นับถอยหลัง

(บ่องตง) ตอนนี้เอียนชีวิตมนุษย์เงินเดือนและอาชีพปัจจุบันมากๆ อยากลาออกทุกวัน ไม่มีใจเอาเสียเลย เครียดทีไรก็อยากร้องไห้ อยากจะกรี๊ด อยากจะด่าใครสักคน สุดท้ายก็นอนไม่หลับ เราบอกกับเพื่อนว่า...ถ้าวันหนึ่งเราลาออกไป มีเหตุผลเดียวคือเกลียดงานเอกสาร ซึ่งบั่นทอนสุขภาพจิตของเรามาก อยากจะลาตาย(จุงเบย)

บางวันมันก็เหมือนจะมีกำลังใจฮึดมาบ้าง เออเอาวะขอตำแหน่งก็ได้ เขียนเอกสารประกอบการสอนก็ได้ พัฒนาตนเองก็ได้ แต่สุดท้ายก็เกิดอาการ “ฟางเส้นสุดท้าย” ทุกที

ประชุมบ้าๆ บอๆ ยิ่งเพิ่มความกดดันให้เรามากยิ่งขึ้น ดูภายนอกเหมือนเราจะไม่คิดไรมาก หัวเราะทำตลกไปเรื่อย แต่ในใจนั้นอยากจะยกมือถามว่า “ว่างมากกันหรือไง ถึงต้องมาทำงานแบบนี้”วงการการศึกษาไทยต้องการเพียงแค่เอกสารเหล่านี้เหรอ ถึงจะเรียกว่าก้าวหน้า

นับเป็นงานเอกสารที่ห่วยที่สุดและไร้ประโยชน์มากที่สุดเท่าที่ในชีวิตเราเคยทำมาเลยนะ

เรานับถอยหลังแล้วล่ะ (แม้จะรู้ว่าอาจจะต้องนับจากหมื่นจากแสนก็ตาม) เราไม่ยอมตายในหน้าที่หรอก และไม่ยอมแก่อยู่อาชีพที่บั่นทอนสุขภาพจิตเราแน่ๆ เพียงแต่ตอนนี้เรายังไม่มีทางออกของปัญหาชีวิตเราเท่านั้น

Create Date : 23 เมษายน 2556		0 comments
Last Update : 23 เมษายน 2556 21:05:17 น.
Counter : 1560 Pageviews.
Share Tweet