เล่าเรื่องปากกาของเรา (2)
สรุปต่อจากตอนที่แล้ว เราก็พบว่า
ลามี่นั้นเสียบเสื้อง่าย
ง่ายกว่า Parker
ด้วยความที่ก้านเสียมน มีระยะแนบของมากกว่า
แล้วมีปากกาหมึกซึมด้วย
ก็เลยสนุกใหญ่
ที่จริงเราไม่ได้ตั้งใจจะใช้หมีกซึมเป็นหลักหรอก
แต่เพราะไส้ปากกาลูกลื่นเจลของลามี่
เราบอกตรงๆ ว่า เขียนไม่สนุก ฮ่าๆ
มันกดไม่ติดบ่อย เส้นไม่สม่ำเสมอ
หรือไม่ก็เพราะน้ำหนักมือเราไม่สม่ำเสมอมั้ง
เราเลยซื้อแต่แบบหมึกซึมหรือ Fountain
ซะส่วนใหญ่ --ส่วนใหญ่มาก
จากนั้นเริ่มเปิดใจซื้อมาแบบที่เป็นตัวการ์ตูน
แบบหายาก แบบท่ีเป็นของแพงขึ้นเรื่อยๆ
วันนึง เราถามคนขายว่าใช้กี่แท่ง
เค้าบอกเค้าใช้แค่สองแท่ง
นอกนั้นเค้าซื้อไว้ขาย
เราเลยคิดว่า เราจะหยุดซื้อในวันนึง
ซึ่งตอนนี้เราก็ไม่ซื้อเพิ่มแล้ว แล้วเราก็กล้าใช้รุ่นแพงด้วย
เราซื้อมาใช้งาน
เราใช้ปากกา และจะไม่ให้ปากกามาใช้เรา
ทำให้เราเพลิดเพลินมาก
เพราะเรามีเยอะ
สามารถใช้ได้มากกว่าแค่สวัสดีสีตามวัน
บางทีพกสามแท่ง
จกได้แท่งไหนก็ใช้แท่งนั้น
แต่ทั่วไป เราจะห้อยคอไว้หนึ่งอัน
คือห้อยกับป้ายชื่อทำงาน เพราะมันคลำเจอง่าย
ไม่ต้องจกกระเป๋า ไม่ต้องคิดยาก
ตามประสาคนสิ้นคิดอย่างเรา
แต่เราขอพูดนิดนึงว่า
ปากเกอร์ลูกลื่นนั้นเขียนสนุกกว่าลูกลื่นลามี่
ส่วนลามี่หมึกซึม
ความที่เราชอบเส้นเล็ก หัว Extra Fine
เวลาซื้อมา เราจะต้องซื้อปลายหัว EF มาเปลี่ยน
ให้มันเล็กที่สุด ปลายเล็กสุด
ก่อนจบลามี่วันนี้ เราขอเล่าอีกนิด
คือ ที่โรบินสัน B2S บุรีรัมย์
เคยมีซุ้มขายลามี่ด้วย ตอนนี้เลิกไปแล้ว อิอิ
พูดถึงปาคเกอร์ เรามีแท่งเดียว
แท่งสีขาวลายไก่ ฟร้อง 98
พี่เราให้มา ว่าแล้วเอามาใช้บ้างดีกว่า
ไม่ค่อยได้ใช้เท่าไหร่
จะเอามาเสียบไว้ในถุงดินสอ ไว้ใช้ม่วนๆ
คราวหน้ามาต่อเรื่องการเม้าปากกาลูกลื่นสี
เท่าที่จะเม้ามอยไหว
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [