บ่อยครั้งที่...มักจะนึกถึงประโยค ----> กลับมาทำไม ฉันลืมเธอไปหมดแล้ว ... ในช่วงจังหวะเวลาที่เจอใครที่ไม่ได้เจอมานานชั่วนาตาปี ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลกลใดก็ตาม บางทีนึกครึ้มก็เอาประโยคนี้มาพูดล้อเล่นกับเพื่อนให้ได้ขำได้ฮากัน แม้จะรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ (แถวบ้านเรียก เอาเรื่องจริงมาพูดเล่น) และบางครั้งบางที ในใจก็ร้องประโยคนั้นออกมาเป็นเพลง ยามที่เจอ..ใครบางคน...ที่...เกือบจะลืมไปแล้ว..จากวันนั้น จนถึงเมื่อวานนี้ ก็ สามปีกว่าแล้ว...ที่ไม่ได้เจอ ที่ไม่เห็นหน้า ที่ไม่ได้ข่าวคราว เหตุการณ์แบบนี้ (แบบตามประโยคนั้น) ทำให้นึกถึงหนังอยู่หลายเรื่องที่เล่าถึงตัวละครอย่างน้อย 2 ตัว(คน) เคยใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันมาแล้วแล้วก็เกิดเหตุให้ต้องพลัดพรากทั้งที่ตั้งใจและไม่ตั้งใจ อย่างเช่นหนังเรื่อง Sound of the Sea (บิกัส ลูน่า, 2001) เมื่อวันหนึ่งสามีก็กลับมาหาเธอ หลังจากตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอคิดว่าเขาได้ตายในท้องทะเลไปแล้ว หรือใน The Page Turner (เดนนิส เดอร์คอร์ท, 2006) ที่เมลานี (เดบอร่า ฟรังซัว) กลับมาแก้แค้นคนที่(เธอคิดว่าหล่อน) ทำให้เธอไม่ได้เป็นนักเปียโน แม้เรื่องราวมันจะผ่านไปแล้วร่วม 10 ปี หรืออีกใน Birth ( โจนาธาน เกรเซอร์, 2005) ที่สามีของ แอนนา (นิโคล คิดแมน) เสียชีวิตไปแล้วแต่ก็ยังกลับมา แม้จะอยู่ในร่างของ 10 ขวบก็ตาม หรือใน รักแห่งสยาม ที่ พลอย ไลลา รับบทเป็นทั้ง แตง และ จูน พลอย กลับมาเป็นตัวละครอีกตัวหนึ่งในสายตาคนดู แตง กลับมาอีกครั้งหนึ่งในสายตาของสุนีย์และกร (สินจัย หงส์ไทยและ ทรงสิทธิ์รุ่งนพคุณศรี) ที่เคยหมดหวังไปแล้วกับการหายตัวไปของลูกสาว หรือในหนังบ้านๆ อย่าง The Break-Up (เพย์ตัน รีด, 2006) ที่ เจนนิเฟอร์ อนิสตัน และ วินซ์ วอห์น แสดงเป็นคู่สามี-ภรรยา ที่ลงท้ายชีวิตคู่ด้วยเตียงหักแยกทางต่างคนต่างไป จนวันเวลาผ่านไประยะหนึ่ง ทั้งสองได้บังเอิญเดินมาเจอกันอีกครั้ง หรือใน Prime (เบน ยังเกอร์, 2005) ที่ อูม่า เธอร์แมน แสดงเป็นสาวใหญ่และ ไบรอัน กรีนเบิร์ก หนุ่มยังละอ่อนได้ตกหลุมรักกัน แต่เมื่อทั้งสองย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกันแล้ว ด้วยวิสัยทัศน์และวิจารณญาณที่ต่างกัน(ด้วยวัย)ของทั้งสอง เลยทำให้อะไรๆก็ไม่ราบรื่นจนต้องแยกย้ายกันไป แล้ววันหนึ่ง ทั้งสองก็กลับมาเจอกัน ห่างๆกันไปตั้งนานสองนาน แต่ยังบังเอิญกลับมาเจอกันอีกได้ ถ้าไม่เชื่อในทฤษฎี " โลกกลม " ของคริสโตเฟอร์ โคลัมบัสแล้ว ก็ไม่รู้ว่าจะใช้คำว่าอะไรมาแทนเหตุการณ์แบบนี้แต่ที่สำคัญคือ เจอ แล้ว...ทำไงดีหนังทุกเรื่องที่ยกตัวอย่างไปแล้ว มีทางออกไว้ให้กับคำถามที่กว้างเยี่ยงนี้ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะการันตีว่าไหนๆมันก็เคยอกหักกันแล้ว มาเจอกันอีกทีก็ควรจบแบบแฮปปี้เอนดิ้ง (จบแบบมีความสุข แบบว่าและแล้ว 2 คนนั้นก็กลับมาคืนดีและครองรักกันอย่างมีความสุข แล้วภาพสุดท้ายของหนังก็จะเป็นภาพของคนสองคนยืนย้อนแสง เกาะเอวกันริมทะเล เห็นตะวันที่กำลังจะลับขอบฟ้าอยู่รำไร ผิวน้ำสะท้อนแสงสีทองและเต้นระยิบระยับราวกับกำลังปรบมือร่วมแสดงความยินดีไปกับเรา) เสมอไป โดยเฉพาะในเรื่องภูเขาหลังหักนี่ Brokeback Mountain (หลี่ อัน, 2005) จบได้รวดร้าวบาดจิตเหลือทน หลังจากรื้อเรื่องราวจากหนังและเชคดูคำตอบตอนท้ายแล้ว ในที่สุดก็ถึงเวลาที่จะหาคำตอบให้กับตัวเอง...เสียที3 ปีกว่าที่ผ่านไป โฟกัสไปที่วันสุดท้ายก่อนจาก เรายังค้างคำถามที่ตั้งใจจะถามไว้เพียงหนึ่ง แต่ไม่มีโอกาสคำถามที่...เราแทบจะลืมไปแล้ว หากไม่โดนสะกิดให้ผุดขึ้นมาอีกครั้งเมื่อวานที่เราได้เจอกัน" เงินสามพันที่ยื้มไป เมื่อไหร่จะคืน..."♪ ♬ กลับมาทำไม๊ ฉันลืมเธอไปหมดแล้ววว♪ ♪ความหวังที่เคยเพริดแพรว ♪ ♬ ฉันลืมหมดแล้วไม่อยู่ในใจมันเป็นอดีต ไม่คิดจะฟื้นคืนใหม่ ♬ ♪ ดีแล้วต่างคนต่างไปกลับมาทำไมทำไมต้องมา.....♪ ♬♪ ♬ ++ หมายเหตุชื่อหัวเรื่องนำมาจากเนื้อเพลง " กลับมาทำไม " ของเอกราช สุวรรณภูมิและ 4 บรรทัดสุดท้ายก่อนถึงหมายเหตุ คือเนื้อเพลงท่อนแรกของเพลงนั้น Create Date : 15 ธันวาคม 2550 Last Update : 15 ธันวาคม 2550 14:57:37 น. 14 comments Counter : 2178 Pageviews. ShareTweet
พี่หนุ่มขอบคุณค่าสำหรับคะแนนโหวต ทุกคะแนนเสียงมีความสำคัญ อย่าลืมไปลากตั้งเอ้ย เลือกตั้งนะคะ กะว่าก๋าขอบคุณจิงๆค่ะสำหรับคะแนนโหวต sepsis^_^haro_haroเพลงนี้อ่ะเหรอ...ร้องได้สิ จบด้วย แต่ต้องเอาเนื้อมากางนะ อิอิส่วนภาพที่เอามาแปะก็ มันเกี่ยวกันแหละ เพราะมันเป็นเรื่องเกี่ยวกับการลืมไง อยากลบความทรงจำบางส่วนออกไป
nanoguy^_^" นางฟ้าสีแดงดีใจด้วยก็ได้ที่ชนะมะคืน หะหะ ขอบคุณค่ะสำหรับคะแนนโหวต^_^น้าเอ้นั่นอ่ะดิ อย่างนี้ต้องคิดเป้นดอกเบี้ยแบบฝากประจำ..ท่าทางจะได้เยอะ 555JewNidขอบคุณสำหรับคะแนนโหวตค่าคุณนิด (^_^)คำห้วนฯน่านอ่ะดิ ตั้งสามพันเชียวนา ทำงานกว่าจะได้มา...หุหุ
DeUsynlige (2008) Erik Poppe : : หนึ่งเป็นผู้ทำลาย หนึ่งเป็นฝ่ายสูญเสีย เวลาผ่านต่างฝ่ายต่างเริ่มชีวิตใหม่แต่ที่สุดแล้วโชคชะตาก็นำพาให้ทั้งสองต้องมาเผชิญหน้ากัน ~ ถึงพล็อตจะสามัญแบบนี้แต่หนังวางสถานการณ์ที่แสดงและเหตุการณ์ที่ซ่อนอยู่ได้หมาะกันดีมาก การถ่ายโอนตัวละครจุดศูนย์กลางของเรื่องจากคนหนึ่งไปคนหนึ่งก็ไหลลื่น เรื่องราวที่บรรจุความกดดันต่อสู้กับตัวเองของตัวละครก็เข้มข้น และ "โอกาส" เป็นสิ่งที่หนังขอให้เราเห็นเป็นสำคัญเพราะที่สุดแล้วเราจะเห็นว่าฝ่ายที่เคยสูญเสียกลับด้านมาเป็นผู้ทำลายบ้าง ทั้งหมดเป็นความละเอียดในอารมณ์ของผกก.ที่ทำออกมาได้น่าชื่นชมจริงๆ
Adventureland (2009) Greg Mottola : : เด็กหนุ่มพรหมจรรย์และเด็กสาวเมียเก็บนายช่างของสวนสนุกเกิดลังเลในความรู้สึกที่มีให้แก่กัน ครั้นจะจูนกันติดกลับมีเรื่องให้เข้าใจผิดกันซะงั้น ~ ปั๊ปปี้เลิฟสนุกๆ ประสาวัยรุ่นวัยเรียน ฉากหลังเป็นยุค 80 ที่มีกัญชาเป็นสื่อกลางสร้างความสัมพันธ์ เพลงดิสโก้ ฟังก์ พั้งค์ จากยุคนั้นก็อัดกันขนกันมาเพียบ เพลิน และมองว่า คริสเตน สจ๊วต นั้นดูทื่อมะลื่อไงไม่รู้
Mutum (2007) Sandra Kogut : : เด็กชายคนหนึ่งแถบบ้านนาของบราซิล ต้องเผชิญกับความดุดันของพ่อ สนิทกับอาแต่เหมือนเขาจะมาจีบแม่ ถูกเพื่อนวัยเดียวกันเหน็บแนมและที่สำคัญคือสูญเสียเพื่อนรักที่สุดในชีวิต ~ อะไรจะแกร่งเกินนี้ไม่มีอีกแล้ว เจ้าหนูไม่ได้อยู่ในร่างของคนมองโลกในแง่ดี หากแต่ให้ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยความเข้าใจและมองถึงสิ่งที่ตนต้องทำ ... ชอบเรื่องที่แทรกอยู่เล็กๆ อย่างความผิดปกติทางสายตา (สายตาสั้น) เมื่อมันเกิดขึ้นกับคนในชนบทซึ่งไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ามันคืออะไร จะเห็นความแตกต่างก็ต่อเมื่อได้ลองสวมแว่นตาเท่านั้น
Dalkomhan insaeng (2005) Ji-woon Kim : : มือขวาของเจ้าพ่อฝีมือสุดเนี้ยบทำการใดไม่เคยล้มเหลว ตีรันฟันแทงเตะต่อยขอให้บอก แต่จะมาตายเอาก็เพราะริอาจมีใจให้ เด็ก ของเจ้าพ่อ ~ หนังแก็งส์เตอร์ของพี่ๆ เกาหลีเขาต้องบอกว่าออกแบบท่าทางกันมาดี ดูแล้วเพลิน นึกถึง Transpotter ที่ เจสัน สเตแธม ในชุดสูทหรูระยับแต่ยกแข้งขาถีบยันได้ดีเอาเรื่อง ทรยศหักหลังยังเป็นชนวนหลักที่สร้างสีสันให้กับหนังแนวนี้ สนุกดีแม้จะชวนสับสนนิดหน่อยว่าใครอยู่ฝ่ายไหนลูกน้องใคร (ก็หน้าตาเขาคล้ายกันน่ะ)
Noise (2007) Matthew Saville : : หนังมีส่วนผสมของความเป็นหนังเขย่าขวัญอยู่เพียงส่วนหนึ่งทั้งๆ ที่มีเหตุสะเทือนขวัญรุนแรง แต่... อ่านต่อ ที่นี่
กลับมาทวงตังค์ ... เธอยังใช้หนี้ชั้นไม่หมดเลย
พออ่านมาถึงด้านล่าง ... คิดเหมือนกันเลยฟ่ะ อิอิ
ป.ล. พี่โหวตให้น้องเรนจังไป 3 คะแนนเลยนะเนี่ย แหะๆๆๆ