ฉันไปฝากร่องรอยไว้กี่ที่แล้ว .. ยิ้มและตอบได้ไม่หมด
เย็นวันนี้เจอน้องผู้ชายคนหนึ่งแบกเป้ใบใหญ่ ถามไถ่ว่าจะไปไหน
แกบอกว่าไปเชียงใหม่ นั่งรถทัวร์ไป ประมาณอารมณ์เที่ยวคนเดียวน่ะค่ะ
เป็นที่อิจฉาของ bewae ยิ่งนัก เมื่อรู้ว่าใครไปเที่ยวไหน ต่อมเที่ยวพาลจะแตกขึ้นมา แต่เพราะไปไม่ได้เลยได้แต่อิจฉาเขาเล่นๆ
ด้วยภาระที่ฉันมีเหมียวสามตัวอยู่กับบ้าน และมีเรื่องละเอียดอ่อนเกี่ยวกับเหมียวทำให้เมื่อจะไปไหน มักจะต้องแพลนโดยต้องมีคนอยู่บ้านเลี้ยงเหมียวให้ก่อนทุกครั้ง
ฉันเพิ่งกลับจากอุบลฯเมื่อสัปดาห์ก่อน เป็นการไปแบบพลอยฟ้าพลอยฝน
ธุระของเขาแต่เราติดรถไปเที่ยวด้วย สามวันที่อุบลฯ ต่างจากที่ฉันเคยไปที่นั่นเมื่อสองปีก่อน ครานั้นไปเทียวจริงๆ และไปลุยๆจนถึงลาวใต้ กลับมาเก็บผาแต้ม สามพันโบก ไปดูดอกไม้ป่า สารพัดอย่าง
แต่คราวนี้ไปอยู่ในเมือง และมีเวลาแค่นั้น ฉันจึงแพลนจะไปกิน ไปนอนเล่นต่างถิ่น และเที่ยววัด ไหว้พระ ที่อุบลฯมีวัดมากมายไม่แพ้เชียงใหม่นะคะ และวัดที่ต้องไปให้ได้ เพราะอยากไปมานานแล้วคือวัดหนองป่าพง
ที่ตั้งใจว่าคราวนี้จะต้องไป คราวก่อนพลาดไปทีแล้วที่หาไม่เจอ
มันไม่ได้ไปกันบ่อยๆนะคะ ในแต่ละที่ๆ ในขณะที่เราอยู่ชานเมืองหลวง ทำงานทุกวัน การออกไปจากที่ที่เราอยู่ แม้จะไปแค่นั้นล่ะ ไม่ได้ออกไปไหนนักหนา แต่แค่การได้เปลี่ยน ขับรถคนละเส้นทาง กินอาหารต่างร้าน หรือนอนทีอื่นบ้างก็ทำให้ชีวิตสดชื่นขึ้นได้
ในวันที่ฉันเบื่อกรุงเทพ การได้ขับรถออกไปที่อื่นจึงเป็นการเติมความสุขทางใจที่ทำให้ใจอิ่ม พองฟู เบิกบานราวกับได้กลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง
บนเส้นทางสาย 24 โชคชัย เดชอุดม เส้นทางตรงดิ่งสู่อุบลฯ กับระยะทางหกร้อยกว่ากิโล ฉันนั่งมองดูทิวทัศน์สองข้างทางด้วยความตื่นเต้น เมื่อหลักกิโลเพิ่มขึ้นเรื่อยๆและออกห่างไกลจากบ้านบางพลีทุกทีๆ จนกระทั่งถึงอุบลฯเมือเวลาแปดชั่วโมงเศษๆผ่านไป การจากบ้านมาไกล จากเหมียวมาไกล เมื่อไม่เห็นกัน หัวใจก็หล่นร่วง ความคิดถึงมันเป็นเช่นนี้เอง
ไม่ว่าจะเป็นเส้นทางไหน รอยเท้าที่เราย่ำและนำเราจากกัน ทิ้งร่องรอยไว้ให้เราเสมอ มันอาจเศร้าจนต้องเสียน้ำตา แต่มันก็อิ่มใจยามได้นึกถึง
ไม่เฉพาะเส้น 24 โชคชัย เดชอุดม แต่ฉันหมายถึงทุกเส้นทางที่เคยผ่าน บางสถานที่ที่เคยอยู่ ช่วงขณะหนึ่งที่เคยใช้เวลา แม้จะสั้น ยาว มาก น้อยแต่ฉันก็รักเวลาเหล่านั้น บางสถานที่แห่งนั้นและใครบางคนที่เคยรัก และยังรัก...
ฉันไปฝากร่องรอย ฝากรอยเท้าไว้กี่ที่แล้ว .. ยิ้มและตอบได้ไม่หมด
เท่าที่ชีวิตจะเอื้ออำนวย เท่าที่เวลาจะมีให้ แม้มันจำกัด แต่มันก็ไม่น้อยแล้วนะ ...
โชคดีจังที่ยังได้ไปไหนต่อไหน โชคดีจังที่ยังมีความสุขหลงเหลือในชีวิต
โชคดีที่ยังมีเวลาให้ได้ใช้
แค่นี้ก็ดีถม...
อยากบอกว่า... ที่อุบลฯมีหมูยอ เป็นของฝากขึ้นชื่อ คนอุบลบอกว่าร้านตองหนึ่งอร่อยน่าลอง ร้านหมูยอมีหลายร้าน เลือกสักร้านที่ชอบรสชาติก็ได้นะคะด้วยการซื้ออันเล็กๆ 14-15 บาทมาชิมก่อนก็ได้ค่ะ เป็นวิธีที่สนุกไปอีกแบบ
| Create Date : 17 กุมภาพันธ์ 2554 |
| Last Update : 17 กุมภาพันธ์ 2554 23:26:49 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 526 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
