หมวดงานเขียน ถนนสายนี้...มีตะพาบ ก.ม.ที่ 217 "ภาษาไทยสำคัญไฉน" โจทย์โดยคุณ อาจารย์สุวิมล ขอบคุณของแต่งบล็อกจากอินเทอร์เน็ต Nature Sounds of a Forest for Relaxing-Natural Soothing Sound of a Waterfall & Bird Sounds credit: YouTube & Uploader johnnielawson พระยาอุปกิตศิลปสาร (นิ่ม กาญจนาชีวะ) ผู้แต่งตำราไวยากรณ์ไทย 4 เล่ม ได้แก่ อักขรวิธี วจีวิภาค วากยสัมพันธ์ และ ฉันทลักษณ์ ถือว่าท่านเป็นเสาหลักภาษาไทยในสมัยรัตนโกสินทร์ ท่านเกิดก่อนจขบ.ครึ่งศตวรรษกว่าๆและถึงแก่อนิจกรรมเมื่อจขบ.อายุ 3 ขวบ แต่ก็นับเป็นโชคดีในชีวิตอย่างหนึ่งคือหลังสงครามโลกครั้งที่ 2 เมื่อจขบ.อายุ 8 ขวบ เข้าโรงเรียนอย่างเป็นทางการเป็นครั้งแรก โรงเรียนนั้นมีอาจารย์สว่างวรรณ กาญจนาชีวะ ธิดาของท่านเป็นหัวหน้าหมวดภาษาไทย จึงนับว่าเริ่มได้รับการปลูกฝังการเรียนภาษาไทยแนวนี้ พอเข้าเรียนระดับเตรียมอุดมก็ปูพื้นด้วยตำราสี่เล่มนี้อีก แล้วไปต่อได้เป็นศิษย์ของพระวรเวทย์พิสิฐด้วย เคยได้เกียรตินิยมเอกภาษาไทยเมื่ออายุ 60 จากมหาวิทยาลัยเปิดแห่งหนึ่งขณะที่ว่างจากงานประจำและอยากได้เรียนรู้วรรณกรรมไทยตั้งแต่สมัยของพ่อขุนฯ จนถึงรัตนโกสินทร์ตอนต้น ที่กล่าวมาข้างต้นนั้นก็เพื่อจะขอออกตัวไว้ก่อนว่า แม้จะมีเส้นทางการเรียนภาษาไทยมาในระดับที่ต้องนับว่าเข้มมาก แต่ชีวิตที่ีโลดแล่นมายาวนาน ผ่านความเปลี่ยนแปลงของภาษาประจำชาติมาไม่น้อย ทำให้ต้องยอมรับว่า ภาษาไทยซึ่งยังไม่ตายนี้ต้องมีการเปลี่ยนแปลง จะดีขึ้นหรือแย่ลงก็อยู่ที่คนไทยต้องใช้วิจารณญาณรักษาไว้ให้เป็นที่เชิดหน้าชูตาต่อไปได้ และตราบใดที่ยังมีประเทศไทย ภาษาไทยก็จะคงอยู่แน่นอน แต่จะคงอยู่ในรูปแบบไหน เป็นเรื่องน่าสนใจวิเคราะห์ แต่วันนี้ เขาไม่ได้ให้มาวิเคราะห์ และคิดว่า ภาษาไทยสำคัญไฉน ก็มีผู้สันทัดกรณีให้อรรถาธิบายไว้มากแล้วทั้งในกลุ่มผู้เขียนตะพาบหนนี้และที่กู๋ก็มีให้อ่าน จขบ.ก็คร้านจะมาขยายขี้เท่อ เพราะถึงจะเรียนมาอย่างเข้มมาก ก็เอาคืนครูไปเยอะแล้ว เอาแค่คุยกันอย่างลำลองในบางเรื่องที่คาๆใจคนใช้ภาษาไทย ณ วันนี้ก็แล้วกัน ภาษาไทยไม่มีเครื่องหมายวรรคตอน การเขียนแจกแจงตัวอย่าง มักเว้นช่องไฟเล็กๆระหว่างคำ ช่องไฟกว้างหน่อยระหว่างวรรค พอมามีเครื่องพิมพ์ก็กำหนดให้เคาะ 1 ครั้งระหว่างคำ 3 ครั้งระหว่างวรรค ยังไม่ค่อยมีปัญหา พอมีคอมพิวเตอร์ คนไม่ชำนาญการพิมพ์ หรือไม่เคยเรียนมา ก็มักเคาะเว้นเอาตามใจชอบ จนไม่รู้ว่าวรรคตอนอยู่ที่ใด สิ่งที่เกิดขึ้นคือ 1. อ่านไม่รู้เรื่อง 2. เข้าใจความหมายผิดไปเลย มีแต่คนพิมพ์ที่รู้ว่าตัวเองเขียนอะไรแต่ไม่รู้ว่า คนอ่านเขาอ่านยาก หรือเข้าใจยาก ทำให้ข้อเขียนไม่น่าอ่าน หรืออ่านครั้งหนึ่งแล้วไม่อยากมาอ่านอีก หรือจำเป็นต้องอ่านก็อ่านไปลวกๆ ยากจะ"อิน"ข้อความนั้นๆ ซึ่งเป็นผลเสียต่อเจ้าของข้อความเอง การเขียนคำลงลงท้ายของเพศหญิงหรือที่เรียกว่า หางเสียง ก็มีอยู่แค่ ขา คะ ค่ะ แตกออกไปอีกก็มี นะคะ น่ะค่ะ แต่ที่ไม่พูดกันก็คือ นะค่ะ ซึ่งกลับเป็นคำที่คนชอบเขียนกันอยู่เรื่อย เชื่อเถอะว่า เวลาพูดจริง พูดลำบาก มันฝืนธรรมชาติ เพราะฉะนั้นเวลาเขียนก็ลองออกเสียงดูบ้างว่าเข้ากับข้อความหรือไม่ หรือถ้าฝืนจนเข้าเลือดเข้าเนื้อไปแล้วก็หัดดูว่า คนอื่นเขาพูดกันอย่างไร เวลาอ่านนิยายที่พิมพ์มาดีๆ คือพิมพ์ถูกต้อง ก็จำๆเขามาบ้างเถอะนะ อย่างหนึ่งที่การเขียนภาษาไทยต้องมีคือต้องเรียนรู้ระดับคำ คำไหนใช้กับใครจึงจะสุภาพ ตัวอย่างเช่นคำว่า กิน ซึ่งมีระดับคำจำนวนมากไว้ใช้เพื่อให้เหมาะสมแก่ฐานะของผู้ที่กล่าวถึงและอารมณ์ของผู้พูด จำแนกได้มากเช่น เสวย รับประทาน กิน เขมือบ ล่อ แดก ยัด ฯลฯที่หยาบเกินจะนำมาในที่นี้ แต่อย่าบอกผู้หลักผู้ใหญ่ท่านใดว่า "คุณยายคะ วันนี้หนูเอาแกงไก่มาให้ทานค่ะ" ผู้ฟังอาจสะอึก การเขียนข้อความให้อ่านง่ายนั้น แต่โบราณแทบจะคัดลายมือให้สวยงาม แต่การเขียนทุกวันนี้ตัวหนังสือใกล้เคียงถั่วงอกเข้าไปทุกที หรือไม่ก็รูปแบบตัวอักษรเปลี่ยนไปจนแทบจำไม่ได้ว่านั่นคืออักษรไทยที่ยังมีรูปแบบอย่างเป็นทางการ จขบ.ก็เข้าใจอยู่ว่าคนรุ่นใหม่ด้วยกันก็คงเข้าใจกันเองได้อยู่แล้ว และการเขียนลายมือก็นับวันจะใช้กันน้อยมาก ถนัดพิมพ์เอามากกว่า อีกอย่างที่เราต้องเข้าใจก็คือ อัธยาศัยในการพูดของคนไทย คือคนไทยเป็นชนชาติที่มีน้ำใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ในเกือบจะทุกเรื่อง (ยกเว้นเรื่องแฟนสักเรื่อง ไม่เอื้อไม่เผื่อใครทั้งนั้น) การพูดจึงมักพยายามให้คนเข้าใจง่ายๆ พอกลัวจะไม่เข้าใจก็มักต้องขยายความไว้ด้วย เช่น 1. ใต้ต้นไม้เย็นสบายดี ไม่ร้อน 2. แกงเผ็ดกำลังดี ไม่เผ็ดมาก 3. วันนี้ร้อนทั้งวัน ไม่เย็นเลย 4. พรุ่งนี้ต้องไปธุระนอกบ้านทั้งวัน ไม่อยู่บ้านนะ ทั้งหมดนั้นถ้าเป็นภาษาพูดก็พออนุโลม แต่เปลืองแรงพิมพ์ เสียเวลาอ่าน เขาเรียกเยิ่นเย้อ หรือที่ทุกวันนี้เรียก เวิ่นเว้อ (ไม่รู้ต้องหาเรื่องเปลี่ยนคำเก่าเสียทำไม) ที่ควรจะสูญพันธุ์ไปเสียทีก็เช่น อนาคตที่ยังมาไม่ถึง (ถึงแล้วไม่ใช่ อนาคต) อดีตที่ผ่านไปแล้ว (ยังไม่ผ่านไปไม่ใช่ อดีต) โดยรวมแล้ว จขบ.ไม่ค่อยมีปัญหากับพวกคำแสลงมาก อาจผสมโรงเล่นด้วยอีก เพราะเห็นมาตลอดว่า ไม่ว่าใครจะอยากให้อุบัติหรือวิบัติ ถ้าเอามาพูดกันแล้วไม่เป็นที่ยอมรับ ไม่ช้าไม่นาน มีคำใหม่ๆเกิดอีก คำเก่าๆก็จะหายไปเอง แม้คำที่เคยติดปากกันมาก เช่น เบ่ง กร่าง เชย หรือ ซังกะบ๊วยที่ท่านนายกฯเพิ่งใช้ไป เดี๋ยวนี้ก็หาคนพูดยาก พูดแล้ววัยรุ่นตอนนี้ก็คงไม่เข้าใจ เพราะยุคของเขาตอนนี้ คำใหม่ๆของเขาก็เช่น โดนเท = โดนทิ้ง นก = วืดหรือชวด หัวร้อน = อารมณ์ร้อน เตง = ตัวเอง อัลไล = อะไร บ่องตง = บอกตรงๆ เมพขิงๆ = เทพจริงๆ ตะมุตะมิ = น่ารักน่าเอ็นดู เก็บมาแค่นี้พอเป็นน้ำจิ้ม ยังมีอีกบานตะเกียง เอิ่ม... หรือ บานตะไท จะสังเกตว่าที่วัยรุ่นคุยกัน คนรุ่นจขบ.ก็ไม่รู้เรื่อง เหมือนที่อ่านภาษาและตัวอักษรของพ่อขุนฯและสมัยอยุธยาไม่ได้เช่นกัน กาลเวลาเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง เป็นเรื่องปกติ จึงเป็นเรื่องที่คาดเดาได้ไม่ยากว่า หากภาษาวันรุ่นซึ่งเราแทบไม่รู้ว่ารากคำเหล่านั้นมีที่มาที่ไปอย่างไรจะติดเข้ามาเป็นคำที่ยอมรับอย่างเป็นทางการ คนไทยในอนาคตก็จะไม่รู้จักภาษาไทยในวันนี้เช่นกัน บางคนก็กร่อนคำเสียจนอ่านแล้วชักโมโหจนขำ เช่น "เตงว่าเสาติ๊ดเน้ไปเท่วหลาดดีมะ หาหนมกิง" อยากให้เขียนภาษาไทยด้วยตัวอักษรรูปแบบเดียวกับบนแป้นพิมพ์ แต่ก็คงจะขอมากไป เป็นเรื่องปกติที่คนเราจะอยากมีอยากเปลี่ยนตามใจชอบ ตัวอักษรในศิลาจารึกนั้นก็ไม่ได้เหมือนตัวอักษรในลิลิตโองการแช่งน้ำ แล้วก็เปลี่ยนมาจนเป็นแบบปัจจุบัน พ่อขุนฯเสด็จกลับมาอาจอ่านภาษาไทยสมัยนี้ไม่ออก ตัวการใหญ่ที่ทำให้ภาษาไทยเปลี่ยนไปได้มากอย่างน่าเป็นห่วงก็คือภาษาต่างชาติที่เข้ามามีบทบาทต่อการพูดและการเขียนภาษาไทย แต่ข้อเขียนวันนี้ชักจะยาวมากแล้วนะคะ ขอลาไปแค่นี้ก่อนน่าจะดี ผลงานวันนี้เขียนไปตามที่อยากเขียน อาจเข้าใจยากสักหน่อยเพราะเรียบเรียงไม่ดี ต้องขออภัยด้วยค่ะ รอเรียบเรียงให้ดี ไม่รู้เมื่อไรจะได้อัพ สมองก็ช้าเกินแกงแล้ว พบงานเขียนอีกครั้งในตะพาบครั้งสุดท้ายของปีนี้นะคะ หมวดงานเขียน ┕━━━━╗✹╔━━━━┙