หมวดงานเขียน ถนนสายนี้...มีตะพาบ ก.ม.ที่ 214 "เรื่องดีๆจากการเดินทางครั้งล่าสุด Nikko Strawberry Park" ขอบคุณของแต่งบล็อกจากอินเทอร์เน็ต Nature Sounds of a Forest for Relaxing-Natural Soothing Sound of a Waterfall & Bird Sounds credit: YouTube & Uploader johnnielawson การไปเที่ยวญี่ปุ่นเมื่อเดือนเมษมยนปีนี้นั้น สิ่งที่ประทับใจมากที่สุดก็คือการได้ไปชมดอกไม้ต่างๆในหลายๆสวน แต่ก็ได้เล่าไปมากแล้ว วันนี้จึงจะมาด้วยการไปชมไร่สตรอเบอรี่แห่งหนึ่ง ส่วนจะประทับใจมากแค่ไหนหรืออย่างไรนั้น ไว้เฉลยตอนจบนะคะ วันนั้น เราออกเดินทางแต่เช้า หลังอาหารเช้าซึ่งเป็นบุฟเฟต์ที่เว่อวังอลังการงานสร้างมากๆ เราก็ลิงเขมือบกันไปเต็มคราบ (ลิงเขมือบ ความหมายย่อๆมาจาก สวาปาม - สวา=ลิง ปาม=กินอย่างตะกละ) คือวันนั้นจะต้องไปเที่ยวหลายจุด จะได้กินมื้อกลางวันตอนไหนและที่ใดยังไม่รู้ได้ คือคณะที่ไปกันนี้เป็นแบบจัดหารถมีคนขับคนไทยที่เป็นไกด์พาไปไหนๆได้ หาร้านอาหารได้ แต่ทุกวันไม่ได้มีโปรแกรมตายตัว เราก็ล่องไปเรื่อย หิวที่ไหนก็หากินแถวนั้น แต่มื้อเที่ยงวันนั้น เลยเวลาไปมากจนที่ตุนไว้ในพุงตั้งแต่เช้าก็กลายสภาพไปหมด หาที่กินอีกก็ไม่ได้ เจอร้านที่ไกด์คุ้นเคยว่าอาหารดีก็หยุดไปสองร้าน มีเทศกาลอะไรหรือยังงัยก็จำไม่ได้แล้ว เริ่มจะเบื่อหาร้านอาหาร แล้วพอดีมีฟาร์มสตรอเบอรี่ชื่อดังสมควรจะไปดูกัน และคิดว่าน่าจะไม่ต้องใช้เวลามาก แถมรู้ว่าที่ฟาร์มนั้นมีร้านกาแฟและขนมเล็กๆน้อยๆพอแก้หิวได้ ก็เลยไปกัน หน้าร้านก็เป็นแบบนี้ค่ะ มีที่จอดรถกว้างขวางมาก แต่ตอนที่เราไปมีรถทัวร์คันเดียว นับว่ามีโชคสุดๆแบบไม่รู้ตัว เพราะถ้าเป็นตอนทัวร์ลงเยอะ เราจะไม่ได้ประสบการณ์อย่างที่เราได้วันนั้น ดูป้ายชื่อสถานที่กันชัดๆหน่อย ต้องดูป้ายต้อนรับอีกด้วย มีภาษาไทยด้วยนะเออ น่าจะเข้าใจได้ว่า คนไทยพิสมัยฟาร์มสตรอเบอรี่นี้มากๆ ป้ายก็น่ารักมากเลยนะคะ มีเจาะช่องรูปหัวใจให้นักท่องเที่ยวโผล่หน้าถ่ายภาพที่ระลึกด้วย แต่เราไม่ได้ใช้บริการ เขินจิ ระหว่างรอให้ไกด์เข้าไปช่วยจ่ายค่าผ่านเข้าชมฟาร์ม เราก็ส่องดูไปรอบๆ ไม่ได้เก็บภาพพวกเราเองมาเท่าไร และบางคนก็ไม่อยากออกสื่อ ก็จะมีแต่ภาพทั่วๆไปในฟาร์มที่อยู่ในโรงปรับอากาศและไร้สารอันตรายเพื่อการเพาะปลูกทุกประการ เราทราบก่อนเข้ามาในฟาร์มว่า นอกจากการเยี่ยมชมแล้วจะมีเจ้าหน้าที่บรรยายวิธีการปลูกและวิธีการกินสตรอเบอรี่รวมทั้งมีนมข้นให้จิ้มด้วย และที่สำคัญ เราจะได้ชิมสตรอเบอรี่ตามอัธยาศัยเป็นเวลานานน้องๆการกินบุฟเฟต์เลยนะ แต่เราก็ไม่ได้ตื่นเต้นกับการชิมเท่าไร เพราะไม่ได้อะไรมากมายกับเรื่องรสชาดของสตรอเบอรี่ นับว่าคิดผิดจนน่าอนาถ เมื่อเราพร้อมจะเข้ามาในโรงเรือนกว้างใหญ่นั้น คณะทัวร์ที่มากับรถทัวร์ก็จบการทัวร์ที่นั่นพอดี รอจนเขาออกมากันหมดแล้ว คณะเราซึ่งมีแค่ 7 คนรวมไกด์ของเราก็เข้าไป อุแม่เจ้า!!! โรงเรือนอันกว้างใหญ่ปลูกเรียงกันมากมายนั้น เป็นของพวกเราทุกตารางนิ้วแบบนี้เลยค่ะ นี่เป็นเพียงแปลงเดียวในโรงเรือนหนึ่งที่มีประมาณสิบแปลง หลังจากฟังบรรยายที่ว่าแล้ว(เราก็ฟังแบบเข้าหูซ้ายทะลุไปออกนอกหูขวา เพราะไม่ได้สนใจจะทำฟาร์มสตรอเบอรี่ รวมทั้งอยากดูๆให้เสร็จๆไปจะได้ออกไปหาข้าวกลางวันกิน) เขาก็ให้เราชมแปลงสตรอเบอรี่และเก็บผลกินได้ตามอัธยาศัย คือเก็บแล้วกินได้เลย เขาการันตีเรื่องความปลอดสาร เราไม่ได้สนใจเรื่องจิ้มนมข้น ไม่ได้ลองชิม ระหว่างเดินชมไปตามทางเดินก็เก็บกินไปด้วย ผลแรกที่รู้รส เป็นสีแดงเพิ่งสุกเต็มที่ เป็นผลค่อนข้างใหญ่และฉ่ำน้ำแบบสดจากต้นนั่นแหละ รสชาดทำให้ตาโตได้น่าจะเท่าไข่ห่านจริงๆ เพราะเป็นรสหวานนำมีเปรี้ยวเพียงแค่รู้สึก ประเภทต้องร้อง ว้าววววว เลยน่ะแหละ แต่เพราะทั้งลูกจุกปากจนร้องไม่ออกกันทุกคน เราก็เลยต้องเปลี่ยนใจใหม่กับการชิมสตรอเบอรี่ที่นี่ สำหรับเรา เล็งเลยว่า ผลที่จะหวานสนิทต้องแดงเข้ม ซึ่งก็พอหาจนกินได้แบบไม่หยุดปากน่ะแหละ ส่วนมากจะเป็นลูกเพิ่งแดงซึ่งเป็นที่ถูกใจลูกหลานเป็นที่ยิ่ง เหตุที่มีแดงเข้มน้อยก็คงเพราะแดงไม่ทันเพราะเขาทั้งให้ทัวร์ลงและเก็บส่งขายด้วย เราสองตายายก็เดินชมไป เก็บกินไป ตาไม่ค่อยกินเท่าไร สนใจฟาร์มมากกว่า แต่ยายเข้าใกล้ๆขั้น สวาปามเลยทีเดียว คิดดูก็แล้วกัน กินเกือบไม่หยุดปากในเวลาเป็นชั่วโมง ปริมาณน่าเป็นห่วงท้องไส้อยู่นะคะ ลูกหลานก็คร่ำเคร่งกับการหาถ่ายภาพผลสตรอเบอรี่ที่สมบูรณ์แบบที่สุด เมื่อไม่อยากออกสื่อกันก็ดูแต่บั้นท้าย เอ๊ยยย เบื้องหลังก็แล้วกันนะคะ ใครใคร่กินก็กินกันไป ใครใคร่ถ่ายก็ถ่ายกันไป แต่กินแล้วถ่ายไม่ได้นะคะ 555 ตามดูในแปลงกันต่อไปค่ะ ส่วนผลสุดท้ายนี้ ดูเหมือนว่าจะเป็นลูกแฝด เก็บมาแล้วเอาเข้าปากไม่ได้ซะงั้น ถ้ากัด น้ำจะไหนโชกเลอะเทอะ ทำงัยดีล่ะหวา จะวางทิ้งไว้ก็กลัวเค้าว่าเก็บแล้วไม่กิน งกอยากได้ไว้ดูเล่นอีก เลยแอบหย่อนไว้ในกระเป๋าเสื้อแล้วแอบห่ออย่างดี เอากลับมากรุงเทพฯด้วย แอบเก็บไว้ในตู้เย็น อยู่อีกเกือบสองอาทิตย์จึงเอามาแบ่งครึ่งกินกับพ่อ หวานชื่นใจดีแท้ เนอะ ของขโมยมา หวานหอมเสมอถ้าไม่ถูกจับได้คาหนังคาเขาเสียก่อน งานนี้ก็เลยได้สร้างวีระเวรติดไปแก้ตัวกับยมบาลอีกเรื่องหนึ่ง อย่าเอาเป็นเยี่ยงอย่างเด้อค่ะ เราไม่ได้อยู่จนหมดเวลาชิม แค่นั้นก็เกือบจุกแล้ว ต้องขอบคุณสวรรค์ที่ช่วยให้เราหาร้านอาหารกลางวันไม่ได้ ไม่งั้นไม่รู้จะเอาที่ที่ไหนบรรจุสตรอเบอรี่ผลใหญ่ๆเป็นหลายสิบผลมาได้ เกิดมาก็กว่า 80 ปีแล้ว เจอไร่สตรอเบอรี่ทั้งในและนอกประเทศมาก็มาก ไม่เคยเจาะใจจนจะจุกแบบนี้เลย คงเพราะหิวมากด้วย เด็ดสะระตี่จริงๆนะคะ ต่อไปนี้ ใครชวนไปชิมแบบนี้อีกก็ไม่ไปแล้ว อยากเก็บความทรงจำครั้งนี้ไว้แบบไม่ให้มีคู่แข่งอีกเลยค่ะ หมวดงานเขียน ┕━━━━╗✹╔━━━━┙