หมวดงานเขียน ถนนสายนี้มีตะพาบ ก.ม.ที่ 218 คนที่"พึ่งตัวเอง"ก่อนเสมอ ถือว่ารับผิดชอบตนเองสูง โจทย์โดยคุณ toor36 ขอบคุณของแต่งบล็อกจากอินเทอร์เน็ต Nature Sounds of a Forest for Relaxing-Natural Soothing Sound of a Waterfall & Bird Sounds credit: YouTube & Uploader johnnielawson เวลาเห็นโจทย์ตะพาบออกใหม่ เรามักนึกหาอะไรสักอย่างที่จะเป็นเหมือนใบนำทางให้หาหนทางตอบโจทย์ให้ได้ หนนี้ก็นึกถึงสุภาษิตสอนใจ เช่น อัตตาหิ อัตโนนาโถ แต่นึกออกแล้วก็นึกไปถึงเมื่อครั้งเรียนชั้นประถมซึ่งมีนักเรียนชายเรียนรวมถึงป.4 พอครูพูดถึงข้อความนี้ นักเรียนชายคนหนึ่งซึ่งชื่อ สมุทร ก็หัวเราะ [เจ้าคนนี้อายุก็สัก 15 เพราะเรียนช้าแล้วไปติดสงครามไปโรงเรียนไม่ได้อีก กลับมาเข้าป.1 ตอนอายุ 11 นักเรียนหญิงหลายคนจบการศึกษาภาคบังคับ (ป.4) ก็ออกไปแต่งงานเลย] ครู: รู้ความหมายหรือ สมุทร: ผมไม่รู้จักคำนี้ รู้จักแต่ "ทุกขะโต ทุกขะถานัว" ครูเริ่มจะมีน้ำโห (แปลว่า โมโห นะคะ อิอิ) ครู: ที่ไหนมี มีแต่ "ทุกขะโต ทุกขะถานัง" สมุทร: ของครูแปลว่า "ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัว" ของผมไม่ใช่ ครู: แล้วของเธอล่ะ แปลว่าอะไร สมุทร: เตะตูดเขาเข้าตูดตัว... ทุกขะโต ทุกขะถานัว นักเรียนทั้งชั้นฮาตึง ครูยังอดไม่ได้ นายสมุทรชื่นชมวีรกรรมของตัวเองครั้งนี้มาก และเป็นความประทับใจให้อิชั้นจำมาจนถึงวันนี้ ใครพูดถึงเรื่องนี้ทีไร ต้องนึกถึงนายสมุทรทุกที เด็นรุ่นติดสงครามมีความรู้ติดตัวมาจากครอบครัวมากกว่าเด็กป.4 สมัยนี้มากจนครูทุกวิชามักต้องกุมขมับ... แล้ววันนั้นก็จำไม่ได้แล้วว่า กลับไปเรียน อัตตาหิ อัตโนนาโถ จนจบได้อย่างไร เปิดฉากมาก็ไร้สาระ แล้วจะไปต่อได้สถานใดล่ะหนอ โจทย์เค้าซีเรียสนะเออ ก็ได้ๆ ของเรากลับมาเรื่อง "พึ่งตัวเอง" เสียทีก็แล้วกัน เด็กหญิงคนหนึ่ง (ไม่ใช่เรานะ เพราะเราจะไม่"อัตอวย"เหมือนลุงบ้านโน้น อยากรู้ว่าลุงบ้านไหน ไปถามแม่ตะลีนะ (ตะลีกีปัส นั่นแหละ) ออกอ่าวไปอีก... เอาใหม่... เด็กหญิงคนนี้เกิดมาเป็นลูกคนเดียว ไม่มีพี่น้อง ทำไมต้องบอก ลูกคนเดียวก็ไม่มีพี่น้องสิ เค้ารู้กันแล้ว เอิ่ม เราก็เป็นคนไทย ชอบอธิบายความไปด้วยงัย กลัวคนอ่านไม่เข้าใจ อ่ะนะ เด็กคนนั้นเป็นลูกโทน สวยด้วยนะ แหง็มละ ไม่ต้องเปรียบเทียบกับใคร ก็ย่อมสวย เสียอย่างเดียว มีพ่อแม่ก็เหมือนไม่มี เช้าขึ้นมา พ่อแม่ก็ออกไปทำมาหากิน ก็หาเงินน่ะแหละ อยากรวย ว่างั้น ทั้งที่ก็มีลูกแค่คนเดียว เช้าขึ้นมา อีหนูก็เดินไปโรงเรียน เพราะเดินไปไม่ไกล โรงเรียนเลิกก็กลับบ้าน วันเสาร์อาทิตย์ พอจะมีแม่อยู่บ้านด้วย แต่พ่อนั้น ยากจะได้เห็นอยู่บ้าน ยากที่พ่อจะพาไปดูหนัง ยากที่จะซื้อของเล่นให้ และยากที่สุดคือพาไปทะเลแม้เพียงสักครั้งเดียว เพราะฉะนั้น เด็กหญิงคนนี้ก็เรียนรู้มาโดยธรรมชาติว่า ชีวิตนี้ต้องพึ่งตัวเองทุกอย่าง แต่มันก็แปลกจริงนะ เด็กหญิงคนนี้ไม่ได้เคยคิดว่าตัวเองมีปมใดๆ ไม่ว่าจะด้อยหรือเด่น เสียแต่เป็นเด็กเงียบมาก ไม่ค่อยมีเพื่อน อาจเพราะไม่คิดว่าเพื่อนจะจำเป็นอะไร เธอตัวคนเดียวจนชิน ต้องซื้อ ต้องกิน ต้องจ่ายค่าอะไรก็ขอเงินจากแม่ แล้วก็ไปจัดการจ่ายเองหมด เวลาที่จะไปเล่นหรือเสวนากับเพื่อนๆ เธอเอาไปอ่านหนังสือ ทำการบ้าน อ่านหนังสือก่อนไปเรียน กลับมาทบทวนหลังทำการบ้านเสร็จ แม่สอนมาเช่นนั้น เธอจึงเรียนนำโด่งมาตลอดการเรียนทุกระดับ พอเรียนจบก็บังเอิญให้ได้งานดีทำ สนุกกับการทำงานจนไม่ได้คิดเรื่องมีคู่ครอง เธอไม่เห็นความดีงามในตัวผู้ชายคนไหน ก็คนที่เป็นพ่อของเธอก็ไม่ได้อบอุ่นจนน่าอยู่ใกล้ การงานของเธอรุ่งเรือง มีรายได้ดีจนชาตินี้ไม่ต้องหวังพึ่งผู้ชาย มีแต่ผู้ชายหลายคนอยากพึ่งเธอ ชีวิตดำเนินมาเรื่อยๆ พอเป็นผู้ใหญ่บวกกับชีวิตการงาน เธอก็เริ่มมีเพื่อน มีการแท็กทีมไปเที่ยวทั้งในและนอกประเทศ อยากทำอะไร มีอะไรก็ทำได้มีได้ เป็นอิสระในชีวิตตนเองทุกอย่าง เรื่องจะต้องขึ้นคานหรือ เธอไม่เคยห่วง เพราะเพื่อนๆที่มีก็เกาะคานกันแล้วอย่างพร้อมเพรียง บางคนเคยมีคู่แถมมีลูกอีก ยังเลิกกับสามีมาเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว อดีตสามีก็ไม่ได้ใส่ใจห่วงใยแม้แต่ลูกที่ก็คงไม่ตั้งใจทำให้เกิดมา ทั้งหมดนี้เป็นตัวอย่างให้คนโสดอย่างเธอเกิดทัศนคติเชิงลบกับการมีคู่ คนรุ่นใหม่มีภาระในการครองชีพตัวเอง บางคนต้องดูแลพ่อแม่ อาจยังมีพี่น้องให้ต้องส่งเรียนหรือแม้แต่เลี้ยงดู การใช้ชีวิตยากลำบากขึ้นเรื่อยๆในปัจจุบันทำให้ไม่อยากมีห่วงผูกคอ โดยเฉพาะการมีลูก นับเป็นภาระหนักหนาสาหัสสำหรับบางคน แต่อย่างหนึ่งที่เราท่านน่าจะเห็นด้วยว่า ไม่ว่าเธอจะพึ่งตนเองได้ดีสักแค่ไหน ชีวิตโดยแท้ก็ต้องขึ้นอยู่กับบุญทำกรรมแต่ง คู่ชีวิตของเธอจึงโผล่มาเมื่อเธอเลยวัยเกษียณไปแล้ว แต่นี่ก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกในสังคมปัจจุบัน การตัดสินใจมีคู่ของคนโสดสูงวัยเกิดขึ้นเสมอ อาจเพราะอยากมีคู่เป็นเพื่อนร่วมชีวิต มิตรคู่ใจ ไม่ได้คิดหวังประโยชน์อื่นใด บางคู่อาจชวนกันท่องเที่ยว ศึกษาธรรมะ ทำบุญสุนทาน ทำตัวให้มีประโยชน์แก่สังคมเพื่อนมนุษย์เท่าที่จะแบ่งปันได้ เป็นการรวมคู่คนโสดที่พึ่งตัวเองมาตลอดและอาจเป็นเรื่องดีแก่สังคมสูงวัยที่กำลังขยายจำนวนอย่างรวดเร็ว คนที่รู้จักพึ่งตัวเองก่อนเป็นภาระแก่ผู้อื่นจึงถือว่า เป็นผู้มีความรับผิดชอบสูง มั่นใจและภูมิใจในตนเอง แต่การให้โอกาสผู้อื่นได้พึ่งพาบ้างถือเป็นกุศลติดตัวไป เราจึงหวังใจด้วยความปรารถนาดีต่อเด็กหญิงน่ารักที่เรารู้จักคนนี้ได้มีชีวิตบั้นปลายที่สงบสุขสมบูรณ์ งานเขียนถนนสายนี้มีตะพาบก็มาถึงโจทย์สุดท้ายแห่งปี 2561 แล้วนะคะ ปีหน้าจะไม่พบจขบ.ในหมวดนี้แล้วค่ะ หมวดงานเขียน ┕━━━━╗✹╔━━━━┙