ตอนที่ 115- รักแท้ย่อมมีอุปสรรค

***ฟิค <แปล> เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนแต่งขึ้น เพื่อความรักของคนทั้งสองเท่านั้น หาได้มีเจตนาอื่นหรือไม่ จึงขอให้อ่านด้วยความบันเทิง และเชื่อมั่นในรักของพวกเขาด้วย ****



ภายในห้องนอนของฮวางโบ
ฮยอนจุงกำลังนอนอยู่บนเตียงโดยที่แขนข้างนึงโอบรอบตัวภรรยาสุดที่รักเอาไว้อย่างแน่นหนา ฮวางโบซุกหน้าแนบลงบนแผ่นอกกว้างของชายหนุ่มจนได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นอย่างสม่ำเสมอและได้รับสัมผัสถึงกลิ่นกายจางๆที่คุ้นเคยของเขา
ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ขณะที่ประคองกอดเธอเอาไว้แนบอก...หญิงสาวจุ๊บที่แผ่นอกของเขาเบาๆแล้วเงยหน้าขึ้นมาคุณสามี....

...ชายหนุ่มขยับวงแขนที่โอบรอบตัวเธอให้แน่นขึ้นพร้อมกับกระซิบเบาๆว่า...อย่าไปเลยนะฮะ”.

“หุหุ...ทำไมชั้นจะต้องไปด้วยล่ะ” เธอพูดแกมหัวเราะแต่แล้วก็หยุดชะงักก่อนจะผงกศีรษะขึ้นมามองตาของฮยอนจุง...เหมือนกำลังสงสัยอะไรบางอย่าง...?

เธอสังเกตุเห็นแววตาที่ดูเศร้าหมองของเขาจึงถามไปว่า..

“มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ? ทำไมจู่ๆเธอถึงได้...?”

ชายหนุ่มบอกเธอด้วยน้ำเสียงที่ดูอ่อนล้าว่า “จากนี้ไป...ผมต้องไปแล้วฮะ”...

“นี่เธอมีงานต้องไปทำต่อด้วยเหรอ? มีคิวถ่ายละครช่วงกลางคืนรึเปล่า?”

“...คือ..ผมต้องกลับไปที่บ้านพักของวง SS501 น่ะฮะ”

“โอ งั้นหรือ? โอเคจ้ะ...แล้วไงอีก”

“ผมต้องกลับไปนอนคนเดียวที่โน่นซักพักนึง...”

“...ซักพักนึง?”

“ใช่ฮะ”

หญิงสาวแย้งขึ้นมาด้วยใบหน้ายิ้มๆว่า.”เอ..แต่พวกเราเพิ่งตกลงกันไปนี่นา...ว่าจะเจอกันแค่อาทิตย์ละครั้งน่ะ”...

“ไม่ใช่แค่อาทิตย์เดียวฮะ แต่ผมต้องไปอยู่ที่นั่นตลอดเลย...”

“...หา...ตลอดเวลาเลยเหรอ?”

.”..ผมเสียใจจริงๆนะฮะ...แต่ว่าผมต้องทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับท่านประธานฯไป...”

“...................”

“ท่านบอกผมว่า...มันอันตรายเกินไปที่พวกเรามาอยู่ในบ้านเดียวกัน...”

ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจกับสถานะการณ์ดี แต่เธอก็อดคิด ไม่ได้ <ทำไมพอได้ยินแล้วชั้นรู้สึกปวดใจขนาดนี้นะ!!> “.เอ่อ..แล้วท่านว่ายังไงอีกบ้างล่ะ”

“บางทีมันอาจจะเป็นเรื่องยากมากสำหรับผมที่จะมาที่นี่โดยที่ไม่ให้คนอื่นเห็น...ผมให้สัญญากับท่านไปก็เพราะว่ามันเป็นหนทางเดียวที่ผมจะรักษาคุณเอาไว้ได้...ผมจำเป็นต้องยอมต่อรองกับข้อเสนอที่มันเลวร้ายอันนี้...”

”แล้วเธอต้องไปอยู่ที่นั่นนานแค่ไหนล่ะ? “ หญิงสาวถามด้วยสีหน้าที่ดูทุกข์ใจอย่างยิ่ง

ชายหนุ่มพยายามตอบเธออย่างชิลๆไปว่า “ไม่นานเท่าไหร่หรอกฮะ...ก็จนกว่าละครของผมจะปิดกล้องฮะ”

หญิงสาวพูดพึมพำด้วยความงุนงงว่า “งั้นวันนี้มันจะเป็นวันสุดท้าย...<ที่เราจะได้อยู่ด้วยกันแบบนี้> ใช่มั้ย?”

เขาฝืนยิ้มแล้วบอกไปว่า. “ผมจะพยายามแว่บออกมา...ถ้ามีโอกาส...” พูดจบความรู้สึกเสียใจก็ค่อยๆถ่ายทอดออกมาทางสีหน้าอย่างเห็นได้ชัด

...ฮวางโบนิ่งเงียบไปพูดอะไรแต่น้ำตากำลังเริ่มไหลลงมา...

เมื่อชายหนุ่มเห็นน้ำตาของภรรยาสุดที่รักก็ชักเริ่มคิดสับสน<ใช่แล้วล่ะ...พอกันที....คุณทำท่าไม่อยากจะจากผมแบบนี้.....ผมอยากจะโยนไอ้คำสัญญาบ้าๆนั่นทิ้งลงขยะไปเลย...คุณช่วยกอดผมหน่อยสิฮะ ผมอยากได้กำลังใจจากคุณเพื่อที่จะตุนไว้เป็นกำลังใจ ยามที่ผมต้องห่างจากคุณ> เขาได้แต่คิดแบบนั้นแต่มันยากเกินกว่าที่เขาจะพูดออกมาได้

”จริงใช่มั๊ย...นี่คงเป็นครั้งสุดท้าย...ที่พวกเราจะได้อยู่ด้วยกันใช่มั๊ย ตอบชั้นหน่อยซิ?” หญิงสาวถามทั้งๆที่น้ำตาไหลอาบแก้ม

เขากัดริมฝีปากอย่างแรงก่อนจะตอบเธอเบาๆว่า..”ใช่ฮะ”.

หญิงสาวได้แต่นิ่งเงียบแต่ในใจอยากจะตะโกนออกมาดังๆว่า <ไม่นะ...ทำอย่างนั้นไม่ได้เด็ดขาด...เธออย่าทิ้งชั้นไปสิ...ในเมื่อพวกเราแต่งงานกันแล้วนะ!!!> ยิ่งคิดน้ำตาของเธอก็ยิ่งพาลจะไหลออกมาไม่หยุด

ชายหนุ่มยิ้มเศร้าๆแล้วบอกว่า “ถ้าคุณไม่อยากจะให้ผมไป...งั้นผมก็จะอยู่ที่นี่...กับคุณ.”ดวงตาของเขาเริ่มเป็นสีแดงระเรื่อทั้งๆที่พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาภาพที่เขาเห็นอยู่ต่อหน้ามันค่อยๆบดบังไปด้วยน้ำอุ่นๆอยู่ขอบตาแล้ว

หญิงสาวเริ่มออกอาการบ่อน้ำตาแตกร้องไห้สะอึกสะอื้นและผวาเข้าไปกอดคุณสามีอย่างแนบแน่น “อย่าไปเลยนะ...แค่วันนี้ทั้งวันชั้นก็คิดว่าตัวเองกำลังจะตายอยู่แล้ว...ได้โปรดเถอะ...อย่าทิ้งชั้นไปนะ...” พูดไปแล้วเธอก็อดคิดอยู่ในใจไม่ได้ <(ทำไมชั้นถึงยังคิดถึงเธอแม้ว่าชั้นจะอยู่ในอ้อมกอดของเธอตอนนี้…? ทำไมชั้นถึงยังต้องการมากไปกว่านี้อีก..ถึงแม้ว่าชั้นจะมีทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว....? ทำไมความต้องการของชั้นที่มีในตัวเธอ....มันถึงไม่มีที่สิ้นสุด...? ชั้นรักเธอจนหมดหัวใจ>

ชายหนุ่มพยายามปลอบประโลมหญิงสาวซึ่งเป็นที่รักปานดวงใจด้วยการกอดเธอเอาไว้แนบอกและบอกว่า “ผมจะไม่ไป...ผมจะไม่ทิ้งคุณไปไหนทั้งนั้นฮะ.” <ผมไม่สามารถจะปล่อยให้คุณรอคอยผมแบบนั้นอีกแล้ว...นี่มันไม่ใช่คิมฮยอนจุง...ไอ้ผู้ชายงี่เง่าที่ทำให้ผู้หญิงของเขาเสียใจ...นั่นมันไม่ใช่ตัวผม> เขาพร่ำบอกตัวเองในใจในขณะที่น้ำตาลูกผู้ชายของเขาเริ่มซึมออกมา....

ที่ห้องนั่งเล่น
ฮยอนจุงกำลังทานอาหารค่ำช่วงดึกอยู่ที่โต๊ะอาหาร

ฮวางโบซึ่งนั่งอยู่ข้างๆเมื่อเห็นอาหารในจานจวนจะหมดจึงถามว่า “เธออยากจะเติมอีกหน่อยมั้ยจ๊ะ?”

“ฮะ ขอผมอีกนิดนึงก็พอนะ”

หญิงสาวนั่งมองคุณสามีทานอาหารที่เธอเตรียมเอาไว้ให้ก่อนหน้านี้อยู่เงียบๆ พร้อมกับคิดในใจไปว่า <ไม่ว่าชั้นจะนั่งมองเธออย่างนี้ไปอีกนานซักเท่าไหร่...ชั้นก็ไม่มีวันเบื่อและไม่เคยรู้สึกว่ามันเพียงพอ...เธอดูเหมือนเป็นคนใหม่ใสปิ๊งทุกครั้งสำหรับชั้น…>

ไม่นานนักชายหนุ่มก็ทานเสร็จและวางช้อนลงบนโต๊ะก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองเธอด้วยหัวใจที่แสนจะหนักอึ้ง

หญิงสาวเงยหน้าไปมองดูนาฬิกาบนกำแพงแล้วบอกว่า “เธอน่าจะกลับได้แล้วล่ะ...ไม่งั้นเดี๋ยวจะไปถึงบ้านไม่ทันเวลาน่ะ”

เขาได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างแรง มันยากสำหรับเขาจริงๆที่เขาจะต้องทิ้งหญิงสาวที่ได้ขื่อว่าเป็นภรรยาให้อยู่ตามลำพังแบบนี้

หญิงสาวลุกขึ้นยืนแล้วบอกเขาว่า “นี่เป็นสิ่งที่เธอต้องทำ...ถ้าเธอยิ่งทำอ้อยอิ่งแบบนี้....เธอก็ยิ่งไม่อยากจะทำมันน่ะ เอ้าลุกขึ้นได้แล้ว”

“แต่ผมยังไม่ได้ดื่มน้ำเลยนะฮะ”.เขายังคงไม่ยอมลุกและพูดอ้อนภรรยาต่อ...

ภรรยาสาวถอนหายใจ “โทษทีจ้ะ” แล้วก็ลุกไปเทน้ำใส่แก้วมาให้คุณสามี

แต่เขากลับจ้องดูแก้วน้ำอย่างงุนงงแทนที่จะยกขึ้นมาดื่ม...

หญิงสาวเห็นท่าทางของเขาแล้วคิดในใจว่า <ชั้นจะต้องทำใจให้ร่มๆกว่านี้แล้วล่ะ ...เพราะว่าชั้นรักเธอ> “ เธอว่ามันไม่น่าขันหรอกเหรอ?”

“อะไรเหรอฮะ?”

“จำได้มั้ยที่ชั้นเคยบอกกับเธอก่อนหน้านี้? ว่ามันอันตรายเกินไปสำหรับพวกเราที่จะมาอยู่ด้วยกันแบบนี้...มันเป็นเรื่องปาฏิหาริย์จริงๆเลยนะที่ไม่มีใครรู้เรื่องของเราจนถึงตอนนี้น่ะ...สิ่งที่ท่านประธานของเธอบอกน่ะมันถูกต้องอย่างที่สุดและชั้นเอง...ก็รู้ดี...แต่ว่า...” น้ำเสียงเริ่มเศร้าลง

“มันเป็นคนละเรื่องเดียวกันเลยนะฮะ ว่าสมองคุณรู้อะไรหรือคิดอะไร กับเรื่องที่หัวใจของคุณรู้สึกยังไง...”

หญิงสาวยิ้มอย่างขมขื่นก่อนตอบไปว่า “เธอพูดถูกเลยล่ะ...”

“ผมอยากจะให้...สมองของผมสามารถลาพักร้อนได้...ในช่วงเวลาอย่างนี้ฮะ...”

“เธอรู้มั้ย? มันเป็นปัญหาใหญ่เลยล่ะเวลาที่เธอคิดถึงเรื่องต่างๆด้วยสมองได้อย่างชัดเจน...” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ขมขื่นว่า “ แต่เธอสามารถรู้สึกได้จากหัวใจของเธอเท่านั้น...”

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่อาลัยอาวรณ์ว่า...”ผมไม่อยากไปเลยฮะ”

หญิงสาวกัดริมฝีปากเพื่อสะกดกลั้นอารมณ์ก่อนจะตอบไปว่า “ชั้นเองก็ไม่อยากจะให้เธอไปเหมือนกันน่ะ”

ชายหนุ่มดึงตัวภรรยาสุดที่รักให้เข้ามาใกล้ๆและเอาแขนโอบรอบตัวเธอไว้พร้อมกับบอกว่า..”.งั้นผมก็จะไม่ไปแล้วฮะ...”

“โอเคจ้ะ”

ในขณะที่ฮยอนจุงกำลังแปรงฟันอยู่ในห้องน้ำ ฮวางโบก็เตรียมรองเท้าพร้อมกับหยิบเสื้อกันหนาวบุนวมตัวหนาออกมาไว้ให้เขา

ชายหนุ่มเดินออกมาจากห้องน้ำและเห็นภรรยากำลังเตรียมข้าวของจึงถามไปว่า “นั่นอะไรหรือฮะ?”

หญิงสาวส่งยิ้มจางๆก่อนจะหยิบเสื้อนวมขึ้นมาให้ดูพร้อมกับบอกว่า “ข้างนอกมันหนาวมากเลยนะ เธอน่าจะแต่งตัวให้หนาๆให้มันอุ่นๆเข้าไว้น่ะจ้ะ”

“.................”

ฮวางโบชำเลืองมองดูนาฬิกาข้อมือแล้วบอกว่า “ถ้าเธอยังอยู่ที่นี่นานไปกว่านี้ เธอคงจะไปไม่ทันแล้วจริงๆนะ “ พูดจบก็อ้อมไปอยู่ข้างหลังเขาเพื่อจะช่วยสวมเสื้อกันหนาวให้เขา “ใส่ซะ เร็วๆเข้า”

“.................”


“มาใส่ซะ ให้ไวเลย” หญิงสาวเร่งเร้าคุณเสามีด้วยน้ำเสียงที่ดูสั่นเครือ

ชายหนุ่มสอดแขนเข้าไปในเสื้อนวมโดยดีโดยไม่พูดอะไร...เธอก้มหน้าก้มตาเพื่อซ่อนดวงตาของตัวเองและช่วยจัดการรูดซิปที่เสื้อให้เขาอย่างเรียบร้อย

จากนั้นเธอก็สวมกอดเขาจากด้านหลังอย่างอดใจไม่ไหวพร้อมกับบอกว่า “พวกเราต่างก็รู้ว่า....นี่มันไม่ใช่จุดจบระหว่างเราสองคน....แต่ยังไง..ชั้นก็รู้สึกคิดถึงเธอมากอยู่ดี....”

ฮยอนจุงถอนหายใจออกมาออกมาก่อนจะถามอีกครั้งว่า....”คุณต้องการจะให้ผมทิ้งคุณไว้ที่นี่คนเดียวอีกจริงๆหรือฮะ?”

“ไม่จ้ะ..คราวนี้ชั้นจะคิดว่าชั้นกำลังเป็นฝ่ายที่ส่งเธอไป...ชั้นกำลังส่งเธอไปนะ...เธอไม่ได้ทิ้งชั้นไปซะหน่อย” เธอพยายามกลั้นน้ำตาตัวเอง เธอไม่อยากให้ฮยอนจุงรู้ว่า เธอเศร้ามากแค่ไหน หากวันนี้เขากลับไป แล้วอีกนานแค่ไหนที่เธอจะได้เห็นหน้าเขาอีก< ฮยอนจุง ชั้นคิดถึงเธอจริงๆน่ะ > ตอนนี้ฮวางโบรู้สึกเจ็บหน่วงๆที่จมูกจริงๆและน้ำในตาเริมคลอดจนแทบจะกลั้นไม่ไหวอยู่แล้ว

ชายหนุ่มหันกลับมาและจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธอพร้อมกับบอกว่า “ผมไม่ได้กำลังจะไปไหนนี่ฮะ..ดังนั้นคุณก็ไม่ควรจะส่งตัวผมออกไปไหนทั้งนั้นเช่นกัน.....”

<ชั้นไม่ได้ผลักไสไล่ส่งให้เธอไปนะ!...หัวใจของชั้นไม่เคยปล่อยให้เธอจากไปไหนทั้งนั้น...ความรักของเรามันช่างบ้าบอสิ้นดี.>...น้ำตกของเธอก็หยดลงทันที

“ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น” เขาพูดพึมพำก่อนจะก้มลงจูบที่พวงแก้มของเธอเพื่อซับน้ำตา

<สัญญากับผมนะฮะว่าคุณจะไม่ร้องไห้...สัญญากับผมนะว่าคุณจะคิดถึงผมทุกวัน...สัญญากับผมว่าคุณจะรักผมเพียงคนเดียวถึงแม้ว่าผมจะตายจากโลกนี้ไปแล้วก็ตาม....สัญญากับผมนะว่าคุณจะไม่สงสัยในตัวผมถึงแม้ว่าผมจะไม่สามารถแสดงออกมาให้คุณเห็นได้ว่าผมรักคุณมากขนาดไหน...>

ภายในรถของฮยอนจุง
ชายหนุ่มกำลังขับรถออกไปจากตึกอพาร์ทเม้นท์ที่พักของฮวางโบด้วยสีหน้าที่ดูตึงเครียด

<คุณรู้มั้ยว่าผมกำลังพายามอย่างหนักขนาดไหนที่จะสะกดจิตตัวเอง...ให้คิดว่านี่มันคือหนทางเดียวสำหรับผมที่จะเก็บรักษาคุณเอาไว้? แต่...ผมไม่ชอบการทำแบบนี้เลย..ผมอยากทำตามเสียงเรียกร้องจากหัวใจของผมมากกว่าที่จะทำตามที่สมองสั่ง....>

<แต่...ที่ผมกำลังทำแบบนี้ก็เพราะ...อย่างที่ผมเคยพูดเอาไว้ว่า...คุณไม่สามารถจะทำให้มันกลับมาให้เหมือนเดิมได้เมื่อใดที่คุณได้ทำให้มันเสียหายไปแล้ว....เพราะว่าคุณอาจจจะเจ็บปวดมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม...
มันเป็นเรื่องที่ยุ่งยากซับซ้อนมากเหลือเกิน...ในการเก็บรักษาคุณเอาไว้...ในการเก็บความรักของเราเอาไว้...>

ที่อพาร์ทเม้นท์ของฮวางโบ
หญิงสาวยืนอยู่ที่ริมหน้าต่างของห้องนั่งเล่น มองดูท้ายรถของฮยอนจุงที่กำลังค่อยๆเคลื่อนออกไปจนลับสายตา

<เมื่อใดที่เธอควบคุมสติของตัวไม่อยู่....มันเป็นเรื่องยากที่เรียกสติกลับคืนมา...ชั้นไม่ต้องการที่จะยอมรับมันในตอนนี้ถึงแม้ว่าสิ่งต่างๆมันออกจะชัดเจนอยู่แล้ว...มันช่วยไม่ได้เลย ที่ชั้นจะรู้สึกไม่พอใจและผิดหวัง...ถึงแม้ว่ามันเป็นทางเลือกที่ฉลาดซึ่งเราควรจะทำ...ชั้นรู้สึกโกรธตัวเองที่ทำเป็นใจเย็น>

<มันก็ไม่ใช่ว่า..ชั้นจะไม่สามารถพบกับเธอได้เลย ถึงแม้ว่าจะปล่อยเธอไปแบบนี้...ชั้นเดาว่าชั้นคงจะชินกับการมีเธออยู่ใกล้ๆมากเกินไป...ความรักบางครั้งมันก็ช่าง...เป็นเรื่องที่น่ากลัวจริงๆนะ......นี่คงจะต้องเป็น...ความรู้สึกหลงใหลที่ครอบงำจิตใจของชั้นอยู่จริงๆ...>

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา ฮวางโบกำลังอยู่ระหว่างการถ่ายทำโฆษณา
เธอกำลังคุยกับใครบางคนทางโทรศัพท์. “..ใช่จ้ะ ตอนนี้ชั้นกำลังทำงานหาเงินอยู่นะ”

“ว้าว...จริงหรือฮะ?” น้ำสียงที่ดูสดใสของฮยอนจุงดังมาจากปลายสาย

“จริงสิจ๊ะ”

“งั้น..คุณต้องเลี้ยงข้าวเย็นผมนะ!”

“ได้เลย จัดไป” เธอพูดพลางกับหัวเราะร่าเริง

“ผมไม่ได้ล้อเล่นนะฮะ คุณต้องเลี้ยงผมจริงๆนะ”

“แล้วเธออยากทานอะไรล่ะ?”

“..อืมม...คุณมาหาผมคืนพรุ่งนี้ได้มั้ยฮะ?”

“คืนพรุ่งนี้เหรอ? ที่ไหนล่ะจ๊ะ?”

“ที่บ้านพักของวง SS501 ไงฮะ”

“จริงอ่ะ?”

“ฮะ คุณจะได้มาทำอาหารเย็นให้ผมทานที่นั่นไงฮะ”

“แล้วเธอจะมีเวลาพอเหรอ?”

“มีสิฮะ หลัง 6 โมงเย็นไปผมก็ว่างแล้วล่ะฮะ แล้วคุณล่ะฮะ โยโบ?”

“โอ...งั้นก็แล้วแต่ปุ๊ล่ะกัน” เธอตอบเขาไป

“..................” <ใครคือปุ๊ แล้วปุ๊คือใคร > เขาอดสงสัยกับมุขที่เธอปล่อยออกมาไม่ได้

เหมือนว่ามุขที่ปล่อยไปมันแป๊ก เธอถึงถามต่อไป “ว่าแต่พรุ่งนี้ที่บ้านจะมีใครอยู่บ้างจ๊ะ?”

“อ๋อ? มีเจ้าน้องตัวเล็กกับยองแซงฮะ”


“เอ..อย่างงั้น..เราควรจะออกไปซื้อของด้วยกันที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตดีมั้ยน่ะ?”

“ซุปเปอร์มาร์เก็ต?”

“จ้า...มันก็น่าโอไม่ใช่หรือ ถ้าพวกเราออกไปด้วยกันทั้งหมดแทนที่จะตามลำพังกัน 2 คนน่ะ?”

“นี่คุณอยากจะไปจริงๆหรือฮะ?”

“ใช่จ้ะ...ชั้นน่ะคิดมาตั้งนานแล้วว่าอยากจะไปเดินซื้อของด้วยกันกับชิลลางของชั้น”

“โอเคฮะ...ไว้ผมจะบอกพวกนั้นให้น่ะ”

“มันจะต้องสนุกแน่ๆเลย “หญิงสาวพูดพลางหัวเราะคิกคักชอบใจ

“ผมจะทำให้คุณสนุกสุดๆไปเลยฮะ คุณคาดหวังเอาไว้ได้เลยฮะ”

“เธอไม่ต้องวางแผนอะไรมากเกินไปหรอกนะ...เธอน่ะชอบทำตลกมากพออยู่แล้วถึงแม้เธอจะไม่ได้ทำแบบเต็มร้อยก็ตาม”

“ทำไมฟังดูเหมือนคุณกำลังกังวลล่ะฮะ...?”

“จริงๆแล้ว...ชั้นก็ชักกังวลอยู่นิดๆแล้วล่ะ...หุหุ

“โอ งั้นหรือฮะ? ได้เลย..จัดไป...ผมไม่สามารถจะทำให้คุณผิดหวังได้หรอกฮะ”

หญิงสาวสะดุ้งโหยง “เฮ้! ชั้นไม่ได้ตาดหวังอะไรหรอกนะ” <แต่ชักเริ่มกลัวมากกว่าอ่ะ>

“งั้นเหรอฮะ? เยี่ยมไปเลย เพราะที่จริงมันจะยิ่งสนุกมมากกว่าเมื่อคุณไม่ได้คาดหวังอะไรเอาไว้ก่อน”

“นี่เธอ!!”<คิดจะทำอะไรกันเนี่ย>

ชายหนุ่มเปลี่ยนน้ำเสียงการพูดเป็นจริงจังขึ้นมาทันที “นี่? คุณเพิ่งเรียกฃิลลางที่แสนดีและน่ารักของคุณว่า “นี่” รู้ตัวรึเปล่าฮะ? “

“ไม่นะ ชั้นก็แค่ตกใจไปหน่อยอ่ะ เธอก็รู้เวลาชั้นตกใจก็มักจะลืมตัว” ว่าแล้วเธอก็เรียกคุณสามีด้วยน้ำเสียงต่ำๆว่า “ ชิลลางงงงงงงงงง”

“เรียกซ่ะหวานเชียว ว่าไงฮะ?”

“ชั้นว่าเรา...ลืมเรื่องนั้นกันไปเถอะนะ...”

“ทำไมล่ะฮะ?”

“ก็ที่นั่นอ่ะ ต้องมีคนมาซื้อของกันเยอะแยะ เธอไม่รู้สึกอึดอัดบ้างเหรอ”

“ไม่เอาน่ะ เราไปกันตามแผนเดิมเถอะฮะ”

“ทำไมล่ะ?”

“มันน่าจะสนุกดีออกน่ะ”

“เฮ้อ...ชั้นไม่ควรเปิดประเด็นเรื่องนี้ขึ้นมาแต่แรกเลยอ่ะ...T_T”

โปรดติดตาม คู่รักผักกาดหอม รีมิกซ์ตอนต่อไป

หมายเหตุ ทุกครั้งเมื่อถึงตอนที่จะได้พบกับสมาชิกดั๊บเมื่อไหร่ จะเริ่มอมยิ้มกับสิ่งที่ผู้เขียนได้ใส่ลงมา จินตนาการมันยิ่งทำให้นึกถึง 5 ปีที่พวกเขาเดบิวต์ขึ้นมาจริงๆ แต่ว่า ปีหน้าพวกเขาก็คงจะได้มารวมตัวกันอีกครั้ง เราก็คงจะได้กลับไปเห็นบรรยากาศของพวกเขาอีกครั้ง เก็บตังค์รอดูพวกเขากันได้เลย (เสียตังค์ไปกับนัมจา – ชอบนัก)

ยาย(นาจา)

Create Date : 25 ตุลาคม 2553		2 comments
Last Update : 25 ตุลาคม 2553 20:04:46 น.
Counter : 883 Pageviews.
Share Tweet