Bloggang.com : gluhp : ต้องตั้งแต่ตอนนี้เลย

ต้องตั้งแต่ตอนนี้เลย

สุขภาพใคร คนนั้นก็ต้องดูแลเอง จริงไหม

ตั้งแต่ช่วง ม.5 ที่เริ่มคิดจะเอาจริงเอาจังกับชีวิตนักเต้น
เราก็เริ่มเสาะหาหนังสือดูแลสุขภาพมาอ่าน
เริ่มต้นจากชีวจิตเนี่ยแหละอันดับแรก แล้วก็ขยายต่อไปเรื่อยๆ
จุดประสงค์ก็เพื่อดูแลรูปร่างที่กำลังจะอวบอั๋นตามวัย
แล้วเราก็ทำได้สำเร็จอย่างดียิ่งเสียด้วย
โดยเฉพาะช่วงที่ไปเรียนบัลเล่ต์ที่ Perth 5 สัปดาห์เมื่อ 5 ปีก่อน
เราก็เริ่มหันมาดูแลสุขภาพจริงจัง เพราะไม่ได้ทำอะไร นอกจากเต้น
มีเวลาว่างก็หาหนังสืออ่าน ก็ไม่พ้นหนังสือเกี่ยวกับสุขภาพนี่แหละ
ได้ดูแลตัวเอง นอนเร็วตื่นเช้า จัดการอาหารการกินของตัวเองได้ทุกอย่าง
ถึงจะไม่ใช่อาหารดีเลิศแพงหูฉี่ จะว่าไปก็ กระเบียดกระเสียรอย่างมาก
แต่มันกลับส่งผลดีเลิศ เพราะกินแต่ผักผลไม้สุดอร่อย จนติดเป็นนิสัย
เราได้เรียนรู้ว่า เราจะเป็นนักเต้นได้ก็ต่อเมื่อมีสุขภาพที่ดีเลิศ
ไม่ใช่ผอมกระหร่อง เพราะมัวแต่ลดความอ้วน
เราออกกำลังกายทุกวัน ฝึกโยคะทุกเช้า นั่งสมาธิก่อนนอนทุกคืน
เรากินแป้งไม่ขัดขาว กินผักผลไม้ทั้งสดและสุก กินน้ำมันเพื่อสุขภาพ
ลาขาดขนมกรุบกรอบทั้งหลาย ผลไม้ที่หวานเกินไป และเนื้อสัตว์เกือบทุกชนิด
เราคิดว่าเราเดินในทางที่ถูกที่ควร น้ำหนักเราลงเร็ว และคงที่
ในขณะที่ร่างกายก็ฟิตปั๋ง สามารถฝึกซ้อมเต้นอย่างหนักได้ทั้งวัน
ถึงเหนื่อย แต่ก็ไม่ใช่เหนื่อยแฮ่ก แต่เป็นเหนื่อยโว้ย! มันโว้ยยยยย!!!

ถึงจะไม่อยากโทษมหาวิทยาลัย แต่ก็นับว่าเป็นส่วนหนึ่งล่ะ
ช่วงปี 3 เรียนหนักมาก text เกือบทุกอย่างเป็นภาษาอังกฤษ
ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้เรียน inter ก็ตาม แต่การเรียน IR ก็ใช้ทักษะภาษามากมาย
ความเครียด ความอดนอน ความอยากให้ทุกอย่างสมบูรณ์แบบ
ทำให้เรายอมแลกได้ทุกอย่าง เราหันกลับมาหา Junk Food เพื่อปลอบประโลม
โดยเฉพาะวันสอบ เวลาที่ต้องนั่งทำรายงานทั้งคืน
หรือเวลาที่ต้องไปสอนบัลเล่ต์ หรือต้องทำอะไรที่ไม่อยากทำ
เราห่างกายการเข้า class ไปฝึกซ้อมเต้น ที่เคยไปทุกวัน
ห่างหายการฝึกโยคะเนื่องจากตื่นสาย และไม่นั่งสมาธิเพราะต้องทำรายงาน
ใช้เวลาจำนวนมากอยู่หน้าคอมฯ และกองรายงานว่าด้วยเรื่องราวทั่วโลก
เราจบปีสี่มาด้วยคะแนนเกียรตินิยมอันดับ ๑ จากมหาวิทยาลัยอันดับต้นๆ ของประเทศ

แล้วอะไรล่ะ ที่ต้องแลกไป
คำพูดที่รุ่นพี่คนหนึ่งเคยบอกเอาไว้ว่า
“เธอทำได้อยู่แล้ว วินัยเธอสูงจะตาย”
พี่เขาหมายถึง วินัยในการดำรงชีวิต ในการจัดการกับตัวเอง
ตอนนี้มันดูห่างไกลเหมือนไม่เคยเกิดขึ้นจริง
ระบบร่างกายที่ set ไว้ดีเยี่ยม มันรวนไปหมด
น้ำหนักขึ้นมาเกือบ 10 กิโลกรัม พอกลับไปเต้น มันก็ไม่เหมือนเดิม
ผ่านไปแค่ 20 นาที ก็เหนื่อยหายใจแทบไม่ทัน
เทคนิคต่างๆ ที่เคยอยู่ตัว มันก็หายไปหมดเลย
เหนื่อยกาย และท้อใจ จนแทบไม่อยากจะเป็นนักเต้นต่อ

จนกระทั่ง...ขาหัก...
ประมาณ 1 ปีที่แล้วพอดี ตอนนั้นตกใจกลัวมาก
กลัวว่าจะไม่ได้เต้นต่อ กลัวว่าชีวิตจะต้องเปลี่ยนไป
เมื่อคุณหมอบอกให้กินเพื่อที่แผลผ่าตัดจะได้หายเร็วๆ และกระดูกเชื่อมติดกันไวๆ
เราก็เลยกิน เราหันกลับมากินเนื้อสัตว์ตอนนั้นเอง
เรานั่งอยู่เฉยๆ อยู่เกือบตลอด 3 เดือน
ความท้อแท้ เซ็ง เบื่อ และกังวล ทำให้เราชดเชยด้วยการกินทุกอย่างที่อยากกิน
ตอนนั้นเราฝึกงานกับนิตยสารแห่งหนึ่ง ทำให้เคยชินกับการอดหลับอดนอนด้วย
มันก็เลยยิ่งไปกันใหญ่ กว่าจะรู้ตัวว่าระบบร่างกายเรามันรวนไปแค่ไหนแล้ว
ก็เข้าสู่เดือนที่ 4 หลังการผ่าตัด เมื่อเรากลับไปเต้น

ร่างกายทั้งร่างกายมันเหมือนไม่ใช่ของเรา
เราคุมทุกอย่างไม่ได้เหมือนเคย และที่แย่ที่สุด นิสัยเราเปลี่ยนไปแล้ว
“อาหารคือยา” และ “สุขภาพดีต้องเริ่มจากภายใน”
คือประโยคที่ทำให้เราเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตเมื่อหลายปีก่อน
แต่ตอนนี้เรากลับไม่แคร์ เราใช้ชีวิตตามสบาย
อ้วนก็อ้วนไป ไม่สนใจแล้ว
ลืมไปเลย เรื่องสุขภาพ

เมื่อไม่กี่เดือนก่อน ตอนวิ่งขึ้น BTS ไปทำงาน เรารู้สึกเหนื่อยหอบ
เฮ้ย! ทำไมแค่วิ่งขึ้นบันไดเราถึงกับต้องแฮ่กเลยวะ
ร่างกายไม่ฟิตแล้ว ไม่ซ้อมเต้น ไม่ฝึกโยคะ ไม่นั่งสมาธิ
การกินแต่ขยะ นอนไม่เป็นเวลา ปล่อยห้องให้รกๆ มันเริ่มส่งผลแล้วไง
ตั้งแต่เดือน พ.ค.51 ถึงวันนี้ ประมาณปีนึงที่ผ่านมาเนี่ย
เราสังเกตว่า เราไปโรงพยาบาลบ่อยจังเลย
หลายเดือนก่อนภูมิแพ้กำเริบทำให้คันตาขยี้ตาจนอักเสบ
เมื่อวานไปผ่าซีสต์ที่สะโพก แล้วยังแผลในปากที่เรื้อรังไม่หาย
จนจะต้องผ่าออกอีกที่หนึ่งในอีกไม่กี่วันนี้แล้ว

เฮ้ย! นี่เราทำอะไรกับชีวิตเราเนี่ย
ไม่ได้แล้วๆ เราปล่อยชีวิตเรามาถึงจุดนี้ได้ยังไง
เกย์วัดความแก่ที่เพิ่มขึ้น กับวินัยที่ลดลง
ทำให้ภูมิชีวิตเราต่ำถึงขนาดนี้

ไม่ได้แล้ว ต้องเริ่มใหม่แล้ว
เขียนเอาไว้เป็นพยานว่าเราจะเริ่มใหม่แล้ว ก่อนจะสายไปกว่านี้
เราจะดูแลสุขภาพเราแล้ว

เริ่มตั้งแต่ตอนนี้เลย

Create Date : 21 พฤษภาคม 2552

Last Update : 21 พฤษภาคม 2552 18:48:34 น.

31 comments

Counter : 1143 Pageviews.

แต่ก่อนเราวิ่งปีจำแต่ตอนนี้มัวแต่เข้าพันธุ์ทิพย์เลยไม่ค่อยได้วิ่งเลย

สงสัยต้องเริ่มใหม่เสียแล้ว

ขอบคุณน่ะครับที่เข้าไปเยี่ยมชมดอกสร้อยฟ้าที่ห้อง"จตุจักร"

โดย: อนันต์ครับ

วันที่: 23 พฤษภาคม 2552 เวลา:10:23:11 น.

สวัสดียามเช้าครับครูเสี้ยว

กลับมาแล้ว
และรู้เลยว่าสังขารตัวผมเองก็เสื่อมครับ 555
อุ้มลูก ซื้อของ หิ้วของ
เหมือนจะขาดใจตายครับ 5555

เชียงรายอากาศร้อนมากจริงๆครับ