BlogGang.com : : ยางมะตอยสีชมพู : Title: ตู้เก็บความทรงจำ

Don't Worry, Be Happy

<<

ธันวาคม 2552

		1	2	3	4	5
6	7	8	9	10	11	12
13	14	15	16	17	18	19
20	21	22	23	24	25	26
27	28	29	30	31

30 ธันวาคม 2552

Title: ตู้เก็บความทรงจำ

Title: ตู้เก็บความทรงจำ

เป็นประจำเหมือนทุกปีที่ก่อนปีใหม่จะมาถึงทีไร ผมจะเก็บกวาดห้องส่วนตัวของผม

ห้องส่วนตัวที่ว่านั้นผมมีอยู่สองห้องครับ หนึ่งคือห้องหลับฝัน และสองคือห้องจินตนาการ จะว่าไปผมตั้งชื่อเรียกทั้งสองห้องนี้ให้ดูสวยหรูไปหน่อย ทั้งที่ความเป็นจริงทั้งสองห้องมีสภาพคล้ายกับห้องเก็บของ และห้องขยะที่ถูกฟิวชั่นรวมเข้าด้วยกัน พอนึกออกใช่ไหมครับว่าทั้งสองห้องมีสภาพเป็นอย่างไร

มีไม่บ่อยครั้งนักหรอกครับที่ผมจะสลัดขน บิดขี้เกียจแล้วลุกขึ้นมาเก็บกวาดห้อง หนึ่งคือวันสงกรานต์ สองคือวันก่อนปีใหม่ และสามก็ต่อเมื่อผมรู้สึกคัน และมีผื่นขึ้นตามตัวนั่นแหล่ะครับถึงได้รู้ว่า ได้เวลาเก็บกวาดห้อง และซักผ้าปูที่นอน ผ้าห่ม หมอน มุ้งแล้วล่ะ ในวงเล็บว่า หลังจากผ่านไป 3 เดือน

วันนี้ก็เช่นเดียวกัน เป้าหมายในวันแรกคือทำความสะอาดห้องจินตนาการก่อน สิ่งที่มีในห้องนี้แน่นอนก็คือคอมพิวเตอร์ เป็นอุปกรณ์สร้างสรรค์งานที่จะขาดไม่ได้เลย กลับถึงบ้านเมื่อไร สิ่งที่ผมทำอันดับแรกก่อนทุกครั้งนั่นก็คือการเปิดคอมพิวเตอร์เนี่ยแหละ

ในห้องนี้ยังมีเตียงนอนขนาดความกว้าง 3 ฟุตที่เอาไว้วางของ แผ่นซีดี หนังสือแทนที่จะเอาไว้นอนพักผ่อน ชั้นวางหนังสือหนึ่งหลัง ตู้เก็บหนังสือที่เป็นชั้นๆ ซื้อจากห้างดิสเคาท์สโตร์ ที่มีทั้งหมด 5 ชั้น แน่นอนทั้งสองตู้ถูกอัดแน่นไปด้วยหนังสือจนไม่มีเนื้อที่จะยัดแล้ว นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมหนังสือบางเล่ม ถึงถูกเนรเทศไปไว้บนเตียงนอนแทน

จริงแท้แน่นอนว่าของทุกอย่างในห้องนี้ถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่น และหยากไย่ ในขณะที่จัดหนังสือให้เข้าที่ผมก็เหลือบไปเห็นหนังสือการ์ตูนเล่มเก่าที่ไม่ได้อ่านมานานแล้ว นั่นก็คือจอมเก บลูส์ เรื่องราวของมาเอดะ ไทซน นักเรียน ม.ปลายผู้มีความฝันอยากเป็นนักมวยอาชีพ ผมใช้เวลาอ่านหนังสือการ์ตูนเล่มนี้ไปนานพอสมควร จนมารู้ตัวอีกทีเวลาก็ผ่านไปกว่าชั่วโมงแล้ว ผมผละจากหนังสือการ์ตูนเก่าๆ รีบจัดหนังสือให้เข้าที่เข้าทาง รวมถึงนิตยสารเก่าๆ ที่บางเล่มผมยังไม่ได้อ่านด้วยซ้ำ ผมนั่งเลือกทีละเล่ม ว่าเล่มไหนสมควรชั่งกิโลขาย หรือจะเอาไปบริจาค หรือบางเล่มสมควรมีชีวิตอยู่บนโต๊ะทำงานของผมต่อ

จากนั้นผมก็หันไปจัดการกับตู้เก็บเทปเพลง และซีดีของผม ซีดีบางแผ่นถูกนำออกมาเปิดฟัง และเมื่อพอผมฟังเสร็จแล้วก็ทิ้งไว้ไม่เก็บเข้ากล่องให้เรียบร้อย ทำให้บางแผ่นมีฝุ่นจับ และรอยขีดข่วนบ้างพอสมควร

ผมนึกย้อนไปถึงวันแรกที่ผมตัดสินใจซื้อเทปเพลงด้วยเงินของตัวเอง ตอนนั้นผมเรียนอยู่เพียงชั้น ป.3 แต่ก็ได้ยินเพลงนี้บ่อยมากๆ จนชอบ และอดรนทนไม่ไหวต้องไปถอยมาฟังให้หายอยาก เพลงนั้นก็คือ Broken Hearted Woman ของ Jessica Jay ในอัลบั้ม Megadance 1 จำได้เพียงว่าผมชอบจังหวะเพลงๆ นี้ ความหมงความหมายยังไม่รู้หรอกครับ และนั่นเป็นจุดกำเนิดของการสะสมเทปเพลงทุกวง ทุกแนวของผมตั้งแต่นั้นมา จำได้ว่าผมซื้อเทปอาทิตย์ล่ะม้วน จากการเก็บเงินวันละ 10 บาท พอโตขึ้นมาหน่อยก็เขยิบมาเป็นอาทิตย์ละ 2 ม้วน หนักสุดเลยเถิดล่อไป 5 ม้วนต่ออาทิตย์ และหลังจากนั้นนวัตกรรมซีดีก็เข้ามา จำได้ว่าเทปม้วนสุดท้ายของผมก่อนที่จะหันไปซื้อซีดีแทนเป็นของวง บอดี้แสลม ชุดแรกสุดที่ออกกับค่ายมิวสิคบัคส์ นั่นแหละ

ยิ่งจัดของนานเท่าไหร่ ความทรงจำสมัยก่อนยิ่งพรั่งพรูออกมา ผมเจอภาพถ่ายกับเพื่อนๆ ในสมัยมัธยมหลายอัลบั้ม ผมค่อยๆ ปัดฝุ่นและพลิกดูรูปทีละหน้า ทีละอัลบั้ม ขณะที่ดูรูปไปก็คิดไปว่าในตอนนั้นผมทำอะไร และอยู่ที่ไหน นึกไปก็อดยิ้มไปไม่ได้

จนผมมาเจอกับจดหมายอยู่ปึกหนึ่ง จดหมายทั้งหมดนี้ถูกส่งมาจากคนๆ เดียวกัน ผมพลิกอ่านทีละฉบับ ผมนึกย้อนในวันแรกที่ผมได้คุยกับเธอ และตกลงเป็นเพื่อนทางจดหมายกัน แต่มีข้อตกลงว่าเธอจะเขียนจดหมายมาหาผมก่อน หลังจากวันนั้นผมเฝ้ารอจดหมายที่เธอจะส่งมาอยู่ทุกวัน จนวันแรกที่จดหมายมาถึง ผมจำได้ว่าผมอ่านซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายรอบเลยทีเดียวล่ะ เราเขียนจดหมายโต้ตอบกันอย่างเดียวเป็นเวลา 2 ปีโดยที่ผมไม่กล้าที่จะขอเบอร์โทรศัพท์เธอ จนวันที่ผมกล้าพอที่จะได้ยินเสียงจริงของเธอ ก็เป็นวันที่จดหมายฉบับสุดท้ายถูกส่งมาถึงบ้านพอดี และผมไม่คาดคิดเลยว่านั่นจะเป็นวันสุดท้ายที่เราจะได้คุยกัน จวบจนวันนี้เราต่างกลายเป็นแปลกหน้าของกันและกันไปแล้ว

จะว่าไปการจัดของก็สนุกและมีความสุขเหมือนกัน สนุกที่ได้พบเจอบางสิ่งบางอย่างที่เราหลงลืมไปแล้ว สนุกกับการเลือกว่าจะมีสิ่งนั้นอยู่ต่อไปไหม หรือเราจะตัดใจทิ้งดี ทั้งที่ความจริงเราก็แทบไม่ได้ใช้ของชิ้นนั้นในชีวิตประจำวันแล้ว รวมถึงความสุขจากความทรงจำจากสิ่งของเหล่านั้น ไม่ว่าจะเป็นอารมณ์ ความรู้สึกในช่วงเวลานั้น ล้วนออกมาจากสิ่งของที่เราเก็บจนบางครั้งทำให้เราหลงเคลิ้มว่าเรายังอยู่ในช่วงเวลานั้นเลยก็มี

ถ้าอย่างนั้นผมคงต้องขอขอบคุณตู้เก็บของ ที่ยืนหยัดเก็บความทรงจำอันหลากหลายของผมไว้จวบจนวันนี้ด้วยสินะ

ผมจัดของเสร็จเรียบร้อยพร้อมๆ กับเลื่อนลิ้นชักเข้าไปตามเดิม

ความทรงจำที่สวยงามของผมถูกเก็บเข้าไปอีกครั้งเพื่อรอเวลา...เวลาที่ผมคิดถึง เวลาที่ผมอยากสนุก และถ้าวันไหนผมอยากมีความสุข
ผมจะเปิดลิ้นชักเพื่อที่จะจัดของ...อีกครั้ง

Create Date : 30 ธันวาคม 2552

Last Update : 30 ธันวาคม 2552 22:58:41 น.

5 comments

Counter : 3123 Pageviews.

แวะมาสุขสันต์วันปีใหม่นะค้าบ พรุ่งนี้ก็จะได้หยุดงานแว้ว เดินทางไปเที่ยวก็ขอให้ปลอดภัย ปีใหม่หน้าที่การงานรุ่งเรือง รายได้ดีๆ ร่ำรวย สุขภาพแข็งแรง คิดอะไรสมปรารถนาทุกประการครับ

โดย: ไม่รวยสักที

วันที่: 30 ธันวาคม 2552 เวลา:23:02:01 น.

มาส่งคำอวยพรปีใหม่ช้าไปนิดนะคะ พอดีไปเค้าท์ดาวน์ที่เชียงคานมา ขนาดไปรอบแรกเมื่อ 8-9 ธค.เท่านั้นเอง ไปช่วงปีใหม่นี้เจอร้านใหม่ๆกับร้านขายของกินเฉพาะกิจเยอะมาก นักท่องเที่ยวก็เยอะ(แต่คงไม่เท่าปาย) ครั้งนี้เราไปนอนบ้านเติมสุขกับบ้านชานเคียง ได้ช่วยพี่เค้าขายของด้วย สนุกดีค่ะ มิตรภาพที่ได้ทำให้อยากกลับไปอีกบ่อยๆเลยล่ะ

โดย: bellbomb (Applebee

) วันที่: 3 มกราคม 2553 เวลา:10:12:28 น.

ห้องผมสมัยก่อนนู้นก็คล้ายๆ แบบนี้เลยครับ ตอนนี้ห้องนอนเป็นแบบนี้ไม่ได้แระ เดี๋ยวเจ้าของร่วมเขาบ่น เหลือแต่ห้องทำงานที่ยังรกอยู่ ตั้งใจว่ากำลังจะจัดเหมือนกัน แต่ยังไม่ได้จังหวะซะทีอะดิ๊

การจัดของ (เก่าๆ) นี่ ทำให้เจอความทรงจำที่ผ่านไปแล้วเยอะเลยนะครับ เมื่อวานซืนผมไปห้องหนังสือในสวน ซึ่งมุมหนึ่งมีกล่องพลาสติกที่ผมใช้เก็บของเก่าๆ เำพื่อรื้อหาถาดใบเล็กๆ มาใช้วางแก้วน้ำบนโต๊ะทำงาน ระหว่างที่ยังรื้อลงไปไม่ถึงถาด ก็ได้ผ่านเรื่องราวเก่าๆ หลายชิ้นเชียว แต่ไม่กล้านั่งดูนาน เดี๋ยวงานไม่คืบ กร๊าก

หวัดดีปีใหม่คุณตอยครับ ช้าไปหน่อยเนอะ ขอบคุณที่ช่วยเปลี่ยนป้ายให้ ขอโทษที่โฮสต์เก่าพังครับ (โทษโฮสต์ อิๆ) แล้วก็เอาบัตรอวยพรรวมหมู่ของเพื่อนๆ ชาวลายปากกามาส่งด้วยครับ

โดย: คุณพีทคุง (ลายปากกา

) วันที่: 11 มกราคม 2553 เวลา:12:55:23 น.


เป็นความทรงจำที่ดีค่ะคุณยางมะตอย

โดย: หมูปิ้งไม้ละ 5 บาท

วันที่: 12 มกราคม 2553 เวลา:13:14:29 น.


ขอบคุณคุณยางที่ไปเยี่ยมกันที่บล็อกค่ะ

โดย: เหมือนพระจันทร์

วันที่: 13 มกราคม 2553 เวลา:18:36:45 น.

ยางมะตอยสีชมพู

Location :
กรุงเทพ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์

Smember

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

เป็นมนุษย์เงินเดือน รับใช้การตลาด
ต้องคิดงานให้เกินคาด แล้วจะได้ตังค์ใช้

ชอบดนตรี เสียงเพลงเป็น ชีวิตจิตใจ
ตัวอักษรนั้นไซร้ กัดแทะได้ ทุกวี่วัน

ลายปากกา

ของเค้าดีจริง เข้าไปเยี่ยมชมกันได้ครับ ^ ^
ถึงแม้ว่าผมอาจจะยังไม่ใช่นักเขียน ถึงแม้ว่าผมอาจจะไม่มีคุณสมบัติแม้ที่จะคิดเขียน และถึงแม้ว่า เรื่องที่ผมเขียนนั้นจะห่วยแตกแค่ไหนก็ตาม แต่ว่ามันก็ออกมาจากมันสมองอันน้อยนิดของผม ขอร้องเถิดครับ กรุณาอย่าเอาไป คัดลอก เผยแพร่ ดัดแปลง ส่วนหนี่งส่วนใดหรือทั้งหมดของงานเขียนของผมเลย (ยางมะตอยสีชมพู) ผมขอสงวนสิทธิ์ตามกฏหมาย ซึ่งหากฝ่าฝืนโดยไม่ได้รับอนุญาตแล้ว จะมีโทษ ปรับตามกฏหมายตั้งแต่ 20,000 บาท ถึง 200,000 บาท หรือนำเรื่องไปเสนอสำนักพิมพ์ ถือเป็น การเสนอขาย มีโทษจำคุกตั้งแต่ 6 เดือน ถึง 4 ปี หรือ ปรับตั้งแต่ 100,000 บาทถึง 800,000 บาท หรือ ทั้งจำทั้งปรับนะครับ ขอบพระคุณเป็นอย่างสูง ที่ยังเข้าใจ และเห็นใจคนชอบเขียนห่วยๆอย่างผม (ตามมาตรา 69 แห่ง พ.ร.บ. กฏหมายลิขสิทธิ์)

[Add ยางมะตอยสีชมพู's blog to your web]

Bloggang.com