อิสราเอลคือ ประเทศและประชาชน ประวัติศาสตร์ของชาวยิวและความเป็นมาของพวกเขาในดินแดนอิสราเอลมีมานานกว่า 3,500 ปี บนผืนแผ่นดินนี้ วัฒนธรรมเอกลักษณ์ของชาติและศาสนาได้ถือกำเนิดขึ้น ณ ที่แห่งนี้ หลักฐานการดำรงอยู่ของชาวยิว มีปรากฏอยู่เป็นเวลานานนับศตวรรษ แม้เมื่อประชาชนส่วนใหญ่ถูกบังคับให้ย้ายถิ่นฐานไปแล้วก็ตาม และเมื่อมีการตั้งรัฐอิสราเอลขึ้นมาเมื่อ พ.ศ.2491 เอกราชของชาวยิวที่สูญหายไปกว่า 2,000 ปีมาแล้ว ก็ได้ฟื้นคืนมาอีกครั้งหนึ่ง

สถานที่ตั้ง
อิสราเอลเป็นประเทศในตะวันออกกลาง อยู่ทางทิศตะวันออกของทะเลเมดิเตอร์เรเนียน มีพรมแดนติดกับเลบานอน ซีเรีย จอร์แดนและอียิปต์ ที่ตั้งของประเทศเป็นจุดเชื่อของสามทวีป คือ ยุโรป เอเชีย และอาฟริกา

สภาพภูมิประเทศ
อิสราเอลมีรูปร่างแคบและยาว มีความยาวประมาณ 290 ไมล์ (470 กิโลเมตร) และมีส่วนกว้างที่สุดประมาณ 85 ไมล์ (135 กิโลเมตร)
แม้ว่าจะมีขนาดเล็กแต่อิสราเอลก็มีลักษณะทางภูมิประเทศหลากหลาย ไม่ว่าจะเป็นป่าไม้บนที่ราบสู และหุบเขาที่เขียวชอุ่มอันอุดมสมบูรณ์ หรือทะเลทรายบนภูเขาสูง อิสราเอลมีทั้งที่ราบชายฝั่งทะเลและหุบเขาจอร์แดน ที่มีลักษณะแบบโซนร้อน รวมทั้งทะเลสาบเดดซีซึ่งเป็นจุดที่ต่ำที่สุดของโลกด้วย ครึ่งหนึ่งของประเทศเป็นพื้นที่แห้งแล้ง

ภูมิอากาศ
อิสราเอลมีแสงแดดตลอดปี ฤดูฝนเริ่มตั้งแต่เดือนพฤศจิกายน ถึงมีนาคม มีปริมาณน้ำฝนประมาณ 20-50 นิ้ว (50-125 เซนติเมตร) ทางตอนเหนือและน้อยกว่าหนึ่งนิ้ว (2.5 เซนติเมตร) ทางใต้สุดของประเทศภูมิอากาศ มีทั้งร้อน ร้อนชื้น มีฤดูหนาวปานกลาง ในภูมิภาคที่เป็นภูเขาจะมีฝนและมีหิมะเล็กน้อย ในหุบเขาจอร์แดนอากาศร้อนแห้ง และมีฤดูหนาวที่แสนสบาย ส่วนทางใต้ของประเทศค่อนข้างแห้งแล้ง มีอากาศอบอุ่นถึงร้อนในเวลากลางวัน และอากาศเย็นในเวลากลางคืน

พืชและสัตว์
อิสราเอลมีพืชและสัตว์เป็นจำนวนมากหลายชนิด เนื่องมาจากสถานที่ตั้งของประเทศซึ่งมีความหลากหลายของภูมิประเทศและภูมิอากาศ ในอิสราเอลมีนกมากกว่า 380 ชนิด มีสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมและสัตย์เลื้อยคลานกว่า 150 ชนิด และจำแนกพืชได้มากกว่า 3,000 ชนิด (โดยที่ 150 ชนิดเป็นพืชพื้นเมืองของอิสราเอล)  มีการสร้างอ่างเก็บน้ำตามธรรมชาติถึง 150 แห่ง ทั่วประเทศบนพื้นที่เกือบ 400 ตารางไมล์ (ประมาณ 1,000 ตารางกิโลเมตร)

น้ำ
ความขาดแคลนน้ำในภูมิภาคนี้ทำให้เกิดความพายามอย่างจริงจังที่จะใช้น้ำให้เกิดประโยชน์ที่สุด และมีการหาแหล่งน้ำใหม่ๆ อยู่เสมอ ในช่วงคริสตทศวรรษที่ 60 อิสราเอลเชื่อแหล่งน้ำจืดเข้าด้วยกัน เส้นเลือดใหญ่หรือระบบส่งน้ำแห่งชาติ ส่งน้ำจากทางเหนือลงมาทางภาคกลางและภาคใต้ที่แห้งแล้ง โครงการเพื่อการใช้น้ำอย่างมีประสิทธิภาพหลายโครงการยังดำเนินอยู่ รวมทั้งการทำฝนเทียม การนำน้ำเสียกลับมาใช้ประโยชน์ และการกลั่นน้ำจืดจากทะเล

ประชากร
อิสราเอลเป็นประเทศของผู้อพยพ นับตั้งแต่การก่อตั้งประเทศเมื่อ พ.ศ.2491 ประชากรของอิสราเอลเติบโตขึ้นถึง 7 เท่า ประชากรกว่า 6 ล้านคนในปัจจุบันเป็นการผสมผสานกันของประชาชนที่มีเชื้อชาติ ภูมิหลัง วิถีชีวิต ศาสนา วัฒนธรรม และขนมธรรมเนียมประเพณีที่ต่างกัน ประมาณร้อยละ 79.2 ของประชากรทั้งหมดเป็นชาวยิว ที่เหลือนอกนั้นอีกร้อยละ 20.8 ส่วนใหญ่เป็นชาวอาหรับ

วิถีชีวิต
ประมาณร้อยละ 90 ของประชาชนอิสราเอลอาศัยอยู่ในเมืองที่ทันสมัยกว่า 200 แห่ง บ้างก็อยู่ในเขตเมืองโบราณในประวัติศาสตร์ ประมาณร้อยละ 5 จะอยู่ในชนบท โดยเป็นสมาชิกชุมชนสหกรณ์แบบพิเศษ ที่มีอยู่ 2 ประเภท คือ คิบบุตซ์ และโมชาฟ

เมืองสำคัญ
กรุงเยรูซาเลม เป็นเมืองหลวงของอิสราเอล (ประชากร 633,000 คน) เป็นศูนย์กลางของชาติและศูนย์รวมจิตใจของชาวยิวมาตั้งแต่ครึ่งที่กษัตรยิ์เดวิดได้ทรงสถาปนาเมืองนี้เป็นเมืองหลวงเมื่อกว่า 3,000 ปีมาแล้ว ในปัจจุบันกรุงเยรูซาเล็มเป็นมหานครที่เจริญรุ่งเรืองเป็นเมืองใหญ่ที่สุดของอิสราเอลและเป็นที่ตั้งของรัฐบาล
นครเทล อาวีฟ (ประชากร 348,000 คน) ตั้งขึ้นเมื่อ พ.ศ.2452 เป็นเมืองแรกของยุคนี้ที่มีพลเมืองเป็นชาวยิวล้วนๆ ปัจจุบันได้กลายมาเป็นศูนย์กลางของการอุตสาหกรรม การพาณิชย์ การเงินและวัฒนธรรมของประเทศ
ไฮฟา (ประชากร 265,000 คน) เป็นเมืองชายทะเลซึ่งเป็นที่รู้จักกันดีมาตั้งแต่สมัยโบราณและเป็นทาเรือสำคัญด้านทะเลเมดิเตอร์เรเนียน นอกจากนั้นยังเป็นศูนย์กลางการอุตสาหกรรมและการพาณิชย์ในภาคเหนือของอิสราเอล
เบียร์ เชวา (ประชากร 163,000 คน) เป็นเมืองเก่าที่มีชื่อจารึกอยู่ในพระคัมภีร์ไบเบิลมาตั้งแต่สมัยโบราณ ปัจจุบันนี้เป็นเมืองใหญ่ที่สุดทางใต้ของประเทศ ทั้งยังเป็นศูนย์กลางของการปกครอง เศรษฐกิจ สถาบันอนามัยการศึกษา และวัฒนธรรมของพื้นที่ภาคใต้ทั้งหมดด้วย

ระบอบการปกครอง
อิสราเอลเป็นประเทศประชาธิปไตยที่ใช้ระบบรัฐสภา อำนาจการปกครองแบ่งออกเป็น 3 ส่วน คือ อำนาจนิติบัญญัติ อำนาจบริหาร และอำนาจตุลาการ
ประธานาธิดีเป็นประมุขของรัฐที่มีหน้าที่ส่วนใหญ่เป็นเรื่องของพิธีการและทางการ ตำแหน่งนี้เป็นสัญลักษณ์แห่งความสามัคคีในชาติและอยู่เหนือการเมืองที่ใช้ระบบพรรคการเมืองสภาคเนสเซ็ท เป็นอำนาจนิติบัญญัติของอิสราเอล เป็นระบบสภาเดียว มีสมาชิกทั้งหมด 120 คน บริหารงานโดยผ่านการประชุมสภาที่มีคณะกรรมการธิการทั้งหมด 14 คณะ การเลือกตั้งสมาชิกรัฐสภามีขึ้นทุกๆ 4 ปี ตามระบบการเลือกตั้งทั่วไปที่จัดขึ้นทั่วประเทศ รัฐบาล (คณะรัฐมนตรี) มีหน้าที่บริหารกิจการภายในและการต่างประเทศ โดยมีนายกรัฐมนตรีเป็นผู้นำและรับผิดชอบร่วมกับสภาคเนสเซ็ท

การศึกษาและวิทยาศาสตร์
การศึกษาภาคบังคับของอิสราเอลอยู่ระหว่างอายุ 5-18 ปี ส่วนเด็กอายุประมาณ 3-4 ปี จะอยู่ในโครงการศึกษาก่อนวัยเรียน เฉลี่ยการเข้ารับการศึกษาของประชาชน คือ 12.1 ปี
มหาวิทยาในอิสราเอลมีหลายแห่งที่ให้การศึกษาแขนงต่างๆ ทางวิทยาศาสตร์และมนุษยศาสตร์ ทั้งยังเป็นสถาบันวิจัยซึ่งเป็นที่รู้จักกันดีทั่วโลกวิทยาลัยต่างๆ เปิดสอนทั้งด้านวิชาการและอาชีวะ การวิจัยและการพัฒนาทางด้านวิทยาศาสตร์และสาขาอื่นๆ ที่กระทำกันอย่างจริงจังและก้าวหน้าเป็นอย่างยิ่งเป็นการชดเชยใหกับการขาดแคลนทรัพยากรทางธรรมชาติของอิสราเอล

สุขอนามัย
กฎหมายประกันสุขภาพแห่งชาติที่ประกาศใช้เมื่อเดือนมกราคม พ.ศ.2538 ให้บริการทางการแพทย์อย่างมีมาตรฐาน รวมทั้งให้การรักษาในโรงพยาบาลแก่ประชาชนชาวอิสราเอลทุกคน การบริการทางการแพทย์นี้อยู่ภายใต้การดูแลขององค์การด้านสาธารณสุข
ผู้หญิงจะมีอายุเฉลี่ยประมาณ 80 ปี ส่วนผู้ชายประมาณ 75.9 ปี อัตราการตายของเด็กทารกคิดเป็น 5.8 ของทารกที่เกิดทุกๆ 1,000 คน อัตราส่วนของแพทย์ต่อประชากรและจำนวนแพทย์ผู้ชำนาญเฉพาะโรคนั้นอยู่ในระดับเดียวกับประเทศอื่นๆ ที่พัฒนาแล้ว

แรงงานและประกันสังคม
อิสราเอลมีกฎหมายที่ปกป้องและรักษาผลประโยชน์ของผู้ใช้แรงงานอย่างแท้จริง การดูแลผู้สูงอายุ การให้ความช่วยเหลือแก่ครอบครัวที่มีแต่บิดาหรือมารดาเพียงคนเดียว โครงการสำหรับเด็กและเยาวชน องค์กรรับเลี้ยงเด็ก การป้องกันและรักษาโรคพิษสุราเรื้อรังและยาเสพติด สิ่งเหล่านี้ล้วนแต่เป็นบริการสำคัญที่รัฐมีให้เป็นรายบุคคลและครอบครัว
สถาบันประกันภัยแห่งชาติรับผิดชอบดูแลผู้ที่มีสัญชาติอิสราเอลทุกคน (รวมถึงบรรดาผู้อพยพ) การจัดหารายได้ในระดับต่างๆ การประกันการว่างงาน บำนาญของผู้สูงอายุ เงินเลี้ยงชีพผู้รอดชีวิต เงินสงเคราะห์มารดา เบี้ยเลี้ยงเด็ก เงินเสริมรายได้ ฯลฯ

เศรษฐกิจ
ผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศ
…94,100,000 ล้านเหรียญสหรัฐ
(รายได้ประชาชาติ…16,400 เหรียญสหรัฐต่อคน)
การส่งออก
สินค้าและการบริการ…35,000,000 ล้านเหรียญสหรัฐ
การนำเข้า
สินค้าและการบริการ…43,200,000 ล้านเหรียญสหรัฐ

อุตสาหกรรม
การอุตสาหกรรมของอิสราเอลจะเน้นด้านการผลิตสินค้าที่มีมูลค่าเพิ่มสูง โดยเป็นผลิตภัณฑ์ที่มาจากการคิดค้นทางเทคโนโลยี ซึ่งรวมถึงอิเล็กทรอนิกส์ทางการแพทย์ วิทยาการการเกษตร โทรคมนาคม คอมพิวเตอร์ ทั้งฮาร์ดแวร์ และซอฟต์แวร์ พลังงานแสงอาทิตย์ ขบวนการแปรรูปอาหารและเคมีภัณฑ์

เกษตรกรรม
ความสำเร็จทางการเกษตรของอิสราเอลเป็นผลจากการต่อสู้อันยาวนานต่อสภาพดินฟ้าอากาศที่แปรปรวนและไม่เอื้ออำนวยในการเกษตร รวมทั้งการใช้น้ำที่มีจำนวนจำกัดอย่างคุ้มค่าบนดินแดนอันแห้งแล้ง ปัจจุบันนี้ การเกษตรของอิสราเอลมีสัดส่วนเป็นร้อยละ 2.5 ของรายได้ประชาชาติ และร้อยละ 3.5 ของการส่งออก อิสราเอลสามารถผลิตอาหารมาเลี้ยงประชากรได้มากถึงร้อยละ 95 ของความต้องการทั่วประเทศ โดยมีการนำเข้าเมล็ดพันธุ์พืช น้ำมันพืช เนื้อสัตว์ กาแฟ โกโก้ และน้ำตาลจากต่างประเทศ ซึ่งนับว่าเป็นจำนวนไม่มากนักหากจะเทียบกับการส่งออกผลิตภัณฑ์ทางการเกษตรของอิสราเอลไปต่างประเทศ

การค้าต่างประเทศ
อิสราเอลทำการค้ากับประเทศต่างๆ ใน 6 ทวีป ร้อยละ 55 ของสินค้านำเข้า และร้อยละ 37 ของสินค้าที่ส่งออกทั้งหมดเป็นการค้ากับประชาคมยุโรป ซึ่งได้มีการลงนามในการเปิดเขตการค้าเสรีเมื่อ พ.ศ.2518 และได้มีการทำสัญญาแบบเดียวกันนี้กับสหรัฐอเมริกาเมื่อปี พ.ศ.2528 การค้าที่ทำกับสหรัฐอเมริกาคิดเป็นร้อยละ 19 ของสินค้านำเข้า และร้อยละ 35 ของสินค้าส่งออกของประเทศ

วัฒนธรรม
จากประวัติศาสตร์อันยาวนานนับพันๆ ปี การรวมตัวกันของชาวยิวจากทั่วโลกกว่า 70 ประเทศ สังคมที่มีชุมชนหลายเชื้อชาติอยู่เคียงข้างกัน และการหลั่งไหลของวิทยาการจากต่างประเทศผ่านดาวเทียมและเคเบิลทำให้เกิดการพัฒนาทางวัฒนธรรมในอิสราเอล ซึ่งเป็นวัฒนธรรมที่มีส่วนประกอบจากการต่อสู้ที่มีอยู่ทั่วโลก เพื่อให้ได้มาซึ่งความเป็นเอกลักษณ์ ดังนั้นการแสดงออกทางวัฒนะรรมที่ใช้ศิลปะเป็นสื่อจึงมีหลากประเภทเช่นกัน ได้แก่ วรรณกรรม การละคร การแสดงดนตรี รายการวิทยุ โทรทัศน์ การบันเทิง ในรูปแบบต่างๆ พิพิธภัณฑ์ และห้องแสดงศิลปะ

ภาษาราชการของอิสราเอลคือ ฮีบรูว์ และอารบิค แต่ตามถนนหนทางจะได้ยินภาษาต่างประเทศอื่นๆ อีกหลายภาษา ฮีบรูว์เป็นภาษาที่ใช้ในพระคัมภีร์ไบเบิล มีใช้อย่างกว้างขวางทั่วไปในวรรณกรรมและพิธีกรรม การฟื้นฟูภาษาฮีบรูว์ที่ใช้กันอยู่ทุกวันนี้เริ่มมาประมาณหนึ่งศตวรรษ โดยเคียงคู่ไปกับการดำรงอยู่ของชาวยิวบนผืนแผ่นดินนี้ 

เหตุการณ์สำคัญในพระคัมภีร์
ปีก่อนคริสตกาล
ราว 1850อับราฮัมเข้ามาในดินแดนคานาอัน
ราว 1850-1700อับราอัม - อิสอัค - ยาโคบ ในดินแดนคานาอัน
ราว 1700-1250 ลูกหลานยาโคบในอียิปต์
ราว 1250-1230 ลูกหลานอิสราเอลอพยพออกจากอียิปต์
พระบัญญัติพันธสัญญาที่ภูเขาซีนาย
ราว 1220-1200โยชัวนำประชากรอิสราเอลเข้ายึดครองแผ่นดินคานาอัน เวลาเดียวกันที่ประชาชนจากทะเลอพยพมาจากตะวันตก ตั้งถิ่นฐานตามชายทะเล เพราะเข้าอียิปต์ไม่ได้ พวกนี้คือ ชาวฟิลิสเทีย
ราว 1200-1025ยุคของผู้วินิจฉัย อิสราเอลตั้งหลักแหล่งในแผ่นดินคานาอัน
ราว 1050ชาวฟิลิสเทียชนะชาวอิสราเอลที่อาเฟก เอลีสิ้นชีวิต
ราว 1040ประกาศกซามูเอล
ราว 1030-1010 ซาอูลเป็นกษัตริย์องค์แรกของอิสราเอล
ราว 1010-970 รัชสมัยจองกษัตริย์ดาวิด ซึ่งยึดกรุงเยรูซาเล็มราวปี 1000 และพิชิตชาว ฟิลิสเทีย ยุคนี้อาณาจักรอิสราเอลมีอาณาเขตกว้างใหญ่ที่สุด
ราว 970-931 รัชสมัยกษัตริย์ซาโลมอน เมื่อสิ้นรัชกาล อาณาจักรอิสราเอลแตกแยก

รายชื่อกษัตริย์ของทั้งสองอาณาจักรในระยะนี้
อาณาจักรอิสราเอล (เหนือ) ก่อน ค.ศ.
1. 931-910เยโรโบอัม
2. 910-909นาดับ
3. 909-886บาอา
4. 886-885เอลาห์
5. ศิมรี (7 วัน)
6. 885-874อมรี-กรุงสะมาเรีย
7. 874-853อาหับ-อัสซีเรียเริ่มแผ่อำนาจมาทางตะวันตก
8. 853-852อาหัสยาห์ (แห่งอิสราเอล)
9. 852-841เยโฮรัม (แห่งอิสราเอล)
10. 841-814เยฮู
11. 814-798เยโฮอาหาส
12. 798-783ยอาช-เยโฮอาช (แห่งอิสราเอล)
13. 783-743เยโรโบอัม (ที่ 2) ประกาศกอาโมส-โฮเชยา
14. 743เศคาริยาห์
15. ซัลลูม
16. 743-738เมนาเฮม
17. 738-737เปคาหิยาห์
18. 737-732 เปคาห์
19. 732-724โฮเชยา
721 กรุงสะมาเรียถูกทำลาย
625 อัสซีเรียเสื่อมอำนาจ พระเจ้านาโบโปลัสสาร์ แห่งอาณาจักรบาบิโลน
612 กรุงนินะเวห์ถูกทำลาย
605 อัสซีเรียสิ้นอำนาจในการรบที่คาร์เคมิช

อาณาจักรยูดาห์ (ใต้)
1. 931-913เรโหโบอัม
2. 913-911อาบียาห์
3. 911-870อาสา
4. 870-848เยโฮซาฟัต
5. 848-841เยโฮรัม (แห่งยูดาห์)
6. 841อาหัส (แห่งยูดาห์)
7. 835-796โยอาช/เยโฮอาช (แห่งยูดาห์)
8. 796-781 อามาซิซาห์
9. 781-740อุสซียาห์ (อาซาริยาห์) ประกาศกอิสยาห์
10. 740-736โยธาม
11. 736-716อาหัส
12. 716-687เฮเคียาห์
13. 687-642มนัสเสห์
14. 642-640อาโมน
15. 640-609โยสิยาห์
16. 609เยโฮอาหาส
17. 609-598เยโฮยาคิม
18. 598เยโฮยาคีน/เยโคนียาห์
19. 598-587เศเดียาห์
587กรุงเยรูซาเล็มถูกทำลาย
587-539 เนรเทศไปกรุงบาบิโลน
538 พระเจ้าไซรัสแห่งเปอร์เชียอนุญาตให้ชาวยิวอพยพกลับมาสร้างพระวิหาร
ที่กรุงเยรูซาเล็ม (520)
515 พระวิหารสร้างเสร็จ ยูเดียเป็นประเทศราชของอาณาจักรเปอร์เชีย มีมหาปุโรหิตเป็นผู้นำ
333 พระเจ้าอเล็กซานเดอร์มหาราชพิชิตอาณจักรเปอร์เชีย ชาวยิวมาอยู่ในอำนาจปกครองของกรีก
323 พระเจ้าอเล็กซานเดอร์สิ้นพระชนม์ พวกยิวอยู่ในปกครองของพวกปโตเลมี จนถึงปี 198 ก.ค.ศ.
ราวปี 250เริ่มแปลพระคัมภีร์เป็นภาษากรีก สำหรับชาวยิวที่อเล็กซานเดรีย ซึ่งไม่รู้จักภาษาฮีบรู
198 ชาวยิวมาอยู่ในปกครองของพวกเซเลวซิต ซึ่งมีชัยต่อพวกปโตเลมี
175-163 พระเจ้าอันติโอคัส ที่ 4 พยายามบังคับให้ชาวยิวรับวัฒนธรรมกรีก ละทิ้งธรรมเนียมยิว
167 มัทธาธีอัสกับลูกๆ (มัคคาบี) ลุกขึ้นต่อต้าน
142 ชาวยิวได้รับอิสรภาพ
63 ปอมเปยึดกรุงเยรูซาเล็ม แคว้นยูเดียถูกผนวกกับอาณาจักรโรมัน
40 กรุงโรมตั้งเฮโรด (มหาราช) ชาวอิดูเม เป็นผู้ปกครองชาวยิว
27- ค.ศ.14พระจักรพรรดิออกัสตัสครองราชย์ที่กรุงโรม
20 เฮโรดเริ่มสร้างพระวิหารที่กรุงเยรูซาเล็ม
6-4 พระเยซูเจ้าทรงสมภพ ในรัชสมัยเฮโรด (ซึ่งสิ้นพระชนม์ ในปีที่ 4 ก.ค.ศ.)

ปีคริสตศักราช
ราวปี 10 นักบุญเปาโลเกิดที่ทาร์ซัส
14-37 รัชสมัยพระจักรพรรดิทีเบริอัส
15 คายาฟาสเป็นมหาปุโรหิต
26-36 ปอนทีอัส ปิลาต เป็นผู้สำเร็จราชการปกครองแคว้นยูเดีย
27-29 นักบุญยอห์น บัปติสต์ เทศนาให้ประชาชนกลับใจ เตรียมรับพระผู้ไถ่
28 พระเยซูเจ้าเริ่มออกเทศนา
30 พระเยซูเจ้าสิ้นพระชนม์ เสด็จขึ้นสวรรค์พระจิตเสด็จลงมาเหนืออัครสาวก พระศาสนจักรเริ่มต้น
ราวปี 34 สเตเฟนถูกประหาร นักบุญเปาโลกลับไปมาเป็นศิษย์พระเยซูเจ้า
44 นักบุญยากอบ พี่ชายของนักบุญยอห์น ถูกประหารที่กรุงเยรูซาเล็ม
45-49 การเดินทางประกาศพระวรสารครั้งแรกของนักบุญเปาโล
49 ประชุมคณะอัครสาวกที่กรุงเยรูซาเล็ม (กจ 15)
49-52 การเดินทางประกาศพระวรสารครั้งที่สองของนักบุญเปาโล (ข้ามมายุโรปที่ฟิลิปปี)
54-58 การเดินทางประกาศพระวรสารครั้งที่สามของนักบุญเปาโล
54-68 พระจักรพรรดิเนโรครองราชย์ที่กรุงโรม
58 นักบุญเปาโลถูกจับที่กรุงเยรูซาเล็ม ถูกจำจองที่ซีซารียาห์ 2 ปี แล้วถูกส่งตัวไปกรุงโรม
61-63 นักบุญเปาโลถูกจองจำที่กรุงโรม (ถูกประหารในปี 64? หรือต่อมาภายหลังปี 67?)
64 กรุงโรมถูกเพลิงเผา พระจักรพรรดิเนโรเบียดเบียนคริสตชน
64 หรือ 65นักบุญเปโตรถูกประหารที่กรุงโรม
65 ชาวยิวก่อการจลาจล
69-79 รัชสมัยของจักรพรรดิเวสปาเซียน
70 จักรพรรดิติตัสทำลายกรุงเยรูซาเล็ม
81-96 รัชสมัยจักรพรรดิโดมิเซียน
95 การเบียดเบียนคริสตชน นักบุญยอห์นถูกเนรเทสไปที่เกาะพัทมอสหนังสือวิวรณ์
ราวปี 100 นักบุญยอห์น (อัครสาวก) มรณะ

ปฏิทินฮีบรู
ศักราชยิวตามธรรมเนียมถือว่าเริ่มตั้งแต่การสร้างโลก นับย้อนไป 3,760 ปี ก่อนคริสตศักราช ปีหนึ่งมี 12 เดือน เดือนหนึ่งมี 29 หรือ 30 วัน
1. เดือนตีชรี (Tishri)
มี 30 วันระหว่างเดือนกันยายน - ตุลาคม
2.เดือนเฮวาน (Heshvan)
มี 29 วัน ระหว่างเดือนตุลาคม - พฤศจิกายน
3.เดือนกีสเลฟ (Kislev)
มี 30 วัน ระหว่างเดือนพฤศจิกายน - ธันวาคม
4.เดือนเตเวต (Tevet)
มี 29 วัน ระหว่างเดือนธันวาคม - มกราคม
5.เดือนเชวัต (Shevat)
มี 30 วัน ระหว่างเดือนมกราคม - กุมภาพันธ์
6. เดือนอาดาร์ (Adar)
มี 30 วัน ระหว่างเดือนกุมภาพันธ์ - มีนาคม
7.เดือนนิสซาน (Nissan)
มี 30 วัน ระหว่างเดือนมีนาคม - เมษายน
8.เดือนอิยาห์ (Iyar)
มี 29 วัน ระห่างเดือนเมษายน - พฤษภาคม
9.เดือนสีวัน (Sivan)
มี 30 วัน ระหว่างเดือนพฤษภาคม - มิถุนายน
10.เดือนตามมูซ (Tammuz)
มี 29 วัน ระหว่างเดือนมิถุนายน - กรกฎาคม
11.เดือนอับ (Ab)
มี 30 วัน ระหว่างเดือนกรกฎาคม - สิงหาคม
12.เดือนเออุล (Elul)
มี 29 วัน ระหว่างเดือนสิงหาคม - กันยายน

ทุกๆ 19 ปีจะมีเดือนที่ 7 สองครั้ง เพิ่มเดือนอาดาร์ที่สอง มี 30 วัน ปีตามจันทรคติของยิว สอดคล้องกับปีตามสุริยคติของปฏิทินเกรโกเรียน