ฉันจะไปได้ไกลแค่ไหน

หลายสัปดาห์มานี้ ค่อนข้างสับสนกับตัวเองพอสมควร หลายๆเรื่องประเดประดังเข้ามา จะว่าไป เป็นเพราะเรามากกว่าที่ดึงมันมาคิดให้ปวดหัว

โดยเฉพาะเรื่องงาน คราใดที่คิดถึงอนาคตแล้ว เราทดท้อเหนื่อยหน่ายทุกที เพราะเรามองไม่ค่อยเห็นอนาคตของเราสักเท่าไหร่ ทุกวันนี้อยู่ไปวันๆ รอพระอาทิตย์ขึ้นและตกอย่างเดียว

งาน ณ ปัจจุบันเราไม่ได้มีความสุขกับมันนัก แต่ต้องทำเพื่อหาเลี้ยงชีพและใช้หนี้ผ่อนที่พักอาศัย ถามว่าคิดจะรวยด้วยอาชีพนี้ก็เปล่า เพราะด้วยอายุที่ใกล้หลักสี่พลาซ่าแล้วกับเงินเดือนสองหมื่นกว่าบาท เงินเก็บจากการทำงาน 10 ปีมีครึ่งล้าน หนี้อีกครึ่งล้าน หักลบกลบหนี้กันแล้วก็ไม่เหลืออะไรเลย มันจะรวยได้มั้ยล่ะ ถ้าเป็นผู้ชายจะไปขอเมียแต่งงาน เราคงต้องเลิก เพราะไม่มีปัญญา!

สำหรับเราแล้วคำว่า "รวย" ไม่ต้องมีเงินเป็นล้าน ขอแค่มีเงินกินใช้ไปแต่ละวัน และเหลือเก็บพอที่จะเลี้ยงดูตัวเองในยามที่ไม่มีงานทำ รักษาตัว เฒ่าชะแร้แก่ชราลงไปไม่มีใครดูแล ไม่มีหนี้ไม่สินก็น่าจะเพียงพอแล้ว แต่วันนี้มันยังห่างไกลคำนั้น

เรานึกภาพไม่ออกเลยว่า ถ้าในหน้าที่การงานที่เป็นอยู่นี่ เราจะก้าวหน้าไปได้อย่างไร เพราะใจเรามันไม่เอาแล้ว เราไม่ได้รักในหน้าที่ที่ทำงานอยู่ ไม่ได้ใฝ่ฝันว่าตัวเองจะต้องมีตำแหน่งทางวิชาการ แต่ทำทุกวันนี้คือทำตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายให้ดีที่สุดและต้องการแค่มีเงินเดือนเลี้ยงชีพเท่านั้นเอง
ไม่ได้คิดจะเกษียณหรือตายในหน้าที่แต่อย่างใด ใจอยากจะยื่นใบลาออกอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

แต่ถ้าจะหุนหันพลันแล่นลาออกไปตอนนี้ก็ลำบาก เพราะไม่รู้จะไปทำมาหากินอะไร พ่อแม่ก็ไม่มีเงินทองมากองให้ ไม่เห็นภาพของตัวเองว่าอีก 5 ปี หรือ 10 ปีกำลังทำอะไรอยู่

นี่จึงเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เราไม่อยากอายุยืน เพราะไม่รู้จะยืนไปทำไม เพื่ออะไร หรือเพื่อใคร???

ถามตัวเองอยู่เสมอ---ฉันจะไปไกลแค่ไหนกับสิ่งที่เป็นอยู่...

Create Date : 28 พฤศจิกายน 2555		1 comments
Last Update : 28 พฤศจิกายน 2555 16:58:38 น.
Counter : 1717 Pageviews.
Share Tweet