 |
|
|
 |
 |
|
|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
| 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
| 29 | 30 | 31 | |
|
|
| |
|
 |
|
|
|
|
| ยางมะตอยสีชมพู |
 |
|
|
Location :
กรุงเทพ Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
เป็นมนุษย์เงินเดือน รับใช้การตลาด
ต้องคิดงานให้เกินคาด แล้วจะได้ตังค์ใช้
ชอบดนตรี เสียงเพลงเป็น ชีวิตจิตใจ
ตัวอักษรนั้นไซร้ กัดแทะได้ ทุกวี่วัน
ของเค้าดีจริง เข้าไปเยี่ยมชมกันได้ครับ ^ ^
ถึงแม้ว่าผมอาจจะยังไม่ใช่นักเขียน
ถึงแม้ว่าผมอาจจะไม่มีคุณสมบัติแม้ที่จะคิดเขียน
และถึงแม้ว่า เรื่องที่ผมเขียนนั้นจะห่วยแตกแค่ไหนก็ตาม
แต่ว่ามันก็ออกมาจากมันสมองอันน้อยนิดของผม
ขอร้องเถิดครับ กรุณาอย่าเอาไป คัดลอก เผยแพร่ ดัดแปลง
ส่วนหนี่งส่วนใดหรือทั้งหมดของงานเขียนของผมเลย (ยางมะตอยสีชมพู)
ผมขอสงวนสิทธิ์ตามกฏหมาย ซึ่งหากฝ่าฝืนโดยไม่ได้รับอนุญาตแล้ว จะมีโทษ ปรับตามกฏหมายตั้งแต่ 20,000 บาท ถึง 200,000 บาท หรือนำเรื่องไปเสนอสำนักพิมพ์ ถือเป็น การเสนอขาย มีโทษจำคุกตั้งแต่ 6 เดือน ถึง 4 ปี หรือ ปรับตั้งแต่ 100,000 บาทถึง 800,000 บาท หรือ ทั้งจำทั้งปรับนะครับ ขอบพระคุณเป็นอย่างสูง
ที่ยังเข้าใจ และเห็นใจคนชอบเขียนห่วยๆอย่างผม
(ตามมาตรา 69 แห่ง พ.ร.บ. กฏหมายลิขสิทธิ์)
|
|
|
|
อิ อิ 
แววตาเปี่ยม...ความหมาย...และไฟฝัน
ฝ่าพายุ...หาญกล้า...ท้าประจัญ
ด้วยใจมั่น...เร่งเร้า...เข้าผจญ...
ออกมุ่งหา...ความหมาย...ที่ทายท้า
ไม่เคยล้า...ร่อนรุก...ทุกแห่งหน
ฝ่าเปลวแดด...แผดจ้า...เจ้าอดทน
พายุฝน...ลมแรง...แข็งใจบิน
หวังวันหนึ่ง ค้นพบ 'อิสระ'
ไม่ลดละแรงเร้าเจ้าผกผิน
พายุซัดเจ้าล้าหล่น...ร่วงลงดิน
เจ้าได้ยินเสียง 'อิสระ' เรียก...จากแสนไกล...
เป็นเสียงครืน...เคลื่อนทับเจ้าดับชีพ
อัดแรงบีบ...ปวดปร่า...น้ำตาไหล
ทรมานเจ็บทน...จนสิ้นใจ
หยาดน้ำตาหยดไหลเป็นเลือดริน
วินาทีนั้น!...เจ้าค้นพบ
ดุจทำนบพังทลายมลายสิ้น
เห็นโลกใหม่เจิดจ้าทั้งฟ้าดิน
เจ้าโบยบินกู่ร้องก้องนภา
จากวันนั้นไม่หวั่นทั้งดีร้าย
ภาพสุดท้ายหลุดพ้นเลิกค้นหา
เห็นโลกชัดแจ่มใจในดวงตา
ความตายปลุก...เจ้าฟื้นมา...มี 'ชีวิต' ฯ
'เมฆาล่องลอย'
สวัสดีขอรับท่านยางฯ
เป็นไง! ของฝากจากข้าพเจ้า
คนเขียนหนังสือ...ของฝากจะมีอะไร หากไม่ใช่ตัวอักษร
ขอบคุณที่ยังไม่ลืมกันนะขอรับ
ข้าพเจ้ากำลังพยายาม เขียนเรื่องที่เริ่มไว้ให้จบ
ปัญหาของเรื่องยาวก็คือ ยากจะรักษาอารมณ์ต่อเนื่องไว้
ทำอย่างไร ไม่ให้ความสนใจอื่น ๆ มาดึงสมาธิ เวลา ไปจากเรื่อง (ทั้งปัญหาในชีวิตประจำวัน...กินเหล้ากับเพื่อน...เหนื่อย...สาระพัด)
นี่คงเป็นอีกด่าน ที่ต้องผ่านให้ได้
วันใดสามารถเขียนได้เป็นกิจวัตร นั่งลงแล้วต่อเลย
วันนั้นคงถือว่า ผ่านไปอีกขั้น...
แต่วันนี้...นั่งแล้ว...ต่อไม่ออก! ไปไม่ได้!
ข้าพเจ้าจะมุดศีรษะในกะลา
เขียนต่อไปขอรับ
เขียนจนกว่าจะคุ้นเคย
จนกว่าจะ 'ร่ายกระบี่ได้ดังใจ'
ขอบคุณที่แวะทักทายขอรับ
คารวะ
'น้ำคลำสีเทอร์คอยท์'