ถึงขีดสุด สุดจะทนทานได้ วันนี้นั่งเย็บผ้าทั้งวันอารมณ์ดีๆ พอเปิดเฟซบุคมาเท่านั้นแหละ เจอข้อความของเด็กคนนึงที่แชทมาปรึกษา ทำเอาน้ำตาแตกเลยเรา เล่าน้องอีกคน ก็ยิ่งน้ำตาไหลพรากๆ ไม่น่าเชื่อว่าเราจะเป็นเอามากขนาดนี้ ทั้งที่เด็กไม่ได้ดราม่าเลย แต่เราดราม่าเอง ร้องไห้จนปวดหัว เครียด ต้องขับรถไปสูดอากาศนอกบ้าน โลกของการเป็นครูของเรา มันโหดร้ายกว่าที่คิด มีเพื่อนร่วมงานบ้าๆ บอๆ เหมือนโรคประสาทบางคน ที่มายุ่งกับเรา ระราน และเสี้ยมให้เด็กเกลียดเรา ครูมีแต่สั่งสอนเด็ก แต่นี่เสี้ยมเด็ก เหมือนคนโรคจิตต้องการเด็กมาเป็นพวกเป็นกลุ่มตัวเอง เจ็บป่วยใกล้จะตายหลายหนแล้ว แทนที่จะปลงๆ ไปซะ ยังทำตัวเป็นมาเฟีย รักษาอำนาจโดยการใช้เด็กเป็นเครื่องมือมายุยง ทำเพื่ออะไร เรายังคิดไม่ออกเลยว่าเราไปทำอะไรให้คนนี้เกลียด ถึงไม่ปล่อยวาง แก่ขนาดนี้ทำไมคิดไม่ได้วะ ใครจะไปเชื่อว่าวงการนี้มันสกปรกอะไรมาก ถ้าไม่เจอกับตัว ต่างคนต่างอยู่ไม่ได้หรือไงวะ ถ้าจะเล่นกันอย่างนี้ เราก็ไม่ยอมแล้วนะ ไหนๆ จะเกลียดกันแล้ว จะก็เอาให้สุดๆ ไปเลย เราไม่แคร์หรอกนะ แกจะเอาพวกเด็กศิษย์เก่าศิษย์ใหม่มารุมเรา หรือใครมาสนับสนุน หรือไปเสี้ยมให้ใครมาเกลียดเราอีก ไม่ใช่แม่เรา เราไม่แคร์หรอก เอาให้มันออกกันไปข้างนึง เราอยู่ของเราดีๆ มาสร้างความวุ่นวายกับเราดีนัก ทำให้เราแค้น ทำให้เราร้องไห้ เราจะเล่นกลับให้เจ็บกว่า เรานี่---นังเย็นจากคมพยาบาท Create Date : 23 กรกฎาคม 2559 Last Update : 23 กรกฎาคม 2559 21:41:28 น. 0 comments Counter : 1089 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก