Group Blog All Blog
|
ไดอารี่วันนี้นี้ เป็นวันที่เรานอนดูซีเกมส์ รอดูวอลเลย์บอลหญิง ที่ชนะฟิลิปปินส์ไปแล้ว ส่วนตอนทุ่มนึงจะรอดูบอลไทยแข่งกับกัมพูชาทุ่มนึง ส่วนพี่เรารอดูบอลตอนสี่ทุ่มกว่า พรีเมียร์ลีกอะไรไป ตอนนี้พี่คนกลางมาอยู่ดูแลแม่ ปล่อยให้พี่คนโตเอาช่างไปซ๋อมบ้าน กทม ซึ่งบ้าน กทม เราพาแม่ไปอยู่มา หนึ่งสัปดาห์ ให้หายคิดถึง แล้วมาอยู่กับเราต่อที่บุรีรัมย์ --- ตอนนี้พี่คนกลางติดทีวี แอร์เพลย์ไว้ในห้องแม่ที่บุรีรัมย์ คือเซตเครื่องไว้ให้ต่อเนต และต่อกับไอแพดได้ จะใช้ไวไฟจากซิม และจากที่หาได้ ณ จุดนี้ ความพยายามของเราสามพี่น้อง มีทุกวิถีทาง พี่คนโต นับจากวันที่แม่อุบัติเหตุ ขอวีซ่าไปเฝ้าแม่ หยุดงานบริษัท สองสัปดาห์ (ตอนนั้นโควิดยังไม่มาไทย) รอวีซ่าเป็นเดือน เรากับพี่คนกลาง บินไปทันที ทันทีของพี่เราคือจากแคลิฟอร์เนียไปฟลอริดา ของเราคือ วันถัดไปหลังจากรู้ข่าว เราเคลียร์งาน 1 วันแล้วบินไปหนึ่งเดือน (จากเดิมที่ว่าจะไป 1 สัปดาห์) เมื่อเรากลับมาไทย ได้ 10 วัน พี่คนกลางโทรมาบอกเรา ว่า แม่ทรุดลง นอนทั้งวันไม่ตื่น เรากับพี่คนโตแลยบินไปทันทีวันถัดไป ตอนนั้นพี่คนโตได้วีซ่าแล้ว มันมีภาพความทรงจำมากมายกับความพยายามของเราสามคน เมื่อแม่ ผู้หญิงที่แข็งแรง ในวัย 75 ปี ถูกรถชนเข้าฝั่งคนขับ ขณะกำลังขับออกจากซอยบ้าน ที่ฟลอริดา แม่กลายเป็นคนที่บาดเจ็บไขสันหลัง ที่ใช้แขนขา มือเท้าทั้งสี่ระยาง ไม่ได้เหมือนเดิม แทบจะหายใจเองไม่ได้ด้วยซ้ำ ด้วยระดับความสูงของการบาดเจ็บนั้น สูงระดับเส้นประสาทเลี้ยงกระบังลม --- เรื่องราวผ่านมามากมาย เราไปรอรัรบแม่กลับ พร้อมทั้งทีมงานเวชศาสตร์การบิน แต่ผลที่ได้รับคือ สนามบินปิด สายการบินปิด ด้วยสถานาการณ์โควิด ที่แม้แต่เราเองก็บินกลับไม่ได้ ----- วันนี้พี่เราเซตทีวีให้แม่ เอาภาพในอัลบั้มเก่าแม่สมัยแม่กับพ่อ ไปเรียนต่อปริญญาเอกที่อเมริกามาลง สิ่งที่พวกเราไม่เคยรู้กันมาก่อนคือ ด้านหลังภาพเหล่านั้น พ่อ--ผู้เสียชีวิตไปแล้วเมื่อ 40 ปีก่อน (พ่อเราเสียหลังเรียนจบกลับมาไทยได้ 2 ปี) เขียนข้อความไว้ข้างหลังภาพ พี่คนโตเกิดที่ไทย แล้วพ่อกับแม่ก็บินไปเรียน ก่อนพี่คนกลางกับเราจะเกิดที่อเมริกา มีภาพถ่ายพ่อกับแม่ พ่อบ่นข้างหลังภาพว่าคิดถึงลูกๆ ที่ไทย (มีลูกลุงอีกคนที่เลี้ยงมาคู่กันกับพี่คนโต พ่อกับแม่นับพี่คนโต กับพี่คนนี้ด้วยกันเสมอ เป็นหลานยายที่โตมาพร้อมๆ กัน และ ทำให้เรามาโตที่กรุงเทพฯ กัน 4 พี่น้อง) ---- ในทุกๆ รอยน้ำตา เป็นที่มาของรอยยิ้มได้ แม่มีชีวิตอยู่ต่อ เพื่อให้เราเป็นคนที่ดีขึ้น พี่เราบอก
|
สุขใจพริ้ว
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?] เป็นบันทึกเรื่องราวทั่วไป ตามที่ใจนึกอยาก ของคนทำงานไกลบ้าน Friends Blog
Link |
||||||||||||
