ตะพาบน้ำ โครงการที่ 35 ม.ให้อะไร
ม.ให้อะไร
ชายคนนั้นวัยกลางคน นั่งสับสนอยู่คนเดียวในที่ทำงาน ขณะที่ทุกคนกลับ
บ้านกันหมดแล้ว เขายังคร่ำเคร่งกับงานที่ค้าง ขณะที่นั่งเหม่อมองจิบน้ำแก้
กระหายเป็นครั้งคราว
ที่เขาตั้งใจศึกษาเล่าเรียนมาเพื่อที่จะตกอยู่ในสภาพเช่นนี้หรือ? ภาพ
เก่าๆค่อยปรากฏใน ความคิดอย่างแจ่มชัด
ก่อนเข้ามหาลัยเขามีความคิดมุ่งมั่นว่าอยากจะเข้าไปหาความรู้เพื่อมาแก้
ปัญหาให้กับคนยากจนเช่นเดียวกับตัวเขาและพี่น้องที่เป็นคนยากจนจาก
ชนบท จะได้มีคนมาช่วยเหลือดูแลพวกเขาบ้าง
มหาลัยไม่เคยสอนใครให้แข่งขัน ไม่ได้สอนให้เราดีกว่าคนอื่น ไม่ได้สอน
ให้โกงใคร ไม่ได้สอนให้ฉลาดเพื่อกอบโกย ไม่ได้สอนให้เห็นแก่ตัวเห็นแก่
ญาติมิตรและครอบครัว ไม่ได้สอนให้ทำตัวเป็นเทวดาเหนือคนอื่น เหนือ
ปัญหา เหนือกฎหมาย
เขายังจำอาจารย์ที่เป็นตัวอย่างที่ดี ที่น่าเคารพรักและมีความเมตตาน่า
นับถือ ท่านเป็นคนมีความซื่อสัตย์ มีความรู้ดี เสียสละตั้งใจสอน และเป็น
ตัวอย่างของการอุทิศตัวให้กับบรรดาศิษย์รุ่นแล้วรุ่นเล่าอย่างไม่รู้จักเหน็ด
เหนื่อย ท่านพร่ำสอนอยู่เสมอว่า
"เรามีโอกาสได้เรียนสูงกว่าคนอื่นควรจะนำความรู้ที่ได้ไปช่วยเหลือคน
ยากจน คนที่ด้อยโอกาสกว่าเรา เธอจงมีความซื่อสัตย์ พัฒนาตนเอง
อดทนและเสียสละ คุณธรรมนี้จะทำให้เธอเป็นคนดี สามารถสร้าง
ประโยชน์ให้แก่สังคมประเทศชาติได้ตามตำแหน่งหน้าที่และความรับผิดชอบ
ของเธอเอง
แล้วอุดมการณ์อันเพ้อฝันในมหาลัย ก็ค่อยๆลดลงด้วยงานภาระและวัยที่
เพิ่มขึ้น ปัญหาต่างๆมากมายเกิดขึ้น สังคมเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว
เพื่อนร่วมงานที่เป็นคนรุ่นใหม่ใช้ชีวิตฟุ่มเฟือยและทันสมัยใช้ของฟุ่มเฟือย
ต่างก็เร่งทำงานเพื่อเงินทองและความสุขสบายเท่านั้น จนอุดมการณ์และ
ความดีงามดูจะกลายสภาพเป็นคำที่ไม่มีความหมายเหลืออยู่ในสังคมปัจจุบัน
เสียแล้ว
ขณะที่เพื่อนรุ่นเดียวกันและรุ่นน้องๆไต่เต้าด้วยการประจบเจ้านายได้ดิบได้ดี
ต่างร่ำรวยเพราะทุจริต คดโกงไปหลายต่อหลายคน เขายังคงทำงานที่เดิม
ตำแหน่งเดิมตั่งแต่จบมา
ในเสี้ยวหนึ่งของความคิดในยามท้อถอยถึงที่สุด เขาได้ข้อสรุปจากใจ
ตัวเองว่า อุดมการณ์ที่แท้จริงก็คือการได้ทำสิ่งที่ถูกต้องดีงามและเป็น
ประโยชน์กับผู้อื่น ไม่ว่าจะเป็นผู้ร่วมงาน หรือประชาชนที่มาขอรับบริการ
อุดมการณ์ไม่ได้วัดกันที่เงินทองหรือฐานะตำแหน่งที่สูงขึ้น แต่วัดกันที่ความ
สุขในใจของตนจากการทำสิ่งที่ถูกต้องดีงาม ในตัวเขาอุดมการณ์ไม่เคย
จางหายไป เขาเป็นคนซื่อสัตย์ในหน้าที่ มีความรักและหวังดีต่อทุกคนเสมอ
มาไม่เคยเปลี่ยน
ถึงทุกวันนี้เขาจะฐานะยากจนแต่ก็มีความสุขกับครอบครัวเล็กๆอันอบอุ่น มี
ความสุขกับงานทุกงานที่ได้ทำ แม้มันจะเหนื่อยและหนักเพียงใด เขาไม่
ท้อถอย ไม่เคยบ่น ไม่น้อยใจ และไม่เคยคดโกงใคร ค่าตอบก็มีเพียงเงิน
เดือนแต่ละเดือนเท่านั้น แต่ว่าผลลัพธ์อันยิ่งใหญ่ก็คือเขาเป็นที่รักของผู้
ร่วมงานที่เป็นคนดีๆเหมือนกัน เขารู้สึกภูมิใจที่ได้เห็นรอยยิ้มของคนที่เข้ามา
ขอความช่วยเหลือ ความสุขภายในใจของเขาล้นเหลือ รอยยิ้มน้อยๆ
บนหยาดเหงื่อและแรงงานที่ทุ่มเทเพื่อช่วยเหลือคนอื่น นี้คือ
ปริญญาที่แท้จริง คือสาระของชีวิต คือความดีที่สร้างความภาคภูมิใจใน
ชีวิตของเขา และนี่ก็คือสิ่งสำคัญที่สุดสิ่งหนึ่งที่เราต้องค้นพบและสัมผัสมัน
ด้วยตนเองจึงจะเข้าใจ เหมือนที่ครั้งหนึ่งในมหาลัยที่อาจารย์เคยพยายาม
สอนเขาให้ยึดมั่นและเข้าใจถึงสิ่งเหล่านี้
ชายคนนั้นยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อนึกทบทวนถึง คำตอบของคำถามที่เคย
สงสัย นึกถึงรอยยิ้มและคำสอนของอาจารย์ คิดถึงสิ่งดีงามในชีวิตมหาลัย
ที่หล่อหลอมเขามา
ซื่อสัตย์ ฝึกฝนตนเอง อดทน เสียสละ สิ่งนี้นี่เองคืออุดมการณ์ที่มหาลัย
ตั้งใจสอนเขา ซึ่งกว่าที่เขาจะเข้าใจก็ผ่านเวลาและอุปสรรคต่างๆมาเนิ่นนาน
เหลือเกิน
ขอบคุณครับมหาลัย ขอบคุณอุดมการณ์ที่ยังอยู่ในใจไม่เสื่อมคลาย
ขอบคุณครับอาจารย์ที่เคารพรักทุกๆท่านที่ทำให้ผมมีวันนี้ วันนี้ผมเป็นคนดี
ของสังคมเหมือนที่อาจารย์มุ่งหวังให้เป็นและจะทำหน้าที่ให้ดีตลอดไป
ครับ
Create Date : 05 กรกฎาคม 2554 |
|
55 comments |
Last Update : 9 สิงหาคม 2554 14:30:28 น. |
Counter : 2003 Pageviews. |
|
|
|
ขอบคุณเพื่อนๆทุกๆคนที่แวะเข้ามาพูดคุยกันอย่างอบอุ่นทุกวันด้วยนะครับ ^^