พะอืดพะอมสุดๆ เวลาที่เราต้องจำใจทำในสิ่งที่ไม่ชอบเนี่ยมันสุดๆ เลยนะคะ เราอ้วกจะแตกทุกครั้งที่จะต้องทำงานเกี่ยวกับหลักสูตร มันเหมือนพระเจ้าลงโทษน่ะค่ะ เพราะเราไม่ได้ใส่ใจมันตั้งแต่ต้น จนถึงตอนนี้เรากลายเป็นคนต้องรับผิดชอบทั้งหมด โดยที่ไม่มีใครใส่ใจมันอีกเลย เวรกรรมมันคงมีจริงค่ะ:( เราสงสารเลขาที่ต้องทำงานร่วมกับเรามาก เราทำงานเยอะเท่าไหร่ น้องก็ต้องทำงานเยอะยิ่งกว่า เพราะเป็นฝ่ายปฏิบัติ ต้องรองรับความต้องการ (แก้ไข)ของเรา ใช่ว่าเราอยากจะให้งานมันเยอะนะ เราอยากจะทิ้งมันใจจะขาดแล้ว แต่เพราะคำว่า "หน้าที่" เราจึงต้องทำด้วยความจำใจมันต่อไป เรากับน้องเลขาฯ ซึ่งเพิ่งร่วมกันงานไม่ถึงปี แต่ดูเหมือนเราจะประสบชะตากรรมคล้ายๆ กัน เมื่อเดือนก่อน เราท้อจนอยากจะระเบิดมันออก ไม่อยากทำอะไรเลย (จริงๆ ท้อมาเป็นเดือนๆ แล้ว) เลขาฯ ให้กำลังใจเรา บอกว่า "อย่าเพิ่งท้อค่ะ เราจะฝ่าวิกฤตินี้ไปด้วยกัน" (ทำยังกะวิกฤติน้ำท่วม) หลายๆ ครั้ง ก็พยายามเขียนข้อความให้กำลังใจเราว่า "เดี๋ยวจะช่วยทำ" "สู้ๆ นะคะ" ฯลฯ อ่านแล้วเราสงสารน้องมากกว่า เพราะน้องต้องมาช่วยเราแก้ปัญหาที่มันไม่จบไม่สิ้นเสียที วันนี้เราไม่ได้ทำงานอื่นเลย นอกจากแก้ปัญหาหลักสูตรที่ไม่รู้ว่ากระทรวงศึกษาธิการจะอนุมัติหรือเปล่า เราต้องแบกความรับผิดชอบมหาศาลเอาไว้ ทั้งหมด เราแก้ไขหลักสูตรทั้งวัน แล้วเราก็ส่งต่องานให้เลขาฯ น้องคนนี้ก็พิมพ์ข้อความมาหาเราว่า เห็นงานแล้วหมดกำลังใจ เพราะมันเยอะมาก เยอะจริงๆ เราเข้าใจ น้องบอกว่า "จะร้องไห้จริงๆนะคะ" เราเข้าใจเลย---เพราะเราก็ผ่านจุดที่อยากจะร้องไห้มาแล้ว วันนี้เลยพิมพ์กลับไปว่า "พี่จะใช้คำที่ฝนเคยให้พี่นะ สู้ๆ นะคะ" น้องเป็นคนที่อดทนมาก ไม่โวยวาย ได้แต่รำพึงเบาๆ อยากจะร้องไห้ อยากจะกรี๊ด แต่ไม่เคยเหวี่ยงเลย เราเองก็เกรงใจ ถ้าทำแทนได้ เราก็อยากจะช่วยทำ แม้ว่าจะพะอืดพะอมกันทั้งคู่ ไม่มีใครช่วย ก็ผลัดกันปลอบใจ และท่องไว้ "เราก็ต้องฝ่าวิกฤติ(เวรกรรม)นี้ไปด้วยกันนะ" Create Date : 30 มกราคม 2555 Last Update : 30 มกราคม 2555 21:06:55 น. 0 comments Counter : 1462 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก Comment :   *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet