► ►► . . ข น......กำ นั น ....แ ล ะ ฝ รั่ ง ... . ◄ ◄◄
วันนี้มีโอกาสได้นั่งรถเมล์อีกครั้ง
บนรถเมล์ ไม่ค่อยจะมีอะไรให้ทำนัก
นอกจากการเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง
มองตาคนขับผ่านกระจกมองหลัง
แต่บางทีก็เห็นแค่หนวด
ก็ไม่รู้ทำไม อยากเห็นหน้าเห็นตาคนขับจัง?
สงสัยจะเป็นโรคจิตอ่อนๆ
ประมาณว่า เผื่อพาเรารถคว่ำ
จะได้จำหน้าได้ตอนตายไปเป็นผีล่ะมั้ง?
แต่วันนี้เจอฝรั่งหลงทาง
ฝรั่งจะไปฝั่งธน
แต่คุยกับกระเป๋ารถเมล์ไม่รู้เรื่อง
กระเป๋าฟังภาษาอังกฤษไม่ออก
คนบนรถครึ่งนึง เอาหูฟังอุดหู
ส่วนหนึ่ง แชตบีบีอยู่
บางคนหลับ
เราก็หวังดี
ช่วยไปเป็นล่ามให้
พอถามได้ใจความ ก็บอกกระเป๋ารถเมล์ไป
เธอดูท่าไม่พอใจ ประมาณว่าเสียหน้า
เออ เราทำผิดหรอวะ?
ยังไม่ทันได้คำตอบ
ฝรั่งก็ชวนคุย
เรื่องไม้จิ้มฟัน ยันต้นมะขามป้อม
ประมาณว่าเก็บกดเชิงต่อว่าต่อขานบ้านเรานิดหน่อย
ก่อนจะลง ก็ดันมีคนกดกริ่งซ้ำสองครั้ง
คือคนขับรถเมล์บ้านเราจะถูกสอนมาอย่างนี้
คือใครสอนก็ไม่รู้แหละ
ว่ากดสองครั้ง แปลว่าจะลงเดี๋ยวนี้ หรือเลยป้ายที่จะลงมาแล้ว จอดด้วย
ผลก็คือ รถเบรกจนฝรั่งเกือบหัวทิ่ม
สบถออกมาฟุดฟิด ตามหลักแกรมม่าเป๊ะๆ
เหตุที่มีคนกดกริ่งซ้อนสองทีนั่นก็เพราะ
คนที่จะลงป้ายนั้น ต่างคนต่างก็เอาหูฟังอุดหู
เลยไม่รู้ ว่ามีคนกดกริ่งหรือยังวะ?
ก็กดซ้ำเข้าไปอีก
เรื่องเล็กๆ ที่เรามองข้าม
ทำให้ฝรั่งด่าเอาซะยิ้มไม่ออก
สยามเมืองยิ้ม
ยิ้มแบบแห้งๆ
.
.
.
.
กลับมาถึงที่พำนักพักพิง
กลับจากเมืองใหญ่
กลับจากสังคมจอแจ มายา และเสแสร้ง
กลับมาสู่ความเป็นจริง
นี่ไงตัวเรา
นุ่งกางเกงขานั้น ปล่อยสะดือ
มือก็พิมพ์ไปเรื่อย ใจก็ลอยๆไปนู่น
จามพรึ่ดหนึ่งที เพราะคันจมูก
เนื่องจากขนจมูกเริ่มยาวอีกแล้ว
เมื่อเช้า ก็หากรรไกรไม่เจอ
ต้องพยายามหายใจเบาๆ
กลัวมันจะแพลมออกมาท้าลมหนาวให้อับอาย
จะกลั้นใจดึงแบบถอนรากถอนโคนหรือก็ไม่กล้าพอ
ใจฝ่อจากกรรไกรอันเก่า อันที่มันไม่ค่อยมีคม
และแทนที่มันจะตัด มันกลับถอนออกมาทีเดียวสามเส้น
ความรู้สึกคราวนั้นยังฝังใจไม่หาย
.
.
อะไรที่ทำแล้วเจ็บปวด แปลว่าไม่ควรทำ
สมองมันจะจำ สั่งให้เราอย่าทำมันอีก
ไม่งั้น มันอาจจะเป็นภัยต่อส่วนที่เจ็บปวดนั้นๆก็ได้
.
.
.
.
หัวใจก็เหมือนกัน
อะไรที่ทำแล้ว ทำให้เจ็บปวดใจ
สมองก็จะจำไว้ ว่าอย่าทำแบบนั้นอีก
แต่สมองกับหัวใจ บางคราก็เหมือนว่ามันทำงานแยกกัน
หัวใจมักจะดื้อรั้นเหมือนลูกสาวกำนันบ้านทุ่งอยู่บ่อยๆ
ห้าวทีไร ก็เจ็บกลับมาแทบทุกครั้ง
แต่ตามประสานางเองหนัง
ต้องแสร้งทำเป็นเข้มแข็งเข้าไว้ ทั้งที่จริงแล้วอ่อนก็ไหววูบวาบ
เจอไซร้คอทีเดียวเป็นเลิกดิ้น
ยอมให้ปลัดหนุ่มจากบางกอกจะดุ่ยกุ่ยโดยทันใด
เธอเอ๋ยจะรู้ไหมหนอ ว่าซอกคอเธอช่างเค็มจริงๆ
ชิมแล้วอยากเอามะยมมาจิ้มนัก
แต่อารมณ์บางครั้งก็อยู่เหนือเหตุผลว่าไหม?
เค็มก็ไซร้ได้
ถ้ามันทำให้ซอกคอเธอขาวขึ้น
อืม
พอเถอะ เดี๋ยวจะโดนกระชับพื้นที่บล็อก
แผล่บๆ
.
.
.
ลงนาม
เป็ดสวรรค์
"ผู้หญิงไม่ได้ชอบคนเลว
แต่มันมาเลวตอนไหนก็ไม่รู้
พอบอกให้มันเลิกเลวมันก็ไม่เลิก
บอกให้ตัวเองเลิกรัก
มั๊นนนน..ก็เลิกไม่ได้"
หนังเรื่อง สามสิบสองธันวา
Create Date : 10 พฤศจิกายน 2553 |
|
32 comments |
Last Update : 10 พฤศจิกายน 2553 0:30:35 น. |
Counter : 1150 Pageviews. |
|
|
|