Group Blog All Blog
|
แทนคำขอบคุณ เรามีคนไข้คนนึงต้องผ่าตัดภายใต้ยาชากับเราหลายครั้ง เพราะเขามีกระดูกต้องแต่งก่อนใส่ฟันปลอมเยอะมาก การนัดเขา ทำไม่ต่ำกว่า 5-6 ครั้ง รวมเพิ่มเบิ้ลรอบตัดไหม ที่บางครั้งเราไม่ได้ทำต่อให้ทันทีต้วย ไหนจะเราไม่อยู่ ไหนจะติดสถานการณ์โควิด คนไข้ถูกเลื่อนก็หลายครั้ง นัดซ้อนกับที่อื่นแต่คนไข้เลือกมาหาเราก็อีก คนไข้คนนี้เมื่อทำเสร็จจะมาไหว้เรากับผู้ช่วยทุกครั้ง ปกติเราทำหัตถการเสร็จต้องนั่งเขียนบัตรกับลงประวัติในคอมพิวเตอร์ แล้วผู้ช่วยเราก็เด็กมาก บางครั้งคนไข้ก็รอเรานานมาก กว่าจะได้ทำ ดูน่าโกรธจนอาจไม่มีแรงมาขอบคุณ แต่เขาก็ขอบคุณทุกครั้ง :) ------ สมัยที่เรากำลังเรียนปริญญาตรี ตอนนั้นพี่ชายเราไปอเมริกา ทำงานพิเศษ ซึ่งอยู่ไทยก็ไม่เคยทำ พี่เราสอนเราว่า คำว่า thank you นั้น ฝรั่งเขาถือว่าเป็น magic word เราจำคำนี้ได้ และเราก็พยายามหัดพูดเสมอ เราพูดกับยามทุกครั้งที่รับและส่งบัตรที่คณะแพทย์ จุฬาฯ เพราะเราต้องเอารถยนต์ ข้ามจากถนนอังรึดูนังต์มาออกถนนวิทยุ ต้องผ่านจุฬาฯ เพื่อเลียบเข้าราชดำริ แล้วมาข้างสวนลุมพินี เข้าวิทยุ จริงๆ เราก็ลืมเรื่องนี้ไป จนวันนึง เรากำลังคุยสาย PCT โทรศัพท์บ้านมือถือ แล้วเราพูดว่า ขอบคุณค่ะ น้องในสายบอกว่า พี่กำลังผ่านคณะแพทย์ใช่ไหม น้องคนนี้นั่งรถเรากลับบ้านบ่อย เขาจำได้ว่าเราต้องพูดทุกครั้ง เราก็เลยนึกได้ว่า ตอนนั้นเราตั้งใจมากๆ ที่จะเป็นคนที่พูดขอบคุณให้บ่อยขึ้น รวมทั้งเวลาเข้าจอดรถที่ต้องรับบัตร เราพูดตลอด ถึงจะขับรถทักษะเห่ย (เราขับรถตั้งแต่ขึ้นคลินิก เพราะแม่เราไปทำงานองค์กรต่างประเทศ แล้วเราต้องพายายไปโรงพยาบาล) ขูดขีดทุกมุม แต่สื่งที่เราพยายามจะให้ตัวเองมีติดตัว คือไม่ลืมคำขอบคุณ (เอาว้า พัฒานาได้อย่างนึง) -------- เมื่อเรามาเรียนต่อที่ชลบุรี สิ่งที่เราเรียนรู้จากอาจารย์คือความอ่อนน้อม ทั้งที่เราก็ได้สิ่งนั้นมาน้อยหน่อย (เราว่าเราไม่เท่าอาจารย์) แต่เราไม่เคยลืม สองเรื่อง เรื่องแรกคือ อาจารย์ท่านหนึ่งพูดกับเด็กว่า ขอบคุณครับ ตอนนั้นเราคิดว่า อาจารย์ต้องใช้คำว่า ขอบใจ สิ แต่เรามาเข้าใจว่า ที่อาจารย์พูดแบบนั้น อาจจะเพราะอาจารย์สอนเรามาเหมือนลูก และเป็นคำที่ใช้กับเด็กที่เด็กกว่ามากๆ เพราะรักและเอ็นดู คือเป็นแรงแมตตา ให้เหมือนว่า สิ่งที่เด็กทำมีค่ามาก เรื่องนี้เรารู้สึกตอนที่เราจบเฉพาะทางมาอีกหลายปีถึงรู้สึกได้ เรื่องที่สองคือ การตอบรับคำขอบตุณ อาจารย์ท่านนึงชอบมาสอนพวกเราดึกๆ ไปราวน์คนไข้ตอนสามทุ่ม เพราะอาจารย์ไปทำคลินิกมา บางทีก็ผ่าตัดที่เอกชน พาเราราวน์รอบดึก จนสี่ทุ่ม เมื่อพวกเรากล่าวขอบคุณ ไหว้ สวัสดีอาจารย์ทุกครั้ง อาจารย์จะพูดว่า ยินดีจ้ะ ตอนนั้นเราไม่คุ้น แต่เมื่อเรากลับมาสอนน้อง เมื่อน้องเราพูดคำว่าขอบคุณ เราก็จะตอบว่า ยินดีค่ะ เมื่อเวลาผ่านไป เราจึงได้คิด (มากกว่าที่ลอกอาจารย์เฉยๆ) คือเราคิดว่า น่าจะแปลมาจาก You're welcome. ยินดี นั่นไง ยินดีช่วย จนเมื่อปีที่แล้ว เราไปอยู่ที่โรงพยาบาลในฐานะญาติ เราต้องขอบคุณคนไม่รู้กี่พันกี่หมื่นครั้ง เขาก็มีคำตอบหลายๆ แบบ ทั้ง It's OK., No problem. (ซึ่งก็มียูทูปพูดถึงเรื่องนี้เหมือนกันว่าตอบอะไรได้บ้าง) ทำให้เรารู้ว่า มารยาทที่ดี และ soft ยิ่งขึ้นของคนที่โดแล้ว คืออะไร ย้อนกลับมาเรื่องสุดท้ายที่อยากบันทึก วิธีการขอบคุณที่ละมุนมากขึ้นอีก คือใส่ชื่อคนที่เราจะขอบคุณลงไปด้วย เช่น ขอบคุณค่ะป้าแมว เรื่องนี้เราสังเกตเห็นพี่หมอคนนึงในไลน์ จะทำทุกครั้ง ไม่ว่าจะไลน์ส่วนตัวหรือกลุ่ม เราก็ว่า มันก็รู้อยู่แล้ว ว่าเรื่องนี้ขอบคุณใคร แต่ แต่มันละมุนกว่า และใส่ความตั้งใจกว่าจริงๆ นี้เป็นรายละเอียดที่เราค้นพบ พอเราบอกพี่ (พี่เราคนที่สอนเรา) พี่บอกว่า ก็เคยบอกแล้วนะ ควรใส่ชื่อคนด้วย เชิ้บ ก็ค่อยค้นพบไป สิ่งที่แทนคำขอบคุณอาจจะมีหลายอย่าง แต่คำขอบคุณ ก็ยังมีค่าในตัวของมันเองเสมอ เหนือสิ่งอื่นใด ขอบคุณคนอ่านที่อ่านจนจบค่ะ ^^
|
สุขใจพริ้ว
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?] เป็นบันทึกเรื่องราวทั่วไป ตามที่ใจนึกอยาก ของคนทำงานไกลบ้าน Friends Blog
Link |
||||||||||||
