เก็บตกช่วงนั่งเครื่องบินจาก ประเทศไทยกลับอเมริกา 23 พฤษภาคม 2560
ขณะที่รอบินเข้าเกาหลี ที่สนามบินสุวรรณภูมิ คือเช็คทุกอย่างผ่านเรียบร้อยดีแล้ว
เราเจอเพื่อนรวมทาง เป็นสาวลาว และสองคนสามีภรรยา เป็นชาวลาวเช่นกันค่ะ
สองสามีภรรยานี้หลังคุยเสร็จแล้วเลยทราว่าเดินทางกลับรัฐเดียวกับเรา ส่วนสาวลาว บ้านเธออยู่ Seattel
ระดับความกังวลของเราลดน้อยลง เมื่อรู้ว่ามีคน เดินทางเข้าซีเอสเทิล Seattel เหมือนเราฮ่า(แอบขำๆ)เดียวจะบอกค่ะว่าขำทำไมอิอิ
ก่อนขึ้นเครื่อง นัดกันดิบดี พร้อมสารภาพว่า ดิฉันกลัวการเดินทางเข้า Seattel มากๆคะ
เพราะว่าเป็นสนามบินที่ใหญ่ ต้องนั่งรถไฟไปต่อเครื่องเข้าบ้าน กลัวหลง ตกเครื่องฮ่า
เธอๆจ๋าช่วยๆดูเราด้วยนะค่ะ... เขาก้อบอกว่าไม่ต้องห่วงๆ เดี๋ยวลงพร้อมกัน.....
เมื่อถึงเวลาเดินขึ้นเครื่อง สายเกาหลี เครื่องใหม่เอียม ที่นั่งสบาย กว่าตอนนั่งเครื่องของ เจเปนแอร์ไลน์ตอนขามาจากอเมริกา
(ขอเล่าย้อนขามานิดนึงนะคะ) เราใช้บริการของ อเมริกาแอร์ไลน์ จากบ้านที่ เมกา เพื่อบินเข้าชิคาโก และจากชิคาโก
บินมาลง นาริตะด้วยอเมริกาแอร์ไลน์ อ้อคุณสามมี เดินทางมาอยู่ด้วย 3 อาทิตย์ เลยไม่กลัวว่าตกเครื่อง เพราะคุณเธอเก่งมากๆในการต่อเครื่อง
และจาก ญี่ปุ่น บินเข้าไทย เราต้องบินด้วย เจเปนแอร์ไลน์ บริการดีมากๆ แต่เครื่องเก่าไปนิด แถม ที่นั่งก็เล็ก
คงเป็นเพราะเครื่องรุ่นเก่า คงทำให้คนญี่ปุ่นนั่งหรือคนเอเชียนั่งนั้นเอง(เราคิดเองนะ จากการสันนิฐาน หรือเดาเอา)
ส่วนอเมริกาแอร์ไลน์ที่นั่งใหญ่ คงเป็นเพราะเครื่องรุ่นใหม่ด้วย ไม่รู้สึกเหนื่อยเลยแม้นั่งมากินเวลาถึง 12 ชั่วโมง แต่ตอนที่จะบินเข้าประเทศไทยใช้เวลาเพียง 6/7ชั่งโมง โอ้เหนื่อยมากค่ะ
พอดีว่าบนเครื่องเจเปนแอร์ไลน์ขาบินเข้าไทย เรานั่ง มากะพี่ๆคนไทย สองสามีภรรยา พี่เขาบินมาจาก"บอสตัน" และมาต่อเครื่องที่เดียวกะเรา
พี่เขาทั้งสองก็บ่น ว่าเจเปนแอร์ไลน์ ที่นั่งเล็กมากๆ ...พี่เขาบินจากบอสตัน เขาก้อนั่งอเมริกาแอร์ไลน์ เช่นกัน เขาบอกว่าที่นั่งใหญ่สบาย
เราเลยรู้ว่าเครื่องรุ่นเก่าทำที่นั่งคงเล็กไปแน่เลย... เพราะเขาทั้งสองก้อเป็นมนุษย์ร่างเล็ก พี่ผู้หญิงสวยผิวขาวหุ่นเหมือนนางแบบ
อืมส์งั้นเราคงไม่อุปทานไปแน่เลยว่า ตัวเราบวมขณะที่นั่งจากอเมริกาเลยรู้สึกอึดอัด.....คะก้อเป็นเกร็ดเล้กๆน้อยๆเล่าสู่กันฟัง
งั้นมาต่อเรื่องการบินเข้า Seattel อเมริกา เพื่อนๆ งง ไหมค่ะปกติเบื่องานเขียนมากๆ เพราะเวลาเขียนไปก้อต้องคิดไปด้วย
ต้องแต่งประโยค ให้คนอ่านนะเข้าใจด้วย ...เวียนหัว หรือหัวหมุนเช่นกันเนอะฮ่าๆ
เอาเป็นว่าบินมาถึงเกาหลีแล้วนะ มันเป็นครั้งแรกที่มาใช้สนามบินเกาหลีค่ะ ขี้เกียจย้อนเรื่องต่างว่าเกิดไรมั่งนะคะ เดี๋ยวจะให้ลิ้งไว้ว่ามีอะไรเกิดมั่ง....( บันทึกการเดินทาง สนามบิน อินซอน เกาหลี ) ขึ้นเครื่องเรียบร้อยค่ะ ด้วยสายการบิน เดลต้าแอร์ไลน์เพื่อต่อเข้าอเมริกา มองหาเพื่อนๆ ที่สัญญาว่าจะลงเครื่องด้วยกัน แต่ไม่เจอฮ่าๆ...แถมเราเองก้อไม่รู้ว่าพวกเขาหายล่องหนไปไหนหมดฮ่า
คือมาทราบที่หลังว่า เพื่อนๆเหล่านั้นหรือชาวลาว เขาไม่ได้มากะเรา เขาบินกะสายการบินเกาหลีเข้า Seattel ...นี้ไงค่ะดิฉันถึงได้ขำฮ่าๆ
ว่าไม่สอบถามให้ชัดว่า ต่อ สายการบินอะไร......บินสายเดียวกันเหมือนกันหรือเปล่า...
เอาละเมื่อขึ้นเครื่องมาได้แล้ว เราก็นั่งริมทางเดิน กะเด็กหนุ่มชาวอเมริกา อายุ 25 ขวบ เขานั่งริมหน้าต่าง เธอมาจะอินโดนีเซีย บินไปลงที่เดียวกันคือที่เกาหลี และบินต่อเข้าเมกา น้องคนนี้อารมณ์ดี เราขอตั้งชื่อให้ว่าแซมก้อแล้วกันเนอะ
แซม มีเพื่อนๆที่บินมาจากอินโดนีเซียด้วยกันหลายคน แต่นั่งกันคนละที่ แซมโบกมือและทักเพื่อนๆที่นั่งอยู่แถวอื่น อ้อมีเพื่อนของแซม นั่งอยู่แถวหลังเราด้วยคนนึง
ชายคนนี้กลิ่นตัวแรงส์มากๆแถมศีรษะผมปล่อยฟูคงไม่อาบน้ำมาเป็นเดือนแน่... แต่พวกเขาสุภาพมากๆไม่ดื่ม ...แซมเป็นโยคีหรือนักบวช ไม่ทานเนื้อสัตว์ ตัวผอมแต่หน้าตาหล่อ...
แซมไม่กินเนื้อ เรากินแต่ผักผลไม้ ขณะที่นั่งบนเครื่อง จนแอร์เขารู้เวลามาแจกอาหาร ก็จะบอกว่ามีอะไรมั่ง เราสั่นหัว เธอก้อจะเอาสลัดและผลไม้ออกมาพร้อมกะชูขึ้น
เธอถามว่า...นี้ล่ะดีไหม ...เราก็รับไว้.....บางครั้งขนมปังลูกกลมๆเหลือในถาดเรา แซมก็จะถามว่าเขาขอได้ไหม...เอาไปสิ...เด็กคนนี้จะยกมือไหว้ทุกครั้ง
จะลุกเข้าห้องน้ำก็ไหว้ จะเข้ามานั่งก็ไหว้คือขอโทษนะครับทุกครั้ง ...ประมาณนี้....
เรานึกว่าเป็นโชดดีของเราเหลือเกิน ที่เจอคนสุภาพนั่งมาด้วย....
มันเลยทำให้เรานึกถึงเรื่องการนั่งเครื่องกลับ อเมริกา ด้วยสายการบินเดลต้า เช่นกันเมื่อปีก่อน2016(ปีที่ผ่านมา)
จำได้ว่า ต่อเครื่องที่ ญี่ปุ่น... นั่งยาว 12 ชั่วโมงเข้าบ้าน ไม่ต้องไป Seattel หรือที่ไหนๆเลย...
เรานั่งปุ๊บก็ฟุ๊บ?หลับ คือมันมีโต๊ะ อาหารเล็กๆกางออกมาได้ ก็เอาหน้าผากวางหลับได้นะคะ
คนที่นั่งมาข้างๆเรา เป็นชายอเมริกา อายุน้อยกว่าเรา แต่ ขี้เมา ดื่มตลอดที่นั่งมา...เราก็ไม่สนใจนะ...แต่พอนั่งไปได้ครึ่งทาง
แกเอามือมาโดนเรามั่ง หลับเอาศีรษะมาพิงมั่ง...เราตื่นมาจัดการเลย.....พอเข้าใจตรงกันแล้ว
เราบอกว่านายนะนั่งดีๆหน่อย ไม่งั้นเราจะแจ้งกะสายการบินนะ ...เอาล่ะดีกันแล้ว ก้อคุยกัน
ทำความรู้จัก ..ปราฏกว่าเธอมาจากประเทศจีน ไปเป็นครูสอนภาษาอังกฤษ อยู่ที่นั้น
กลับมาเยี่ยมญาติๆแล้วก้อต้องกลับไปประเทศจีนอีก.....จากที่เหม็นหน้ากัน กลายเป็นเพื่อนกัน
ให้ไลน์เรา..ขอให้เราไปพบขณะที่อยู่ที่อเมริกา ฮ่าๆเรานึกในใจว่ามรึงจะหาเรื่องให้ตรูอายุสั้นหรืองายยยย
เราก้อคุยๆไปตามมารยาท ลงเครื่องก็ทิ้งกระดาษแอดเรสไลน์ที่ให้ไว้....ลงถังขยะ
หลังจากนั้นมาหากคิดถึงเรื่องจะเดินทางที่ไร เราต้องอธิฐานล่วงหน้าทุกครั้งว่าขอให้เจอคนดีสุภาพ
ทั้งไปและกลับ... ขออย่าให้เจอขี้เมา เหมือนครูสอนภาษาคนนั้น
อ้ออีกเรื่องหนึ่ง เที่ยวบินของเกาหลี ที่บินจากเมืองไทยเที่ยวนี้ เราเจอฝรั่งที่นั่งอยู่ด้านหลังเรา
เคาะเท้าหรือไงไม่ทราบโดนพนักพิงเรา เกือบตลอดเป็นระยะ...เรานี้โมโห ละนะทนมาหลายชั่วโมง
พอดีเห็นน้องแอร์คนไทยเดินมา เราพ่นอารมณ์ออกมาเลย ว่าน้องค่ะช่วยบอกคนที่นั่งด้านหลังที่
อย่าถีบที่นั่งของพี่จะได้ไหม จากนั้นเราก็บ่นๆ เสียเงินมานะไม่ได้มาของฟรีอะไรกันประมาณนี้...แสดงว่าอั้นไม่อยู่แล้วฮ่าๆเลยปล่อยของเสียออกมาฮ่า
บินเข้า Seattel มากะน้องแซมที่นั่งคู่มาด้วย แสนสุขมากๆคะ จะบอกว่าโชดดีโคตรๆเลย น้องเขาสุภาพมากๆ
แถมจบด้วยการแลก แอดเรส เฟสบุ๊คกัน....(อวสาน)ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านจ้ะ
แวะมาทักทายจ้าา ^__^ อิอิ 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 39 คน [
อ่านสนุกตอนพบเจอผู้คนนี่แหละค่ะ