|
ตอนที่ 91 ~ อายุเป็นเพียงตัวเลข..ไม่สำคัญ
***ฟิค <แปล> เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนแต่งขึ้น เพื่อความรักของคนทั้งสองเท่านั้น หาได้มีเจตนาอื่นหรือไม่ จึงขอให้อ่านด้วยความบันเทิง และเชื่อมั่นในรักของพวกเขาด้วย ****
ที่มาเก๊า ใกล้ๆโรงแรมที่พักของฮวางโบ ฮยอนจุงยืนพิงผนังห้องและสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆพยายามที่จะควบคุมสติตัวเอง
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ว่าแต่ เรื่องรูปนั้นอ่ะคุณได้ดึงมันออกมาหรือเปล่า?”
“เปล่า ตอนนั้นชั้นไม่ทันได้คิดที่จะทำแบบนั้นหรอกน่ะ..(เสียดายจริงๆ)” เธอส่ายหน้าปฏิเสธ
เขามองตาเธออีกครั้ง “จริงหรือฮะ?”
“อะไรเหรอ?”
“หืมม”
“อะไรกัน?”หญิงสาวถามด้วยความตื่นเต้น
“อืมม” ฮยอนจุงกระพริบตาครุ่นคิดถึงอะไรบางอย่าง
“เป็นอะไรของเธอเนี่ย?”
เขายิ้มแบบไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ “หืม ก็พวกนั้นนะสิ...เรื่องนี้มันกวนใจผมอยู่...
“เรื่องอะไรเหรอ?”
“ก็รูปภาพแบบนั้นน่ะ... มันสามารถสะกดให้คนหลงใหลได้อย่างน่าแปลกใจ...
“หลงใหล เธอหมายถึงเสพติดเหรอ?”
“ใช่แล้วฮะ”
“แล้วเราจะทำยังไงกันดีล่ะทีนี้? T_T”เมื่อพูดถึงรูปพวกนั้นแล้วมันยิ่งทำให้เธอหน้าเริ่มแดงระเรื่อขึ้นอีกครั้ง
ชายหนุ่มไม่พูดพล่ามทำเพลง เขารีบหยิบโทรศัพท์ออกมา และคิดว่าควรที่จะต้องทำอะไรบางอย่างกับรูปเหล่านั้นอย่างแน่นอน
“แล้วเธอจะทำอะไรเหรอ?”
“รอแป๊บน่ะฮะ” ว่าแล้วเขากดปุ่มโทรออก ไม่นานเสียงปลายสายก็ตอบรับทันที
“ยองแซงเหรอ นี่ชั้นเองน่ะ ฮยอนจุง”
ยองแซงแปลกใจ “ฮ้า นายนั่นเอง เป็นไงบ้าง?”
“นี่นายยังไม่ไปนอนอีกเหรอ?”
“ชั้นเหรอ ก็กำลังจะนอนอยู่นี่ไง ดึกป่านนี้จะให้ชั้นทำอะไรได้อีกเล่า”
“แล้วคนอื่นๆล่ะ?”
“คนอื่นเหรอ น่ากลัวจะหลับกันหมดแล้วล่ะ” ยองแซงตอบ
“จริงเหรอ”
“มีอะไรหรือเปล่า โทรมาป่านนี้อ่ะ” ยองแซงถามด้วยความสงสัย
“ตอนนี้นายอยู่ที่ไหนเหรอ?”
“อยู่ที่เกาหลีไง”
“เฮ้ย ปล่อยมุขไม่ดูเลยว่าตอนนี้ชั้นกำลังซีเรียสอยู่น่ะ”ฮยอนจุงตะโกนเพราะไม่ได้ดั่งใจ
“ชั้นเหรอ ก็อยู่ในห้องนอนไง”
“ห้องของใคร?”
“ห้องใคร ก็ห้องของชั้นสิ ถามได้”
“จริงเหรอ?”
“จริงสิ”
“ถ้างั้น นายช่วยไปทำธุระให้ชั้นหน่อยได้หรือเปล่า?”
“ช่วยทำอะไรเหรอ?”
“นายช่วยไปที่ห้องของชั้นที”
“ห้องนายเหรอ ไปทำไมกัน?”
“นายช่วยเอากระดาษไปปิดของมีค่าบางอย่างให้ชั้นทีสิ”
“ปิดอะไรน่ะ?” ยองแซงถามด้วยน้ำเสียงที่ดูลุกลี้ลุกลน
“นายรู้ใช่มั๊ยว่าชั้นกำลังพูดถึงอะไร?”
“………………….”
“ระวังอย่าไปทำให้รูปอื่นๆเจ๊งล่ะ แล้วปิดให้ดีดีด้วยล่ะ เข้าใจมั๊ย”
“นี่ นาย” ยองแซงเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาทันที
“ถ้านายไม่ทำตามที่ชั้นบอกละก้อ... วันๆพวกนายคงไม่ได้ทำการทำงานอะไรอย่างอื่นแน่ เพราะมัวแต่มาอยู่ในห้องของชั้น”
“นี่.นาย (รู้ได้ไง(ว่ะ))..”
นี่ชั้นพูดถูกเป๊ะเลยใช่มั้ย”
“ไม่ใช่น่ะ ชั้นไม่ได้หื่นอย่างนายซ่ะหน่อย...”
“หึ...ชั้นพูดถูกใช่มั้ยล่ะ”
“เออน่ะ...ว่าแต่นายรู้ได้ไงอ่ะ?
“นี่นายคงไม่คิดว่าชั้นจะไม่รู้เหรอ? ชั้นมีญานวิเศษน่ะ จะบอกให้”
“แล้วชั้นก็ควรต้องทำตามที่นายสั่งใช่หรือเปล่า”
“ใช่แล้ว”เขาพูดเพราะรู้ว่าเหล่าเมมเบอร์ต้องตามใจเขาแน่นอน
“แล้วทำไมต้องเป็นชั้นด้วยล่ะ?”ยองแซงถามด้วยความหงุดหงิด
“ก็เพราะนายเป็นพี่ใหญ่รองจากชั้นไง”
“โธ่ เว้ย ทำไมต้องเป็นชั้นด้วยเนี่ย”ยองแซงพูดพลางพร้อมเกาศรีษะตัวเอง
“นายเข้าใจที่ชั้นพูดแล้วน่ะ มันไม่เหมาะสำหรับเด็กๆที่จะเห็นภาพแบบนั้น ดังนั้น นายนั่นแหละเหมาะที่สุด”
“อ๊ากสส พวกเราก็แค่...<ดูมันเพื่อประกอบวิชา ส.ป.ช.เท่านั้นเองน่ะ จะหวงอะไรกันนักกันหนาน่ะ>...”เราจะไม่ไปดูมันอีกแล้วล่ะน่า ไว้ใจชั้นได้”
”อือ ฮึ” <ใครจะไปเชื่อ(ว่ะ)>ฮยอนจุงตอบ
“พวกเราจะไม่ไปดูรูปนั้นแล้วจริงๆ!”
“หุบปากแล้วก็ไปทำตามที่ชั้นสั่งได้แล้ว”
“อ้ากสสส ทำไมนายต้องให้ชั้นทำเรื่องพวกนี้อยู่เรื่อยเลยน่ะ ให้ตายสิ”
“ก็เพราะว่านายเป็นคนที่ไว้วางใจได้ที่สุดไง”
“ฮ้า นี่ชั้นซีเรียสอยู่น่ะ”
“แล้วชั้นจะไปตรวจดูผลงานแบบไม่ให้นายตั้งตัวได้ทันเลยน่ะ และถ้านายไม่ทันตาม ล่ะก็”
“โธ่ เอ้ยยย เอะอะเป็นขู่”
“ฮา ฮ่า ฝันดีน่ะ”
“นี่ ไอ้บ้าเอ๊ย”
“รักนายเช่นกัน น่ะ จ๊วบบบบบๆ” เขาส่งจูบให้ยองแซงก่อนตัดสายทิ้ง จากนั้นก็หันมายิ้มหวานให้หญิงสาวที่ยืนอยู่หน้าเขาตอนนี้
“นี่เธอทำอะไรของเธอเนี่ย?” ฮวางโบถามเขาอย่างงงๆ
“ตอนนี้ ผมก็จัดการแก้ปัญหาไปเรียบร้อยแล้วล่ะ” เขาพูดด้วยความภาคภูมิใจ
“แก้ปัญหาได้แล้วเหรอ?”
ในห้องพักของฮวางโบที่โรงแรม MGM Grand
ทั้งคู่อยู่ในห้องพักกันตามลำพังสองต่อสอง ฮยอนจุงทิ้งตัวลงนอนบนเตียงทันที
ฮวางโบซึ่งกำลังจัดข้าวของที่ซื้อมาหันไปบอกว่า “นี่ ฮยอนจุง เธอควรจะไปอาบน้ำก่อนน่ะ จะได้สบายตัวขึ้น”
ชายหนุ่มกลับไม่สนใจฟังแม้แต่น้อย แต่กลับจัดแจงยืดแขนยืดขานอนสบายอารมณ์ “โอ๊ย ไม่ต้องหรอกฮะ ไม่อาบผมก็นอนได้”
“นี่~อย่าซกมกได้มั๊ยขอร้อง”
“เหงื่อผมไม่ค่อยออกเท่าไร ผมขอล้างหน้าอย่างเดียวได้มั๊ยฮะ?”
ฮวางโบยืนท้าวสะเอวและมองเขาทันที
“ก็ได้ก็ได้” ว่าแล้วเขาก็ลุกขึ้นและเดินเข้าห้องน้ำไป ระหว่างทางก็บ่นพึมพำ “แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรล่ะเทคโนโลยีมันอุตส่าห์ก้าวหน้ามาได้ถึงขนาดนี้...” เขาเปิดประตูห้องน้ำแล้วค่อยๆเดินเข้าไป “เฮ้อ ไร้ประโยชน์จริงๆ ทำไมพวกเขาถึงไม่พัฒนาให้มีหุ่นยนต์ที่เดินมาบริการอาบน้ำให้เราถึงที่โดยที่เราไม่ต้องทำอะไรเลยน่ะ”
“เธอบอกว่าเหนื่อยแล้วก็เพลียมาก แต่ทำไมปากของเธอมันยังพูดไม่หยุดน่ะ...”
5 นาทีต่อมา เสียงน้ำให้ห้องน้ำเงียบลง ชายหนุ่มที่ดูเหมือนจะอาบน้ำเสร็จได้ตะโกนพร้อมกับยื่นแขนออกมาข้างหนึ่งและตะโกนเสียงดัง
“บูอิน ช่วยส่งเสื้อมาให้ผมหน่อยฮะ?”
“ได้เลย รอเดี๋ยวนะ” เธอพยายามทำตัวให้ดูเป็นปกติเพื่อไม่ให้เขาเห็นว่าเธอตอนนี้ตื่นแต้นแค่ไหน เธอค่อยๆส่งกางเกงในใหม่เอี่ยมซึ่งบรรจุอยู่ในกล่องให้เขา
“อ่ะ รับไปสิ”
ชายหนุ่มไม่พูดพล่ำทำเพลง ยื่นมือออกมารับของที่เธอส่งให้ หญิงสาวเห็นหยดน้ำที่หยดอยู่ตามแขนซึ่งถึงแม้จะไม่ได้ใหญ่โตมากมายแต่ก็มีกล้ามพองามกำลังดีของเขา เธอรีบหันหน้าหนีทันที และตอนนี้ใจของเธอเต้นแรงอีกแล้ว <โอ๊ะ พระเจ้า คืนนี้มันคงเป็นค่ำคืนที่ยาวนานแน่ๆเลย T_T>
หลังจากทานของว่างยามดึกเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฮยอนจุงเดินเข้าห้องน้ำเพื่อเข้าไปแปรงฟัน ฮวางโบนั่งอยู่บนเตียงอีกด้านหนึ่งซึ่งเล็กกว่า เมื่อเขากลับออกจากห้องน้ำก็จัดแจงคลานขึ้นไปบนเตียงด้านตรงกันข้ามกับเธอที่มีขนาดใหญ่กว่า
“นี่ก็จะตี 1 แล้วน่ะ พรุ่งนี้ชั้นจะให้เธอนอนเต็มที่และตื่นสายๆไปเลยนะ นอนให้เต็มที่ไปเลย”
ชายหนุ่มมองไปเตียงของตัวเอง และมองไปที่เตียงของเธอพร้อมถามว่า”เตียงนั่นมันแคบไปสำหรับคุณหรือเปล่าฮะ?”
“ไม่หรอก ยังมีที่เหลือเฟือเลยจ้ะ...”
“แล้วถ้าเกิดคุณต้องขยับตัวดิ้นล่ะ มันจะไม่ตกเตียงเหรอฮะ ถ้าถึงแบบนั้นขึ้นมาจริงๆจะทำไงฮะ”
“ชั้นเป็นคนนอนไม่ดิ้นหรอกน่ะ เพราะฉะนั้น เรื่องนั้น เธอไม่ต้องห่วงหรอกนะ”
“คุณนอนไม่ดิ้นเหรอฮะ” ชายหนุ่มพูดพลางยิ้มกรุ้มกริ่ม
“ช่าย ชั้นไม่ใช่หางเครื่องซ่ะหน่อย จะได้นอนดิ้นได้ตลอดเวลา ฮ่ะ ฮ่า ฮ่า”
ชายหนุ่มมองหน้าเธออย่างมีเลศนัยอยู่อย่างนั้น
“นอนได้แล้ว” เธอพูดในขณะที่พยายามไม่สบตา เหมือนจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“ก็ได้ฮะ” เขาตบหมอน 2-3 ทีก่อนจะเอามาหนุน ว่าแล้วเขาก็หยิบหมอนขึ้นมาสวดมนต์ก่อนนอน 3 จบ
ในขณะที่หญิงสาวขึ้นไปนั่งพิงที่พนักหัวเตียงและหันมามามองดูชายหนุ่มที่นอนอยู่ห่างจากเธอไม่ถึงเมตร
“คุณก็ควรนอนเหมือนกันน่ะ”
“ตกลงจ้า”ว่าแล้วเธอก็ค่อยๆเอื้อมไปปิดไฟแล้วหันไปบอกกับฮยอนจุงว่า “เธอช่วยเปิดไฟตรงหัวเตียงหน่อยได้มั๊ย”
ชายหนุ่มลังเลชั่วครู่ก่อนจะขยับตัวค่อยๆเอื้อมไปเปิดไฟตรงหัวเตียง
เมื่อเขาเปิดไฟตรงหัวเตียงเรียบร้อย เธอจึงล้มตัวนอนลงบนเตียงก่อนจะพูดทิ้งท้าย “นอนได้แล้วนะ”
“ฮะ”
ทั้งคู่เงียบกันอยู่พักหนึ่ง แต่แล้วฮยอนจุงก็ตั้งคำถามทำลายความเงียบขึ้นมา
“คุณจะกลับไปเกาหลีเมื่อไรฮะ”
“ชั้นจองไฟล์ทกลับไว้วันที่ 15 เที่ยวบินเช้าจ๊ะ?”
“วันที่ 15 เหรอฮ่ะ?”
“ใช่จ๊ะ”
“วันที่ 15 หรือฮะ” เขาดีดตัวเองขึ้นมานั่งทันที
“มีอะไรเหรอ?”
“ผมก็กลับวันนั้นเหมือนกัน”
“กลับไปไหน?”
“ผมมีมีทติ้งแฟนคลับของผมที่เกาหลี โอ๊ะ ผมเกือบลืมไปเลย”
“เธอว่าอะไรน่ะ?”
“ฮ๊า ผมเกือบลืมไปซ่ะสนิทเลย โชคดีน่ะ ที่ผมจำได้”
“ถ้างั้น..เธอก็ต้องรีบกลับไปพร้อมกับผู้จัดการของเธอสินะ?”
“หืม ไม่ฮะ ไม่เป็นไรถ้าผมไปเจอพี่เขาวันก่อนหน้า หรือว่าผมอาจจะไปเจอเขาที่สนามบินวันนั้นเลยก็ได้ฮะ”
“ถ้าเธอทำอย่างนั้น คราวหน้าพวกเขาอาจจะ...”
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ พวกเขาจะปล่อยให้ผมทำได้เกือบทุกอย่างที่ต้องการ ตราบใดที่ผมยังไม่แต่งงาน”
“.....................”
“……………………”
“ชั้นไม่แน่ใจว่า ประธานบริษัทฯของเธอเป็นคนที่กล้าหาญจริงๆ...หรือว่าอย่างอื่นกันแน่..”ฮวางโบพูดขึ้นมาด้วยความสงสัย
“ผมว่ามันน่าจะเป็นอย่างนี้มากกว่าฮะ คือท่านฯไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีกับผมเพราะว่าที่ผ่านมาผมก็ไม่เคยทำตัวมีปัญหามาก่อน...ขนาดจะด่าผม ท่านฯยังไม่สามารถทำได้เลยฮะ..^^
“เขาคงจะคิดว่าชั้นเป็นต้นเหตุที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้แน่ๆเลย”
“ทำไมคนพวกนั้น...”
“เห็นว่าผมยังเป็นเด็กอยู่น่ะ”
เธอยิ้มให้เขา “อายุ 22 มันก็ไม่เชิงว่าอายุมากซ่ะหน่อย มันก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอที่คนอื่นๆเขาก็จะมองแบบนั้นเหมือนกัน
“งั้นคุณก็มองผมเป็นแบบนั้นเหมือนกันใช่มั๊ย” เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆและจ้องตาเธอ
หัวใจของเธอเต้นแรงยิ่งขึ้น “ชั้นก็ไม่ปฏิเสธหรอกน่ะ ชั้นคิดว่าชั้นเคยพูดไว้ว่า วิธีการพูดของเธอมันไม่เหมือนกับคนที่เป็นผู้ใหญ่เต็มตัวเลย”
“แล้วแบบผู้ใหญ่เขาพูดกันยังไงเหรอฮะ?”
“หุหุ ชั้นจะอธิบายยังไงดีน้า?”
“ยังไงฮ่ะ บอกหน่อยสิฮะ”
“เอ่อ..”เธอจ้องไปที่ใบหน้าของเขา “ใบหน้าเธอ..ดูอ่อนจริงๆน่ะ”
“เรื่องนั้น ผมคงจะทำไรกับมันไม่ได้หรอกฮะ ..”
“หุหุ เธอพูดถูก นั่นมันเป็นสินทรัพย์มีค่าที่เธอต้องใช้ทำมาหากินนี่นา”
“ถ้างั้น..มีอะไรบ้างมั้ยในตัวผมที่ดูว่าไม่เด็กเกินไปน่ะ”
“ในตัวเธอ ที่ดูไม่ดูเด็กเกินไปน่ะเหรอ”หญิงสาวพูดพร้อมกับหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ
“ใช่ฮะ ก็คุณบอกว่า บางครั้งผมก็ดูอ่อนกว่าวัย แล้วมันมีอะไรเกี่ยวกับผมที่มันไม่เด็กเกินไปบ้างมั้ยฮะ”
“งั้นก็”
เขาตั้งใจรอฟังจากเธอ
หญิงสาวมองไปที่ฮยอนจุงแล้วคิดอยู่ในใจ <ชั้นจะอธิบายเรื่องนี้ยังไงดีน่ะ เธอจะเข้าใจสิ่งที่ชั้นพูดมั้ยถ้าชั้นบอกว่าชั้นมองเห็นโลกที่ดูมั่นคงแข็งแกร่งซึ่งไม่มีอะไรที่สามารถจะมาทำให้มันสั่นสะเทือนได้ในดวงตาของเธอน่ะ?...คนอื่นจะเข้าใจชั้นมั้ยถ้าชั้นพูดว่ามันเป็นเพราะความเชื่อที่แน่วแน่ของเธอที่จะทำให้เรากลับเข้าสู่ฝั่งได้อย่างปลอดภัย ไม่ว่าท้องทะเลที่อยู่รอบๆตัวเรามันจะบ้าคลั่งและอันตรายซักเพียงใดก็ตาม...?
“ตอนนี้คุณกำลังมองอะไรอยู่ฮะ?”
“ดวงตาของเธอ และโลกภายในนั้น”
“แล้วคุณมองเห็นอะไรบ้างฮะ”
“ทะเล”
“ทะเลหรือฮะ”
“ทะเล แล้วก็เรือโจรสลัด”
“คุณเห็นเรือโจรสลัดในตาของผมด้วยเหรอ”
“ใช่จ้ะ มันดูสวยงามมาก”
เขายิ้มให้เธอโดยไม่พูดอะไรแต่...
ชั่วอึดใจเขาก็ลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินเข้ามาใกล้ๆเธอแล้วพูดว่า “ผมมีเหตุผลมากมายจนนับไม่ถ้วน...”
หญิงสาวนั่งไม่ไหวติงอยู่อย่างนั้น ใจขณะที่ปล่อยให้ชายหนุ่มเดินเข้าใกล้เธอในระยะกระช้นชิด
“ว่าทำไมผมถึงรักคุณ แต่....”
“เมื่อคุณมองผม..”
”……………….”
“ตัวตนที่แท้จริงของผม ที่ซ่อนอยู่ภายใน...อย่างนั้น....”
“ผมไม่อาจเก็บมันได้อีกต่อไปแล้ว เพราะผมก็มีขีดจำกัดของตัวเองเหมือนกันนะฮะ” เขาก้มหน้าเข้าไปหาเธอและจูบเธอ เธอหลับตาพริ้ม รับรสจูบอันดื่มด่ำของเขา ทุกอย่างเงียบสนิทมีเพียงเสียงลมหายใจของพวกเขาเท่านั้น
ชายหนุ่มค่อยๆถอนริมฝีปากออกจากเธอและมองเธออีกครั้งด้วยสายตาแห่งความปรารถนา เขาลูบผมเธอเบาๆแล้วพูดว่า “ผมรักคุณ”
เธอมองเขาด้วยแววตาที่สั่นไหวนึกบอกตัวเองในใจว่า <ไหนล่ะที่ว่าจะทำตัวเป็นผู้ใหญ่น่ะ..ฮเยจุง? ...แล้วสำนึกรับผิดชอบของเธอล่ะ...?>
“ผมรักคุณ คุณรู้หรือเปล่า”
เมื่อได้ยินเขาพูดสิ่งที่เธอกำลังคิดก่อนหน้านี้ก็ละลายหายไปในทันที เธอยื่นมือเข้าไปสัมผัสแก้มของเขา “ชั้นก็รักเธอเช่นกัน”
“ผมไม่อาจเก็บมันได้อีกต่อไปแล้ว เพราะผมก็มีขีดจำกัดของตัวเอง” เขาก้มหน้าเข้าไปหาเธอและจูบเธอ เธอหลับตาพริ้ม รับรสจูบอันดื่มด่ำของเขา ทุกอย่างเงียบสนิทมีเพียงเสียงลมหายใจของพวกเขาเท่านั้น
เขาค่อยๆถอนริมฝีปากออกจากเธอและมองเธออีกครั้งด้วยสายตาแห่งความปรารถนา เขาลูบผมเธอเบาๆแล้วพูดว่า “ผมรักคุณ จนแทบทนไม่ไหวแล้วน่ะฮะ”
เขายิ้มให้เธออีกครั้ง “ผมรักคุณ”
ฮยอนจุงจูบเธออีกครั้ง ในขณะที่แขนของฮวางโบค่อยๆโอบต้นคอของเขา ทั้งสองมองตาและส่งภาษาของคนรักที่ต้องห่างกัน ความคิดถึงมันมีจนล้นใจไม่อาจเก็บไว้ได้อีกต่อไป เธอรู้สึกเหมือนถูกสูบเรี่ยวแรงออกไปจนหมด รู้สึกเหมือนจะขาดอากาศหายใจแต่เขาก็ไม่ยอมหยุด เขาใช้มือกอดเอวคอดไว้แน่น
“ชั้นอยากจะหยุดเวลาไว้ตรงนี้ แบบนี้” หญิงสาวบ่นอู้อี้เบาๆข้างหูของเขา
“ตอนนี้ ผมอยากจะทำสิ่งที่ผมต้องการและรอมานานแล้ว” เสียงกระซิบสั่นเครือตอบกลับเช่นกัน
โปรดติดตาม คู่รักผักกาดหอม รีมิกซ์ ตอนที่ 92 – ผมอยากแต่งงานแล้วค้าบบบบ”
| Create Date : 29 สิงหาคม 2553 |
|
6 comments |
| Last Update : 29 สิงหาคม 2553 19:33:50 น. |
| Counter : 864 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [
จิกหมอน จิกหมอน จิกหมอน
ยายขา ลงตอนใหม่ให้ไวเลย ฮ่าๆๆๆๆ
ขอบคุณค่า