ไม่เคยเป็นฝี เป็นแต่สิว อ่านดูจากอาการแล้ว คล้าย ๆ กับเป็นสิวนะคะ คุณ Insignia Museum

รูปภาพสวยดีจังค่ะ เห็นหน้าคนโบราณแล้ว ต้องรีบไปส่องกระจก หน้าป้าเดซี่ก็โบราณ ๆ อย่างนี้เลยค่ะ จริง ๆ

โถ่ ...หนูก็นึกว่าเรื่อง ผี กะลัง อินๆ อยู่ด้วย


เป็นฝี เม็ดเดียวก็แย่แล้ว ทั้งปวด ทั้งบวม อักเสบ เดาเอาค่ะ
ยังไม่เคยเป็นฝีและไม่อยากเป็นฝีค่ะ กลัววว

โชคดีจังที่เกิดไม่ทันตอนนั้น ม่ายงั้นนนล่ะก็
ชอบรูปถ่ายมากมายค่ะ สมัยรัชกาลที่สี่,ที่ห้ารึปล่าวคะ

หุหุ เคยฝ่าดงมาเหมือนกันค่ะ

สมัยยังเด็กละอ่อนอยู่

นั่นน่ะสิคะ เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยเห็นคนเป็นฝีกันเลย คงเพราะได้รับการดูแลดีนั่นะเอง

คิดถึงกอเอี๊ยะ

อีกสิ่งหนึ่งที่กำลังหายจากเมืองไทย

สมัยเด็ก ๆ ตอนที่ปลูกฝีนี่ จำความเจ็บปวดได้จนถึงทุกวันนี้เลยค่ะ เป็นเหตุผลนึงที่เรายังกลัวหมออยู่

โรคเป็นฝี คงโบราณซะแล้วนะคะ ฝีเล็กๆน้อยๆในอดีตมันคงพัฒนากลายเป็นเนื้อร้ายกระมัง คิดเองนะ หุ หุ หุ

ชวนไปเที่ยวประเทศเกาหลีค่ะ....รอต้อนรับนะคะ

ขอบคุณสำหรับข้อมูลดีๆ ครับ

รูปที่นำมาลงนี้ น่าจะ พ.ศ. 2449 ตรงกับสมัยรัชกาลที่ 5 (ถ้าอ่านลายมือที่เขียนไว้ไม่ผิด)

ผู้คนในภาพนี้เป็นคนไทยเชื้อสายลาวที่อาศัยอยู่ในภาคกลางของประเทศไทยครับ

ขึ้นต้นเรื่องฝี แต่หักมุมจบเรื่องสิวได้ดีครับ

สวัสดีครับท่านพี่

สวัสดีค่ะ แวะมาเยี่ยมอีกตามเคย
ไม่ได้มาเสียนาน แต่ก็ยัีงไม่ได้ลืมกันนะค๊า
ฝีออยไม่เคยเป็นค่ะ เคยเป็นแต่ตากุ้งยิงค่ะ
สงสัยตอนเด็กๆๆ ออยคงไปแอบดูหนุ่มๆแก้ผ้ามั่งค่ะ

ออยชอบรูปถ่ายค่ะ ดูโบราณและก็ดูขลังดีค่ะ
คุณInsignia Museum สบายดีนะคร๊า
รักษาสุขภาพด้วยนะค๊า

ตอนเด็กๆ ปลูกฝีกันทุกปี

แต่ก็ยังมีแอบเป็น

ต้องถือว่าเป็นโรคในอดีตจริงๆนะคะ

เป็นโรคที่ขึ้นหิ้ง คลาสสิก ไป.แล้ว...

โชคดีที่เดี๋ยวนี้ฝีหายไป ไม่งั้นเราอาจจะต้องเจอ คลินิครักษาฝี อีกอย่าง...
นอกเหนือคลินิครักษาสิว กับคลินิคลดความอ้วน ที่มีอยู่ทุกสามช่วงตึก

สวัสดีครับพี่ วันนี้ชี้ขาดแล้วมั้งใครจะได้เป็นประธานาธิบดีสหรัฐ

อ่านเรื่อง "ฝี" ที่ไม่ใช่ "ผี" แล้วพาลคิดถึงสิ่งอันเกี่ยวเนื่องกับการรักษา "ฝี" แบบโบร่ำโบราณอีกอย่างหนึ่งขึ้นมาทันที นั่นคือ กระปุกตังฉ่าย

เด็กยุคนี้คงจะทำหน้างง ๆ ว่า การเป็นฝี มันจะเกี่ยวอะไรกับกระปุกตังฉ่าย บางคนอาจไม่เคยเห็นแม้แต่กระปุกตังฉ่ายว่ามีหน้าตาอย่างไร

เอาเป็นว่า มันคือกระปุกดินเผาเล็ก ๆ ปากเล็กแต่ป่องตรงกลางกระปุก ที่เขาเอาไว้ใส่ตังฉ่ายอันเป็นเครื่องปรุงอาหารสำคัญของคนไทยเชื้อสายจีน

คราวนี้ถ้าใครเป็นฝี โดยเฉพาะบริเวณแข้งขาตาตุ่ม หรือตามต้นขา หรือก้นกอยแบบที่เจ้าของบล็อกเคยเป็น ก็อาจจะรักษาเบื้องต้นโดยการติดกอเอี๊ยสีดำ ๆ ไว้ก่อน รอจนฝีเม็ดนั้นสุกเกือบจะได้ที่ จึงจะถึงวิธีการรักษาแบบถอนรากถอนโคน คือใช้กระปุกตังฉ่าย

คนที่ชำนาญในการรักษาแบบนี้ ส่วนใหญ่เป็นชาวจีนสูงอายุ ที่ได้รับการยกย่องว่าเป็น "ซินแส" หรือ "ซิงแซ" ที่พอจะแปลเป็นไทยได้ว่าอาจารย์ อะไรประมาณนั้น

พอคนป่วยไปถึงมือซินแส แกจะให้ไปนั่งหรือนอนบนแคร่ในบ้าน แล้วตัวแกเองก็จะไปหยิบกระปุกตังฉ่ายที่ล้างและทำความสะอาดแล้วออกมา พร้อมกับกระดาษหนึ่งแผ่น กับเครื่องเขียนแบบจีน อันมีภู่กันจีนกับแท่นหมึก

ตัดหรือฉีกกระดาษฟางเป็นแผ่น กว้างยาวประมาณ 3 คูณ 6 นิ้ว แล้วฝนหมึกจีนกับน้ำ แล้วจัดแจงจุ่มภู่กันก่อนจะเขียนยันต์แบบจีน ที่เรียกว่า "ฮู้" ด้วยตัวหนังสือจีน หรือตัวหนังสืออะไรก็ไม่รู้ เพราะเคยถามแม่ แม่ก็บอกว่าอ่านไม่ออกเหมือนกัน

พอเขียนเสร็จก็จัดแจงเอาฮู้แผ่นนั้นเผาไฟ แล้วใส่ลงในกระปุกตังฉ่าย ปากก็ท่องอะไรขมุบขมิบ รอสักครู่จนไฟไหม้ฮู้แผ่นนั้นจนจวนมอดแล้ว ซินแสจึงเอากระปุกตังฉ่ายนั้นครอบลงบนหัวฝีที่บวมเป่ง

คนป่วยจะรู้สึกร้อนวะวาบบริเวณแผล และจะรู้สึกถึงแรงดูดจากภายในกระปุก เนื่องจากกระปุกตังฉ่ายในตอนนั้นเป็นสูญญากาศ เพราะควันที่เกิดจากการเผาฮู้ไล่อากาศออกจนหมดสิ้น เมื่อครอบเข้าตรงฝี จึงดูดเอาฝีที่กำลังบวมเป่งเม็ดนั้นแตกโพล้ะ หนองที่อยู่ภายในทะลักล้นออกมาจนหมดสิ้น พอเสร็จ ซินแสจะเช็ดหนองและบริเวณปากแผลให้สะอาด แล้วใช้ขนไก่จุ่มเหล้าขาวทารอบ ๆ แผลเป็นอันเสร็จพิธี

แต่ถ้าดูดครั้งแรก "หัวฝี" ยังไม่ยอมออก ก็ต้องผ่านกระบวนการดูดหัวฝีเป็นครั้งที่สองด้วยวิธีการเดิม เพราะเชื่อกันว่า จะรักษาฝีให้หายขาด ต้องเอาหัวของมันออกมาให้ได้

ทั้ง ๆ ที่ชาวบ้านต่างรู้วิธีการคร่าว ๆ ว่า การดูดฝีแบบนี้ สิ่งอันจำเป็นคือกระปุก กับกระดาษเผาไฟ ที่เป็นวัสดุที่มีกันแทบทุกบ้าน แต่ก็ไม่มีใครหาญกล้าทำการรักษาด้วยตนเอง ยังต้องแวะเวียนกันไปหาซินแสทุกครั้งที่ต้องการรักษาฝี อาจเป็นเพราะค่ารักษาที่ต้องจ่ายครั้งละ 1 บาท ไม่แพงเกินไป หรือเพราะไม่กล้าทำเองเพราะเขียนฮู้ไม่เป็น ท่องคาถาไม่ได้

หลายปีต่อมา การแพทย์แผนใหม่เริ่มขยายตัวเข้าถึงชาวบ้านมากขึ้น สุขศาลา และโรงพยาบาลมีหมอมาประจำการ ประกอบกับซินแสคนดังกล่าว อำลาวงการกลับไปนอนเฝ้าป่าช้าเสียแล้ว ผู้คนในละแวกย่านนั้น จึงเริ่มรู้จักคำว่า "ผิวหนังอักเสบ" และ "ยาปฏิชีวนะ" ว่าเป็นที่พึ่งของการรักษาฝีแบบทันสมัย แทนกระปุกตังฉ่าย กับฮู้แบบดั้งเดิม

แต่นั่น ก็ต้องแลกกับค่ายา และค่ารักษาที่แพงกว่าเดิมอีกหลายสิบบาท.....

ขอบคุณคุณลุงแว่นที่เข้ามาเล่าประสบการณ์ให้คนรุ่นหลังฟัง
เป็นความรู้ที่หาที่ใดไม่ได้ครับ

ที่คุณลุงแว่นเีขียนมานี่ เห็นภาพเลยครับ หยึย...

เมื่อก่อนผมก็เคยเป็นฝีหลายครั้ง ถึงขนาดเดินแทบไม่ได้ก็เคย วิธีรักษาบ้านผมคือ โดนจับขึงพืดแล้วบีบหัวมันออกมาครับ ร้องจ๊ากลั่นบ้านเลย น่ากลัวมาก

เคยเป็นครับ ที่ก้น แปะกอเอี๊ยะ

กุ้งยิงที่ตาก็เป็นบ่อยมาก ทุกวันนี้ก็ยังเป็น