ตอนที่ 82 ~ ฮยอนจุง-ฮวางโบ “เราเชื่อมั่นในรักของพวกเขา”

***ฟิค <แปล> เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนแต่งขึ้น เพื่อความรักของคนทั้งสองเท่านั้น หาได้มีเจตนาอื่นหรือไม่ จึงขอให้อ่านด้วยความบันเทิง และเชื่อมั่นในรักของพวกเขาด้วย ****

ที่บริเวณล็อบบี้ของบริษัทต้นสังกัดของฮยอนจุง
สมาชิกวง SS501 กำลังเดินออกมาจากออฟฟิศของท่านประธานฯด้วยท่าทางชิลๆกัน จะมีก็เพียงลีดเดอร์ที่เดินตามหลังคนอื่นๆมาด้วยท่าทางที่ดูเหมือนขาไร้เรี่ยวแรง

ระหว่างที่เดิน ฮยอนจุงเดินบ่นดังๆว่า “อ๊า ให้ตายเหอะ เอาไว้ ชั้นจะต้องเอาคืนจากพวกนายทุกคนให้ได้เลย”

จองมินหันไปพูดว่า “เงียบๆไปเลย! พวกเราอยากจะยำนายให้น่วมกว่าอีกซะด้วยซ้ำ แต่ดีน่ะที่ยังยั้งๆมือกันเอาไว้”

“นี่พวกนาย เรื่องมันเหมือนกำลังจะเป็นไปด้วยดี ชั้นเกือบจะได้ไฟเขียวให้แต่งงานได้อยู่แล้วเลยน่ะเนี่ย...แย่จริง!” ฮยอนจุงพูดจบก็เหวี่ยงสายตาใส่พวกเมมเบอร์

ยองแซงพูดขึ้นมาแบบฉุนๆนิดๆว่า “ไม่ต้องพูดมากเลย ไอ้บ้าเอ๊ย ลองคิดดูซิว่าโชคดีขนาดไหนที่มันจบลงแค่ตรงนั้น นายไม่รู้เลยหรือว่าเรื่องนั้นมันอันตรายขนาดไหนน่ะ ถ้าพวกชั้นไม่ช่วยนายน่ะ มันจะเป็นยังไงบ้าง ชั้นยังคิดไม่ออกเลย?”

“เอ้าน่า ถึงไงชั้นก็ต้องขอบใจพวกนายที่ช่วยชั้นไว้น่ะ แต่ขอบอก ตอนที่ 81 ยองแซง นายมีขวัญใจแม่ยกอีเพียบเลยน่ะ นายเกิดมาเพื่อเป็นพระเอกตอนนี้จริงๆ” ฮยอนจุงชมยองแซงอย่างออกหน้า


ระหว่างนั้นคยูจงก็พูดขึ้นมาเบาๆและสุภาพว่า “ผมกำลังสงสัยว่า...ตอนนี้พี่สะใภ้จะเป็นยังไงบ้างฮะ...?”

ฮยอนจุงพอได้ยินก็เหมือนสติกลับคืน เงยหน้าขึ้นมาแล้วอุทานเสียงดังว่า “ตายล่ะ บูอินของชั้น ชั้นลืมไปเลยน่ะเนี่ย!”

คยูจงยังพูดต่อไป “ผมขอพนันว่านักข่าวคงยกโขยงมาดักรอกันอยู่ข้างนอกบริษัทเรา...แล้วที่บริษัทของพี่สะใภ้ก็คง...”

จุนเบบี้รีบยกข้อศอกกระทุ้งที่แขนของคยูจง “นี่นาย!...พอทีเหอะ”

ลีดเดอร์ลุกลี้ลุกลนเอามือตบๆดูตามกระเป๋าเสื้อและกางเกงตัวเองเพื่อหาโทรศัพท์มือถือ ปากก็บ่นว่า “เกิดอะไรขึ้นเนี่ย โทรศัพท์ชั้นหายไปไหน...?”

“อ๋อ พี่ผู้จัดการเขาเอาไปฮะ” คยูจงตอบ

“งั้นก็เอาของนายมาให้ชั้นยืมก่อน นายยังมีโปรโมชั่นอยู่ใช่มั๊ย! “ ฮยอนจุงพูดพลางหยิบมือถือมาจากคยูจอง

“ไม่ต้องห่วงฮะ โปรโมชั่นของผม โทรฟรีจ่ายสิ้นเดือน สิ้นเดือนค่อยมาว่ากัน” คยูจงตอบ

“งั้นชั้นยืมก่อนแล้วกันน่ะ” แล้วก็ “อืมม เบอร์ของบูอิน เบอร์อะไรหว่า “ เขายืนนึกอยู่ครู่นึงก่อนจะค่อยๆ กดหมายเลขลงไป...

ที่บ้านของฮวางโบ ในขณะที่เธอกำลังนั่งอยู่บนโซฟาและเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น แต่เมื่อมองที่หน้าจอแล้วเห็นเป็นหมายเลขแปลกๆไม่คุ้นตา ฮวางโบก็เลยกดสายทิ้งไป หลังจากนั้นไม่นานก็มีข้อความเข้ามา

” บูอิน นี่ผมเองน่ะ ตอนนี้ผมใช้โทรศัพท์ของคยูจงอยู่เพราะของผมโดนแฮ๊บไปไหนไม่รู้ ช่วยรับสายผมด้วยฮะ”
อ่านยังไม่ทันจบดี เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

ฮวางโบรับสายขึ้นมาด้วยท่าทางลังเลใจ..”.เอ่อ...สวัสดีจ๊ะ?”

“บูอิน ผมเองฮะ” น้ำเสี่ยงแสดงความดีใจของเขา

เมื่อได้ยินเสียงของฮยอนจุงหัวใจของเธอเหมือนถูกบีบ แต่แล้วก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก “เธอไม่เป็นไรใช่มั้ย?”

“ผมโอเคฮะ แล้วคุณล่ะ เป็นไงบ้าง?” เขาถามด้วยความห่วงใย

“ชั้นก็โอเหมือนกันจ้ะ...ว่าแต่ เธอไม่เป็นไรจริงๆน่ะหรือ?”

“จริงสิฮะ...บูอิน...คุณก็เหมือนกัน ไม่เป็นไรจริงๆน่ะ?”

“ใช่จ้ะ” เธอกัดริมฝีปากตัวเองเพื่อเก็บอารมณ์

“แล้วไม่มีพวกนักข่าวมาหาคุณบ้างเลยหรือฮะ?”

“คือชั้น...ยังไม่ได้ออกไปข้างนอกเลยน่ะวันนี้ พวกเขาคงจะมาชุมนุมรอกันอยู่หน้าบ้านแล้วล่ะ...”

“ถ้างั้น..คุณอยู่ในบ้านแบบนี้ไปก่อนก็ดีแล้วล่ะฮะ เมื่อเช้านี้ผมมีประชุมกับท่านประธานแล้วก็พวกเมมเบอร์มา...”

“........................”

“คุณอย่าเพิ่งตัดสินใจทำอะไรลงไปคนเดียวน่ะฮะ รอไว้ให้เรามีแถลงข่าวพร้อมๆกัน...”

“แล้วพวกเขาว่ายังไงกันบ้างล่ะ?” ฮวางโบพูดถามด้วยความเป็นห่วงไม่ได้

ฮยอนจุงเหลียวไปดูเมมเบอร์ทั้ง 4 ที่มายืนมุงอยู่ใกล้ๆเพื่อจะฟังการสนทนาโทรศัพท์ของเขา “เอ่อ..พวกเขาช่วยผมเอาไว้ได้เยอะมากเลยฮะ ถึงแม้จะติดปัญหาที่ว่า เขาจะไม่ยอมให้ผมแต่งงาน”

“งั้นเหรอ.”เธอหัวเราะออกมาทั้งๆที่น้ำตากำลังเริ่มคลอเบ้า

จุนเบบี้ยื่นหน้าเข้ามาตะโกนใส่โทรศัพท์ว่า “พี่สะใภ้ ร่าเริงหน่อยสิฮะ!”

ม้ามินตะโกนแข่งขึ้นมาทันทีว่า “พวกเราพร้อมเสมอที่จะช่วยให้พวกพี่สมหวังดังปรารถนาน่ะ”

ลีดเดอร์อมยิ้มแล้วถามเธอว่า “คุณได้ยินที่เขาพูดมั้ยฮะ?”

“ช่วยบอกพวกน้องๆด้วยนะว่า ชั้นรู้สึกขอบคุณมากๆ...และชั้นก็รู้สึกรักพวกเขาเหมือนกัน”

“ได้ฮะ ผมจะบอกพวกเขาให้...แต่ประโยคหลังน่ะขอเซ็นเซอร์น่ะ คำว่า “รัก” บูอินช่วยเก็บไว้ให้ผมคนเดียวด้วย”

“งั้นเหรอ เธอนี่ หึงไม่เข้าเรื่องเลยน่ะ.”เธออดยิ้มกับพฤติกรรมหึงไม่เข้าเรื่องของเขา

ฮยอนจุงหันไปมองดูเมมเบอร์ที่ยังไม่ยอมขยับเขยื้อนไปไหน และดูเหมือนตั้งใจฟังบทสนทนาของพวกเขาทั้งสองด้วย เขายืนละล้าละลังด้วยท่าทางอึดอัดและดูลังเลใจที่จะพูดต่อ...

จุนเบบี้จอมปากโป้งตะโกนขึ้นมาว่า “พี่เขาบอกว่า เขารักพี่สะใภ้มากเลยฮะ !!! ฮิ้ววว”

ลีดเดอร์พยายามยิ้มแบบอึดอัดเพื่อกลบเกลื่อนความเขิน “นี่ ฮยองจุน ไม่สนิท อย่าติดตลก ขอร้อง”

น้องเล็กเบบี้ “ผมก็แค่อยากให้บรรยากาศมันดีขึ้นนี่นา”

“เอาล่ะ ชั้นเข้าใจความรู้สึกของนาย ชั้นขอบคุณน่ะ บูอินได้ยินที่เขาพูดใช่มั๊ยฮะ” ฮยอนจุงหันไปถามปลายสายโทรศัพท์

ฮวางโบยิ้มอย่างสดใสแล้วตอบไปว่า “ชั้นก็รักเธอเหมือนกันจ้ะ..”.

จุนเบบี้พูดด้วยความตื่นเต้นสุดขีด “ ว้าว พี่สะใภ้เขาก็บอกว่ารักพี่ด้วยอ่ะ! โอ เราจะทำยังไงกันดีล่ะเนี่ย ผมชักอยากมีความรักบ้างแล้วล่ะ?”

จองมินพูดยิ้มๆแซวลีดเดอร์ว่า “ฮ้าาา คนที่มีความรักมันดีอย่างนี้นี่เอง มิน่า...เขาถึงได้บอกว่า ความรักเปลี่ยนแปลงได้ทุกอย่าง เฮ้อ รักแท้นั่นคืออะไร ตับไตไส้พุง ลัลลา ”..

แต่ยองแซงกลับทำหน้านิ่วก่อนพูดด้วยน้ำเสียงแกมรำคาญนิดๆว่า “นี่ พวกนายท่าทางคงอยากมีความรักกันมากเลยนะเนี่ย ไม่เคยได้ยินเหรอ มีรักที่ไหนมีทุกข์ที่นั่น แล้วตอนนี้ชั้นไม่รู้ว่าทำไมพวกเราต้องมาทำเรื่องแบบนี้เพื่อใครกัน?”

คยูจงยิ้มหวานและหันไปบอกฮยอนจุงพูดว่า “เฮ้อ ผมอิจฉาพี่สุดๆเลยน่ะฮะ”

ฮยอนจุงซึ่งใบหน้าเริ่มกลายเป็นสีแดงก่ำได้แต่ก้มศีรษะลงเพื่อซ่อนความเขินก่อนพึมพำออกมาว่า “ขอบใจพวกนายทุกคนน่ะ”...

ทันใดนั้นเองประตูออฟฟิศของท่านประธานก็เปิดพลั่วะออกมา

ประธานชิกุนหยุดยืนอยู่ที่ประตู เมื่อเขาเห็นพวกเมมเบอร์ก็เม้งทันทีว่า “เฮ้ย พวกนาย ทำไมถึงยังมายืนเกะกะอยู่แถวนี้อีกล่ะ? วันนี้ต้องซ้อมเต้นกันไม่ใช่เหรอ? ไปที่สตูดิโอกันได้แล้ว ให้ไวเลย ก่อนที่ชักจะหักเงินด้วยพวกนาย ไอ้พวกนี้เผลอไม่ได้เป็นอู้...”

ฮยอนจุงรีบกระซิบใส่โทรศัพท์บอกเธอว่า “ผมต้องไปแล้วล่ะฮะ เดี๋ยวระเบิดอาจจะลงอีกลูก แล้วผมจะโทรไปคุยใหม่น่ะฮะ”

“จ๊ะ ตั้งใจทำงานน่ะ ฮยอนจุง รักน่ะ เด็กโง่” เธอให้กำลังใจก่อนจะตัดสายทิ้ง

“ฮ่ะ ผมจะตั้งใจทำงานให้ดีที่สุดฮะ โง่น่ะ รักเด็ก” สิ้นสุดคำเขาก็ตัดสายทิ้งเช่นกัน

หลังจากวางหูปั๊บ เมมเบอร์ทั้ง 5 ต่างพากันรีบวิ่งโกยหน้าตั้งแย่งกันขึ้นบันไดไปที่สตูดิโอซึ่งอยู่ชั้นบน ระหว่างที่กำลังวิ่งขึ้นไปนั้น คยูจงซึ่งวิ่งนำหน้าเกิดสะดุดจนหน้าคว่ำลงไปกองอยู่ที่ขั้นบันได จุนเบบี้ซึ่งวิ่งตามมาติดๆเบรคไม่ทัน หัวทิ่มลงไปนอนทับอยู่บนคยูจง ส่วนจองมินที่ตามหลังมา เขาไวพอที่จะวิ่งหลบฉากสองคนแรกที่นอนกองอยู่ไปได้แบบหวุดหวิด แต่ถึงยังไงเขาก็ไปไม่รอดอยู่ดี เพราะยองแซงที่นอนกลิ้งอยู่เป็นรายที่ 3 เอื้อมมือมาฉุดข้อเท้าของม้ามินเอาไว้ ตอนนี้ก็เหลือเพียงลีดเดอร์ซึ่งอยู่ท้ายแถว เขาค่อยๆเดินอย่างชิลๆข้ามตัวเมมเบอร์คนอื่นๆซึ่งนอนกองระเนระนาดอยู่ตามขั้นบันไดขึ้นไปด้วยท่าทางสบายอกสบายใจ เมื่อขึ้นไปถึงขั้นสุดท้าย เขาก็หันกลับมาและเห็นว่า 4 หนุ่มทำหน้าตาเลิกลั่กมองดูเขาอยู่ จึงแกล้งแลบลิ้นใส่ พร้อมกับร้องดังๆว่า “แบร่ พวกนายจะนอนตรงนั้นกันอีกนานมั้ย ชั้นไปก่อนละกันน่ะ อิอิ”

ช่วงบ่ายของวันเดียวกัน ภายในรถของประธานชิกุน
ฮยอนจุงคุยอยู่กับประธานชิกุนในระหว่างที่กำลังเดินทางไปพบกับตัวแทนของฮวางโบ

“นาย หุบปากให้สนิทเลยน่ะเพราะว่าชั้นเองก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายนึงเขาตัดสินใจว่าจะเอายังไง” ประธานฯเปิดผู้เปิดอภิปรายก่อน

“ท่านหมายความว่ายังไงเหรอฮะ?” ฮยอนจุงพยายามบังคับน้ำเสียงให้เป็นปกติ

“นายอาจจะกลายเป็นตัวตลกกลางวงไปเลยน่ะสิ ถ้าเกิดไปยอมรับว่ามีความรุ้สึกพิเศษอยู่เพียงฝ่ายเดียวน่ะ ก่อนอื่นเลยนะ เราควรจะต้องรอดูท่าทีของเขาก่อนว่าจะเป็นในรูปแบบไหน”

“แล้วทางโน้น ใครที่จะมาพบกับเราฮะ?”

“ก็ท่านประธานของบริษัทต้นสังกัดของเธอไงล่ะ”

“แล้วฮวางบูอินล่ะฮะ?”

“อันนี้ชั้นไม่รู้เหมือนกัน พวกเขาไม่ได้พูดถึง...”

ฮยอนจุงนั่งฟังไปพลางคิดไป...


ที่ร้านน้ำชาแห่งหนึ่ง ในย่านอินซาดง
ประธานขิกุนกับยุนวูนั่งตรงข้ามกันคนละมุมของโต๊ะน้ำชาเตี้ยๆซึ่งตั้งอยู่ภายในห้องที่เป็นสัดส่วนเฉพาะไม่มีคนรบกวน ส่วนฮยอนจุงนั่งเงียบๆอยู่ข้างประธานชิกุน

ยุนวูจ้องหน้าฮยอนจุงเขม็งโดยที่สีหน้าของเขาไม่ได้แสดงความรู้สึกใดๆ...

ประธานชิกุนพูดขึ้นอย่างอึดอัดว่า “กรุณาอย่ามองเขาแบบนั้นเลยนะครับ...ยังไงตอนนี้พวกเราก็ลงเรือลำเดียวกันแล้ว”

“ทางฝ่ายคุณต้องเป็นคนรับผิดชอบเรื่องบ้าๆที่เกิดขึ้นนี่... พวกเราไม่ได้อยู่เรือลำเดียวกันหรอกน่ะ” ยุนวูพูดด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว.

ประธานฯสูดลมหายใจลึกๆก่อนจะพูดต่อไปว่า “.ผมก็ไม่ทราบว่านักร้องในสังกัดคุณเขาบอกอะไรคุณไปบ้าง แต่ผมไม่คิดว่าคุณจะสามารถโยนความผิดทั้งหมดมาให้ฝ่ายเรานะครับ”

ประธานยุนวูเริ่มรู้สึกตัว “ผมต้องขอโทษด้วยครับ กรุณาให้อภัยกับความหยาบคายของผมก่อนหน้านี้ด้วย” แล้วหันไปหาฮยอนจุง

“คุณฮยอนจุง?

“ฮะ ท่าน” เขาขยับตัวเล็กน้อยก่อนขานรับด้วยความอึดอัด

ประธานชิกุนเริ่มชักสีหน้าแล้วพูดขัดขึ้นมาว่า “กรุณาพูดกับผมโดยตรงดีกว่านะครับ”

วุนยูพูดขึ้นทันที “มีเรื่องบางอย่างที่ผมอยากจะได้คำยืนยันจากเจ้าตัวจริงๆครับ และผมต้องขออภัยอีกครั้งสำหรับสำหรับความไม่สุภาพของผม” พูดจบก็หันไปถามฮยอนจุง “ทำไมคุณถึงทำแบบนั้นลงไป?”

ฮยอนจุงนิ่งคิดยังไม่ตอบ

ยุนวูยังคงถามสิ่งที่คาใจอยู่ “คุณทำแบบนั้นเพราะคิดว่าคุณจะได้ไม่กลายเป็นคนขี้ขลาดหลังจากที่ทำเรื่องแย่ๆแบบนั้นเหรอ...?”

“อืมม...คำถามของคุณคือ” ฮยอนจุงเริ่มสงสัย


ยุนวูจ้องหน้าฮยอนจุงโดยไม่พูดอะไร

ประธานชิกุนชักสับสนถามขึ้นมาว่า “นี่คุณกำลังพยายามจะทำอะไรอยู่? สอบสวนนักร้องของผมงั้นหรือ?”

ยุนวูหันมาตอบ “ผมไม่ได้สอบสวนเขาหรอกครับ ก็แค่อยากจะยืนยันเรื่องอะไรบางอย่างเท่านั้น”

“แล้วคุณต้องการจะยืนยันเรื่องอะไรหรือ? แล้วถ้าคุณอยากจะยืนยันจริงๆล่ะก็ ทำไมถึงได้มาที่นี่คนเดียวโดยไม่พาเธอมาด้วยล่ะครับ?” ประธานชิกุนยิงคำถามทันที


ยุนวูจ้องหน้าประธานชิกุนตรงๆแล้วตอบว่า “ผมแค่ต้องการจะคอนเฟิรม์ว่า ที่เขาทำเนี่ยมันเป็นเพราะเขาแค่แกล้งทำทะลึ่งลามปามรุ่นพี่รึเปล่า นี่เขาคงต้องคิดว่าฮวางโบเป็นผู้หญิงง่ายขนาดไหน ถึงได้ทำอะไรแบบนั้นกับเธอต่อหน้าต่อตาคนมากมายที่สวนสนุกได้”

ฮยอนจุงยังนั่งนิ่งแต่ใบหน้าเริ่มแดงระเรื่อเมื่อได้ยินที่เขาพูด....

ส่วนชิกุนของขึ้นทันทีเมื่อได้ยิน “นี่คุณไม่คิดว่าพูดจาเกินเลยไปหน่อยรึ? คุณหมายความว่ายังไงกันแน่ที่ว่า “ทำทะลึ่งลามปาม” ?”


ยุนวูไม่ตอบอะไรพยายามสงบอารมณ์ตัวเองแต่ยังคงจ้องหน้าขิกุนเชม็ง...

ฮยอนจุงพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นๆขึ้นมาว่า “ผมไม่ได้...แกล้งทำทะลึ่งกับเธอ...และผมก็ไม่เคยมีความคิดที่ว่า..บูอิน..เป็นผู้หญิงง่ายๆ...ไม่เคยเลยซักครั้งฮะ”

“แล้วไง...?”

“ผมรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องง่าย...และผมก็ไม่ทราบว่าคนอื่นๆจะคิดยังไงกับพวกเรา...แต่...”

ยุนวูนั่งฟังเขาเงียบๆด้วยความขัดข้องใจ...

“...ผม...รักพี่ฮวางโบฮะ” ฮยอนจุงตัดสินใจตอบออกไป

ยุนวูถึงกับหน้าเหวอ “ว่าไงนาะ...?”

ฮยอนจุงสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆก่อนพูดต่อไปว่า “ผมรักฮวางบูอินและเธอก็รักผมเช่นกันฮะ พวกเรารักกัน”

ยุนวูมองเขาด้วยความงงแบบสุดๆ...

ประธานชิกุนได้ยินก็ถอนหายใจออกมาอย่างแรง “..ฮาาา~~”

“ผมไม่ทราบว่าคุณกำลังกังวลเรื่องอะไรอยู่ แต่พวกเราจะแต่งงานกันฮะ” ฮยอนจุงยังอธิบายต่อไป

ยุนวูสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินคำนี้ “อะไรน่ะ?”

ประธานขิกุนก็ตกใจไม่แพ้กัน “นี่นาย~~~”

“ถ้ายังไม่แต่งกันตอนนี้ แต่ยังไงในที่สุดพวกเราก็จะแต่งงานกันอยู่ดีฮะ ผมไม่ได้ทำเรื่องที่ได้ลงทำไปโดยปราศจากความเชื่อมั่นในเรื่องนี้น่ะฮะ” ฮยอนจุงอธิบาย

ยุนวูเริ่มสับสนสุดๆ “นี่นาย..มันชักเพ้อเจ้อไปกันใหญ่แล้วน่ะ”..

ประธานชิกุนก้มหน้าลงมองพื้นแล้วถอนหายใจออกมาอีกเฮือกใหญ่

ฮยอนจุงยังคงพูดต่อไป “ถึงแม้ว่าผมจะไม่เคยพูดเรื่องนี้กับบูอินก่อนหน้าที่ผมจะทำแบบนั้นกับเธอ แต่ผมคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ดีกว่าสำหรับผมที่มันเกิดขึ้น ผมอยากจะไปไหนมาไหนกับเธอได้อย่างเปิดเผย โดยไม่ต้องแคร์สื่อหรือบรรดาแฟนคลับ”

ยุนวูมองหน้าเขาด้วยสายตาที่ดูประหลาดใจแบบสุดๆ จากนั้นก็หันมาพูดกับชิกุนว่า “บริษัท S & A ของคุณคงต้องมีวิธีที่ไม่เหมือนใครในการบริหารจัดการกับนักร้องในสังกัด...นี่คุณสอนพวกเขาให้พูดทุกอย่างออกมาตามที่เขาต้องการจริงๆอย่างนั้นเหรอ?”

ประธานชิกุนได้แต่ถอนใจและคิดกับตัวเองว่า < ถ้าเขาเป็นคนที่เชื่อฟังชั้นได้ง่ายๆล่ะก็ เรื่องพวกนี้มันก็ไม่มีทางจะเลยเถิดมาได้ขนาดนี้หรอก...>

“ผมได้เรียนรู้มาว่า คนเราต้องพูดออกมาให้คนอื่นๆได้รับฟัง ถ้ามันเป็นเรื่องที่สำคัญมากจริงๆฮะ” ฮยอนจุงยังคงยืนยันหนักแน่น

มุมปากของยุนวูเริ่มเผยอยิ้มออกมานิดๆก่อนถามไปว่า “ จากใครกันเหรอ?”

“จากพ่อของผมเองฮะ” เขาตอบอย่างภาคภูมิใจ

ยุนวูหุบยิ้มทันทีเมื่อได้ยินคำตอบและเริ่มซีเรียส

ฮยอนจุงพูดต่อไปด้วยน้ำเสียงที่สงบว่า “ผมไม่ทราบว่าฮวางบูอินพูด...ไม่ใช่ฮะ ผมทราบว่าเธอจะไม่ปฏิเสธความสัมพันธ์ของพวกเรา และผมอยากจะประกาศความจริงเรื่องนี้ออกไปก่อนที่เรื่องราวมันจะยุ่งไปกันใหญ่”

ยุนวูเงยหน้าขึ้นไปมองเพดานแล้วก็ถอนหายใจออกมา “วิ้ว~~”

ประธานชิกุนแทรกขึ้นมาว่า “ผมก็อยากจะทราบเหมือนกันครับว่า คุณฮวางโบบอกคุณว่ายังไงบ้าง? หืมม?”

ยุนวูทำท่าคิดหนักก่อนจะพูดออกมาว่า “ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ว่าเธอยอมรับมันหรือไม่”

ประธานชิกุนหันไปถาม “แล้วเธอพูดว่ายังไงครับ?”

ยุนวูยกมือขึ้นกุมขมับและทำหน้ากังวลสุดขีด “ ถ้าคุณสองคนยอมรับเรื่องความรู้สึกที่มีให้ต่อกันและประกาศเรื่องนี้ออกไป พวกเราจะทำยังไงสิ่งที่จะเกิดขึ้นตามมาหลังจากนั้น? อย่างแรกเลยก็คือรายการ WGM จะต้องพูดอะไรบางอย่างออกมา....และจะต้องมีพายุใหญ่ตามมาหลังจากนั้นอย่างแน่นอน...”

ชิกุนขัดขึ้นมาว่า “แต่ถึงยังไงมันก็จะมีพายุลูกใหญ่กว่านั้นเกิดขึ้นอยู่แล้ว ถ้าเรายังคงปิดปากเงียบกันอยู่แบบนี้.. ไม่ใช่แค่เรื่องที่เขาจูบเธอในวันนั้นอย่างแน่นอน “

ยุนวูสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยิน “หา นี่ยังมีอะไรอีกหรือ?”

ประธานชิกุนถอนหายใจแล้วจ้องหน้าฮยอนจุงก่อนจะพูดใส่หน้าเขาว่า “ทำไมนายถึงได้ทำท่าเหมือนแทบจะอุ้มเธอออกมาตอนที่เดินออกมาจากสวนสนุกน่ะ? ทำไมไม่เอาป้ายใหญ่ๆไปแปะไว้ซะเลยล่ะ “เราแอบคบกันอยู่” อะไรแบบนั้นน่ะ? “

ฮยอนจุงตอบทันที “จะไม่ให้ผมจะทำอย่างนั้นได้ยังไงฮะ? ผมต้องปกป้องบูอิน.”..

ยุนวูรู้สึกผิดหวังและท้อแท้สุดๆ “ให้ตายเหอะ ถ้างั้นเราก็คงไม่มีทางออกอื่นแล้วล่ะสำหรับเรื่องนี้!”

ฮยอนจุงหลังจากได้ยินท่านประธานทั้ง 2 บ่นกันอุบ ก็หันหน้าหนีไปอีกทางและแอบยิ้มชอบใจ..<.(ดีเลย เข้าทางเราแล้ว!>

เวลา 1 ทุ่มตรงของวันเดียวกัน ภายในห้องประชุมขนาดเล็กของโรงแรมแห่งหนึ่ง ในย่านดาวน์ทาวน์ของโซล

ประธานชิกุนเริ่มกล่าวเป็นคนแรกว่า พวกเราจะไม่ตอบคำถามใดๆ พวกเราจะทำเพียงแค่อ่านประกาศอย่างเป็นทางการแล้วก็จะขอจบงานเพียงแค่นั้นครับ” เขาชำเลืองมองยุนวูแล้วพูดว่า “ เชิญได้เลยครับ”

ยุนวูยืนจ้องที่กล้องซึ่งอยู่ตรงหน้าครู่นึงก่อนเริ่มพูดว่า “ฮวางโบและคิมฮยอนจุงกำลังมีความสัมพันธ์กันอยู่จริงๆ พวกเราเปิดเผยเรื่องนี้ออกมาก็เพราะว่าพวกเขาไม่ต้องการแอบซ่อนมันเอาไว้ และเป็นเพราะว่าพวกเขาไม่ได้มีเดทแบบนี้มาเป็นเวลานานแล้ว สำหรับตอนนี้พวกเขาจึงต้องการที่จะระมัดระวังในเรื่องนี้ แต่เพราะว่าพวกเขามีความรู้สึกพิเศษที่มีต่อกัน พวกเขาจึงหวังว่าทุกๆคนจะเปิดใจยอมรับความสัมพันธ์ของทั้งคู่”

หลังจากพูดจบก็มีเสียงอื้ออึงจากบรรดานักข่าว

นักข่าวคนที่ 1 ถามก่อน “ พวกเราอยากจะได้ยินเรื่องนี้จากปากของทั้งสองคนนั้นเองครับ!”

นักข่าวคนที่ 2 ถามบ้าง “พวกเขาคบกันมานานแค่ไหนแล้วครับ? รายการ WGM เป็นสาเหตุหลักของเรื่องนี้ใช่มั้ยครับ?”

นักข่าวคนที่ 3 ถามแทรกด้วย “เมื่อไหร่ที่พวกเราจะได้พบกับคนทั้งคู่ครับ?”

ประธานชิกุนตอบไปว่า “พวกเราจะแจ้งรายละเอียดเพิ่มเติมในภายหลังนะครับ แต่สำหรับตอนนี้เราไม่สามารถจะพูดอะไรมากไปกว่านี้ได้แล้ว”

นักข่าวคนที่ 4 ถามด้วย “เหตุผลที่ทั้งสองคนไม่มาที่นี่คืออะไรกันแน่? มีอะไรที่พวกเราควรจะรู้บ้างมั้ยคะ?”

ยุนวูตอบไปว่า “ไม่มีเรื่องแบบนั้นแน่นอนครับ เราจะจัดงานแถลงข่าวอีกครั้งนึงซึ่งจะมีรายละเอียดเพิ่มเติมหลังจากนี้ และทางเราจะพยายามให้ทั้งสองคนมาร่วมงานในเวลานั้นครับ สำหรับวันนี้ขอจบเพียงแค่นี้ก่อน ขอบคุณมากครับ” พูดจบก็รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้

ประธานชิกุนก็รีบลุกขึ้นตามและเดินหนีออกไปจากห้องประชุมทันที พวกนักข่าวก็รีบวิ่งไล่ตามสองคนนั้นไปแต่ก็ถูกทีมร.ป.ภ.กั้นเอาไว้

เช้าวันต่อมา พาดหัวข่าวในสื่อต่างๆมีแต่เรื่องของคู่ผักกาดหอม

[WGM กลายเป็นเรื่องจริง]

[คิมฮยอนจุงและฮวางโบ คู่รักแห่งศตววรรษ สามารถเอาชนะความแตกต่างของอายุถึง 6 ปีได้??!!]

[คู่รักผักกาดหอมกลายเป็นเรื่องจริง! พวกเขาจะไปกันได้นานแค่ไหน??]

[คอยจับตาดูก้าวต่อไปของพวกเขา! คู่ผักกาดหอม จากเรียลลิตี้หลอกๆ ที่กลายเป็นเรื่องจริง!!!]

[บทสัมภาษณ์จากผู้อยู่ในเหตุการณ์ที่เอเวอร์แลนด์ เจ้าบ่าวเด็กปกป้องบูอินของเขาอย่างไร?]

[คืนพี่ชายของเรามาน่ะ!! เสียงร้องจากแฟนคลับที่ตกตะลึง!!!]

[ไม่มีวี่แววของพวกเขา! ทำไมถึงต้องหลบหน้า?]

[คู่ผักกาดหอม ขอให้รักกันตลอดไป !! เสียงเชียร์จากแฟนๆ!]

[วิกฤติของ WGM พวกเขาต้องออกจากรายการหรือไม่?]

[กับดัก หรือ รางวัลสำหรับรายการวาไรตี้เรียลลิตี้โชว์?]

[แฟนคลับ We love SSangchu Couple & SS501 Thailand fanclub ต่างให้การสนับสนุนความรักของพวกเขา]


ระหว่างนั้นเอง จุนเบบี้นั่งอ่านข่าวจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ออกมาเสียงดังๆว่า
[ข่าวเรื่องการคบกันของคิมฮยอนจุงกับฮวางโบได้แพร่กระจายไปทั่วเกาหลีและทวีปเอเซียราวกับไฟลามทุ่ง บรรดาแฟนๆที่ตื่นเต้นกับข่าวนี้ไม่เพียงแต่ยินดีกับข่าวที่ว่าทั้งคู่สามารถเอาชนะอุปสรรคเรื่องอายุที่ห่างกันถึง 6 ปีแต่ยังดีใจแกมประหลาดใจที่พวกเขาได้เป็นสักขีพยานร่วมรับรู้ถึงการพัฒนาความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้ง 2 ผ่านทางรายการ WGM และเนื่องจากบริษัทต้นสังกัดของทั้งคู่ได้เปิดไฟเขียวเรื่องความสัมพันธ์นี้แล้ว มันจึงน่าสนใจมากว่า ทั้งคู่จะช่วยเปลี่ยนมุมมองความคิดของสาธารณชนที่มีต่อคู่รักคนดังได้อย่างไรบ้าง โปรดติดตาม]

โปรดติดตามคู่รักผักกาดหอมรีมิกซ์ ตอนที่ 83

Create Date : 09 สิงหาคม 2553		7 comments
Last Update : 10 สิงหาคม 2553 13:22:57 น.
Counter : 2649 Pageviews.
Share Tweet