อยู่ภายในใจเป็นหมื่นล้านคำ หลายอาชีพหลายบทบาท จำต้องเก็บสะสมความเหนื่อย ความเจ็บปวด ความท้อแท้ ความเศร้าไว้ภายในใจขณะที่กำลังทำหน้าที่ อย่างนักดนตรีที่ต้องเล่นดนตรีทุกๆ คืน บนเวทีเขาต้องสนุกให้สุด อินไปกับทุกๆ เพลงและให้ความบันเทิงไปกับผู้ฟังหน้าเวทีอย่างเต็มที่ แต่ใครจะรู้ว่าเบื้องหลังเขากำลังเผชิญหน้ากับญาติผู้ใหญ่ที่เหลือคนเดียวในชีวิตที่กำลังป่วยระยะสุดท้าย เจียนอยู่เจียนไป กลับเข้าบ้านไปต้องร้องไห้ก่อนนอนทุกคืน คุณหมอที่ต้องรักษาคนไข้อย่างเต็มความสามารถ ถึงเวลากินไม่ได้กิน เวลานอนไม่ได้นอน เห็นคนไข้นั่งรอหลายชั่วโมงเต็มหน้าห้องตรวจจะกินข้าวลงได้อย่างไร แต่ละวันต้องเจอการจากลาของคนไข้หรือต้องสรรหาคำพูดที่จะให้กำลังใจคนไข้ในการรักษาโรคร้ายแรง ต้องแนะนำคนไข้ให้ดูแลตัวเองพักผ่อนให้เพียงพอ ขณะที่ตัวเองก็ต้องการกำลังใจและเวลาพักผ่อนกินดีอยู่ดีไม่น้อยไปกว่ากัน อาจารย์ที่มีภาระส่วนตัวที่หนักหน่วง การประเมินภายในองค์กรที่ไม่เป็นธรรม การโพสต์หรือคำพูดเสียดสีของนักศึกษา สุขภาพกายและจิตใจที่ยับเยิน แต่เมื่อถึงเวลาสอนก็ต้องออกไปยืนทำหน้าที่อยู่หน้าห้อง ยิ้มให้ทุกคนเหมือนไม่รู้สึกอะไร เก็บอคติไว้ ไม่ชอบใครก็ปฏิเสธไม่ได้ ต้องให้ความเป็นธรรมเท่าเทียมกับทุกๆ คน ทั้งที่ในใจมีหมื่นล้านคำที่อยากพูดออกไป แต่ทำไม่ได้ อีกหลายๆ อาชีพ หลายๆ บทบาทที่ต้องตั้งรับแรงกระแทก ต้องสร้างภาพให้ดูเป็นมืออาชีพ เหมือนไม่เป็นไร สบายดี เพื่อให้คนที่อยู่ตรงหน้ามองไม่เห็นน้ำตา ไม่เห็นความเจ็บปวด ไม่เห็นความพังที่ซ่อนอยู่ข้างหลัง ความรู้สึกที่กล่าวมา...Magnolia ผ่านมาแล้ว เคยเจอด้วยตนเองและได้ยินได้ฟังจากคนรอบข้าง เราเข้าใจดี และรู้ว่าหน้าที่ต้องมาก่อนความรู้สึกและเรื่องส่วนตัวเสมอ หลายครั้งที่อยากระเบิดออกมาก็ต้องเก็บมันเอาไว้ กลั้นใจทำหน้าที่ต่อไป ไม่ว่าจะผ่านอะไรมา สิ่งที่เราต้องจัดการในเวลานั้น ก็คือภาพลักษณ์ ซึ่งตัวเราก็เลือกที่จะอยู่ตรงนั้นเอง Create Date : 01 กุมภาพันธ์ 2568 Last Update : 1 กุมภาพันธ์ 2568 11:44:26 น. 1 comments Counter : 217 Pageviews.   (โหวต blog นี้)  Share Tweet

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณ**mp5**, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ

แวะมาเยี่ยมครับ โดย: **mp5** วันที่: 1 กุมภาพันธ์ 2568 เวลา:14:22:16 น.