แม่บ้านในต่างแดน

ใครว่าชีวิตแม่บ้านเมืองนอกสบายขอเถียงหัวชนฝาเลยค้า เรื่องมันมีอยู่ว่าได้แต่งงานกับสามีฝรั่ง ตอนแรกสามีก็ตามใจดีอยู่ค่ะเมียอยากอยู่เมืองไทยก็ตามมาอยู่ด้วย อยู่ได้ไม่ถึงสองปีทนสภาพอากาศร้อนบ้านเราไม่ไหวแมลงหวี่แมลงวันก็เยอะ แถมตุ๊ด เกย์ ทอม ดี้ เต็มไปหมดเธอก็เลยหมดความอดทนกลับบ้านไอเถอะยู ไออยู่ไม่ได้แล้ว

เราก็เลยต้องย้ายสำมะโนครัวมาอยู่เมืองนอกเมืองนาความจริงก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ต้องจากเมืองไทยมาแต่ความรู้สึกของการมาอยู่เลยกับการไปทำงานหรือการไปเที๋ยวมันผิดกันมากทีเดียว

ช่วงแรกๆของการย้ายมาอยู่เมืองนอก(โรมาเนีย)เรื่องที่ต้องต่อสู้อย่างหนักก็คือเรื่องของสภาพอากาศของที่นี่มันหนาวเย็นเสียเหลือเกินต่างจากเมืองไทยอย่างฟ้ากับเหวเคยเจอหนาวถึง -30 องศา จินตนาการดูก็แล้วกันค่ะว่ามันหนาวขนาดไหน จะออกจากบ้านไปไหนแต่ละทีก็ต้องใส่เสื้อผ้าหลายชั้นหนักหลายกิโลกรัมอยู่ไม่งั้นไม่ไหวรู้สึกแข็งไปหมดตั้งแต่หัวจรดเท้า ต่อให้เป็นช่วงหน้าร้อนอากาศก็ร้อนแค่ช่วงสั้นๆโดยเฉลี่ยก็อยู่ที่25 องศา อยู่มาหลายปีตอนนี้ก็ยังไม่ชิน จะให้ชินก็คงอีกนาน

ต่อมาก็เป็นเรื่องของภาษาคนที่นี่พูดภาษาอังกฤษได้น้อยมาก จะติดต่อสื่อสารแต่ละทีก็เมื่อยมือไปหมดค่ะเวลาสามีไม่อยู่ยิ่งลำบากเพราะต้องทำอะไรทุกอย่างเพียงลำพังโดยเฉพาะเวลาที่ต้องออกไปทำธุระนอกบ้าน จะขึ้นรถลงเรือหรือต่อราคาค่าสินค้าใจตุ้บๆต๋อมๆไปหมด เค้าจะฟังเรารู้เรื่องมั๊ยน้ออีกอย่างคนในประเทศนี้เค้ายังไม่ค่อยชินกับคนเอเชีย เวลาเค้าเห็นเราเดินตามถนนจะทำเหมือนเห็นเอเลี่ยนก็ไม่ปานจะขำก็ขำไม่ค่อยออกค่ะ แถมภาษาโรมาเนียก็ยากเสียยิ่งกว่าภาษาอังกฤษหลายเท่านักคงต้องเรียนกันไปอีกนานทีเดียว

และเรื่องอาหารการกินอันนี้สำคัญที่สุดคนไทยถือว่าเรื่องปากท้องเป็นเรื่องใหญ่ไม่เชื่อลองสังเกตุดูซิคะเวลาเราไปไหนมาไหนสิ่งแรกที่เค้าจะถามมักจะเป็น“ กินข้าวรึยัง” พอมาอยู่นานๆก็นึกอยากกินอาหารไทยมาก จะไปหาซื้อตามร้านค้าก็ไม่ค่อยมีวัตถุดิบหาซื้อยากมากจะมีก็แต่ซอสสองสามอย่าง ถ้าอยากได้เครื่องแกง ข่า ตะไคร้ก็ไม่ต้องพูดถึงค่ะ “ไม่มี” แม้แต่อาหารจานเดียวง่ายๆอย่างผัดกระเพรายังหาเครื่องทำให้ครบได้ยังยากเย็นแม่บ้านต่างแดนอย่างเราก็ต้องรู้จักการดัดแปลงไปตามเรื่องตามราวจับนู่นมาผสมนี่ให้ได้รสชาติใกล้เคียงที่สุดอร่อยบ้างไม่อร่อยบ้างก็แล้วแต่ฝีมือค่ะ

ส่วนเรื่องขนบธรรมเนียมประเพณีของที่นี่ก็ค่อนข้างที่จะแตกต่างจากเมืองไทยเช่น วันอาทิตย์ของที่นี่ถือว่าเป็นวันหยุดแห่งชาติห้ามทำอะไรทั้งสิ้นแม้แต่งานบ้านนอกจากกินและพักผ่อน บางทีเราก็เผลอลืมซักผ้าไปแม่สามีมองค้อนซ่ะอันใหญ่ๆและการใส่รองเท้าเข้าบ้านของที่นี่ไม่เว้นแม้แต่ห้องนอนอันนี้นี่รับไม่ได้จริงๆไม่รู้ว่าเหยียบอะไรมาบ้างจากข้างนอกครั้นจะบอกให้ถอดก็ถือว่าเป็นการไม่สุภาพไปซ่ะอีก

อันสุดท้ายนี่เป็นเรื่องของอารมณ์ค่ะ“ความเหงา” มาอยู่ตัวคนเดียวเพื่อนฝูงญาติพี่น้องที่เราคุ้นเคยไม่มีสักคนก็ไม่ต้องอธิบายมากค่ะว่ามันเหงาขนาดไหนวันไหนทะเลาะกับสามีหรือมีเรื่องไม่สบายใจหาคนระบายด้วยที่พูดภาษาเดียวกันยากมากถามว่าอ้าวแล้วทำไมไม่โทรศัพท์กลับบ้านล่ะ เอ่อค่าโทรนาทีละ 25 บาทเท่านั้นเองค้า

นี่ยังไม่หมดน่ะค่ะยังมีเรื่องปลีกย่อยอีกร้อยแปดพันเก้าที่แม่บ้านต่างแดนอย่างเราต้องทำใจแต่ถ้าถามว่าแล้วข้อดีไม่มีเลยหรือ ก็มีค่ะไม่ใช่ว่าไม่มีเอาซ่ะเลย เช่นการใช้ชีวิตอยู่ที่นี่รู้สึกว่าค่อนข้างปลอดภัยกว่าอยู่เมืองไทยมาก ข่าวฆ่ากันตายข่มขืน ลักพาตัว อย่างบ้านเราน้อยมากแทบจะไม่มีเลยและคนที่นี่ก็เคารพกฏหมายพอสมควรอย่างสามีถ้าเธอดื่มอัลกอฮอลร์แม้เพียงแก้วเดียวเธอจะไม่ขับรถเด็ดขาดกลัวตำรวจยึดใบขับขี่ เราเป็นคนชอบดอกไม้และที่นี่ก็สวยมากโดยเฉพาะช่วงหน้าร้อนไปไหนมาไหนจะเห็นดอกไม้บานสะพรั่งสวยงามเป็นอย่างมาก พวกแมลงวัน หวี่ยุงอย่างบ้านเราไม่มีค่ะมันกลัวหิมะ

ก็อย่างทียกตัวอย่างมาจะเห็นได้ว่ามันก็มีทั้งข้อดีและข้อเสียเพราะฉะนั้นใครที่คิดอยากมาเป็นแม่บ้านในต่างแดนก็อย่าเพิ่งท้อแท้น่ะค่ะถ้าคุณมีสามีและลูกที่รักคุณจริงปัญหาใดๆก็ทำอะไรเราไม่ได้ค้า

หมอนหัวทุย , พัดลม USB