พักกลางวัน
ผมเรียนมัธยมปลายที่โรงเรียนแห่งหนึ่งใน กทม.
ไม่เคยเห็นเพื่อนสนิทคนหนึ่งในโรงอาหาร
ออกจะแปลกสำหรับผมที่เป็นเด็กต่างจังหวัด
ที่นั่นทุกคนไม่เคยขาดแคลนขนาดนี้
มารู้ความจริงว่าเพื่อนผมไม่มีเงินค่าขนม
ยอมอดข้าวเอาน้ำลูบท้องไปวันๆ
ไม่มีใครรู้เหตุผลและไม่มีใครถาม
เจ้าตัวคงไม่พอใจ ถ้าใครจะไปซักไซ้ไล่เลียงเรื่องของมัน
ตอนนี้ผมสงสัยเพื่อนร่วมงานคนหนึ่ง
ไม่เคยเห็นเขาในโรงอาหารสักครั้งเดียว
ไม่เคยเห็นเขาในร้านอาหารละแวกใกล้เคียง
คงไม่ใช่เหตุผลเดียวกับเพื่อนของผมในสมัยเรียนหนังสือ
เขาคงไม่สนุกกับการกินสุมหัวกับผู้คน
อาจมีความลับอะไรสักอย่างที่ไม่อยากให้คนเห็น
หรือเป็นบุคลิกภาพส่วนตัว หรือเป็นพวกอิ่มทิพย์
เพื่อนอีกคน (โสด) ชอบกินข้าวคนเดียว
มีตารางเวลาพักที่ชัดเจน
จะเห็นเขาในที่นั่งเดิมๆ โดยไร้เพื่อนร่วมโต๊ะ
ใช้เวลาไม่เกินสิบห้านาที
เขาคงกินเพื่ออยู่ ไม่ใช่อยู่เพื่อกิน
ในย่านธุรกิจที่มีออฟฟิชมากมาย
ห้องอาหารในโรงพยาบาลใหญ่สะอาดถูกหลักอนามัย
แม้ว่าราคาอาจจะแพงกว่าร้านอาหารทั่วไป
พนักงานในแถบนั้นนิยมเข้าไปใช้บริการ
ผมมักจะเจอเพื่อนคนหนึ่งที่นี่เป็นประจำ
เขาคงมีความเชื่ออะไรบางอย่าง
สำหรับผมแล้ว
มีทั้งช่วงเวลาที่กินข้าวคนเดียวสิบห้านาที
มีทั้งร่วมวงกับเพื่อนๆถ้าพักเวลาใกล้เคียงกัน
อาศัยโรงอาหารที่ทำงานเป็นหลัก
ไม่ค่อยออกไปกินข้างนอกเป็นหมู่คณะมานานแล้ว
ผ่านวัยที่ตะลอนๆไปบนท้องถนนในตอนเที่ยงวัน
เพื่อหาร้านอาหารที่ใครๆก็ว่าดี ว่าอร่อย
เดี๋ยวนี้กินอยู่สมถะอย่างกับนักบวชแก่พรรษา
สบายใจ สบายกายดี
เพื่อนๆล่ะครับ ใช้เวลาพักกลางวันไปไหนบ้าง
Create Date : 07 กันยายน 2557 |
|
13 comments |
Last Update : 7 กันยายน 2557 10:27:45 น. |
Counter : 1114 Pageviews. |
|
|
|
ถึงเวลาหนึ่งก็ไม่ค่อยบู๊แล้ว อะไรก็ได้นะคะ
ก็แค่อิ่มหนึ่งเอง