|
ตอนที่ 108 ~ คุณคือของขวัญที่พระเจ้าประทานมาให้
***ฟิค <แปล> เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนแต่งขึ้น เพื่อความรักของคนทั้งสองเท่านั้น หาได้มีเจตนาอื่นหรือไม่ จึงขอให้อ่านด้วยความบันเทิง และเชื่อมั่นในรักของพวกเขาด้วย ****
เขาดึงตัวเธอเข้ามากอดไว้แนบอกพร้อมกระซิบว่า “ซารางเฮ...ผมคิดถึงคุณเช่นกันฮะ ผมก็รู้สึกเหมือนกำลังจะตายเพราะคิดถึงคุณมากเกินไป”
“เอ่อ...ชั้น” หญิงสาวตะกุกตะกัก พูดอะไรไม่ออก สายตาคมจับจ้องมายังเธอราวมนต์ดำ ที่สะกดให้เธออยู่นิ่ง และจุกที่ลำคอทั้งๆ ที่เธอมีคำถามมากมายที่อยากจะถามฮยอนจุง
แต่ชายหนุ่มโน้มตัวจูบมุมปากเธอเนิ่นนานอ้อยอิ่ง ขณะที่เธอเองรู้สึกเหมือนกระแสไฟวิ่งผ่านร่างกายเธออย่างรวดเร็ว ความรู้สึกคิดถึงภรรยาสุดที่รักของเขา ทำให้ยิ่งระดมจูบเธออย่างบ้าคลั่ง ความอ่อนโยนที่มีตอนนี้มลายหายไปหมดสิ้น ทิ้งไว้แต่ความเสน์หา และความดุเดือดของความคิดถึงที่เข้ามาแทนที่คนสองคนอย่างรวดเร็ว
ความห่างไกลที่เขาได้รับมันยิ่งทำให้เขาและเธอกอดรัดราวกับแม่เหล็กดึงดูดกันและกันไว้ สองแขนหนักแน่นของเขากอดรัดร่างเธอจนไม่มีอากาศผ่านเข้าไปได้ จูบรุนแรงจากเขาบดขยี้ลงมาที่ริมฝีปากบางอย่างเร่าร้อน ซึ่งหญิงสาวรับรู้ถึงความคิดถึงและห่วงหาอาทรได้เป็นอย่างดี แล้วปราการด่านสุดท้ายที่ป้องกันเรือนร่างของทั้งสองก็หลุดออกอย่างรวดเร็ว เธอได้สัมผัสถึงความต้องการที่เดือดพล่านอยู่ในกายของชายหนุ่ม ที่ต่างเรียกร้องงหากันและกัน
รุ่งเช้า.....แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาตามรอยแยกของผ้าม่าน ชายหนุ่มนอนหงายเผยแผ่นอกกว้างที่ที่โผล่ออกมาจากผ้าห่มผืนบาง หญิงสาวผมยาวสลวยนอนกอดเขาไว้อย่างแนบชิด เสื้อผ้ากระจัดกระจายบนพื้นห้อง เธอลุกขึ้นแล้วก้มลงมองสามีซึ่งกำลังนอนเหยียดยาวอยู่บนเตียงแล้วถามว่า “อรุณสวัสดิ์จ๊ะ หลับฝันดีมั๊ย”
ชายหนุ่มมองด้วยสายตาที่เปี่ยมเปด้วยความสุข “ฝันดีสิฮะ น่าแปลกจัง ผมกลายเป็นคนตื่นง่ายเมื่อมีคุณนอนอยู่ข้างๆ”
“เลี่ยนแต่เช้าเชียวน่ะ สามีของชั้น”
“ผมพูดความจริงน่ะฮะ ผมจะต้องขออธิษฐานพระเจ้าทุกวัน”
“ทำไมล่ะ”
“ผมจะขออธิษฐานว่าในอนาคตอันใกล้ ทุกๆเช้า ขอให้ผมได้ตื่นนอนขึ้นมาแล้วเห็นคุณเป็นคนแรกที่นอนเคียงข้างผมตลอดไป และในอนาคตอีกต่อไปขอให้ผมได้ตื่นมาแล้วเห็นคุณและลูกๆอยู่ข้างผมต่อไป แล้วใน....”
“พอพอ นี่ ลุกขึ้นอาบน้ำได้แล้วล่ะ”
“ก็ผมยังไม่อยากลุกนี่นา ขอผมอยู่บนเตียงแบบนี้ไปนานๆไม่ได้เหรอ ผมมีหลายอย่างที่อยากคุยกับคุณน่ะ”
“งั้นหรือ เธอไม่หิวเหรอ”
“ไม่ฮะ ผมยังอิ่มอยู่เลย”
”ว่าแต่ การแสดงละครของเธอเป็นยังไงบ้าง?”
“ผมตั้งใจทำงานอย่างหนักจริงๆนะฮะ...และที่ผมไม่ได้โทรกลับมาหาคุณบ่อยๆก็เพราะตั้งใจจะทำเช่นนั้นเพื่อที่จะทำงานได้เสร็จเร็วขึ้น...คุณรู้สึกผิดหวังบ้างรึเปล่าฮะ? “
“ก็เกือบๆอยู่นะ...แต่ตอนนี้โอเคแล้วล่ะ...เพราะว่าเธอกลับมาอยู่กับชั้นแล้วนี่.”เธอตอบเขายิ้มๆท่าทางมีความสุข
“ผมทำได้ดี...ใช่มั้ยฮะ? “ คุณสามีรีบทวงคะแนนพร้อมกับส่งยิ้มกว้างให้เธอ
“ใช่จ้า”
ชายหนุ่มดึงตัวเธอเข้าใกล้ๆเพื่อประทับจูบยามเช้าอีกครั้ง..<ผมรักคุณ...ผมรู้สึกเหมือนกับว่าหัวใจของผมมันกำลังจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว>
แต่ฮวางโบค่อยๆขยับออกมาวงแขนของเขาที่โอบรัดเธออยู่พร้อมกับถามว่า “วันนี้เธอมีตารางงานอะไรที่ต้องทำรึเปล่า?”
“ผมมีคลาสที่ต้องไปเรียนช่วงบ่ายๆ..แล้วก็มีอีกคลาสนึงต่อจากนั้นฮะ”
“แล้วตอนนี้ล่ะ?”
“ตอนนี้เหรอฮะ? ผมก็กำลังใช้ชีวิตแบบคู่แต่งงานอยู่น่ะสิฮะ”เขาส่งยิ้มหวานให้เธอแล้วก็ดึงตัวเธอเข้ามาใกล้ๆอีกครั้ง..<ช่วงนี้ผมต้องขยันเป็นพิเศษ...>
เสียงหัวเราะสดใสของฮวางโบดังไปทั่วห้องเมื่อได้ยินคำพูดของคุณสามี แต่ไม่นานนักห้องนอนก็เงียบสนิทมีก็แต่เพียงเสียงลมหายใจของกันและกันท่ามกลางบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความรักความคิดถึงของทั้งสองคน
ช่วงสายของวันนั้น ฮวางโบซึ่งแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยและกำลังเตรียมตัวออกไปข้างนอก ยืนมองสามีสุดที่รักซึ่งหลับอย่างสบายอยู่บนเตียง
หญิงสาวก้มลงจุ๊บที่แก้มของเขาเบาๆและกระซิบว่า “ชั้นจะรีบกลับมานะ....แล้วชั้นจะโทรมาหาเธอ...นอนพักให้สบายนะจ้ะ”
ฮยอนจุงยังคงหลับสนิทด้วยความอ่อนเพลียสุดชีวิต...
เธอมองดูใบหน้าขณะหลับของเขาแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ “น่ารักจัง สามีชั้น ^^ <ตอนหลับยังหล่อเลยอ่ะ>
ช่วงกลางคืนที่อพารท์เม้นท์ของฮวางโบ
ฮยอนจุงกำลังทานอาหารค่ำ ส่วนฮวางโบซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามได้แต่มองดูเขาอยู่เงียบๆ
“แล้วคุณล่ะฮะ ไม่ทานด้วยกันเหรอ?”
“โทษทีจ้ะ...ชั้นทานมาแล้วล่ะ”...
ชายหนุ่มก้มลงมองที่ท่อนขาเรียวของเธอแล้วถามว่า...”นี่คุณต้องเคร่งครัดกับการรักษาหุ่นของคุณขนาดนี้เลยหรือฮะ?”
เธอหัวเราะคิกก่อนตอบไปว่า “แล้วเธอไม่เคยต้องกังวลเรื่องน้ำหนักของตัวเองบ้างเลยเหรอ?”
“ผมเหรอฮะ?”
“ใช่จ้ะ”
“ไม่เลยฮะ...แต่บางทีท่านประธานฯอาจจะเป็นกังวลแทน”
“หุหุ อะไรนะ?”
“คุณก็รู้ใช่มั้ยฮะว่าพวกเมมเบอร์เป็นยังไงกัน...ถ้าเป็นเรื่องของอาหารการกินแล้วล่ะก็ พวกเขาจะกลายเป็นปีศาจที่ร้ายกาจยิ่งกว่าหมาบ้าอย่างผมซะอีก ตอนที่พวกเราเพิ่งจะเข้าวงการกันใหม่ๆ เราก็ไม่ต่างอะไรกับพวกที่อดๆอยากๆตามข้างถนนนั่นล่ะฮะ..หุหุ...เราจะกินทุกอย่างที่ขวางหน้าทุกครั้งที่มีโอกาส...บอกตามตรงเลยนะฮะ..ผมอยากจะเอาวิดีโอของพวกเราตอนช่วงนั้นไปเผาซะให้เกลี้ยงเลยอ่ะ...ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
เธอทำหน้างงเมื่อได้ยินที่เขาพูด. “จริงเหรอเนี่ย? มันไม่น่าจะแย่ขนาดนั้นหรอกมั้ง...? ถึงยังไง..พวกเธอก็..เป็นไอดอลอ่ะนะ”
“พวกเราก็อาจจะดูโอเคเมื่อถูกจับมาประแป้งแต่งตัว...แต่พวกเราก็ทำตัวเหมือนพวกที่ไร้ซึ่งความกลัวแล้วก็ไร้สติ เวลาที่เราไปออกรายการวาไรตี้ต่างๆในตอนนั้น...” เขาหลับตาลงเหมือนไม่อยากจะคิดถึงมันอีก “ อ้ากกกส์ ผมคงต้องบ้าไปแน่ๆเลยตอนนั้นอ่ะ...คุณรู้มั้ยว่าทำไมผมถึงไม่ค่อยชอบเข้าไปท่องเน็ต?”
“ทำไมล่ะ?”
“ก็เพราะมันจะมีไฟล์คลิปวิดีโอช่วงที่พวกเราเดบิวต์ใหม่ๆเข้ามาอยู่ในนั้นแบบไม่รู้จักจบจักสิ้น...พระเจ้า..ผมหวังว่าผมจะไม่ต้องเห็นพวกมันอีกต่อไปแล้ว!”
“นี่ชั้นสามารถดูวิดีโอพวกนั้นจากในเน็ตได้เหรอ?”
“มันก็มีไม่ได้มากมายขนาดนั้นหรอกฮะ...แต่ดูเหมือนคนอื่นๆไม่จะเบื่อที่จะต้องเห็นวิดีโอพวกนั้นกันเลยอ่ะ...เฮ้อ..มีแต่พระเจ้าเท่านั้นที่จะทราบว่าทำไมถึงเป็นอย่างนี้...”
“ที่จริงชั้นเองก็ชักรู้สึกอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาบ้างเหมือนกันอ่ะ...”
เขาหันขวับไปจ้องหน้าเธอแล้วพูดว่า “อย่าบอกนะฮะว่า คุณอยากจะเข้าไปเสิร์ชหามันขึ้นมาดูน่ะ!”
“แหม ที่จริงช่วงนี้ชั้นก็ไม่ได้เฉียดกรายเข้าไปใกล้เครื่องคอมฯเลยนะ.” เธอถอนหายใจออกมาก่อนพูดต่อไปว่า “อืมม ชั้นพอจะเข้าใจว่าทำไมเธอถึงได้ไม่อยากเห็นวิดีโอแล้วก็รูปภาพของตัวเองที่มันไม่น่าปลื้มซักเท่าไหร่อ่ะนะ...หุหุ”
“ผมว่าคุณไม่ต้องดูมันจะดีกว่านะฮะ...ห้ามแอบเข้าไปดูเด็ดขาดนะ ไม่อย่างนั้นผมจะให้คุณคัดลายมือเป็นการบ้านมาส่งผม 7 วัน ! “
ภายในห้องนอน
ฮยอนจุงกำลังนั่งเอนหลังพิงอยู่กับพนักหัวเตียง พร้อมกับมองดูภรรยาซึ่งกำลังนั่งถักนิตติ้งอยู่ข้างๆ
ชายหนุ่มเอื้อมมือไปแตะที่ไหมพรมส่วนที่ถักไปแล้วเบาๆแล้วถามว่า “นี่สำหรับใครเหรอฮะ?”
“ลองเดาดูสิ” เธอพูดยิ้มๆ
คุณสามีตาเป็นประกายทันทีพร้อมกับถามว่า “ ของผมเหรอฮะ?”
เธอส่ายหน้าน้อยๆพร้อมกับตอบว่า “ไม่ใช่จ้ะ”
เขาได้ยินคำตอบก็ทำหน้าสลดด้วยความผิดหวังเล็กๆ..”ถ้างั้น” <ของใครกันฮะ>
“ของคุณแม่เธอจ้ะ”
“คุณแม่? แม่ผมเหรอฮะ? “
“ใช่จ้า”
.”แล้ว คุณจะถักอะไรหรือฮะ?”
“..อ๋อ..ผ้าคลุมตักน่ะจ้ะ”
“ผ้าคลุมตัก?”
“ชั้นได้ยินมาว่าคุณแม่เธอ...ท่านยังไปทำงานขายเสื้อผ้าอยู่ที่ตลาดกลางคืนในทงแดมุนอยู่เลยใช่มั้ย”.
“โอ๊ะ”เขาร้องด้วยความแปลกใจ.
“คือชั้นไม่รู้ขนาดของท่านก็เลยไม่สามารถจะถักเป็นอย่างอื่นได้นะจ้ะ...อีกอย่างหน้าหนาวก็ใกล้เข้ามาแล้ว...ชั้นเลยคิดว่าท่านน่าจะได้ใช้ผ้าคลุมตักน่ะ”
“......................”.
“.พวกเรา” ฮวางโบพูดแต่ก็หยุดไว้แค่นั้น
ชายหนุ่มยังคงจ้องหน้าเธอโดยไม่พูดอะไร...
“พวกเราทั้งคู่เป็นลูกที่แย่มากเลย ใช่มั้ย?”
ฮยอนจุงถอนหายใจออกมา “ฮะ”
“เธอรู้มั้ย...?”
“ว่าไงหรือฮะ?”
“ชั้นไม่เคยรู้ตัวมาก่อนว่าชั้นจะกลายเป็นแบบนี้...”
เขาจ้องหน้าเธอ “แบบไหนเหรอฮะ?”
เธอยิ้มแล้วพูดต่อไป “ชั้นไม่รู้เลยว่า..ชั้นจะกลายเป็นลูกสาวที่ไม่ทำตัวดีไม่แคร์ความรู้สึกของพ่อแม่ตัวเองเพราะว่าตกหลุมรักจนหน้ามืดตามัว”
ฮยอนจุงได้ยิ้มก็อดยิ้มกว้างด้วยความภาคภูมิใจที่ได้ยิน
“ตอนเธออยู่ที่นิวคาลิโดเนีย...ถึงแม้มันจะเป็นเรื่องยากสำหรับชั้นในการรอคอยเธออยู่ที่นี่...ชั้นก็ไม่สามารถโทรไปหาเธอได้จริงๆเพราะว่ามันเป็นสถานการณ์ที่ลำบาก...ชั้นไม่อยากจะกวนใจเธอตอนที่เธอกำลังทำงานอยู่...”
“....................”
“การใช้ชีวิตอยู่กับเธอ...ถ้าเกิดมีใครมาพยายามพูดให้ชั้นเปลี่ยนใจในตอนนี้...ชั้นว่าชั้นคงจะเกลียดคนๆนั้นไปจนตายเลยนะ”
ชายหนุ่มได้แต่นิ่งฟังและมองเธอด้วยความซาบซึ้ง...
“ชั้นน่ะ...เริ่มคุ้นเคยกับการอยู่ในฐานะภรรยาของเธอแล้ว..ดังนั้นชั้นจะไม่มีวันเปลี่ยนใจหรอกนะ”
“......................”
“มันคงจะเป็นเรื่องยากไม่ใช่น้อยที่จะบอกเรื่องราวต่างๆออกมาตามความจริง เพราะว่าพวกไม่ได้ทำอะไรมาตามขั้นตอนที่ถูกต้องซักเท่าไหร่..”
ชายหนุ่มยังคงประทับใจกับคำพูดของเธอ
“แต่ว่า...นอกเหนือจากความสุขของพวกเราแล้ว...เราก็ยังเป็นลูกสาวและลูกชายของคุณพ่อคุณแม่อยู่...มันจะไม่ใช่เรื่องเลวร้ายหรอกหรือ ถ้าเราทำให้พวกท่านรู้สึกเหมือนกับว่าเราไม่แยแสไม่ให้ความสำคัญกับท่านเลย? อย่างงั้น...มันก็จะทำให้พวกเรารู้สึกเสียใจด้วยเช่นกัน...ใช่มั้ย?”
ฮยอนจุงยังคงไม่ตอบอะไรแต่ดึงตัวเธอเข้ามากอดจากทางด้านหลัง...
ฮวางโบซึ่งยืนเอนตัวพิงเขาอยู่ พูดต่อไปอีกว่า “การแต่งงานคือ...”
“ชั้นเดาว่ามันคงจะไม่ใช่แค่โอเคที่พวกเราไม่รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องน่าอาย...เธอไม่คิดหรือว่าพวกเราสามารถจะภาคภูมิใจกับเรื่องนี้ได้อย่างแท้จริง...เมื่อเราได้ทำให้พวกท่านรู้สึกภูมิใจในตัวพวกเราน่ะ?”
“.........”
“สำหรับตอนนี้ สิ่งสำคัญก็คือเธอต้องมีสมาธิกับละครของเธอ” หญิงสาวชำเลืองมองเขาก่อนพูดต่อไปว่า
”ถึงแม้ว่ามันออกจะดูเสี่ยง...แต่เราปล่อยมันให้เป็นแบบนี้ไปก่อนจนกว่าละคร F4 ของเธอจะจบได้มั้ยน่ะ?.”
...ชายหนุ่มยังคงยืนจ้องหน้าเธอนิ่งๆเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง...
“ตอนนี้มันก็ผ่านไปอาทิตย์นึงแล้ว...ข่าวของเราก็เริ่มจะซาๆลงไปบ้างแล้ว...เฮ้อ..ที่จริงมันเป็นเรื่องดีนะที่เธอไปอยู่ซะที่โน่นน่ะ...ตั้งแต่ที่เธอหายหน้าไปนะ...คนอื่นๆก็.. “ <ไม่ค่อยสนใจชั้นมากเท่าไหร่? > “หุหุไ
“คุณพ่อของคุณ....” ฮยอนจุงเริ่มเอ่ยปากหลังเงียบอยู่นาน
“คุณพ่อชั้น....ทำไมเหรอ?”
“เวลาที่ท่านโกรธ....ท่าจะขว้างปาข้าวของรึเปล่าฮะ?”
“ไม่จ้ะ” เธอตอบเขากลับไปแบบงงๆ
“งั้น...ท่านจะระดมลูกถีบใส่อะไรบ้างรึเปล่าฮะ?”
เธอกลอกตาไปมาทำท่าคิดก่อนตอบไปว่า “ก็ไม่นะ”
“งั้น...ท่านจะหยิบเอาไม้หน้าสามออกมาตีแสกหน้าบ้างรึปล่าฮะ?”
“อืมม...ใช่จ้ะ..คล้ายๆจะเป็นอย่างนั้นน่ะ”
เขาถามต่อด้วยสีหน้าที่ดูกังวล “แล้วท่านทำอะไรกับมันบ้างหรือฮะ?”
“ชั้นคิดว่าท่านชอบเอาไม้ท่อนยาวๆมาตีที่ใต้ฝ่าเท้านะ”.
“ใต้ฝ่าเท้าหรือฮะ?”
“แล้วก็ตีที่ก้นด้วยอ่ะ...?”
“...หา...ที่ก้น...”
“แล้วถ้าท่านโกรธจัดสุดๆ...ท่านก็จะตบหน้าด้วย..”.
ชายหนุ่มยกมือขึ้นมาจับที่แก้มตัวเองหลังจากได้ยิน “ที่หน้า...? ใช้กำปั้นหรือฮะ?”
“เปล่าจ้ะ ใช้แค่มือนี่แหละ”
“โอ เหรอฮะ” <ค่อยยังชั่วหน่อย>
“แต่ว่า...ท่านสามารถทำให้คนสลบเหมือดไปได้เลยนะ...แค่ตบมือด้วยเปล่าๆอ่ะ”
เขาหลับตาลงทันทีที่ได้ยิน.<หน้าชั้นจะเป็นไงบ้างนะ ไม่อยากจะคิดเลย > <--
“...ตอนที่ท่านทำโรงฝึกซ้อมตั้งแต่ชั้นยังเล็กๆอยู่นะ..นั่นมันเป็นวิธีที่ท่านใช้ลงโทษเพื่อสร้างระเบียบวินัยให้กับนักเรียนของท่าน...แล้วชั้นเองก็ได้เรียนรู้วิธีการนั้นจากท่านมาด้วย”
“โรงฝึกซ้อมอะไรหรือฮะที่คุณพูดถึงน่ะ?”
“โรงฝึกเทกวนโด้จ้ะ”
<อืมมม คงไม่รอดแน่เรา แล้วแอนตาซิลจะจ่ายให้เราไหมน่ะ>
“แต่ตอนนี้ท่านไม่ได้ทำอย่างนั้นแล้วล่ะ...เพราะว่าการลงโทษที่รุนแรงอย่างนั้นมันออกจะล้าสมัยไปแล้ว...แต่ชั้นคิดว่าวิธีการสอนของท่านในตอนนั้นน่ะ”
ฮวางโบชะงักไปชั่วครู่เมื่อเห็นหน้าตาท่าทางของคุณสามี “นี่เธอ...ได้ยินกิตติศัพท์แค่นี้ถึงกับช๊อคตัวแข็งไปเลยหรือนี่?”
ฮยอนจุงถามด้วยสีหน้ากังวลสุดขีด “แล้วผมควรจะทำยังดีฮะเนี่ย?”
เธอตอบไปด้วยท่าทางหดหู่...”ที่จริงชั้นเองก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะนะ...ชั้นกำลังทำตัวเป็นลูกสาวที่ไม่ดีอีกแล้ว...ก็ได้แต่หวังว่าพละกำลังของท่านจะไม่เท่ากับสมัยโน้นแล้ว..เพราะว่าท่านก็อายุมากกว่าตอนนั้นโขเลยทีเดียว...T_T”.
“เฮ้อ..ผมควรจะไปทำประกันชีวิตเพิ่มดีมั้ยฮะ เอาแบบที่กรมธรรม์มันคุ้มครองอาการบาดเจ็บในทุกกรณีด้วยอ่ะ?”
“บางที...เราอาจจะข้ามเรื่องที่เราแต่งงานกันแล้วไปดีมั้ยอ่ะ...แล้วก็แค่ขออนุญาตจากท่านเท่านั้นพอ...?”
“ไม่ฮะ พวกเราไม่สามารถจะโกหกท่านได้...ผมรู้สึกเสียใจพออยู่แล้วกับเรื่องที่เราแต่งงานกันโดยไม่ได้บอกกล่าวพวกท่านก่อนน่ะ....”
“ถ้างั้น...พวกเราสามารถจะทำอะไรได้อีกล่ะ...? “ หญิงสาวย้อนถามด้วยน้ำเสียงเครือๆเหมือนจวนจะร้องไห้ออกมา
สามีหนุ่มแหงนหน้าขึ้นไปมองเพดานแล้วถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนพูดออกมาว่า “พวกเราควรจะต้องจัดการกับมันให้ได้...เพราะว่าเราได้ลงมือทำมันไปแล้ว...เฮ้อ..ชีวิตคนเรานี่มันยากเย็นจริงๆน้อ”
เธอหันมาเหวี่ยงใส่เขาทันทีว่า “นี่มันอะไรกัน? เธอกำลังรู้สึกเสียใจอย่างนั้นเหรอ?”
เขาชำเลืองมองเธอยิ้มๆแล้วพูดว่า “ผมก็แค่คิดว่าชีวิตคนเรา...เมื่อได้รับบางสิ่งบางอย่างที่มีค่า...คุณก็ต้องเสียอะไรบางไปเพื่อแลกกับมันมา...ถึงแม้ว่ามันจะยากลำบากแค่ไหน...ผมก็จะอดทนให้ถึงที่สุดเพราะว่าผมได้คุณซึ่งเป็นคนที่มีค่ามากที่สุดสำหรับผมมาอยู่เคียงข้าง...”
“เหตุผลที่ผมรู้สึกว่าชีวิตคนเราเป็นเรื่องยาก...มันไม่ใข่เพราะคุณหรอกนะฮะ แต่เป็นเพราะผมต่างหาก...เพราะว่าความดื้อรั้นของผมที่ทำให้ผมไม่แคร์อะไรนอกจากสิ่งเดียวที่ผมกำลังยึดเหนี่ยวเอาไว้...”
“ถ้างั้น..เธอไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนั้นหรือ?.”
เขารีบปฏิเสธด้วยสีหน้ายิ้มๆว่า “ไม่เลยฮะ ผมจะไม่มีทางได้ตัวคุณมา ถ้าผมไม่เป็นเจ้าคนหัวดื้อหัวรั้นอย่างนั้น...ในทางตรงข้าม..ผมว่าบางทีคุณอาจจะไม่แม้แต่ชายตามองผมเลยด้วยซ้ำ...คุณคงจะไม่สนใจใยดีแล้วบอกว่าผมน่ะเด็กเกินไป”
เธอยิ้มท่าทางสบายอกสบายใจแล้วหัวเราะออกมา “ฮิฮิฮิ” <รู้ได้ไงอ่ะ>
ฮยอนจุงหายใจออกมาอย่างแรงแล้วบ่นว่า “โธ่เอ๊ย ชีวิตของคิมฮยอนจุงมันช่างดราม่าสุดๆ อาา มันดูน่าตื่นเต้นเร้าใจอะไรเช่นนี้ !!! “ <ถ้าเอามาทำเป็นบทละครเรทติ้งต้องพุ่งเกิน 20%แหงๆ>
เธอมองเขาด้วยแววตายิ้มๆพร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างดัง “ฮ่าฮ่าฮ่า”
“เอาเป็นว่า พรุ่งนี้พวกเราค่อยมากังวลเรื่องปัญหาแล้วกันนะฮะ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด” พูดจบเขาก็ดึงตัวฮวางโบเข้ามากอดและฉุดเธอลงไปอยู่บนเตียงด้วยกัน...
“เอ..นั่นมันไม่ใช่ประโยคเด็ดจากภาพยนต์คลาสสิคเรื่อง “Gone with the wind” หรอกเหรอ? ไม่ว่าอย่างไรก็ตามวันพรุ่งนี้มันเป็นแค่อีกวันนึงเท่านั้น! อะไรประมาณนี้ใช่มั้ย?”
เขาพยักหน้าพร้อมกับพูดต่อไปว่า “นั่นคือหนึ่งในประโยคสุดโปรดของผมเลยนะฮะ...แต่ผมว่าตอนนี้...เราเข้านอนกันดีกว่าน่ะ ทุกนาทีมีค่ามีความหมายสำหรับผม ผมไม่อยากให้ซักวินาทีมันผ่านไปโดยที่เราไม่ทันอะไรเลย. “ <ขอส่งการบ้านก่อนเข้านอนด้วยนะฮะ ^^> พูดจบเขาเอื้อมมือไปจับที่ชุดนอนของเธอ
เขาส่งยิ้มหวานอบอุ่น สายตาที่มองบ่งบอกถึงความปรารถนา เสียงบ่นพึมพำแผ่วเบาเอาจากริมฝีปาก
“คุณได้ยินเสียงหัวใจของผมไหม ตอนนี้ผมตื่นเต้นอีกแล้ว” เขาพูดพร้อมจับมือเรียวของเธอวางทาบนนหน้าอกของเขา ซึ่งเธอรู้สึกได้ว่าเต้นแรงจริงๆด้วย
“ก่อนหน้านี้ชั้นคงไม่สามารถจินตนาการได้ว่าตัวเองจะกล้าเสี่ยงทำอะไรแบบนี้...แต่ในตอนนี้ชั้นกำลังรู้สึกขอบคุณพระอาทิตย์ที่กำลังจะขึ้นในเช้าวันใหม่...มันน่าแปลกใจสุดๆที่ความรักสามารถเปลี่ยนแปลงชั้นไปได้มากขนาดไหน ทั้งหมดนี้เป็นเพราะว่าเธอคือปีเตอร์แพนหนึ่งเดียวของชั้น...คิมฮยอนจุง...ซารางเฮ!!!”
“สำหรับผม...ไม่มีอะไรที่สามารถจะมีคุณค่าเหนือไปกว่าคุณได้..ผมยินดีที่จะยอมสละสิ้นทุกสิ่งอย่างเพื่อคุณเพียงคนเดียว...ผมเป็นไอ้ตัวร้ายซึ่งโชคดีสุดๆที่ได้พบคุณ...ในขณะที่ผมยังหนุ่มแน่นอยู่...ดังนั้นผมจึงสามารถเดิมพันทุกสิ่งทุกอย่างกับชีวิตที่เหลืออยู่ของผมเพื่อคุณ...และผมสามารถใช้ชีวิตที่เหลืออยู่เคียงข้างคุณ...ขอบคุณที่อนุญาตให้คุณอยู่เคียงข้างผมซึ่งเป็นเหมือนกับคนช่างฝันที่ดูจะไร้ซึ่งความหวัง...คุณคือ...ของขวัญจากพระเจ้าที่ประทานให้กับผม...ซารางเฮ ฮวางโบ เฮจุง!”
ค่ำคืนที่แสนหวานของคู่แต่งงานหมาดๆ 1 สัปดาห์ อบอวลไปด้วยความรักและความเสน่หาที่ทั้งคู่มอบให้แก่กัน...
ติดตามอ่านคู่รักผักกาดหอมรีมิกซ์ ตอนที่ 109 ต่อไป
| Create Date : 08 ตุลาคม 2553 |
|
4 comments |
| Last Update : 8 ตุลาคม 2553 22:46:42 น. |
| Counter : 854 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [