ว่าด้วยการสื่อสาร
วันนี้เป็นวันที่เราส่งสารไม่ได้เรื่อง 2 ครั้ง
เห็นผลชัดเจน
จากการย่อคำเกินไป
.
เรื่องแรก ตอนเช้าทำคนไข้
ถอนฟัน คนไข้บอกเรา มียาแก้ปวดที่บ้านแล้ว
เราเอาบัตรผู้ป่วยนอกให้ไปจ่ายเงิน
สิทธิเบิกได้
คือเอาไปรูดบัตรประชาชนนั่นแหละ
ไม่ต้องจ่ายเงิน
เราเขียนว่า มียาแล้ว และเซ็นชื่อ
คำเต็มที่ควรเขียนคือ มียาที่บ้านแล้ว
ไปถึง คนไข้ถือบัตรกลับมา
บอกว่า ห้องจ่ายเงินให้ถามว่ามียาไหม
(ถ้ามียาต้องจัดการราคามาก่อนที่ห้องยา ก่อนไปห้องการเงิน)
เราก็เลยบอกว่า ที่คนไข้บอกว่ามียาที่บ้านแล้ว
เราเขียนว่ามียาแล้ว
ดังนั้น การเขียนไม่ครบในรายนี้ คนไข้และเจ้าหน้าที่การเงินงง
ต้องกำชับว่า ไม่มียาเพิ่ม หรือไม่ก็เขียนให้เต็ม
------
ตอนเย็นได้อีกหนึ่งดอก
เราไปกินข้าวร้านข้างๆ ร้านเรา
ร้านนี้ขายบะหมี่หมูกรอบหมูแดง
และมีข้าวราดกระเพราหมูกรอบด้วย
เราอยากกินไข่ดาว 2 ฟอง
เลยสั่งว่า ข้าวกระเพราหมูกรอบ ไข่ดาว 2
เลยได้ข้าวกระเพราไข่ดาว มา 2 จาน (เหมือนมากิน 2 คน)
คือ เราไม่ได้พูดคำว่า ฟอง ไง
ปกติถ้าสั่งที่โต๊ะ เราก็จะ ไข่ดาวสองนะคะ แบบนี้
ที่นี้ไปยื่นหน้าสั่งตรงโต๊ะทำอาหาร
เค้าคงฟังไม่ทัน และคำสั่งเราห้วนเกินไป
เราก็อึ้งไปตอนมาเสริฟ
แต่เรื่องนี้แก้ไขไม่ยาก เรากินได้
ตอนน้ำซุปมาเสริฟทำท่าจะให้เราถ้วยเดียวอีก
เราบอก เอาสอง
ก็มาสองแล้วเนาะ ต้องไปให้สุด
เรื่องบางเรื่องจัดการได้ง่าย
ติดแต่ว่า ชุดเดรสเอว 28 นี่แน่นขึ้นมากหลังกินเสร็จ
ต้องภาวนา ตั้งสติกับลมหายใจทีเดียวเชียว
เรื่องราวทั้งหมดสอนให้รู้ว่า
การสื่อสารเป็นเรื่องสำคัญ เพราะมันทำให้ชุดคับได้
ขอบคุณค่ะ
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [