|
รุ้งพรายรัก ผ้เขียน : นับดาว ผู้พิมพ์ : สนพ.ไฟน์บุ้ค (ครั้งแรก/เม.ย. 2552) 592 หน้า ราคา 320 บาท
โปรยปก :
เธอ...อยู่ตรงโค้งรุ้งที่ปลายขอบฟ้า เขา...อยู่ใต้เงาของเมฆฝน ความรักครั้งนี้จะลงเอยเช่นไร เมื่อคนหนึ่งไม่กล้ารัก และอีกคนไม่กล้าฝัน
เรื่องย่อ(จากปกหลัง):
มุกตาภา ผู้ช่วยโปรดิวเซอร์สาวผู้ทรงภูมิ และมีมันสมองที่เต็มไปด้วยข้อมูลจนน่าขนหัวลุก เจ้าของนิยาม... ที่ใดมีคำถาม ที่นั่น(ไข่มุก)มีคำตอบ
กัมปนาท ผู้ประกาศข่าวหมายเลขหนึ่งของคนทั้งประเทศ เจ้าของฉายา...มนุษย์หน้ากาก
นิสัยแปลกประหลาดไม่ซ้ำใครและไม่มีใครอยากซ้ำของเธอ เรียกรอยยิ้มจากเขาได้เสมอ มันค่อยๆละลายหน้ากากความเย็นชาลงทีละน้อย... ค่อยๆ เพิ่มรอยยิ้มมุมปากขึ้นทีละหน่อย จนกลายเป็นรอยยิ้มกว้างขวางตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
รู้ตัวอีกที...เขาก็ไม่สามารถถอนสายตาและหัวใจจากเธอได้ เขาอยากสานสัมพันธ์กับเธอ ผู้หญิงที่ดื้อเหมือนแรด อึดเหมือนแมงสาบ และปากแข็งยิ่งกว่านกเงือก !
ทว่า'อดีต' ทำให้เขาไม่กล้าเริ่มต้น...
"...คุณมีสิทธ์ตัดสินใจใหม่เสมอ หากที่สุดแล้วคุณเห็นผมเป็นเพียงสัตว์เร่ร่อนที่อยากให้อาหาร ให้ร่มเงาคุ้มแดดคุ้มฝน แต่ไม่ให้หัวใจ"
ก่อนอ่าน...
นิยายเล่มนี้เห็นอยู่บนชั้นบ้านน้องสาวมาสักระยะหนึ่งแล้ว แต่ด้วยภาพปก ขนาดรูปเล่ม(ความหนา) กับนามปากกาที่ใหม่หมาดและไม่คุ้นเคย จึงรีรออยู่นาน กว่าจะตัดสินใจหยิบลงมาอ่าน...
อ้อ...อาจจะเพราะเพิ่งรู้ทีหลังว่านามปากกา"นับดาว"นี้ เป็นนามเดียวกับนามปากกา"จันทร์เจ้าขา" คนเขียนนิยายที่เราได้อ่านไปสองเล่มแล้วติดใจในสำนวนนั่นเอง
และล่าสุดก็เพิ่งได้อ่านนิยายเล่มใหม่ในนามปากกา"นับดาว"ไปแล้ว ถือว่าอ่านสนุก ใช้ได้เลยทีเดียว
เลยมองข้ามภาพปกกับความหนาไปเสีย... หยิบมาอ่านในวันฝนตกพรมพรำ...แล้ววาดหวังว่า... ด้วยชื่อหนังสืออันพร่างพราย จะช่วยทำให้บรรยากาศทึบ ๆ ทึม ๆ รอบตัว สว่างไสวเปล่งประกายวิบวับด้วยสีสันอันระยับระยิบของสายรุ้งขึ้นมาบ้าง...
หลังอ่าน...
แล้วก็ไม่ผิดหวังจริง ๆ ค่ะ เป็นนิยายรักที่อ่านได้รื่นรมย์สมใจอยากมาก...
ไม่เล่าเรื่องย่อล่ะนะคะ (มันยาวอ่ะ...) คร่าว ๆ ตามข้างบนนั่นเลยค่ะ
หนังสือหนามากแต่อ่านได้จนจบด้วยเวลาอันสั้น เพราะคนเขียนเขาเขียนได้ลื่นไหล แทรกด้วยมุกขำมุกฮาตลอด
ส่วนที่เป็นเรื่องราว สาระข้อมูลก็แน่นปึ้ก อ่านแล้วรู้สึกสมจริง... เหมือนได้อ่านเรื่องราวของคนที่มีตัวตนอยู่จริงในแวดวงสื่อสารมวลชน... ซึ่งเป็นกลุ่มคนที่เรามักจะให้ความสนใจกัน
ได้เห็นและรับรู้ถึงเบื้องลึกเบื้องหลังของคนทำข่าว ทั้งหน้าจอและหลังจอ ทั้งกระบวนการผลิตสื่อ ว่า... กว่าจะมาเป็นรายการให้คนดูดูสักรายการหนึ่งว่ามันยุ่งยากซับซ้อนแค่ไหน
รวมถึงการแก่งแย่งแข่งขัน ชิงดีชิงเด่น ขัดแข้งขัดขา อิจฉาริษยากันในวงการ...
คาดว่าคนเขียนคงเป็นคนวงในคนหนึ่ง... แล้วเก็บเล็กผสมน้อยบุคลิกนิสัยของคนใกล้ตัวนั่นแหละมายำรวม ๆ กัน เลยได้ออกมาเป็นตัวละครที่มีชีวิตชีวา เหมือนมีตัวมีตนให้จับต้องได้จริง ๆ
คนอ่านอ่านไปพลอยอินตาม...ดูทีวีแล้วก็นึกจินตนาการว่าคนนั้นคือคนนี้ คนนี้คือคนนั้น...ฯลฯ
(แอบเห็นบางเสี้ยวของเฮียส. อยู่ในตัวพระเอกด้วยล่ะ... รวมทั้งบางส่วนของรายการเล่าข่าว... เมาธ์ชาวบ้าน ทั้งเบื้องลึกเบื้องหลังแบบจัดเต็มมาก...)
ก็สนุกไปสิ...เรื่องใกล้ตัวนี่ เห็นกันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน เป็นเรื่องที่สนองความอยากรู้อยากเห็น(เผือก...?)ของคนอ่านได้เป็นอย่างดี
แต่...แต่...แต่...อยากจะบอกคนเขียนว่า... ความที่หนังสือหนาจัด และเรื่องราวมันเยอะแยะไปหมด อ่านแล้วเหมือนอ่านนิยาย 3 เรื่องในเล่มเดียวอ่ะ
ทำไมต้องวางพล็อตหลักพล็อตรองปะปนกันให้มั่ว... แต่อ่านแล้วเหมือนได้อ่านคนละเรื่องเดียวกันยังไงยังงั้น
เรื่องแรก...ช่วงต้น ๆ เรื่อง เป็นเรื่องราวความสัมพันธ์ในครอบครัว ระหว่างพี่สาวจอมจุ้นกับน้องชายจอมเกรียน เรื่องนี้ให้พชรกับขวัญข้าวป็นคู่เอก มีมุกตาภาเป็นนางมารร้ายคอยขัดขวางความรักของทั้งคู่ (เรื่องนี้อ่านแล้วแปร่ง ๆ ทะแม่ง ๆ อ่ะ แต่ก็ชอบนะ ออกแนวกินเด็ก อิอิ)
เรื่องที่สอง...ช่วงกลาง ๆ เรื่อง ก็เป็นเรื่องรักสามเส้าสี่เส้า ยุ่งเหยิงวุ่นวายของโปรดิวเซอร์ ผู้ช่วยฯ ผู้ประกาศข่าวชาย-หญิงคู่ขวัญ เรื่องนี้ตัวละครเยอะแยะไปหมด จำชื่อไม่หวาดไม่ไหว
ตอนนี้มีประเด็นสืบสวนสอบสวนแทรกเข้ามา เพิ่มปมให้นิยายซับซ้อน(ชวนสับสน)ยิ่งขึ้น...
แต่เรื่องนี้เด่นตรงบทสนทนาที่จิกกัด เชือดเฉือน เกทับบลั๊ฟแหลกตามประสาคนในแวดวงสื่อสารมวลชน ทำให้อ่านสนุก มองข้ามความ"เยอะ"ทั้งของจำนวนตัวละคร และความ"เยอะ"ในตัวละครแต่ละตัว... โดยเฉพาะนางเอก...เยอะแบบเว่อร์ ๆ อ่านแล้วรำคาญแทนพระเอกนะ ไม่รู้รักเข้าไปได้ไง... พระเอกเองก็"เยอะ"ตรงท่าทีลีลานี่แหละ ไม่ชัดเจน ทำตัวเป็นเด็กมีปัญหา มีปมอดีต... ฯลฯ
มาเรื่องที่สาม-สุดท้าย... ตอนท้าย ๆ เรื่องกลับกลายเป็นนิยายรักหวานแหววแนวเกาหลีไปซะงั้น
แถมตัวร้ายจากช่วงกลาง ๆ เรื่องก็โดนกรรมสนองทันใจมาก... แต่...ง่ายไป โหดไปไหมอ่า ?
ตัวละครบางตัวโผล่มาแว่บ ๆ แล้วก็หายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอย... บางตัวก็...จนเขาจะจบเรื่องอยู่แล้วเพิ่งจะโผล่มาเหมือนขอมดำดิน
แต่...โดยรวมแล้วเรียกว่าอ่านสนุก จบแฮปปี้...
ทว่า...คนอ่านคนนี้กลับไม่ปลื้มตอนจบแบบนี้แฮะ มัน"เยอะ"ไปอ่ะ หุหุ
อ่านจบสด ๆ ร้อน ๆ ต้องรีบมาเล่าค่ะ เดี๋ยวลืมอารมณ์... (ยิ่งช่วงหลัง ๆ นี่ความจำสั้นอยู่ด้วย...แก่แล้ว ว่างั้นเหอะ) แต่ยังไงก็ชวนอ่านนะคะ ใครกำลังมองหานิยายรักเบา ๆ (แต่ไม่หวิว ไม่โหวงเหวง) เล่มนี้อ่านได้ไม่ผิดหวังค่ะ
|
ผมก็ถามตัวเองไปเรื่อยๆว่า
โครงการเขียนนิยายของตัวเองไปถึงไหนแล้ว 555
ยังไม่ไ่ด้เริ่มต้นสักตัวเลยครับ
มัวแต่เขียนบล้อก วาดพู่กันเดียว วาดหมื่นตา ตอบก๋าราณี
เหมือนมันจะหมดปีแล้วล่ะครับ 5555