+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

              มหิตาเทวีทรงซบวงพักตร์เข้าอิงพระอุระมหาเทวีแล้วสะอื้นไห้ออกมา  ยังผลให้ดวงหทัยของพระมารดาสะเทือนพระทัยไปด้วย  คล้ายดังว่าดำรัสของพระธิดาสะกิดเอาเรื่องราวในอดีตที่ทรงแสร้งทำเป็นลืมเลือน  

              ทรงซุกซ่อนตะกอนแห่งความทุกข์นั้นเอาไว้ก้นบึ้งของหทัยมานานหลายปีนัก  แต่มาเวลานี้ตะกอนเหล่านั้นถูกตีด้วยความหวั่นไหวของมหิตาเทวี  จนลอยวนกลับขึ้นมาในห้วงดำริของกมุทรามหาเทวี  ยิ่งคำนึงดวงเนตรก็ยิ่งแดงก่ำสุดท้ายอัสสุชลก็เอ่อขึ้นมาคลอพระเนตร

             “คนทำนายหรือจะสู้ฟ้าลิขิต...อย่ากลัวไปลูกเอ๋ย  เมื่อก่อนนั้นโหรหลวงก็เคยทำนายว่า ‘มนิษิกา’ พี่เจ้าจะได้คู่ครองเป็นใหญ่กว่าคนทั้งปวง  จะเป็นที่โปรดปรานของมหิทธราบดี  แล้วเป็นอย่างไรเล่า...นางก็..” 

              พระนามของราชธิดาซึ่งเสด็จทิวงคตไปอย่างกะทันหัน  เป็นพระนามต้องห้ามที่มิเคยตรัสขึ้นมาอีกและห้ามมิให้ผู้ใดตรัสถึงเสียด้วยซ้ำ  แต่บัดนี้มิทราบว่าสิ่งใดดลพระทัยกัน  ฤาอาจเป็นชะตาแห่งบ้านเมืองก็เป็นได้  ยามที่ตรัสถึงพระธิดาน้อยสุรเสียงก็สั่นเครือลงทุกขณะ

             “หากว่าทรงโปรดปรานนางจนให้ไปรับใช้ถึงแดนบาดาลเยี่ยงนั้นแล้วละก็  สู้อย่าทรงโปรดเลยจะดีเสียกว่า  นางยังเล็กนักตอนที่จากไปยังมิทันถึงวัยมีคู่เสียด้วยซ้ำ  เจ้าถึงต้องมาทำหน้าที่แทนนางคอยถวายบำบวงมหิทธราบดี  นี่อย่างไรเล่าคำทำนายมิได้ถูกต้องไปเสียหมด...” 

             ทรงส่ายพระพักตร์เมื่อดำริถึงพระธิดาที่จากไปเมื่อใดความเศร้าสร้อยมาเยือนเมื่อนั้น  แม้เวลาเนิ่นผ่านไปหลายปีแต่ความเศร้าโศกเสียใจมิได้จางไปด้วย

            “เจ้าก็อย่าได้กังวลไป” พระแม่เจ้าทรงปลอบพระทัยเทวีน้อย  โดยหารู้ไม่ว่าดวงหทัยของมหิตาเทวีกำลังเต้นรัวกับเรื่องราวที่ได้ยิน 

            “เมื่อกี้เสด็จแม่ว่า..เสด็จพี่มนิษิกาถูกทำนายว่าจะได้สวามีเป็นใหญ่แก่คนทั้งปวง...แล้วมหิทธราบดี” ทรงตรัสช้าๆ ถึงพระนามนาคราชเจ้าผู้เป็นใหญ่เหนือจุมภะปุระ

            “ใช่...โหรหลวงทำนายว่ามหิทธราบดีจะประทานคู่ให้มนิษิกา” สิ้นคำตรัสดวงพักตร์มหิตาเทวีก็ซีดขาวลงทันที

            “ทรงหมายความว่า...”

            “เมื่อสิ้นมนิษกาแล้ว ทั้งแม่ทั้งพระบาทเจ้าหวั่นเกรงยิ่งนักว่าจะเกิดอาเพศแก่บ้านเมือง  เราจึงต้องทำการบวงสรวงย้ายดวงของเจ้ามาแทน  ขอให้ทรงรับเจ้าไว้ในการดูแล  ให้ทรงเลือกคู่ให้แทน  แล้วก็ยังดีที่มหิทธราบดีทรงโปรดปรานลูก  สิ่งใดที่จะประทานให้แก่มนิษกาก็ทรงประทานให้เจ้าแทน  

              นับเป็นโชควาสนาแก่บ้านเมืองเราโดยแท้  เราจึงอยู่กันอย่างร่มเย็นเป็นสุขเสมอมา  ดังนั้นเจ้าอย่าได้กังวลกับคำทำนายนัก  ทุกอย่างมิได้ตายตัวเสมอไป  และหากต้องเป็นไปตามนั้นมันก็เป็นเพียงราชประเพณี  แม่ไม่ปล่อยให้นางหญิงเมืองปาลอยู่เหนือลูกของแม่ได้เป็นอันขาด”

             ถ้อยดำรัสนั้นอ่อนโยนเท่าที่มารดาจะพึงมีให้บุตรีได้  แต่กมุทรามหาเทวีทรงมิทราบว่าคำปลอบโยนนั้นไม่ต่างกับราดน้ำมันเข้าไปในกองไฟ  มหิตาเทวีมิได้ทรงทราบเรื่องที่ทรงเป็นตัวตายตัวแทนของมษิกาเทวีผู้ล่วงลับ รวมไปถึงการได้อภิเษกสมรสกับราชบุตรองค์เดียวแห่งมหิทธราบดี  ทั้งสิ้นนั้นเป็นเพียงแค่แทนที่พระพี่นางเท่านั้น !

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

             มหิตาเทวีเสด็จออกจากตำหนักหลวงด้วยพระทัยอันว้าวุ่น  วรองค์บอบบางก้าวพระบาทลงบันไดที่ทอดยาวจากตัวตำหนักซึ่งสร้างไว้บนเนินสูงลงไปยังเบื้องล่างตามคติความเชื่อดั้งเดิม   และด้วยพระทัยเหม่อลอยคล้ายวิญญาณจะหลุดออกจากวรกาย  ที่แท้พระนางมิใช่เนื้อคู่ของภูวิษะเจ้า  

             แต่เป็นเพียงตัวแทนพระพี่นางเท่านั้น สิ่งที่ได้รับมาทั้งหมดล้วนมิใช่ขององค์เองเลย  หากมนิษิกาเทวียังทรงพระชนม์อยู่ผู้ที่ได้เคียงคู่เจ้านาคราชคงมิใช่พระนาง  แล้วยังนางหญิงจากเมืองปาลนั่นเล่ากลับได้รับคำทำนายว่าจะได้อภิเษกสมรส หรือเป็นนางที่เป็นเนื้อคู่  หากเป็นเช่นนั้นแล้วพระนางจะมีหนทางใดขัดขวางได้เล่า 

              ภูวิษะเจ้าอาจจะเคยตรัสไว้ว่าจะรักมหิตาเทวีเพียงผู้เดียวไม่เหลียวแลหญิงอื่นใด  แต่หากหญิงนั้นเป็นเนื้อคู่ที่มหิทธราบดีทรงเลือกไว้ให้ราชบุตร  แล้วกามเทพฤาจะไม่แผลงศร  หากดวงหทัยของภูวิษะเจ้าหลุดลอยไปอยู่กับหญิงอื่นแล้วพระองค์จะทรงพระชมน์ชีพต่อไปได้อย่างไร  ดำริได้เพียงแค่นี้หยาดอัสสุชลก็หลั่งรินลงมาเป็นสาย  กลบบังดวงเนตรจนทอดพระเนตรเห็นทุกสิ่งพร่าเลือน  แล้วพระบาทก็ก้าวพลาดไป!

              “กรี๊ดดด!!!” 

               โดยมิทันตั้งตัว ทั้งวรกายพลัดก็ร่วงหล่นจากบันไดหินไถลลงไปเบื้องล่าง  ท่ามกลางความตกใจของทุกคนในที่นั้น   มหิตาเทวีมิอาจหยุดการเคลื่อนไหวลงได้ในทันที  เนื่องด้วยความชันของบันไดทำให้วรองค์นั้นกระแทกกับบันไดไปหลายขั้นนักกว่าจะทุกอย่างจะยุติลงตรงชานพักของบันไดนั่นเอง 

               “พระเทวี!!!” ปทุมมาและศรีดาราประสานเสียงกันกรีดร้องออกมา 

                ทั้งนางกำนัลที่ตามเสด็จตามหลังมาจากตำหนักหลวง และทหารที่เฝ้าเสลี่ยงด้านล่างต่างพากันวิ่งตรงไปหามหิตาเทวีทันที  จึงพบว่าพระนางลื่นล้มโดยเอาพระปฤษฏางค์และบั้นพระเอวกระแทกลงมา บัดนี้จึงได้แต่นอนครวญครางเจ็บปวด

              “พระเทวีเป็นอย่างไรบ้างเพคะ”

              “เ..จ็บ..” สุรเสียงเจ็บปวดเล็ดรอออกมาจากโอษฐ์อย่างยากเย็น 

              “แข็งใจไว้นะเพคะ  ทรงขยับได้ไหม?” พระนางมิได้ตรัสตอบแต่ทรงนิ่วพระพักตร์ด้วยความเจ็บ 

               เมื่อศรีดาราอ้อมมาทางด้านหลังและพยายามพยุงวรกายนางเทวีขึ้น จึงได้เห็นพระโลหิตไหลซึมออกมาจากภูษาทรงเป็นจำนวนมาก  ซิ่นไหมคำสีตองอ่อนบัดนี้ถูกย้อมไปด้วยสีแดงฉาน  นางคนสนิทสบตาปทุมมาและนางกำนัลอื่นคล้ายจะถามให้แน่ใจว่าเห็นสิ่งเดียวกับตนหรือไม่

               “พระเทวี!!!!” แล้วจึงร้องเรียกมหิตาเทวีอย่างขวัญหาย

               “ใครก็ได้ช่วยด้วย  พระเทวีแย่แล้ว!!!”

               “ไปตามหมอหลวงมาเร็ว”  

                 หลายเรียกตะโกนกันต่อๆ อย่างชุลวุนมุ่นวายส่วนมหิตาเทวีมิอาจตรัสตอบได้  พระสติจวนเจียนจะดับหาย ดวงพักตร์ขาวซีดไร้สีสัน หยาดเสโทผุดพรายขึ้นมา

                “เสด็จพี่ภูวิษะ...” นามของพระสวามีถูกตรัสออกมาเป็นคำสุดท้ายก่อนที่จะทรงหมดสติไป

               อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นนั้นรวดเร็วเกินกว่าที่เคียงฟ้าจะทันได้นึกคิดสิ่งใด  แต่เพียงแค่นี้หญิงสาวทราบได้ว่ามหิตาเทวีทรงตั้งพระครรภ์อ่อนๆ  โดยที่องค์เองก็มิทราบเสียด้วยซ้ำ  และบัดนี้ก็ตกพระโลหิตไปเสียแล้ว  นางผู้มาจากอนาคตได้แต่ยืนตัวสั่นเทา ไม่อาจช่วยเหลือสิ่งใดได้ เป็นเพียงผู้เฝ้าดูและเคลื่อนไปตามคลื่นแห่งชะตากรรม  

               ความเสียพระทัยความเจ็บปวดผิดหวังใดๆ ทุกประการของมหิตาเทวีถูกส่งถ่ายมายังเคียงฟ้า  จนหล่อนไม่อาจฝืนกลั้นน้ำตาไว้ได้อีกต่อไป จึงยกมือขึ้นปิดปากพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไห้ แต่มิอาจทำได้น้ำตาไหลพรูออกมาจากสองตาดังทำนบทลาย

               “เจ้าภู...มหิตาแท้งลูก...ลูกของคุณ!!”

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++