|
|
|
|
Location :
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
ใช้อินเตอร์เน็ทเป็นครั้งแรกประมาณปี 2541 สิ่งที่แรกที่รู้จักในอินเตอร์เน็ทคือ ICQ มันทำให้ได้น้องชายที่น่ารักมา 1 คน (ตามมาด้วยพ่อแม่อีก 1 ครอบครัว) ... ต่อมาเล่น pirch เป็น ติดงอมแงม เกือบทำให้เรียนไม่จบ ฮ่า.... จากโปรแกรมนี้ ทำให้ได้พี่สาวตัวสูงโย่งที่แสนดีมา 1 คน ได้เพื่อนที่เกือบจะเกินเพื่อนมา 1 คน ได้เพื่อนที่ดีและน่ารักอีกหลายสิบ...และได้พ็อกเก็ตบุ๊ก "แชตติดหนึบ คนติดเน็ท" มา 1 เล่ม (ใครไม่เคยอ่านก็เสียใจด้วย เพราะหาซื้อไม่ได้แล้ว ฮ่าๆ)
ต่อมาก็เข้าเว็บ pantip และก็วนๆ เวียนๆ อยู่แถวๆ เหลิมไทย BP จนแยกมาเป็นห้องกล้องก็แวะเวียนไปเรื่อง ไปจตุจักรด้วย (ไปหาของกินกับต้นไม้) กิเลศพอกพูนมากๆ ก็แวะห้องรัชดา กะไปหารถขับ (ก๊ากก พูดเหมือนมีตังค์เยอะ) ได้เพื่อนจากพันทิพเป็นร้อย ได้ศัตรูมาด้วย ทั้งๆที่กรูไม่ผิด ฮ่าๆ ...แต่ก็ดี ทำให้ได้รู้ว่าคนเราพื้นฐานจิตใจสันดานเดิมมันไม่เหมือนกัน ย่อมไม่สามารถเข้าใจอะไรที่คนบางคนเข้าใจได้ อธิบายให้ตายก็ไม่มีวันเข้าใจ โอวาทของพระพุทธเจ้าที่กล่าวว่าบัวมีสี่เหล่าจึงเป็นสัจธรรมที่เที่ยงตรงและแน่นอนที่ซู้ดดดด
พอท้องก็ห่างหายจากพันทิพไปอยู่เว็ปแปลน หลงเข้าบ้านท้องป่องท้องแฟบ ได้รู้จักเพื่อนดีๆ ที่นี่เกือบสิบคน แต่คงไม่สนิทกันเท่านี้หากไม่มีเรื่องราวของผู้หญิงโรคจิตคนหนึ่งที่แอบอ้างว่าเป็นแอร์โฮสเตสไฮโซ สวยเหมือนดาราฮอลลีวู้ด มีลูกครึ่งน่ารักน่าชัง....เพราะเธอคนนี้ทำให้เราได้คุยกับเพื่อนๆ คนอื่นๆ ในห้องลับ (taro mom and the chamber of secret)
และเพื่อนกลุ่มนี้นี่เองที่ทำให้จิตใจเราดีขึ้นมากมายในหลายครั้ง หลายสถานการณ์ ตั้งแต่ครั้งที่สาวไหมเป็นคาวาซากิ ไปจนถึงโครงการสั่งซื้อเตาอบ (ขนาด 300 ลิตร)
บล็อกแก๊งค์นี้ สมัครไว้นานเกือบๆ 2-3 ปีได้แล้วมั้ง แต่ไม่ได้เขียนซักที เพราะโง่ ทำไรไม่เป็น จนกระทั่งไปสอดรู้สอดเห็นไดของเพื่อนคณะวิจิตรศิลป์คนหนึ่ง (จริงๆ ก็ไม่ใช่เพื่อนเราหรอก แต่เรียนปีเดียวกันก็ตีขลุมว่าเป็นเพื่อนละกัน) เห็นแล้ว เออ...น่าจะเขียนอะไรมั่งวุ้ย
เลยพยายามสุดชีวิตที่จะตกแต่งบล็อกและเขียนบล็อก สุดท้ายก็เขียนจนสถิติขึ้นไปเกือบ 8 พัน บล็อกแก๊งค์ก็ปิดปรับปรุงและทำให้สถิติหายหมด ฮ่า....
เป็นคนนิสัยเสีย ไม่ค่อยชอบตอบกระทู้ที่ตัวเองตั้งและเวลามีคนมาคอมเมนท์ก็ไม่ค่อยชอบตอบ ทั้งๆที่ซาบซึ้งใจมากๆ กับคอมเมนท์ของทุกคน...ขอโทษด้วยนะคะที่เป็นคนโรคจิตเช่นนี้
แต่จะพยายามตอบสุดความสามารถค่ะ
|
|
|
|
|
| | 1 | 2 |
| 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
| 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
| 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
| 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
เหลือรายงานความก้าวหน้างานวิจัยอีกชิ้น ชีวิตแม่ก็จะผ่านพ้นทุกขเวทนาแห่งเดือนกันยายนแล้วววว
พอ 6 เดือน หนูก็เริ่มนั่งได้ละ ตอนแรกๆ หนูก็จะเอามือยันพื้นไว้ แล้วซักพักก็จะเอนตัวต่ำๆๆๆ แล้วก็ฟุบกับพื้น อีก อาทิตย์ถัดมาหนูก็นั่งเองได้ดีขึ้น
ชอบเอาผ้าอ้อม ขยะไปทิ้งถังขยะ วันก่อนโน้นนนนนนนนน พ่อกับแม่พาหนูไปกิน hot pot ที่โรบินสัน (ดีจังอ่า อาหารอร่อย ชอบจัง แต่แพงไปนิด คนละ 224 บาทแน่ะ แพงๆๆๆๆๆ) หนูบอมบ์ในร้านด้วย แม่ก็ต้องพาหนูไปเปลี่ยนผ้าอ้อมในห้องน้ำ ทำให้สปีดในการกินของแม่ตกลงมากๆ พอกลับมากินต่อ พ่อก็อิ่มแล้ว แต่แม่ยังไม่อิ่ม เหลือเวลาไม่มากต้องเร่งมือ 
พ่อก็เลยพาสาวไหมเดินเล่นข้างนอก เห็นสาวไหมเดินเข้าร้านโน้นออกร้านนี้ วุ้ย ไปสำรวจกิจการของครอบครัวเหรอจ๊ะ (อันนี้มุขน้า อป แม่เจ้ป่าน)
ไปเจอกระดาษห่อหมากฝรั่งก็เดินไปหยิบแล้วเดินตรงเข้าไปในร้านศึกษาภัณฑ์ เอาไปหย่อนไว้ที่ตะกร้าสำหรับลูกค้า 
ต๊าย สาวไหมเอ๊ย มันไม่ใช่ถังขยะน๊า 
แตกที่บ้าน พอแม่เปลี่ยนผ้าอ้อมให้เสร็จ ก็จะบอกหนูว่า "สาวไหมจ๋า เอาสาวไหมเอาผ้าอ้อมไปทิ้งให้แม่หน่อยลูก" หนูก็จะลุกขึ้นแล้วมาหอบเอาผ้าอ้อมห่อ 
) ประมาณว่า "จ๋าวไหมขอขอบพระคุณแม่มากๆค่ะ ที่เมตตาให้สาวไหมเอาผ้าอ้อมไปทิ้ง" 555
