Don't Worry, Be Happy

 
กันยายน 2549
 12
3456789
10111213141516
17181920212223
24252627282930
 
18 กันยายน 2549
 

Title: เด็กวันนี้...



เมื่อหลายเดือนก่อนผมได้มีโอกาสไปทำงานให้กับโรงเรียนแห่งหนึ่ง
และหน้าที่ของผมในวันนั้น คือการเป็น ช่างภาพ...

ปกติเวลาส่วนใหญ่ของผมในที่ทำงาน ก็คือการอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์
และการนอนหลับ (อย่างโจ่งแจ้ง) บนโต๊ะทำงานของผม
นานๆครั้งจะได้มีโอกาสไปรับบรีฟงานหรือประชุมกับลูกค้าบ้างประปราย

การออกมาทำงานข้างนอนนั้นถือเป็นเรื่องดีสำหรับผม
แม้งานนี้จะไม่ใช่งานใหญ่มากนัก...
แต่ผมก็รู้สึกพอใจที่ได้มาทำ...เพราะเหตุผลสำคัญตอนแรกก็คือ
มันเป็นการทำหนังสือรุ่น...และ โบรชัวร์ให้กับโรงเรียนพาณิชย์ฯ
หัวงูเล็กๆของเพื่อนๆในออฟฟิศรวมทั้งผมด้วย
เริ่มโผล่ออกมาเล็กน้อย หลังจากทราบว่าต้องมาที่นี่...

หลังจากรับงานจากลูกค้า (คุณครูใหญ่) เรียบร้อยแล้ว
มันช่างห่างไกลจากความคิดในตอนแรกสิ้นเชิง
เพราะ ร.ร.พาณิชย์แห่งนั้น มันมี ร.ร.ประถมเสียด้วยสิ
กลายเป็นว่า เราต้องมาถ่ายรูปให้เหล่าเด็กๆ

หลังจากผมตั้งกล้องแล้ว เด็กๆซึ่งตอนแรกเดินแถวมาอย่างเรียบร้อย
แต่เมื่อพอคล้อยหลังอาจารย์เท่านั้นแหล่ะ
ขอโทษครับ...โคตรซนเป็นลิงเลย
พวกเราต้องมาจักเด็กๆ ถ่ายรูปเหมือนกับการจับปูใส่กระด้ง

ถึงจะเหนื่อย แต่ความรู้สึกแปลกประหลาดนั้น
กลับผุดขึ้นมาอยู่ในใจผม...ผมรู้สึก สนุก และมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
เด็กๆเหล่านั้น ทำให้ผมสนุก มีความสุข และพาลให้ผม
นึกย้อนไปในอดีตเมื่อครั้งผมยังเด็ก
จริงๆแล้ว...การได้มาถ่ายรูปเด็กๆ อาจจะดีกว่า
การถ่ายรูปของ สาวๆ นักเรียนพาณิชย์ก็ได้

เราใช้เวลาในการถ่ายรูป
เก็บตกอากัปกิริยาของเด็กๆได้ราวๆ 2-3 วันได้
ในวันแรก ตอนที่พวกผมเก็บของกลับบ้าน
มีน้องกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาหาผม
แล้วถามว่า “พรุ่งนี้จะมาอีกไหมคะ..พี่ไป้ป์”
“มาสิครับ...เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่มาถ่ายรูปให้อีก” ผมตอบกลับไป
รู้ไหมครับ น้องๆเหล่านั้นดีใจ
และจับให้ผมเกี่ยวก้อยสัญญากับเค้าอีกแน่ะ...
กับคนที่เพิ่งรู้จักเพียงวันเดียว...เช่นผม

รุ่งเช้า...เมื่อผมมาถึงโรงเรียน ขณะนั้น
นักเรียนกำลังจะเดินเข้าแถวหน้าเสาธงกันอยู่
มีน้องคนหนึ่งในกลุ่มเมื่อวานเห็นผมเข้า
ก็รีบไปเรียกเพื่อนๆให้มาหาผม
ทันใดนั้น เด็กๆก็กรูวิ่งเข้ามาหาผมและเพื่อนๆ
จนผมและเพื่อนๆ (ในที่นี้คือท่านอินฯ และ เพื่อนอีกคนหนึ่ง)
ไล่ให้ไปเข้าแถวก่อน แล้วค่อยมาเล่นกันตอนพัก

พวกผมถ่ายรูปอยู่ที่นั่นทั้งวันได้ครับ
และน้องๆเหล่านั้น ก็วนเวียนเข้ามาหาพวกผม
เป็นระยะๆ เช่นกัน

จนวันสุดท้ายของการทำงาน
ขณะที่พวกเราจะขึ้นรถกลับ
น้องคนหนึ่ง ชื่อว่าน้องหมวย วิ่งเข้ามาหาพวกผม
แล้วบอกให้พวกเรารอก่อน...จากนั้นก็วิ่งกลับไป

สักพัก พวกเราก็เห็นเด็กๆวิ่งกรูเข้ามา (อีกเช่นเคย)
พร้อมกับให้ของที่ระลึกแก่พวกเรา...

ของที่ระลึกนั้น ไม่ได้มีราคา หรือมีค่าทางเงินอะไรมากนัก
กลับกัน...มันเป็นเพียงแค่ เศษกระดาษใบเดียว
ที่เข้าใจว่า น้องๆเหล่านั้นคงหาได้ใกล้ๆตัวในเวลาเร่งรีบ
ผมรับเศษกระดาษเหล่านั้น...พร้อมกับรอยยิ้มกว้าง
“เฮ้ยยย...ทำไมเขียนให้พี่อย่างนี้ล่ะเนี่ย ฮึ”
ผมขยี้หัวเด็กเหล่านั้นด้วยความเอ็นดู

ข้อความในกระดาษนั้นมีดังนี้ครับ
“พี่คิงคอง หน้าเหมือนลิงมากเลย...” จากหมวย
“พี่ไปรซ์ทำไมหน้าดำจัง” นุ๊ก อันนี้น้องวาดรูปหน้าผมมาด้วยแหล่ะ
“ลาก่อนนะคะ...พี่ไปรซ์เหมือนลิงเลย” นี่ก็วาดหน้าผมมาให้อีกแต่ไม่มีชื่อแฮะ
“พี่คิงคอง เอ๊ยไม่ใช่ พี่ไปรซ์หน้าเหมือนลิงจัง ฮิๆ” จากมะเหมี่ยว
“รักนะเด็กโง่...ถึงพี่คิงคอง” แกวาดรูปหัวใจ มาให้ผมด้วยล่ะ
“พี่ไปรซ์เหมือนลิงจังเลย ชอบกระโดดไปมาเหมือนลิงมากๆ” (- -)

ฮะฮะ แม้ถ้อยความในกระดาษแผ่นนั้น
จะมีแต่คำแซว แต่ผมก็ชอบอ่านมัน
ซึ่งเพื่อนๆของผมที่ได้รับเหมือนกัน
คงรู้สึกไม่ต่างกับผม

งานนี้แม้ว่าจำนวนตัวเลขจะได้น้อย
แต่สิ่งที่พวกเราได้รับกลับมา
มันเป็นความประทับใจ ความสนุกสนาน
ที่ได้ปล่อยแก่ ย้อนเวลาไปเล่นกับเด็กๆได้
เป็นความทรงจำที่ยากจะลืมจริงๆ

ทุกวันนี้เวลาผมเหน็ดเหนื่อยจากการทำงาน
ผมจะหยิบข้อความเหล่านี้ขึ้นมาอ่านเสมอๆ
และมันก็มักจะเรียกรอยยิ้ม และความสดชื่นให้กับผมได้เสียด้วย


เด็กๆไร้เดียงสา...ในวันนี้


ผมภาวนาไว้ว่า เด็กเหล่านั้น...ในวันข้างหน้า
เมื่อโตขึ้นมา...แกจะเป็นคนดี



Create Date : 18 กันยายน 2549
Last Update : 18 กันยายน 2549 1:24:32 น. 1 comments
Counter : 574 Pageviews.  
 
 
 
 
ยินดีด้วยกับมิตรภาพตัวน้อยๆที่เหล่าเด็กซนมอบให้คุณ มันบริสุทธิ์จนใส่เหมือนน้ำค้างยามเช้า ที่พร้อมจะระเหยหายไป ถ้าพวกเราอยากให้เด็กๆ และเด็กน้อยในตัวเราเองยังคงอยู่ ผู้ใหญ่ใจดีน่าจะช่วยสร้างสภาพแวดล้อมดีๆให้เด็กๆ นะครับ คุณก็เป็นคนหนึ่งที่ได้สร้างทำสิ่งนั่นแล้ว ยิ่ดีด้วยจริงๆ
 
 

โดย: naigod วันที่: 18 กันยายน 2549 เวลา:11:33:58 น.  

Name
Opinion
*ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก

ยางมะตอยสีชมพู
 
Location :
กรุงเทพ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




เป็นมนุษย์เงินเดือน รับใช้การตลาด
ต้องคิดงานให้เกินคาด แล้วจะได้ตังค์ใช้

ชอบดนตรี เสียงเพลงเป็น ชีวิตจิตใจ
ตัวอักษรนั้นไซร้ กัดแทะได้ ทุกวี่วัน



ลายปากกา


ของเค้าดีจริง เข้าไปเยี่ยมชมกันได้ครับ ^ ^
ถึงแม้ว่าผมอาจจะยังไม่ใช่นักเขียน ถึงแม้ว่าผมอาจจะไม่มีคุณสมบัติแม้ที่จะคิดเขียน และถึงแม้ว่า เรื่องที่ผมเขียนนั้นจะห่วยแตกแค่ไหนก็ตาม แต่ว่ามันก็ออกมาจากมันสมองอันน้อยนิดของผม ขอร้องเถิดครับ กรุณาอย่าเอาไป คัดลอก เผยแพร่ ดัดแปลง ส่วนหนี่งส่วนใดหรือทั้งหมดของงานเขียนของผมเลย (ยางมะตอยสีชมพู) ผมขอสงวนสิทธิ์ตามกฏหมาย ซึ่งหากฝ่าฝืนโดยไม่ได้รับอนุญาตแล้ว จะมีโทษ ปรับตามกฏหมายตั้งแต่ 20,000 บาท ถึง 200,000 บาท หรือนำเรื่องไปเสนอสำนักพิมพ์ ถือเป็น การเสนอขาย มีโทษจำคุกตั้งแต่ 6 เดือน ถึง 4 ปี หรือ ปรับตั้งแต่ 100,000 บาทถึง 800,000 บาท หรือ ทั้งจำทั้งปรับนะครับ ขอบพระคุณเป็นอย่างสูง ที่ยังเข้าใจ และเห็นใจคนชอบเขียนห่วยๆอย่างผม (ตามมาตรา 69 แห่ง พ.ร.บ. กฏหมายลิขสิทธิ์)
[Add ยางมะตอยสีชมพู's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com