Bloggang.com : แก้วกังไส : เวียงนาคินทร์ ตอนที่ 64

เวียงนาคินทร์ ตอนที่ 64

ตอนที่ 64

“มหิตา!! เจ้าอยู่ที่ไหน?!! ออกมาหาเราบัดนี้!!!”

สุรเสียงห้าวใหญ่ดังกังวาน มหิตาเทวีเงยพักตร์ขึ้นด้วยดีพระทัยเป็นนัก ทรงจดจำได้ในทันทีว่าเป็นเสียงของผู้ใด วรกายอ้อนแอ้นผุดลุกขึ้นต้อนรับการกลับมาของพระสวามี พระนางใคร่โผไปซบพระอุระด้วยความห่วงหามิทันได้สังเกตสีพระพักตร์ที่ถมึงทึง เมื่อเอื้อมหัตถ์ไปยังมิทันถึงองค์ ก็ถูกภูวิษะเจ้าก็ผลักจนล้มลงไปกองกับพื้น

“อย่าคิดว่าไม่รู้ ว่าเจ้ากระทำสิ่งใด!!?” มหิตาเทวีได้สดับดังนั้นสีพระพักตร์ก็ซีดเผือดลงทันที ทรงประเมินพระสวามีต่ำเกินไป

“สะ..เสด็จพี่..ทรงรู้ !!!” ริมโอษฐ์อิ่มสั่นเทา

“มหิตาเสียแรงนัก...เสียแรงที่รักเจ้ายิ่งชีวีของเรา”

“ทรงอภัยให้หม่อมฉันเถิดเพคะ” ตรัสแล้วก้มลงกราบแทบเบื้องบาท แต่ความพิโรธมิได้คลายตัวลงเลย เคียงฟ้าซึ่งวิ่งตามมาด้วยความยินดี พอเห็นเข้าหล่อนก็ปรับเปลี่ยนสีหน้าไม่ทัน

“เจ้าภู ใจเย็นๆ นะคะ ค่อยๆ พูดค่อยๆ จากัน” หล่อนตรงเข้าไปขวางกลางระหว่างคนทั้งคู่ หากภูวิษะเจ้ามองไม่เห็นหล่อน แล้วกวาดหัตถ์เหวี่ยงออกไปจนหญิงสาวต้องเป็นฝ่ายหลบ

“เคียงฟ้า ออกมา! อย่าไปยุ่ง” ร่างสูงใหญ่ของวิทยเทพดึงหล่อนออกมาจากการวิวาทของสามีภรรยา

“อาจารย์คะ แต่ว่า...” หล่อนยังไม่พูดจบดี ผอบใส่เครื่องหอมก็ลอยเฉียดศีรษะไป

“ว้าย!!” หญิงสาวร้องได้แค่นั้นแล้วก็จำใจต้องหลบ

“อาจารย์คะ เขาจะฆ่ากันตายไหม?”

“เฮ้อ...ยังไงตายจนมาเกิดเป็นเธอแล้วนี่แม่คุณ” คำตอบนั้นดูยียวนนักจนเคียงฟ้าหันมาค้อนขวับ คิ้วเรียวของหล่อนขมวดมุ่นไม่เข้าใจผู้เป็นอาจารย์แต่ยังอดปากไว้มิกล้าเถียง

“ปล่อยให้เป็นเวทีของเขาสองคนเถิด” รอยยิ้มน้อยๆ ปรากฏขึ้นเหมือนนึกขำ แล้วจึงจัดแจงลากตัวลูกศิษย์สาวไปอีกมุมห้อง

“เจ้าทำร้ายเรา!!”

“ไม่เพคะ หม่อมฉันรักเสด็จพี่!!”

“นี่หรือรัก เจ้าทำของสกปรกใส่เรา จิตใจเจ้ามันโสมมนัก ต้องการสิ่งใดกันหรือคิดต้องการควบคุมเราทั้งร่างกายและจิตใจ ต้องการอยู่เหนือเราอย่างนั้นใช่ไหม?”

“มิใช่เพคะ เสด็จพี่อย่าเข้าใจเช่นนั้น” มหิตาเทวียังคงหมอบอยู่บนพื้น ดวงพักตร์นองไปด้วยน้ำพระเนตร ในหทัยเจ็บปวดไม่แพ้กัน

“แล้วเจ้าต้องการสิ่งใด จึงทำเช่นนี้” ริมโอษฐ์อิ่มกลับเงียบไม่ตรัสตอบสิ่งใดกลับมา สร้างความขุ่นพระทัยให้ภูวิษะเจ้ายิ่งนักถึงขั้นกระชากวรกายบอบบางนั้นขึ้นมาเขย่าไปมาด้วยโทสะ

"บอกมาเดี๋ยวนี้!!!" สิ้นสุรเสียงตวาดก้องมหิตาเทวีก็หวีดร้องออกมา ก่อนจะกระท่อนกระแท่นตรัสตอบทั้งน้ำอัศสุชล

“ทรงโปรดเถิดเพคะ น้องทำลงไปด้วยรักทั้งสิ้น” ตรัสจบก็ทิ้งวรกายลงกับพื้น สองกรยังกุมชายภูษาพระสวามี

“รัก? กระทำเยี่ยงนี้หรือเรียกว่ารัก” ดวงเนตรส่อแววเจ็บปวดพระทัยยิ่งนัก

“รักแล้วใยจึงทำเช่นนี้ รักแล้วไฉนจึงทำร้ายเรา นี่หรือคำว่ารักของเจ้า...มันมีความหมายเช่นนี้เองรึ?”

“เสด็จพี่!! ฮือ..จะตบตีน้องอย่างไรก็อย่าได้ประณามหยามเหยียดกันเช่นนี้เลย”

“แล้วจะให้มองอย่างไร หญิงที่ทำเสน่ห์ผัวตนเองนั้น มีแต่หญิงแพศยาเท่านั้น!!” ยิ่งสดับถ้อยดำรัสเผ็ดร้อนที่กรีดย้ำลงในพระทัย น้ำพระเนตรก็ไหลนองออกมาดังทำนบทลาย

“น้องมิใช่หญิงแพศยา แต่เป็นเพียงหญิงที่มีรักเดียวเท่านั้น"

"ข้าไม่เข้าใจ?"

“น้องรักเสด็จพี่ มิต้องการให้เสด็จพี่ไปศึกเมืองปาลเพียงเท่านั้นเพคะ” สุรเสียงที่เล่าทูลถวายกระท่อนกระแท่นไปด้วยเสียงสะอื้น

“เหตุผลเล่า?” ดวงพักตร์งามล้ำบัดนี้ถมึงทึงยิ่งนัก จนเหล่าบริวารหวาดกลัวมิมีผู้ใดกล้าเข้ามาห้ามปราม

"น้องเพียงต้องการรั้งเสด็จพี่เอาไว้เท่านั้น มิได้ต้องการทำร้ายเสด็จพี่”

"เพื่อการณ์ใด?"

“โหรหลวงทำนายว่าไปศึกครั้งนี้ผู้นำทัพจะมีดวงวิวาห์ แล้วจะเป็นผู้ใดไปได้นอกจากเสด็จพี่ หากนำนางหญิงเมืองปาลกลับมาเป็นบำเหน็จสงครามแล้วน้องจะอยู่ได้อย่างไร จะทำเช่นไร มีแต่ต้องตรอมใจตายเท่านั้น” ตรัสจบก็ทุบพระทรวงตนเองโดยแรง ด้วยความอัดอั้นตันพระทัย

“โง่เง่า....!!” ทรงครางออกมาด้วยด้วยสุรเสียงเหลือเชื่อกับสิ่งที่ได้สดับ

“เราหายไปแล้วใครจะเป็นผู้สั่งการนำทัพ!!” ดัชนีชี้มายังวงพักตร์หวานด้วยความกริ้วเป็นนัก

“น้องไม่มีทางออก จึงคิดแต่เพียงว่าหน่วงเหนี่ยงเสด็จพี่ไว้เท่านั้น หากเสด็จพี่ไม่ไปร่วมกองทัพ ผู้อื่นก็คงออกรบแทนเพียงเท่านี้เองเพคะ”

ด้วยแรงพิโรธกับสิ่งที่ได้สดับจึงฟาดหัตถ์ลงบนนวลปางนั้นทันทีจนวงพักตร์โสภาสะบัด มหิตาเทวีล้มถลาลงไปกองกับพื้นโดยแรง นางเทวีได้ยกหัตถ์ขึ้นกุมพระปางอันบวมช้ำแล้วกรรแสงสะอึกสะอื้น มิไยพระสวามีมิได้มีใจสงสารให้แก่นางเลย ซ้ำยังตะคอกด้วยสุรเสียงอันดัง ทรงเกรี้ยวกราดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเลยตลอดพระชนม์ชีพ มหิตาเทวีทราบได้ในทันทีว่าหนนี้มิใช่เรื่องเล็กน้อยเมื่อทำให้พิโรธถึงเพียงนี้

“มหิตา...เจ้าทำอย่างไร? รู้หรือไม่นี่เป็นอาญาแผ่นดิน เจ้ามันบ้านัก!” สีพระพักตร์รวดร้าวยิ่งนักยามที่ตรัส

บรรดานางกำนัลและรับทหารรับใช้ที่รายล้อมอยู่มิมีผู้ใดกล้าขยับเขยื้อนหรือเข้าห้ามปราม ได้แต่มองดูด้วยความตื่นตระหนกแม้คุณท้าวผู้ชราก็เช่นกัน ปทุมมากอดกับนางกำนัลอื่นด้วยความหวาดกลัว นายเหนือหัวของพวกนางไม่เคยแสดงกิริยาอันดุร้ายเช่นนี้

“กี่วัน...เราอยู่กับเจ้ามากี่วันแล้ว” เมื่อระลึกขึ้นได้สีพระพักตร์ที่แดงก่ำด้วยความพิโรธเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นซีดขาวโดยฉับพลัน มหิตาเทวีมิกล้าทูลตอบ เจ้านาคราชขัดพระทัยนักจึงหันไปถามคุณท้าวจันทร์หอมแทน

“สะ...สามวันแล้วเพคะ”

“สามวัน...!!!?” วรองค์สูงโปร่งแทบทรุดลงทันที

“บัดซบ...บัดซบที่สุด” หยาดเสโทผุดขึ้นมาพร้อมกับความวิตกกังวล ศรีดาราเห็นเข้าก็หวั่นเกรงจะมาลงกับพระเทวีของนางอีก จึงรีบทูลห้าม

“ท่านภูวิษะอย่าพิโรธเลยเพคะ พระเทวีสำนึกแล้ว”

“สำนึกแล้วแก้ไขอันใดได้อย่างนั้นรึ?” ตรัสตวาดห้วนห้าว

“มหิตา...เจ้าเตรียมใจไว้เถิด หัวของผัวเจ้าคงต้องตัดถวายพระบาทเจ้าเพื่อไถ่โทษเสียแล้ว”

“ไม่! ไม่นะเพคะ!!” มหิตาเทวีผุดลุกขึ้นยืนด้วยสีพระพักตร์ซีดเผือดไม่ต่างกัน

“น้องจะทูลขอร้องเสด็จพ่อ สะ..เสด็จพ่อทรงโปรดปรานข้า ต้องยกโทษให้แน่เพคะ” ในพระทัยมิได้เชื่ออย่างที่ตรัสไปเลย แต่พยายามจะปลอบพระทัยพระสวามี เมื่อหัตถ์เรียวบางเข้าลูบวรองค์กลับถูกสะบัดทิ้งอย่างไม่ไยดี

“เจ้าจะไปทูลพระบาทเจ้าว่าอย่างไร? ตอบมาสิ!!! ตอบมา!” ยิ่งตรัสสุรเสียงยิ่งดังขึ้นจนกลายเป็นตวาด จนรอบข้างหวาดหวั่นมิกล้าสบดวงเนตร

“ ใคร? บอกข้ามาใครเป็นคนยุยงเจ้าให้ทำเสน่ห์ ”

“ไม่มีเพคะ! ไม่มี!!!” มหิตาเทวีส่ายพระพักตร์แล้วถอยหลังกรูด หากถูกลุกล้ำเข้ามาเรื่อยๆ จนถึงพระองค์

“บอกมาเดี๋ยวนี้!!”

วรกายงดงามถูกเขย่าจนสั่นคลอนไปทั้งองค์จนน่ากลัวว่าบุบสลายคาหัตถ์พระสวามี นางเทวีก้าวถดถอยจนสุดทางเมื่อรู้ตัวแผ่นปฤษฏางค์ก็ปะทะเข้ากับฝาเรือน ภูวิษะเจ้าก็พิโรธจนลืมเลือนพระสติ หลงลืมไปว่าแน่งน้อยในอุ้งหัตถ์บอบบางเพียงใด

“ท่านภูวิษะ พอแล้วเพคะ ปล่อยพระเทวีเถิด” ศรีดาราเป็นผู้แรกที่รู้สึกตัวแล้วตรงเข้าห้ามปาม พยายามที่แยกทั้งสองออกจากกัน เป็นเหตุให้ผู้อื่นได้สติขึ้นมา

“ไปให้พ้น!!” นางคนสนิทถูกแรงสะบัดละลิ่วไปอีกทาง

“คุณท้าวจับนางไว้อย่าให้มายุ่งอีกเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้าศรีดารา อย่างไรก็ต้องความทั้งหมดในวันนี้ มหิตาเจ้าพูดมา พูดเดี๋ยวนี้!!” ร่างอรชรในอ้อมพระกรยังเม้มโอษฐ์แน่นมิกล้าทูล แต่เป็นนางคนสนิทที่ทนไม่ไหวต้องเป็นฝ่ายเฉลยเสียเอง

“ท่านภูวิษะเป็นข้าเอง! ข้าเองที่นำยาเสน่ห์ให้พระเทวี”

“ศรีดาราเจ้าอย่าพูดเพ้อเจ้อ เดี๋ยวก็โดนโบยดอก!!” คุณท้าวจันทร์หอมรีบดึงนางออกมา แต่ศรีดาราปัดมือนางแล้วคุกเข่านั่งลงเบื้องหน้าเจ้านาคราช สองมือยกขึ้นพนมดวงหน้านองไปด้วยน้ำตา

“พระเทวีหรือจะรู้เรื่องมนตราได้ หม่อมฉันเห็นพระเทวีกลุ้มพระทัยเลยคิดแผนการนี้ขึ้นมา”

“ศรีดารา อย่ามดเท็จ! เจ้าหรือจะบังอาจ ท่านภูวิษะอย่าไปฟังนางเพคะ” คุณท้าวรีบทูลห้ามเกรงว่าเรื่องบานปลายไปใหญ่โต

“คุณท้าวข้ามิได้มดเท็จ...ข้ากับพระเทวี แค่คิดว่าหาวิธีถ่วงท่านภูวิษะให้อยู่ที่ตำหนักเอาไว้ก็พอ จากนั้นพระเทวีก็จะไปทูลพระบาทเจ้าว่าท่านภูวิษะประชวรจึงไม่อาจนำทัพได้ แต่ไม่รู้จะถ่วงได้อย่างไร ข้าก็เลย...ก็เลยไปหายาเสน่ห์ให้พระเทวี แต่ไม่คิดว่ายาเสน่ห์ของหมอผีกะลอนั่นจะร้ายแรงถึงเพียงนี้ หม่อมฉันขอประทานอภัยหม่อมฉันผิดไปแล้ว” เมื่อสารภาพจบก็ก้มหน้าลงหมอบกราบทันที เจ้านาคราชนิ่งอึ้งแข็งทื่อไปทั้งวรกาย

“ศรีดาราเจ้าทำอย่างนี้ได้ยังไง รู้หรือเปล่าว่าเรื่องมนตรา คุณไสยฯ ทั้งหลายเป็นของต้องห้าม มีตราไว้ในกฎมณเฑียรบาล นางคนไม่รักดี เจ้ายุยงพระเทวีไปได้อย่างไร นางหญิงชั่ว!” คุณท้าวเสียอีกที่ผิดหวังไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน นางตบตีศรีดาราเป็นการใหญ่ ซึ่งนางตัวดีได้แต่ปัดป้องเป็นพัลวัน

“ก็ข้าอยากช่วยพระเทวี ไม่ได้คิดว่าเรื่องมันจะใหญ่โตขนาดนี้ ข้าขอโทษ ข้ามิได้ตั้งใจ”

“เจ้าเป็นคนสนิทกลับยุยงส่งเสริมเช่นนี้ นางคนสารเลว!!” คุณท้าวร่ำไห้ “เรื่องทีเกิดขึ้นเจ้ารับผิดชอบไหวรึ? ใช้ทำให้พระเทวีเสื่อมเสียแท้ๆ”

“คุณท้าว ท่านภูวิษะ ข้า...ข้าจะรับผิดชอบเรื่องนี้เอง อย่าได้ตีพระเทวีเลย” การสารภาพของศรีดาราในเวลานี้ทั้งมหิตาเทวีทั้งเคียงฟ้าหรือแม้แต่คุณท้าวก็ไม่เห็นว่าจะทำให้สถานการณ์ดีขึ้นแต่อย่างใด ตรงกันข้ามกลับยิ่งยั่วยุโทสะเจ้านาคราชให้โหมกระหน่ำยิ่งขึ้น

“ศรีดาราเจ้าคิดว่าตนเองเป็นผู้ใด สำเหนียกหรือไม่? แม้มีสิบหัวเจ้าก็หาได้รับผิดชอบไหว! ท่านภูวิษะเพคะอย่าได้ถือโทษโกรธนางเลยเพคะ นางเป็นเพียงหญิงโง่ที่ทำไปโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์เท่านั้นเพคะ”

คุณท้าวทรุดลงข้างกายนางแล้วยกมือขึ้นพนมท่วมศีรษะเพื่อร้องขอให้ทรงคลายโทสะลง แต่ไม่เป็นผลภูวิษะเจ้าสั่นเทิ้มไปทั้งวรกาย นัยน์ตานั้นเกรี้ยวกราดยิ่งนัก มิมีคำตรัสใดหลุดออกมาอีก ไรทนต์ขบจนแน่น ผู้ใดมองเห็นก็รู้ว่าพิโรธจนมิกล้ากราบทูลสิ่งใดอีก

พระหัตถ์แกร่งละจากพระชายาหันไปคว้าตัวนางศรีดาราแล้วลากออกไปนอกพระตำหนัก ทรงผลักไสนางจนล้มกลิ้งลงบนพื้นหน้าลาน นางตัวดีบัดนี้กลัวจนลนลานด้วยไม่ทราบว่าจะเจออาญาใดบ้าง

“เอาลิ่มมาตอกพื้น แล้วมัดนางไว้ข้าจะโบยนาง เร็ว!!!”

ประกาศิตนั้นทำให้ทุกผู้คนคลายจากอาการตกตะลึงพึงเพริด พลทหารก็รีบทำตามรับสั่งจัดแจงหาไม้ลิ่มมาตอกลงบนพื้น แล้วจับศรีดาราคว่ำหน้าลง มัดข้อมือทั้งสองข้างผูกไว้กับลิ่ม ภูวิษะเจ้ายื่นหัตถ์ไปรับหวายที่ถวายมา แล้วหวดลงไปทันที!!

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Create Date : 18 กุมภาพันธ์ 2557

Last Update : 18 กุมภาพันธ์ 2557 3:10:58 น.

0 comments

Counter : 1962 Pageviews.