:16:37 น.  

 
 
 
จุดหมายเหมือนกันแต่ต่างกันที่ทางเลือก

บางคนเลือกเดิน
บางคนเลือกวิ่ง
บางคนเลือกนั่งรถ
ฯลฯ

แต่ถึงยังไงก็ถึงจุดหมายเหมือนกันอยู่ดี
 
 

โดย: หมูปิ้งไม้ละ 5 บาท วันที่: 11 กันยายน 2550 เวลา:0:33:48 น.  

 
 
 
โห เขียนได้เห็นภาพตัวเองสมัยก่อนเลยอะคุณยางมะตอยฯ

การทำงานเช้าเย็นค่ำ เบื่อๆกับการรถติด ชีวิตที่เร่งรีบ...วงจรมนุษย์เงินเดือนก็เป็นอย่างนี้แหล่ะนา...

พอได้เป็นแอร์กี่ ชีวิตก็เหมือนดูจะมีความสุขขึ้น...แต่..กลับคิดถึงบ้าน...กลับคิดถึงวงจรอุบาทว์นั้นอีก...

ขอได้กลับบ้าน เรายอมทนทุกอย่าง..แต่พอกลับเข้าสู่วงจรมนุษย์เงินเดือนอีกครั้ง...ใจก็อยากออกอีกละ..

กลับมาบิน...บินอยู่ ก็คิดถึงวงจรชีวิตเร่งรีบนั้นอีก..ถึงเร่งรีบแต่ก็มีความสุขกับคนที่เร่งรีบข้างๆตัวเรา...

....ท่าจะประสาทละเรา กลับไปกลับมา...
 
 

โดย: GottaBeMary วันที่: 11 กันยายน 2550 เวลา:16:44:18 น.  

 
 
 
อ้อ ที่คุณยางมะตอยฯ เม้นท์ที่บล๊อกเดี๊ยน เดี๊ยนป่าวแบนนะคร้า สงสัยคุณยางฯมาเม้นต์ตอนเรากำลังปรับปรุงบล๊อกป่าว มันเลยไม่ได้ออนแอร์..ฮี่ๆ ยังไงก็เข้ามาเม้นต์ได้ใหม่นา อยากอ่านๆ
 
 

โดย: GottaBeMary วันที่: 11 กันยายน 2550 เวลา:16:45:23 น.  

 
 
 
คุณรติกร - ครับผม ตอนนี้กำลังเลือกมองสิ่งดีๆอยู่ครับ แล้วก็บางที สิ่งที่คนอื่นมองว่าไม่ดี เราอาจจะเห็นว่ามันสวยงามก็ได้ ว่าไหมครับ ^ ^

คุณหมูปิ้งฯ - ใจจริงแล้ว ผมอยากเลือกนั่งพักให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยอ่ะฮะ เสียอย่างเดียว ไม่มีสาวไหนยอมมาเลี้ยงผม 555+ สุดท้ายจุดมุ่งหมายนั้นก็คือการนอนหลับชั่วนิรันดร์ คุณหมูปิ้งคิดอย่างนั้นหรือเปล่าคับ ^ ^

คุณหนึ่ง - ก็ได้อย่างเสียอย่างอ่ะเนอะ เมื่อก่อนผมก็ทำงานเป็นครีเอทีฟ ก็ทำงานๆ ไม่ได้หลับไม่ได้นอน แต่พอตอนนี้เลิกงานเร็ว เป็นมนุษย์เงินเดือนธรรมดา กับโหยหาความรู้สึกเหมือนเมื่อตอนทำงานโฆษณาอีกครั้ง ผมว่าผมคงใช้ชีวิตแบบพวก มนุษย์ฟอร์แมท ที่เป็นพิมพ์ๆ เดียวออกมา ไม่ได้แหงๆเลย

เอาน่ะ ก็สู้กันต่อไปเนาะ
 
 

โดย: ยางมะตอยสีชมพู IP: 124.121.130.92 วันที่: 11 กันยายน 2550 เวลา:20:29:01 น.  

 
 
 
เขียนได้ดีนะ ออกแนวดราม่า แฝงปรัชญา แถมมีขำๆอีก ไม่สนใจเขียนหนังสือหน่อยเหรอ หุหุ บรรยายเห็นภาพเชียว อารมณ์คล้อยตาม
 
 

โดย: หยา(ศิลาริน) (pericardium ) วันที่: 11 กันยายน 2550 เวลา:21:17:39 น.  

 
 
 
อิอิ ขอบคุณฮะ...ก็อยากอยู่หรอกนะฮะ แต่สงสัยมือยังไม่ถึงล่ะมั้งผม ^ ^ ไว้รอบ่มเพาะอีกหน่อย อิอิ
 
 

โดย: ยางมะตอยสีชมพู (ยางมะตอยสีชมพู ) วันที่: 11 กันยายน 2550 เวลา:21:27:35 น.  

 
 
 
เห็นด้วยค่ะ
ซึ่งเราเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ณ ตอนนั้นจะนอนหลับแบบหมดห่วง
หรือยังมีห่วง
 
 

โดย: หมูปิ้งไม้ละ 5 บาท วันที่: 12 กันยายน 2550 เวลา:0:53:01 น.  

 
 
 
บางทีเราก็วิ่งอยู่โดยที่เราไม่รู้ตัว
 
 

โดย: ~posy in my mind~ IP: 125.26.1.61 วันที่: 12 กันยายน 2550 เวลา:21:43:44 น.  

 
 
 
ในความเห็นฮุ้งนะ ช้าไปแค่นาทีเดียวก็ทำให้เราพลาดโอกาสบางอย่างในชีวิตได้เลย เพราะฉะนั้นในชีวิตจริงเราจะช้าไม่ได้ ไม่ด๊ายยยยยย
 
 

โดย: Hoong ja ^_______^ (rukachan~ ) วันที่: 13 กันยายน 2550 เวลา:21:39:14 น.  

 
 
 
อี๋ๆๆ
 
 

โดย: อวดดี (auwddee ) วันที่: 14 กันยายน 2550 เวลา:9:43:41 น.  

 
 
 
โอ้ย เพลงเพราะมากมายอ่ะ น่ารักจริงๆเจ้าของบล๊อค เก๋เนอะคุณ
 
 

โดย: SweetYorkie วันที่: 16 กันยายน 2550 เวลา:23:27:58 น.  

 
 
 
ชีวิต... มีมุมที่น่ามองเสมอ (ถ้าหาเจอนะ 55+)
 
 

โดย: แว่นน้อยกลอยใจ IP: 118.173.127.106 วันที่: 31 ตุลาคม 2551 เวลา:17:54:33 น.  

Name
Opinion
*ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก

ยางมะตอยสีชมพู
 
Location :
กรุงเทพ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




เป็นมนุษย์เงินเดือน รับใช้การตลาด
ต้องคิดงานให้เกินคาด แล้วจะได้ตังค์ใช้

ชอบดนตรี เสียงเพลงเป็น ชีวิตจิตใจ
ตัวอักษรนั้นไซร้ กัดแทะได้ ทุกวี่วัน



ลายปากกา


ของเค้าดีจริง เข้าไปเยี่ยมชมกันได้ครับ ^ ^
ถึงแม้ว่าผมอาจจะยังไม่ใช่นักเขียน ถึงแม้ว่าผมอาจจะไม่มีคุณสมบัติแม้ที่จะคิดเขียน และถึงแม้ว่า เรื่องที่ผมเขียนนั้นจะห่วยแตกแค่ไหนก็ตาม แต่ว่ามันก็ออกมาจากมันสมองอันน้อยนิดของผม ขอร้องเถิดครับ กรุณาอย่าเอาไป คัดลอก เผยแพร่ ดัดแปลง ส่วนหนี่งส่วนใดหรือทั้งหมดของงานเขียนของผมเลย (ยางมะตอยสีชมพู) ผมขอสงวนสิทธิ์ตามกฏหมาย ซึ่งหากฝ่าฝืนโดยไม่ได้รับอนุญาตแล้ว จะมีโทษ ปรับตามกฏหมายตั้งแต่ 20,000 บาท ถึง 200,000 บาท หรือนำเรื่องไปเสนอสำนักพิมพ์ ถือเป็น การเสนอขาย มีโทษจำคุกตั้งแต่ 6 เดือน ถึง 4 ปี หรือ ปรับตั้งแต่ 100,000 บาทถึง 800,000 บาท หรือ ทั้งจำทั้งปรับนะครับ ขอบพระคุณเป็นอย่างสูง ที่ยังเข้าใจ และเห็นใจคนชอบเขียนห่วยๆอย่างผม (ตามมาตรา 69 แห่ง พ.ร.บ. กฏหมายลิขสิทธิ์)
[Add ยางมะตอยสีชมพู's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com