YOU are not afraid. You think YOU are afraid. ~Shantimayi~
สิ่งดีๆที่เกิดขึ้นวันนี้

บ่อยครั้งที่ตั้งคำถามกับชีวิต
นี่เราเกิดมาทำไม เรากำลังรออะไร
และอะไรกำลังรอเรา
ถามวนไปวนมา ไม่เคยเจอคำตอบ
อาจจะเป็นเพราะคำตอบนั้น
ที่แท้...มันไม่ได้มีอยู่จริง

แต่ก็อาจมีบ้างบางเวลา
ที่ถึงคราวประจวบเหมาะ
แล้วเหตุการณ์บางอย่าง
ก็คล้ายกับเป็นคำตอบของคำถามที่ว่า
ชีวิตนี้ มีอะไรรอเราอยู่

หลายครั้งที่มองชีวิต มองเรื่องราวรอบๆตัว
เกิดคำถาม แล้วคำถามก็ลอยไป
ใส่ใจหรือไม่ใส่ใจ อย่างไรก็ไม่ได้คำตอบ
ความหวังบางอย่าง แค่หวังไว้
ไม่ได้คาดคิดไว้ว่ามันจะจริงเมื่อไหร่
หากแต่เมื่อมัน "ประจวบเหมาะ"
ความหวังจะตกผลึกกลายเป็นความจริงขึ้นมา
แล้วสิ่งที่หวัง เราก็ได้มาโดยไม่ได้ไขว่คว้าอะไร

ที่สุดแล้ว...
ที่ยังมีชีวิตทุกวันนี้
อาจเป็นไปเพียงเพื่อการรอคอย
ที่จะพบเจออะไรบางอย่าง
ที่ซ่อนกายอยู่เงียบๆในโลกส่วนตัวของเราเอง

จนกระทั่งเมื่อเวลาและสถานการณ์
มาถึงคราว "ประจวบเหมาะ" เช่นนั้น
ก็เข้าใจ ...อยู่ไปเพื่ออะไร
แล้วจึงเห็น ...ชีวิต...มีความหมายไม่น้อยเลย




ตอนเรียนหนังสือมีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง
สัมผัสได้ ว่าเขาไม่ชอบเรา
แต่ก็เป็นไปได้ว่าเราอาจจะคิดไปเอง
ทั้งๆที่เคยสนิทกันมากมายเมื่อคราวอยู่ ป.2

3 ปีสุดท้ายของชีวิตนักเรียนเราอยู่ห้องเดียวกัน
นั่นก็เพราะห้องวิทย์มันมีห้องเดียว
เท่าที่จำได้คือ เราไม่เคยคุยกันเลย
นอกจากว่าจำเป็นจริงๆ เช่นต้องร่วมงานกัน
แต่ก็น้อย น้อยมากจริงๆ
ทั้งๆที่เพื่อนสนิทเราหลายคน ก็สนิทกับเขา
ลองถามเพื่อนๆเหล่านั้นดู เขาก็บอกว่า
เขาก็รู้สึกได้ว่ามันมีกระแสของความเย็นชาอยู่
เพียงแต่ว่าไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม

ก็ไม่เข้าใจจนกระทั่งเข้าค่ายปัจฉิมนิเทศน์
คืนสุดท้ายนั้นเราเดินเข้าไปถามเขาตรงๆ
เกลียดเรารึเปล่า เกลียดเราทำไม
ไม่มีคำตอบจากเพื่อนคนนี้ นอกจากเสียงร้องไห้
แล้วเราสองคนก็กอดกันและกัน
ก็ยังเป็นความรู้สึกที่ไม่เข้าใจจนทุกวันนี้

แล้วเราก็ไม่ค่อยได้เจอกันเพราะต่างคนต่างไป
อย่างไรก็ตาม ด้วยความเกี่ยวข้องบางอย่าง
ที่ทำให้เราสองคนยังเจอกันอยู่บ้าง
แต่ทุกครั้งที่เจอกัน มันคล้ายๆกับว่า
...เราไม่เคยรู้จักกัน...

วันนี้เจอกันอีกครั้งในงานแต่งงาน
ก็ไม่กล้าทักจนแล้วจนรอด
จนกระทั่งเพื่อนเขาเข้ามาทักเราเอง

ไม่มีร่องรอยของความเย็นชาใดๆหลงเหลืออยู่
แปลกใจมากมาย และดีใจเหลือเกิน
5 ปีผ่านมาแล้ว ทำไมเขามาคุยกับเราเนี่ย
...คือว่า รู้สึกดี...






เมื่อวันเสาร์ที่แล้วไปดูคอนเสิร์ตมา
พี่น้อย (พรู) อยู่ในคอนเสิร์ตด้วย
และพี่น้อยก็สุดยอดมากๆ
เราเห็นการแสดงที่เต็มที่และ "สุด" อย่างยิ่ง
เขาไม่ได้แสดงแล้วพยายามทำให้ตัวเองดูดี
อย่างที่ "ศิลปิน" หลายคนในปัจจุบันทำกัน
แต่เราเห็นการแสดงที่ราวกับว่า
พลังที่อัดแน่นอยู่ในตัวเขา
มันกำลังล้นทะลัก แล้วไหลออกมาถึงผู้ชม
เขาเอา "ศิลปะ" สื่อถึงคนดู
และไม่ได้เอาตัวเขามา "ขวางกั้น" กระแสนั้น
และนั่น ...เขาทำเราลืมโลกไปชั่วขณะ

ในช่วงเวลาที่เวทีตรงนั้นเป็นของเขานั้น
เรารู้สึกว่า เราไม่ได้เห็นพี่น้อย
กำลังร้องเพลงและเต้น(แร้งเต้นกา) อยู่ตรงนั้น
เราเห็นแต่พลังบางอย่าง ที่ไหลออกมาจากตัวเขา
แล้วโอบล้อมแทรกซึมในทุกอณูอากาศ
และสวมกอดเราเอาไว้พร้อมทั้งกระซิบว่า
...นี่แหละ ที่เขาเรียกว่าศิลปิน...

อยากให้เขารู้เหลือเกิน
อยากมีโอกาสบอกเขาสักครั้ง
บอกเขาว่า "เขาสุดยอด"

ถึงแม้ว่าเราจะยอมไปงานแต่งงานกับแม่วันนี้
เพราะรู้ว่าพี่น้อยเป็นญาติกับเจ้าสาว
ซึ่งก็อาจจะได้เจอพี่น้อยก็ได้
แต่ก็ไม่ได้คิดว่าพี่น้อยเขาจะมา
หรือถ้าเขามา เราเองก็คงจะไม่กล้าไปคุยกับเขา
เขาเป็นคนดัง น่าจะมีคนคุยด้วยมากมาย
แต่เราก็หยิบสมุดไดอารี่ติดตัวไปด้วย
เผื่อไว้...เผื่อไว้เท่านั้น

จนในที่สุด...ในที่สุดเราก็เห็นเขา
ยืนอยู่ใกล้ๆกับกลุ่มคนที่เรากับแม่รู้จัก
นั่นแหละ แล้วเราก็ได้คุยกับเขา
พี่น้อยจริงๆ พี่น้อยที่ทำเราขนลุกเมื่อเสาร์ที่แล้ว
กำลังยืนอยู่ข้างหน้าเรา กำลังคุยกับเรา
เหมือนฝันไปเมื่อได้บอกเขาว่า
เราตื่นเต้นแค่ไหนที่ได้คุยกับเขา
ได้บอกเขาว่าเราชื่นชอบเขาแค่ไหน
ได้บอกเขาว่าเขาสุดยอดแค่ไหน
ยังตื่นเต้นจนถึงตอนนี้อยู่เลย
เวลาเกือบ 15 นาที ถูกใช้ไปกับการพูดคุย
ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันนี้
ความหวังลมๆแล้งๆเมื่อเสาร์ที่แล้ว
มันเป็นจริงอย่างไม่น่าเชื่อ
...ชีวิตนี้ดีจริงๆ...









Create Date : 23 ธันวาคม 2550
Last Update : 23 ธันวาคม 2550 0:39:05 น. 9 comments
Counter : 1062 Pageviews.

 
Good!


โดย: .. IP: 124.121.1.106 วันที่: 23 ธันวาคม 2550 เวลา:2:36:12 น.  

 
คุณเจ้าของบล็อกจะรู้มั้ยน้า ว่าสิ่งที่คุณเจ้าของบล็อกเขียนลงบล็อกในวันนี้ มันเหมือนกับว่า คุณแอบเข้ามาดูว่ามีอะไรอยู่ในใจเรา แล้วคุณก็เก็บมันออกมาเขียน แปลกใจจังคุณรู้ได้ยังไงนะ ว่าเราคิดอะไรอยู่ เราว่าเราไม่เคยพูดให้ใครฟังเลยนะเนี่ย ขอบคุณค่ะที่คุณเขียนออกมาให้เราอ่าน เราเลยได้รู้ว่า ในโลกนี้ไม่ได้มีแค่เราที่คิดอะไรแบบนี้อยู่เพียงคนเดียว


โดย: Picike วันที่: 23 ธันวาคม 2550 เวลา:3:54:35 น.  

 
สวัสดีครับครูเสี้ยว

แอบตกใจนิดๆ
เมื่อเนื้อหาในช่วงต้นของครูเสี้ยว
กับเนื้อหาที่ผมเขียนในบล็อกวันนี้

มันเนียนเป็นเนื้อเรื่องเดียวกันเลยครับ
แสดงว่าขณะที่เขียน
ต้องมีอะไรในใจทั้งผมและครูเสี้ยว
ที่นึกถึงเรื่องของ "ส่วนหนึ่งในชีวิต" เหมือนกันเลย






เป็นปลื้มแทนพี่น้อย วงพรู
ครูเสี้ยวเขียนถึงเค้าได้น่าปลื้มมากครับ

...................

ปล.แอบเล็งๆกองหนังสือด้านหลัง
ครูเสี้ยวอ่านโอโช และกฤษณะมูรติด้วย อิอิอิ

ผมไม่เคยอ่านหรอกครับ 555
แต่น้องสาวผมชอบอ่านมากครับ




มีความสุขมากๆนะครับ



โดย: กะก๋า ศักดาพิกุล (กะว่าก๋า ) วันที่: 23 ธันวาคม 2550 เวลา:8:18:03 น.  

 
ครูเสี้ยวเขียนบล็อกไว้เยอะเหมือนกันนะครับ
เข้าไปดูมาสองสามกรุ๊ปบล็อกแล้ว

มีเรื่องน่าอ่านมากๆอยู่หลายเรื่อง

จะเข้ามาทยอยอ่านนะครับ




โดย: กะก๋า ศักดาพิกุล (กะว่าก๋า ) วันที่: 23 ธันวาคม 2550 เวลา:8:29:24 น.  

 
ขอบคุณสำหรับลิงค์นะครับ
เดี๋ยวจะลองเข้าไปฟังทีละเพลงเลยครับ

ครูเสี้ยวแต่งเพลงไว้เยอะมั้ย
เคยออกอัลบั้มหรือเปล่าครับ

หรือว่าทำเก็บไว้เล่นๆเหมือนผม 555

ผมทำไว้ตั้ง 20 กว่าเพลงแล้วครับ 5555

2 อัลบั้มทำเอง ฟังเอง 55555



โดย: กะก๋า ศักดาพิกุล (กะว่าก๋า ) วันที่: 24 ธันวาคม 2550 เวลา:8:02:35 น.  

 
ฟังได้แล้ว อิอิอิ

เพลง "ที่ปลายฟ้า"
เพราะนะครับ
แต่ร้องยากมากเลย
เกือบจะไม่มีช่อง
เว้นให้หายใจ

แถมทำนองขึ้นๆลงๆ
เหมือนเพลงละครเลยครับ
เปียโนเพราะมาก

เปียโนเพราะทุกเพลงเลย

เสียงครูเสี้ยวฟังในแว่บแรก
ผมรู้สึกว่าอยู่ในทางเสียงแบบลานนา คัมมินส์เลยครับ





โดย: กะก๋า ศักดาพิกุล (กะว่าก๋า ) วันที่: 24 ธันวาคม 2550 เวลา:8:16:29 น.  

 
***ช่วงเวลาดีดี แม้มันมักจะไม่เนิ่นนานเท่าไหร่นัก
แต่อย่างน้อยมันก็มีค่าทุกเสี้ยววินาทีในใจของเรา


โดย: ผู้กำกับขยับพุง IP: 58.9.146.207 วันที่: 24 ธันวาคม 2550 เวลา:14:33:48 น.  

 
แอบดีใจแทนค่ะ เคยรู้สึกอย่างนี้เหมือนกัน แต่นานแล้วมาแล้วนะ ประมาณ 5 ปีได้ แต่มันก้ไม่เคยจางหายไปค่ะ
อยากฟังเสียงเปียโนที่คุณเสี้ยวเล่นจัง คงจะเพราะมากซินะค่ะ แต่ตอนนี้คงต้องไปพยายามทำบล็อคก่อนใช่ไหม อ่า...........เราถึงจะได้คุยกัน อืม........บล็อค ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ มันจะบล็อคเราไหมเอ่ย


โดย: อากาศ IP: 203.144.211.242 วันที่: 26 ธันวาคม 2550 เวลา:13:15:37 น.  

 


โดย: Amygdala วันที่: 27 ธันวาคม 2550 เวลา:20:59:48 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

gluhp
Location :
กรุงเทพ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [?]




Here...
I'm on the rooftop

Between...
pavement and stars.

Here's...
hardly no day
nor hardly no night

There're things...
half in shadow
and half way in light

It's where...
I gather my thoughts
and grow my dreams

which...
are scattered
all around

In my words,
my songs,
my dance.

คน นั่งจ้องชีวิต
Group Blog
 
<<
ธันวาคม 2550
 1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
3031 
 
23 ธันวาคม 2550
 
All Blogs
 
Friends' blogs
[Add gluhp's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.