หลังอ่าน...
อีกเล่มจากนักเขียนนามปากกาไม่คุ้นเคยที่อ่านได้สนุก
และรื่นรมย์ในระดับหนึ่งทีเดียว
เป็นนิยายรักร่วมสมัยที่เหมือนจะไม่มีอะไร...
อ่านบทแรกๆ เกือบจะไม่ผ่าน เพราะเรื่องราววนๆเวียนๆ
อยู่แต่ในแวดวงหนุ่มสาวในออฟฟิศเดียวกัน
ที่จีบกันไปแซวกันมาแล้วก็จับคู่กันเป็นคู่ๆ อะไรประมาณนั้น
เหมือนเรื่องรักในสำนักงานทั่วๆไป...
แต่สิ่งที่ดึงดูดให้อ่านต่อ...จนติดหนึบ...ต่อเนื่องจนถึงจุดจบคือ....
บุคลิกที่แปลกแยกและแตกต่างของคู่พระ-นาง
กับเรื่องราวความสัมพันธ์ของพวกเขาค่ะ
ศศรัณย์ หญิงสาวบ้านแตกมีปมกลัวความรัก
แต่ตัวเองก็แอบขี้เหงาและอยากมีใครสักคน...
ภายนอกเธอดูเป็นผู้หญิงสมัยใหม่ที่ร่าเริง ขี้เล่น ขี้อ่อย
คอยแต่แอ๊วหนุ่มๆไปทั่ว แต่พอใครเขาเอาจริงด้วยก็ถอยกรูด...
นะโม ไอทีหนุ่มอายุน้อยกว่าศศรัณย์สองปี
ภายใต้ท่าทีกวนๆเกรียนๆของเขานั้น
แอบซ่อนบาดแผลจากความรักครั้งก่อนเก่าไว้อย่างลึกล้ำ
เมื่อคนสองคนที่ต่างก็กลัวความรักได้มาเจอกัน
ใกล้ชิดสนิทสนมกัน ต่างฝ่ายต่างผลักไสและดึงดูดซึ่งกันและกัน
สิ่งเดียวที่อาจจะพอช่วยให้พวกเขาคลายความหวาดกลัว
และหันมาจับมือกันฟันฝ่าอุปสรรคที่รออยู่ตรงหน้าก็คือ...
ความเชื่อใจ ความไว้ใจ หรือTrust นั่นเอง
อย่างที่บอกตอนต้นว่าเกือบจะไม่ผ่านช่วงแรกๆ
ด้วยความเวิ่นเว้อว่างๆโหวงๆของเนื้อหา
แต่หลังจากช่วงนั้นอีกแค่นิดหน่อย...
เมื่อเจอหนุ่มมะโนมาปล่อยมุกกวนนางเอกเข้านั่นแหละ
บรรยากาศของเรื่องเริ่มเปลี่ยนไปค่ะ
มันมีความกุ๊กกิ๊ก มีมุมให้เซอร์ไพร้ซ์ อยู่เรื่อยๆ
แต่ในขณะเดียวกันผู้เขียนก็ค่อยๆพาผู้อ่านให้ได้รู้จักความรักในแง่มุมที่ไม่ปกติ..
.ซึ่งส่วนนี้ต้องชมคนเขียนค่ะ ที่ทำการบ้านในเรื่องของโรคทางจิตเวช
มาเป็นอย่างดี
ทั้งพระเอกนางเอก(รวมถึงตัวร้ายในเรื่อง)ต่างก็เป็นคนป่วย
ด้วยโรคบุคลิกภาพแปรปรวน
ซึ่งน่าจะถือเป็นโรคสมัยใหม่ที่เกิดจากความเปลี่ยนแปลงของสภาพสังคม
กับจิตใจที่ได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง
ฟังดูเครียดนะ...แต่ผู้เขียนเก่งค่ะ
สามารถคุมโทนนิยายให้เป็นโรแมนติกคอเมดี้ได้อย่างเสมอต้นเสมอปลาย
ด้วยการหยอดมุกหนุ่มจีบสาว-สาวจีบหนุ่ม มีมุกงอนง้อง่องแง่งๆกัน
แป้กมั่งไม่แป้กมั่งก็อ่านไปยิ้มไปหลายมุกล่ะค่ะ
แถมด้วยพล็อตย่อยที่แทรกเข้ามาในเรื่องหลัก
อย่างเรื่องของพี่กวินเจ้าของร้านกาแฟที่แสนจะอบอุ่น
เรื่องรักหวานๆของธีร์กับทิชา
หรือเรื่องรักชวนจิ้นกระจายของหนุ่มเมษกับน้องคิม ฯลฯ
ทำให้นิยายเรื่องนี้มีอะไรมากกว่าแค่นิยายรักธรรมดาๆ
ชอบชื่อเรื่องนะ ภาคภาษาอังกฤษเขาใช้คำวา Trust
เพราะในเรื่องคำๆ นี้จะมีความหมายมากต่อความรักของพระเอก-นางเอก
ส่วนในภาคภาษาไทย ชื่อเรื่องก็ให้ความหมายตรงตัว
ในเรื่องพระเอกเขาอาศัยการวาดภาพเป็นวิธีบำบัดจิต
ในขณะที่นางเอกก็ค้นพบว่าการระบายสีเป็นวิธีคลายเครียดได้อย่างดี
แล้วทั้งคู่เขาก็ถ้อยทีถ้อยอาศัยไปวาดภาพและระบายสีด้วยกันอยู่เรื่อยๆ
สรุปว่าเป็นอีกเล่มที่ลองของใหม่แล้วไม่ผิดหวังค่ะ
ออกจะชอบเกินหวังไปด้วยซ้ำ 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 184 คน [
