Group Blog All Blog
|
พอเพียง วันนี้เรานึกถึงสวนที่บ้านกรุงเทพฯ บ้านเราอยู่ในหมู่บ้านชานเมือง มีที่ดิน 150 ตารางวา เป็นพื้นที่ตัวบ้านประมาณ 50 ตารางวา อีก 100 ตารางวา แม่แบ่งไว้ทำที่จอดรถอีกหนึ่งประตูรั้ว กับเป็นสวน สวนนี้ก็ปลูกทุกอย่าง สมัยนึงเคยมีคอกไก่ เพราะได้ไก่มาแลี้ยง พี่ชายเคยหาต้นไม้มาปลูก แต่ส่วนมากแม่ปลูกไม้ยืนต้น สวนนี้อายุเกือบสามสิบปีแล้ว ส่วนตัวบ้านนั้นรวมประมาณเกือบสี่สิบปี เพราะที่ดินด้านข้างนั้น เป็นที่ว่าง แม่ซื้อเพิ่มทีหลัง ตอนเด็กๆ เราเคยถามแม่ว่าทำไมไม่ปลูกไม้ดอก แม่บอก แม่ชอบไม้กินได้ ( ไม้แหลก) มีส้มโอ ขนุน มะม่วง มะเฟือง กีวี กล้วย แต่มะพร้าวนี่ไม่เอา ต้นใหญ่รากลึก พ่อปลูกมะพร้าว วันที่จะเอามะพร้าวออก รากมันขุดยากมาก แต่ว่าเราก็ได้กินน้ำมะพร้าว และเราเห็นยายขูดกะทิ เรารู้จักจาวมะพร้าวจากต้นหลังบ้านนี่แหละ ตอนนั้นยังไม่มีที่ดิน 100 ตารางวา ข้างบ้าน พ่อเราเสียชีวิตนานแล้ว แต่แม่ชอบพูดถึงต้นมะม่วงหน้าบ้านว่า เป็นต้นที่พ่อปลูก หน้าบ้านเรามีต้นตะขบ มะม่วง มุมรั้วมีมะยม ในวัยเด็ก ตะขบ มะม่วง มะยม เป็นของโปรดเรา เราเป็นเด็กเปรี้ยวหวาน ----------- เราหวนนึงถึงเรื่องนี้ เพราะมีอยู่ช่วงนึงพี่ชายเราหานั่นหานี่มาปลูก เรื่องนี้นานเกือบจะยี่สิบปีแล้ว เหมือนเคยลองปลูกข้าวด้วย ตอนนั้นมีไก่ ที่ออกไข่ด้วย จนพี่เราบอกว่า ตอนนี้ถ้าปลูกกระเทียม กับกระเพรา จะทำข้าวกระเพราไก่ไข่ดาวได้แล้ว ตอนนั้นเราขำมาก วันนี้เรารู้สึกว่า มันเป็นเรื่องเดียวกับเศรษฐกิจพอเพียง เพียงแต่บ้านเราทำแค่สวนครัวเล็กๆ แม่ก็ปลูกสารพัดต้น แม่เราเป็นนักเรียนนอก ทำให้เรารู้ว่า พวกนักเรียนนอกจะกินผักเป็นหลายอย่าง พื้นเพบ้านยายเราเป็นคนต่างจังหวัด แต่อยู่ในอำเภอเมือง ผักหลายอย่าง แม่บอกแม่กินเป็นตอนไปเรียนต่างประเทศ (พ่อกับแม่เราไปเรียนเกือบสิบปี) เราโตมาก็กินตามแม่ เมื่อเรียนจบ เราออกมาใช้ทุนต่างจังหวัด เรากินสบายหลายอย่าง ผักนี่เรากินได้เกือบหมด -------- เราอดคิดไม่ได้ว่า แม้จะอยู่กรุงเทพฯ ความที่บ้านเรามีความลูกทุ่ง แม่เลยมีกลิ่นไอดินไอสวน แค่อยู่กับดินน้ำลมไฟ บ้านๆ เท่านี้ แค่สวนครัวเล็กๆ ช่างคล้ายกับเรื่องเศรษฐกิจพอเพียง เรามาทำงานใช้ทุน เราก็ซื้อที่ดินเล็กๆ ว่าจะทำสวน ตอนนี้ยังให้เค้าเช่าทำนา สองปีแรก เอาค่าเช่าเป็นข้าวสาร แม่ให้เอาไปบริจาควัด ปีนี้เอาเป็นเงิน และเราจะเริ่มปลูกต้นไม้ตามคันนากับพื้นที่เล็กๆ แล้ว แต่จะให้เขาปลูกข้าวอยู่ --------- โลกก็เท่านี้ เราชอบดูนักฟิสิกส์อเมริกันคนที่ขายความฝันไปดาวอังคาร เราชอบเขามาก ชอบรถที่ใช้พลังงานไฟฟ้า ชอบแนวคิดอุโมงค์ใต้ดิน ชอบความหลักแหลม นวัตกรรม จรวด ชอบเรื่องที่ฝั่งตะวันตกกำลังคิดการเดินทางแบบสามมิติ (ที่ว่าเลียนแบบหลอดเลือดนั้นด้วย) แต่ก็แปลก ทั้งๆ ที่ชื่นชมพวกเขามากขนาดนั้น เรากลับรู้สึกว่า ความอิ่มตัวมันก็ใกล้กว่านั้น ฝรั่งที่ปลูกต้นไม้ไม่ได้ตลอดศกอย่างเรา เช่นหน้าหนาว หิมะลง พืชบางอย่างต้องซื้อหามา อาจจะโชคดีไม่เท่าเรา ผู้มีชีวิตในเขต tropical คือมีของกินทั้งปีทั้งชาติ อุดมสมบูรณ์จนเหลือกินเหลือใช้ การเดินทางที่ซับซ้อนแบบนั้น จะจำเป็นเมื่อไหร่นะ เมื่อต้องไปแสวงหาอะไรซักอย่าง ตรงกันข้าม ถ้าชีวิตอิ่มตัวด้วยปัจจัยสี่ ที่เราผลิตได้ในประเทศ จุดนั้นจบเลย ถ้าใช้ทรัพยากร หรือบริหารทรัพยากรเป็น จุดนั้นก็จบไม่ไกลเลย เหลือแต่ออกไปเที่ยวเล่น กับเสริมความงาม หาความพึงพอใจเล็กน้อยเอง กรณีที่องค์ความรู้ถึงแล้ว ไปได้ปลายยอดด้วยตัวเองแล้ว มันจะวกกลับด้วยพอเพียงในที่สุด บางทีที่ในหลวงอธิบายคำว่าพอเพียงได้ เพราะท่านไปไกลแล้วนั้น ท่านไปถึงจุดวกกลับได้แล้ว ส่วนเราอยู่ในระหว่างเดินทาง พยายามรับปณิธานมาปรับ และเรียนรู้ไป วันนี้คิดถึงในหลวง-คิดถึงครอบครัวเราและบ้านกรุงเทพฯ เสียอย่างนั้น ทิ้งท้ายวันนี้ด้วยคำโปรยภาษาอังกฤษ ณ ทางเข้าเหมืองในเกาหลีใต้ Resources are Limited; Creativity is Unlimited. ---Pohang Steel Company (POSCO)---- Cr. Joefrerick Ating https://joefrerick.blogspot.com/2012/11/resources-are-limited-creativity-is.html
|
สุขใจพริ้ว
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?] เป็นบันทึกเรื่องราวทั่วไป ตามที่ใจนึกอยาก ของคนทำงานไกลบ้าน Friends Blog
Link |
||||||||||||
