อืม

อืม...นี่แปลว่าใช่ใช่มั้ยเนี่ย

ก็เป็นแค่วันนึงที่เรารู้สึกอ่อนไหว เดี๋ยววันต่อๆไปเราก็จะสามารถฝ่าฟันมันไปได้นะคะ

บางทีก็เป็นเหมือนกันค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ

ฮึ่ย คุณทำดีที่สุดแล้ว ไอ้เรื่องสอนเด็กอ่ะ หมายถึงมันดีที่สุดที่คุณเป็นในเวลานี้ไง ถ้ารู้สึกล้มเหลวมันก็ล้มเหลว มันก็เท่านั้น

กลับไปอ่านไปอ่านรายงานอีกรอบสิ ถ้าไม่ฮึดก็เฉา มันก็เท่านั้น

วันก่อนผมเข้ามาอ่านรายงานของครูเสี้ยวแล้วนะ
แต่ไม่ได้คอมเม้นท์อะไร
เพราะว่า ในข้อความนั้นมันมีความเชื่อและความคิดของครูเสี้ยวอยู่ในนั้น

มันเป็นความเชื่อส่วนตัวของผม
ที่ไม่ควรไปตัดสินความคิดของใครว่าผิดหรือถูก
มีแต่ "ความคิด" ที่เราเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยเท่านั้น


........................


ผมไม่เคยไปยืนดูครูเสี้ยวสอนเด็ก
แต่ผมคิดว่าครูเสี้ยวไม่มีความจำเป็นต้องเศร้า
เพราะเด็กเหล่านี้ไม่ได้มาเรียนเพื่อจะเป็น
นักเต้นบัลเล่ต์ที่เก่งที่สุดในโลก
(พ่อแม่เด็กอาจจะคิด)

ผมคิดว่าครูเสี้ยวควรจะเศร้ามาก
ถ้าครูเสี้ยวสอนเด็กแล้วเด็กไม่มี "ความสุข"

อุดมคติกับโลกแห่งความเป็นจริง
มันทาบทับกันด้วยเส้นบางๆ
เราไม่รู้หรอกครับว่าสิ่งใดจริงหรือลวง

แต่เราไม่มี "ความฝัน" ไม่ได้
มนุษย์ไม่มี "ความเชื่อ" ไม่ได้

เพราะถ้าไม่มีทั้ง "ความเชื่อ" และ "ความฝัน"
โลกในความเป็นจริงของมนุษย์มันจะเลวร้ายจนไม่อาจทานทน


........................


การที่ครูเสี้ยวเศร้าและรู้สึกล้มเหลวในการสอนเด็ก
ผมหวังว่ามันจะเกิดขึ้นจากความคิดที่ว่า

"ฉันยังสอนนักเรียนของฉันไม่ดีพอ"

ไม่ใช่ฉันเป็นคนไม่ดี แต่แค่ฉันยังไม่ประสบการณ์
ยังไม่รู้วิธีการที่จะสอนเด็ก
แต่สิ่งต่างๆเหล่านี้พัฒนาให้ดีขึ้นได้
เพราะมีแต่คนเก่งที่หยุดเรียนรู้เท่านั้นที่ไม่พัฒนา
แต่คนที่ยอมรับว่าตัวเองยังด้อยแล้วเร่งปรับปรุงตนเอง
คนแบบนี้เท่านั้นจึงจะมีคุณสมบัติของความเป็น "ครูที่ดี"

.........................


ครูเสี้ยวครับ

ข้อดีของคนที่อารมณ์อ่อนไหวก็คือ
มันเต็มไปด้วยความรู้สึกของความเป็นมนุษย์

ถ้าคนเราไร้ความรู้สึก และตัดสินความผอดถูกดีงามของมนุษย์แค่จากตัวหนังสือ
มนุษย์เราก็มีค่าไม่ต่างอะไรกับก้อนหิน

รักษา "ความเชื่อ" ของตัวเองไว้นะครับ
มันเป็นเข็มทิศนำทางเราไปสู่ "อุดมการณ์"
และ"อุดมการณ์์" จะนำเราไปสู่ "ความเป็นจริง"

เพียงแต่....ถ้ารู้ว่า "ความเชื่อ" ของเรามันกำลังเป๋หรือผิดทิศ
อย่าอายที่จะยอมรับ "ความจริง"
และยิ่งต้องใช้ความกล้าที่จะเปลี่ยนแปลง
"ความจริง" เพื่อรักษา "อุดามการณ์"ของตัวเอง

เคยรู้สึกเหมือนคุณนะคะ
แต่เมื่อเวลาผ่านไป ความรู้สึกเหล่านี้ก็ค่อยๆ เลือนไป

ขอตอบแบบคนที่ผ่านการเป็นครูมานานแสนนานว่าแววตาที่ปราศจากความสุขของเด็กที่เต้นนั้น บางทีอาจมีความกังวลอย่างอื่นแทรกอยู่ แกอาจตื่นเต้นมากไป ตั้งใจเกินไปก็ได้

อย่าโทษตัวเอง เด็กๆ ต้องการเวลา และประสบการณ์ของตัวเอง เราเป็นครูแม้สอนให้ดีเพียงไร ยังไม่เท่ากับประสบการณ์จริงที่เขาต้องเผชิญเองหรอกค่ะ

ก็เป็นกำลังใจให้นะคะ เคยอ่านข้อความนี้นานมากแล้ว จำไม่ได้ว่าของใคร "การมองในแง่ดีคือมองแล้ว้คิดว่ายังมีหวัง"

นะคะ

ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมนะค่ะ Have a nice day ka

อย่าเศร้าไปเลยค่ะ อย่างน้อยจากข้อความของคุณ ก็ทำให้เรารู้สึกว่า คุณสอนพวกเขาอย่างเต็มใจ ตั้งใจ และอย่ากทำให้พวกเขามีความสุขในการเรียน


น่าภาคภูมิใจออกนี่คะ ในเมื่อเราเป็นส่วนหนึ่ง ในการทำให้พวกเขาเหล่านั้น ก้าวผ่านประสบการณ์ดีๆ ในเสี้ยวหนึ่งของชีวิตไปได้


...จากคนที่เคยเป็นครู..



*****

ส่วนอีกเรื่องราวก็....อืม....

เราเองก็ไม่ค่อยจะรับข่าวสารบ้านเมืองแล้วล่ะคะ ทุกวันนี้ พยายามเตือนตัวเองเอาไว้ ว่าให้ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด อย่างน้อยมันก็คงเป็นเศษเสี้ยวหนึ่งในสังคม ที่เราทำได้

คนที่มีความฝัน ใช่ว่าจะต้องไม่ยอมรับความจริง
คนที่แสวงหาสันติภาพ ใช่ว่าจะต้องเอาแต่หลับหูหลับตาไม่ยอมรับรู้ถึงความขัดแย้งและความรุนแรงที่เกิดขึ้นในโลกนี้

ผมคิดว่าความเติบโต ไม่ได้น่ากลัว
และเป็นความฝันต่างหากที่ทำให้เราเติบโต
ไม่ใช่การทิ้งความฝัน

คนที่ทิ้งความฝัน อาจจะ 'หยุดเติบโต' จริงๆ แต่ก็ใช่ว่าจะ 'โตแล้ว'


ผมเชื่อว่า เราทุกคนต่างก็เป็นเด็ก
เราเติบโตได้อย่างไม่มีขีดจำกัด

เพียงแต่เด็กบางคน ไม่กล้าพอที่จะเติบโต จึงหยุดเติบโต
แล้วเรียกตัวเองว่า 'ผู้ใหญ่'
: )