บังเอิญผูกพัน ไม่ใช่เป็นเรื่องการงานโดยตรง แต่มันก็สืบเนื่องจากการทำงาน ใครจะไปเชื่อว่า อย่างเราไม่เคยคิดสนิทสนมกับลูกศิษย์ที่สอนเลย แต่เมื่ออยู่กันไปนานๆ ทั้งสอน ทั้งเล่น ทั้งคุย ทั้งหัวเราะ ทั้งบ่นให้กันฟัง จนจบการศึกษากันไป แต่มีคนหนึ่งยังคงวนเวียนอยู่ใกล้ๆ เพราะทำงานให้กับอาจารย์ในคณะ ใจจริงก็อยากให้เขาไปทำงานที่อื่นนะ จะได้เติบโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้น กระทั่งวันหนึ่ง ได้ข่าวว่าสมัครงานที่กรุงเทพฯ แล้ว ก็รู้สึกใจหาย วันก่อนเด็กขึ้นมาบอกว่า “อวยพรให้หนูหน่อย” อาจารย์คนอื่นอวยพรเสร็จ เด็กก็เดินมานั่งคุกเข่า เกาะขาเรา เราก็ถามว่า “จะอวยพรว่าไรดี?” เด็กก้มหน้า ซบตัก เงยหน้าขึ้นมา ปรากฏว่าร้องไห้ไปแล้ว เราตกใจบอก “อย่าร้องไห้สิ เดี๋ยวครูร้องด้วย” พูดไม่ทันขาดคำ น้ำตาไหล เสียงอู้อี้ไปเลยเรา T_T บ้าจริง บิวท์ขึ้นนะเนี่ย... พอวันจะเดินทางไป เรานั่งอยู่ห้องทำงานอยู่คนเดียว เด็กก็มาลาอีกครั้ง “ไปจริงๆ แล้วนะอ.” เราบอกว่า “มาขอกอดที” แล้วเราทั้งคู่ก็กอดกัน เราน้ำตาจะไหลอีกรอบ แต่อั้นเอาไว้ เซ้นสิทีฟทั้งคู่ อยู่ใกล้กันไม่ได้ ลูกศิษย์มันเป็นทอมนะ มันน่าจะเข้มแข็งกว่าเรา ไปๆ มาๆ มันขี้ร้องกว่าเราเสียอีก แต่มาสะกิดต่อมอ่อนไหวของเราเข้า ทีนี้เสร็จเลย... ไม่น่าเชื่อว่า ขนาดไม่ได้ใกล้ชิดสนิทสนมกันมากนัก แต่ยังรู้สึกผูกพันกันขนาดนี้ แล้วไอ้ที่สนิทสนมกันล่ะ จากกันมันจะแย่ขนาดไหน “เฮ้อ ชั้นเกลียดการพลัดพรากเสียจริงๆ เลย” Create Date : 31 มีนาคม 2555 Last Update : 31 มีนาคม 2555 12:43:32 น. 0 comments Counter : 1776 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก