|
ตอนที่ 86 -.ผมคงคิดถึงคุณมากแน่ๆ. ~
***ฟิค <แปล> เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนแต่งขึ้น เพื่อความรักของคนทั้งสองเท่านั้น หาได้มีเจตนาอื่นหรือไม่ จึงขอให้อ่านด้วยความบันเทิง และเชื่อมั่นในรักของพวกเขาด้วย ****
กลางเดือนตุลาคม
ฮวางโบกำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับฮยอนจุงในขณะที่ขับรถกลับบ้าน
“เธอจะเดินทางไปมาเก๊าเมื่อไหร่เหรอ?”
“จันทร์หน้าฮะ” ฮยอนจุงตอบ
“เธออยากได้อะไรอีกบ้างรึเปล่า ที่จะเอาไปด้วยที่โน่นน่ะ? บอกมาเลยนะ ชั้นจะไปจัดการซื้อมาให้เอง” ฮวางโบหันไปถาม
“ไม่ต้องหรอกฮะ ผมมีครบทุกอย่าง ยกเว้น......”
“เธอยังขาดอะไรอีกเหรอ บอกชั้นสิ ชั้นจะไปหาซื้อให้” ฮวางโบถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน
“ภรรยาที่ควรจะตามไปให้กำลังใจสามีที่นั่นฮะ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์
“นี่ ตลกพอหรือยัง มันใช่เวลาตลกมั๊ยเนี่ย ว่าแต่ เธอต้องไปนานแค่ไหนเหรอ?”
“อืม ก็ประมาณเดือนนึงฮะ เท่าที่รู้มาน่ะฮะ.”.
“เดือนหนึ่งเธอจะถ่ายละครเรื่องนี้เสร็จเหรอ”
“ไม่รู้สิฮะ แต่ผมก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น ผมไม่ค่อยอยาจะห่างคุณไปไหนนานๆหรอกฮะ” <ว้า ต้นเรื่องเราก็เริ่มเลี่ยนแล้วแฮะ>
“อืมม แค่นี้ก่อนน่ะ ไว้คืนนี้ค่อยเจอกัน ตอนนี้ชั้นขับรถอยู่น่ะ เดี๋ยวโดนตำรวจจับข้อหาใช้มือถือในรถน่ะ”
“โอเคฮะ ไว้เจอกัน” จากนั้นก็ตัดสายทิ้งไป
คืนก่อนวันเดินทางของฮยอนจุง
คู่ผักกาดหอมนั่งคุยกันภายในรถของฮยอนจุงซึ่งจอดอยู่ใกล้ๆที่พักของฮวางโบ
ฮยอนจุงเอนตัวไปพิงกับพวงมาลัยรถแล้วจ้องหน้าเธอเงียบๆ...
“ขอให้เธอประสบความสำเร็จน่ะ! สำหรับการถ่ายทำละครเรื่องแรกของเธอ ชั้นจะเอาใจช่วย” ฮวางโบเอ่ยขึ่นท่ามกลางความเงียบสงัดภายในรถ
“.........................”
“แต่ชั้นก็อดเป็นห่วงอยู่นิดๆ...เพราะเธอน่ะ ไม่ชอบการท่องจำ...”
“โชคดีของผมน่ะ ที่ได้บทที่ไม่ค่อยยาวมากนัก”ฮยอนจุงหันไปตอบ
ฮวางโบถอนหายใจออกมาแล้วพูดต่อไปว่า “ และยังเรื่องการออกเสียงของเธออีก เธอเนี่ยชอบติดเอาภาพของการเป็นนักร้อง SS501 ไม่ว่าจะพูดอะไรมันดูจะเพี้ยนไปหมด”
“อืม พวกเขาบอกผมว่ามันไม่เป็นไรฮะ แบบนี้มันโอเคกับคาแรคเตอร์ของยุนจีฮูดีฮะ”
ฮวางโบทำท่าลังเลก่อนพูดต่ออีกว่า”แล้ว...กูเฮซอนล่ะ?”
“หา?”
“แล้วก็...ฮันแชยองอีก?”
“ใช่ฮะ”
ฮวางโบยักไหล่ก่อนพูดเหมือนกับพยายามทำใจว่า “ถึงยังไงชั้นคงทำอะไรไม่ได้...”
“.........................”
“เรามีโอกาสได้เจอกันแค่เดือนละ 2 หรือ 3 ครั้งแค่นั้น “ <.ไม่น่าเชื่อแต่ละเดือน...มันจะผ่านไปอย่างรวดเร็วจจนชั้นไม่รู้ตัวเลย>
“ตกลงคุณจะไปหาผมใช่มั้ยฮะ?”
ฮวางโบหันไปจ้องหน้าโดยไม่ตอบอะไร...
“หืมม ว่าไงฮะ?”
“เธอรู้มั้ยว่า...ครบรอบ 200 วันของพวกเราน่ะเมื่อไหร่?”
“ครบ 200 วันหรือฮะ?”
“ใช่”
“ไม่รู้ฮะ” เขาตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน
“…………….”
“คุณหมายถึงวันที่ถ่ายทำ WGM ครั้งแรกหรือฮะ?”
“จ้ะ วันนั้นล่ะ.”
“วันที่ 29 เมษาฮะ!” เขาตอบโดยไม่ต้องคิดแม้แต่น้อย
“เธอแน่ใจเหรอ?”
“ฮะ ผมมั่นใจ เพราะแฟนคลับหลายคนตั้งให้วันนั้นเป็นแต่งงานวันแรกของพวกเรา หรือเรียกง่ายๆก็วันครบรอบที่แต่งงานกันไงฮะ”
“งั้น ถ้าเราเริ่มนับจากวันนั้น...”
“ก็ต้องเป็น...วันที่ 13 พฤศจิกา ฮะ”
“ใช่เหรอ?”
“ชัวร์ฮะ”
“.........................”
“.........................”
“ถ้างั้น...ชั้นควรจะไปหาเธอตอนนั้นดีมั้ย?”
“ถ้าคุณต้องการอย่างนั้น แต่ใจจริงผมอยากให้คุณมาหาผมทุกวันเลยฮะ อาจจะเหนื่อยบูอินหน่อย แต่ไม่นานหรอกฮะ เราต้องได้อยู่ด้วยกันอย่างแน่นอน”
“.........................”
“หรือคุณจะมาหาผมวันที่ 14 พฤศจิกายนก็ได้น่ะ”
“ทำไมล่ะ”
“อ้าว ก็ธรรมเนียมของพวกเราถือว่า วันนั้นเป็นวัน Hug Day เป็นวันที่คู่รักแสดงความรักด้วยการกอดกัน แล้วมันก็ยังเป็นวัน Movie Day หรือวันที่คู่รักจูงมือพากันไปดูหนังอีก ว้าว แค่นึกภาพผมก็มีความสุขแล้วน่ะเนี่ย”
“อย่านอกเรื่องสิ ชั้นว่า ที่จริงแล้ว..ตอนที่เริ่มถ่ายทำรายการ WGM มันเป็นการพบกันครั้งแรกของเราน่ะ?”
ฮยอนจุงยิ้มกว้างและทำท่าครุ่นคิดก่อนพูดออกมาว่า “มีบางอย่างที่ผมกำลังสงสัยอยู่ฮะ…?”
“เรื่องอะไรเหรอ?”
“คุณไม่ชอบหน้าผมในครั้งแรกที่เราเจอกันใช่มั๊ยฮะ?”
ฮวางโบกระพริบตานิ่งคิดก่อนตอบว่า “อืมม ก็อาจจะเป็นอย่างนั้นน่ะ”
ฮยอนจุงค่อยๆเขยิบใบหน้าตัวเองเข้ามาใกล้แล้วก็ถาม “ผมอยากรู้จังว่า คุณเริ่มชอบผมตั้งแต่เมื่อไหร่ฮะ?”
ฮวางโบถึงกับเขินหน้าแดงแล้วหันหน้าไปทางอื่นแล้วตอบ “เมื่อไหร่น่ะเหรอ?”
“ฮะ ฮยอนจุงขานรับด้วยใบหน้าของความคาดหวัง
ฮวางโบยกมือขึ้นเท้าคางและพยายามใช้ความคิด “อืมม เมื่อไหร่กันน้า?”
“นี่คุณไม่รู้หรือฮะ?”
“ชั้นก็ไม่แน่ใจ...เท่าไหร่...”
“จริงหรือฮะ แย่จัง?”
“อืมม..ก็มันไม่ค่อยจะชัดเจนเท่าไหร่นี่นา” ว่าแล้วเธอก็จ้องหน้าเขาแล้วถามตัวเองอีกครั้งว่า “เมื่อไหร่กันแน่น่ะ?”
“ถ้างั้นผมก็ชนะคุณแล้วล่ะฮะ เพราะผมรู้ว่าผมเริ่มชอบคุณตั้งแต่เมื่อไหร่...”
ฮวางโบถามด้วยความแปลกใจ “เธอรู้เหรอ? ตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ?”
“คุณอยากรู้ใช่มั๊ย ถ้างั้น........” ฮยอนจุงตอบด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“นี่ ชั้นอยากรู้จริงๆ อย่าเล่นตัวแบบนี้สิ” ฮวางโบพูดพลางเอื้อมไปตีเขาอย่างเบาๆ
“ถ้าคุณอยากรู้..คุณต้องจุ๊บผมก่อน....” ว่าแล้วเขาก็ชี้ไปที่แก้มพร้อมกับทำแก้มป่อง
“ทำก็แปลว่าชั้นกลัวเธอสิ ไม่ล่ะ ชั้นชักไม่อยากรู้ล่ะ” ฮวางโบยักไหล่
“น่า..ให้รางวัลผมหน่อยสิฮะ แหม บูอินก็...”
“ชั้นอยากจะเห็นเธอดิ้นพล่านต่อหน้าต่อตาชั้น เพราะอดใจบอกเรื่องนี้กับชั้นไม่ได้ หุหุ”<ความคิดชั้นเจ๋งกว่าอีก ชิมิ อิอิ>
“อ๊ะ ผมตอบก็ได้” ฮยอนจุงพูดพลางกับเหวี่ยงสายตาเพราะเอาชนะเธอเพราะคำขอของเขาไม่ได้ผล “ผมชอบคุณก็ตั้งแต่ที่ญี่ปุ่นฮะ...”
“ที่ญี่ปุ่นน่ะเหรอ?”
“ใช่ฮะ ตอนที่บูอินไปหาผมและก็พวกน้องเขยที่โน่นอ่ะ...”
“แต่ว่าตอนนั้นเธอดูเย็นชากับชั้นมากเลยน่ะ”
“ฮะ..ข้อนั้นผมรู้”
“แต่ว่า?”
“ผมคิดว่า...เพราะผมได้เห็นตัวตนที่แท้จริงของคุณตอนที่อยู่ที่โน่น ทุกอย่างที่คุณปฏิบัติกับผม แม้ว่าผมจะทำเป็นเหมือนไม่ค่อยใส่ใจคุณ แต่คุณก็ยังใส่ใจผมอย่างดี”
“เธอเห็นงั้นหรือ?”
“คุณรู้มั๊ยฮะ ตั้งแต่นั้นมาผมก็ตัดสินใจและบอกกับตัวเองว่า ผมจะคอยปกป้องคุณ”
ฮวางโบได้แต่แอบยิ้มเงียบๆเมื่อได้ยินที่ฮยอนจุงค่อยๆเผยออกมาทีละนิดละนิด
“ผมรู้สึกแย่มากจริงๆเลยฮะ.. เพราะว่าผมคอยแต่ทำให้คุณต้องลำบากใจอยู่ตลอด..ตอนนั้นผมกำลังรู้สึกสับสนกับตัวเอง”
“เข้าใจแล้วล่ะ...ชั้นไม่รู้มาก่อนเลยน่ะ”.
“เพราะว่า...ผมเป็นคนที่แสดงความรู้สึกได้ไม่ค่อยดีนัก...”
“.........................”
แล้วจู่ๆฮยอนจุงก็โพล่งขึ้นมาด้วยความสงสัยและอยากรู้เต็มแก่ “โยโบ...นี่คุณไม่รู้จริงๆเหรอว่าชอบผมตั้งแต่เมื่อไหร่...?”
“อืม...ชั้น....บางที....”
“ ……………………..?”
“อาจจะเป็นครั้งแรกที่เธอพับนกกระดาษให้ชั้นน่ะ...”
“วันก่อนที่ผมจะเดินทางไปญี่ปุ่นเหรอฮะ?”
“ใช่จ้ะ...”
“เป็นเพราะนกกระดาษสื่อรักตัวนั้นรึเปล่าฮะ?”
“ชั้นก็ไม่แน่ใจว่ามันเป็นสาเหตุรึเปล่าน่ะ...จำได้มั้ยว่า ชั้นโมโหเธอมากตอนที่เธอพับนกให้ชั้นครั้งแรกน่ะ?”
“ใช่ฮะ...เพราะว่าผมไม่รักษาสัญญาที่ให้ไว้กับคุณ และผมยังไปหลบอยู่ในห้องนานมากๆ...”
“ใช่จ้ะ..ถึงแม้ว่าเธอจะร้องเพลง Dahaengida ให้ชั้นฟังหลังจากนั้นก็ตาม....ชั้นก็ยังไม่หายโมโหเธออยู่ดี มันรู้สึกเหมือนกับว่า อะไรกันนี่เราจะไม่ได้เจอกันแล้วทำไมเธอถึงไม่ทำอะไรไว้ให้ชั้นประทับใจ ไว้ให้ชั้นนึกถึงน่ะ ตอนนั้นอ่ะ ชั้นโมโหมาก”.
“ตอนนั้นคุณดูโมโหจริงๆฮะ หน้าคุณมันบอกแบบนั้นจริงๆ”
“หลังจากการถ่ายทำในวันนั้น...ตอนกำลังจะกลับบ้าน...ชั้นเห็นนกระดาษถูกวางทิ้งอยู่ใกล้ๆสระน้ำเป่าลม”
“อือ ฮึ”
“ชั้นรู้สึกสงสารนกกระดากษตัวนั้นมาก มันเหมือนกับหัวใจของชั้นเลยน่ะ... “
“หัวใจของคุณ?”
“ชั้นจะพูดยังไงดีล่ะ? คือว่า เธอน่ะ...ใช้ความพยายามและความตั้งอย่างมากที่จะพับมันขึ้นมา...ชั้นรู้สึกเสียใจที่ทำให้มันขาดแล้วก็เปื่อยยุ่ยแบบนั้นเพราะจับมันโยนลงไปลอยในสระน่ะ”
“แล้วไงอีกฮะ”
“ตอนนั้นชั้นกำลังสงสัยว่า...ทำไมชั้นถึงได้ใจร้ายกับมันอย่างนั้น...”
“ฮะ..?”
“ชั้นรู้สึกว่า...วันนั้นชั้นคงได้ระบายความโกรธทั้งหมดที่ชั้นมีต่อเธอ...ลงไปกับเจ้านกตัวนั้น ทั้งๆที่มันไม่ได้รู้ผิดอะไรเลย...”
“.........................”
“ดังนั้นชั้นจึงไม่สามารถจะปล่อยมันให้มันถูกทิ้งอยู่ตรงนั้นได้...”
“.........................”
“ชั้นอยากจะทำให้มันกลับมามีชีวิต...ถึงแม้ว่ามันอาจจะดูไม่สวยเหมือนเก่า แต่ยังไงมันก็เป็นนกกระดาษตัวแรกของพวกเรา..นั่นแหละที่ชั้นรู้สึกว่าเป็นเป็นจุดเริ่มต้นของเรา...”
ฮยอนจุงยิ้มออกมาด้วยความเขินในขณะที่ฟังเธอพูด
“ถึงแม้ว่าการถ่ายทำรายการ WGM มันจะเป็นข้อแก้ตัวของชั้นในการไปหาเธอ...ตอนที่ไปญี่ปุ่น.”
“.........................”
“ตอนนั้นชั้นตื่นเต้นจริงๆน่ะ...หัวใจของชั้นเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ...และชั้นก็รอแทบไม่ไหว ที่จะได้เห็นปฏิกิริยาของเธอน่ะ ถ้าเธอได้เห็นหน้าของชั้นน่ะ...”
ฮยอนจุงส่งยิ้มกว้างให้เธอและตอบไปว่า “ตอนนั้นที่เห็นหน้าคุณ...ผมก็รู้สึกช็อคจริงๆนะฮะ”
ฮวางโบยิ้มอย่างขมขื่นก่อนพูดต่อไปว่า “ในความรู้สึกของชั้น...ตอนนั้นหน้าของเธอดูเหวออกแนวตื่นเต้นตกใจมากกว่าดีใจเซอร์ไพร์สที่ชั้นไปหา...มันทำให้ชั้นไม่ค่อยสบายใจและรู้สึกเหมือนกับตัวเองป็นผู้บุกรุกยังไงยังงั้นเลยน่ะ..ตอนนั้น.ในใจชั้นจึงอยากจะเดินออกไปจากห้องเดี๋ยวนั้นทันที...”
“.........................”
“แต่ว่า ความเป็นมืออาชีพของชั้นมันไม่ยอมให้ชั้นทำตามใจตัวเองอย่างนั้น...ชั้นได้แต่พร่ำบอกตัวเองว่าอย่างน้อยชั้นควรจะทำงานให้เสร็จก่อน.”
“แต่ว่า...คืนนั้นที่เราออกไปเที่ยวแถวชิบุย่าพวกเราก็สนุกกันดีนี่ฮะ...”
“ใช่จ้ะ...ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเดทที่แปลกๆไปซักนิด...แต่มันก็เป็นคืนที่สนุกมากเลยล่ะ...”
“งั้น...วันแรกของพวกเรามันเหมือนใครเลยล่ะฮะ?”
“วันที่ชั้นได้รับรู้ถึงความรู้สึกของเธอ?”
“แล้วมันเมื่อไหร่หรือฮะ?”
“ก็ ตอนที่เรากำลังถ่ายรูปแต่งงานกันไงล่ะ”
ฮยอนจุงยิ้มกว้างแต่ไม่พูดอะไร....
“หรือว่า...วันที่ชั้นได้นกกระดาษเป็นของขวัญ?”
“ที่หมู่บ้านบูแรมิหรือฮะ?”
“ใช่จ้ะ พูดตามตรงก็คือ...ชั้นเดาว่าวันนั้นน่าจะเป็นวันแรกของพวกเรา?”
“ฮะ ผมก็ว่าน่าจะเป็นวันนั้น”
“อืมม...เอางี้นะ..ถึงแม้ว่ามันอาจจะฟังไม่ค่อยขึ้น แต่เธอว่าเราควรจะฉลองครบรอบ 100 วันของเรากันมั้ย? ถ้าเราเริ่มนับตั้งแต่วันที่เราไปฟาร์มที่บูแรมิน่ะ”
“งั้นก็..วันที่ 29 พฤศจิกา?”
“ใช่หรือ ทำไมเธอคิดเร็วอย่างงี้ล่ะ?”
“เรื่องจิ๊บๆฮะ ว่าแต่ คุณกำลังบอกว่าคุณจะไปหาผมวันนั้นหรือฮะ?”
“จะเอาไงดีล่ะ? เราจะฉลองครบรอบ 200วันแบบหลอกๆ หรือว่าครบรอบ 100 วันแบบของจริงกัน?”
“มันไม่มีวันหลอกๆอย่างที่คุณว่าหรอกฮะ เรามาฉลองมันทั้ง 2 วันเลยน่ะ!”
“เธอโลภไปหรือเปล่าเนี่ย นี่เธออยากให้ชั้นบินไปที่นั่น 2 รอบเลยเหรอ? นี่เธอคิดว่าชั้นไม่มีงานการทำ แต่เล่นสนุกไปวันๆอย่างนั้นรึไง? ชั้นควรจะวิ่งไล่ตามผู้ชายตลอดเวลาโดยไม่ต้องสนใจงานของตัวเองงั้นหรือ? “
“ตลอดเวลาอะไรของคุณกันฮะ?”
“ก็ลองคิดดูสิว่าไปครั้งนึงก็ต้องใช้เวลาเดินทางวันนึงแล้ว อย่างน้อยชั้นก็คงจะต้องลา 3-4 วัน....”ฮวางโบ
“โอเคฮะ งั้น เรามาฉลองครบรอบ 200 วันก็แล้วกัน!”
“ทำไมอ่ะ?”
“ก็ ผมจะได้เจอหน้าคุณเร็วขึ้นไงฮะ วันที่ 29 มันช้าเกินไป ผมรอไม่ไหวหรอกฮะ ผมคิดว่าผมคงจะต้องตายด้วยความคิดถึงคุณไปซะก่อนจะถึงวันนั้นอ่ะ...”
ฮวางโบทำปากยื่นก่อนพูดว่า “ชิ เธอก็แค่พูดไปอย่างงั้นเอง”
“คุณอยากจะเห็นใช่มั้ยฮะว่าผมแค่พูดไปเล่นๆรึเปล่า? ผมคงจะนอนไม่หลับแล้วก็กินข้าวไม่ลง”ฮยอนจุงเริ่มสาธยายอาการต่างๆ แต่ยังไม่ทันจบ”
ฮวางโบก็แทรกขึ้นมาว่า “โอเค! หยุดพูดได้แล้วล่ะ!”
ฮยอนจุงส่งยิ้มหวานให้เธอก่อนพูดเสียงอ้อนๆว่า “คุณต้องไปให้ได้นะฮะ”
“ยังไงก็ตาม ถ้าชั้นไปถึงที่โน่นแล้ว...ชั้นจะไปเจอเธอได้จริงๆเหรอ? ได้ยินมาว่าตารางการถ่ายทำละครนอกสถานที่มันจะอัดแน่นมากๆเลยนะ จนแม้แต่เวลาจะหายใจยังแทบไม่มีเลย”
“ยังไงก็ไปเถอะฮะ ผมแค่อยากจะเห็นหน้าคุณ...”
“ชั้นว่า...คนแถวนั้นคงจะไม่ยินดีต้อนรับชั้นซักเท่าไหร่หรอกนะ...”
“ผมจะคอยจัดการสกัดกั้นไม่ให้มีปัญหาอย่างนั้นเกิดขึ้น...”
ฮวางโบมองค้อนๆก่อนพูดว่า “อ๋อ แหงอยู่แล้วล่ะ”
ฮยอนจุงจ้องหน้าเธอโดยที่มีรอยยิ้มที่สงบปรากฏบนใบหน้า
ฮวางโบจ้องหน้าเขากลับไปเช่นกันและพูดว่า...”ชั้นอยากจะไปที่นั่นด้วยกันกับเธอ...ชั้นจะต้องคิดถึงเธอมากเลย...”
“.........................”
ฮยอนจุงขยับตัวเข้ามาใกล้ๆเธอมากขึ้นและพูดว่า “ผมจะคิดถึงคุณ ห้ามคุณคิดถึงใครอีกนอกจากผมน่ะฮะ ถึงแม้ว่าจะมีไอ้หนุ่มหน้าไหนมาทำเอ็มวีเลี่ยนๆให้คุณ คุณก็อย่าได้คิดถึงคนนั้นน่ะฮะ...”
“เธอหมายถึง คังดงวอน เหรอ”
“ฮะ ได้ข่าวว่าเขาก็เป็นปลื้มคุณ แล้วคุณก็เป็นปลื้มเขาเหมือนกัน เฮ้อ ผมชักไม่แน่ใจแล้วน่ะเนี่ย ว่าจะปล่อยให้คุณอยู่ตามลำพังโดยที่ไม่มีไอ้หนุ่มหน้าไหน มาจ๊อแจ๊กับคุณ ไม่ได้การ ผมว่า ผมควรจะให้เจ้าคยู มาเฝ้าหรือมาประกบคุณดีกว่า ถ้าจะดี”
“อย่าหึงไม่เข้าเรื่องแบบนี้สิ ทุกคนเป็นเพื่อนชั้นหมดน่ะ” ฮวางโบรีบตอบทันที
“โอเคฮ่ะ ผมจะได้สบายใจหน่อย ว่าแต่..ที่จริงผมก็อยากจะพาคุณไปที่นั่นด้วยกันเหมือนกันฮะ”
ฮวางโบหลิ่วตาให้เขาแล้วแกล้งพูดว่า “เธอจะได้เห็นคุณค่าของชั้นมากขึ้น...เวลาที่เธอคิดถึงชั้นน่ะ”
“ผมก็เป็นแบบนั้นอยู่แล้ว ถึงแม้จะได้เจอหน้าคุณทุกวันก็ตาม...”
“นี่เธอชักจะเป็นผู้เชี่ยวชาญในการ....พูดอะไรที่มันเลี่ยนๆขึ้นทุกวันแล้วน่ะ....”
ฮยอนจุงขยับตัวเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นอีกและพูดต่อว่า “ช่วงนี้...ผมกำลังเข้าคอร์สเรียนอยู่กับติวเตอร์ส่วนตัวฮะ”
“เธอเรียนจากใครเหรอ?”
ฮยอนจุงขยับเข้าไปจนตัวแทบจะติดกันอยู่แล้วและกระซิบเบาๆที่ข้างหูเธอว่า “อ่ะแฮ่ม จากผมเองฮะ ศิษย์เก่านักรักจัยโยเย...”
“หุหุ!” <ชั้นว่าเธอจวนจะได้ปริญญาเอกทางด้านนี้แล้วนะเนี่ย>
ฮยอนจุงส่งยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน ก่อนก้มลงมอบจุมพิตอันแสนหวานเพื่อเป็นการสั่งลาก่อนที่จะไม่ได้เจอหน้ากันอีกพักใหญ่
โปรดติดตามคู่รักผักกาดหอม รีมิกซ์ ตอนที่ 87 – ผมจะทำทุกอย่างให้ดีและรีบกลับมาหา
| Create Date : 18 สิงหาคม 2553 |
|
7 comments |
| Last Update : 18 สิงหาคม 2553 20:27:36 น. |
| Counter : 926 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [
เลี่ยนได้ใจมว๊ากกกกกกกกกกกกกกก