ท้อปฟอร์ม ทำไมคิวบู๊ชอบมาตอนป่วย? แล้วผมก็พร้อมรบเสมอซะด้วย โต๊ะที่ผมนั่งทำงาน จะอยู่ในห้องปิด แยกจากส่วนอื่นๆ ในห้องนั่งกันอยู่ 4 คนอย่างที่เคยบอกไปครับ จริงๆ ก่อนหน้านี้นั่งกันแค่ 2 คน คือ พี่ ผจก กับ ผม เพราะ ย้งไม่ยอมย้ายเข้า แต่พอพี่โฟล์คมาเพิ่ม คุณVP เลยสั่งให้ย้งย้ายเข้ามาด้วย ไหนๆ IT ก็มาเซตคอมแล้ว ธุรการมีจัดโต๊ะแล้ว ก็ทำมันทีเดียว ส่วนคนอื่นๆ ในแผนกจะนั่งกันอยู่ด้านนอก หน้าห้อง มองออกไปเห็นทุกคน แต่จะไม่ได้ยินเสียงด้านนอก ยกเว้น เสียงหัวเราะเพราะมันคุยกันดังมาก และเสียงหัวร้อน...อันนี้นานๆ ดังที วันนึง...ก่อนเวลาเลิกงานไม่น่าเกิน 10 นาที พัทเดินเข้ามาหาผมที่โต๊ะด้วยประโยคเปิดชิล ๆ ว่า "พี่...เล่าให้ฟังเล่นๆ นะ" "ว่า..." หลังจากนั้น 10นาทีที่จะเลิกงานก็ไม่ได้เลิกงานอย่างที่คิด เรื่องที่พัทมาเล่าให้ฟังมีอยู่ว่า......  พัทโทรไปติดตามงานนำส่งโมเดลตัวอย่างจากทางจัดซื้อ ซึ่งคนรับผิดชอบคือ ท้อป จำท้อปได้ไหมครับ ท้อปจัดซื้อที่เป็นคนแปลก ๆพูดจาแปลกๆ อยู่ ๆก็เดินมาเปิดกล่องขนมที่แผนกกิน แถมพูดจากโผงผางแปลกๆ แต่เค้าจะไม่ยุ่งกับผมครับ ด้วยความที่ผมเป็นคนเงียบๆ พูดน้อย เล่นน้อย แล้วกับคนไม่สนิทผมจะรักษาระยะห่างพอสมควร จนวันนึงเค้าเอาเค้กฝอยทองมาให้ผมที่โต๊ะ ซึ่งก็ไม่ได้ทำให้ผมชอบหรือไม่ชอบเค้าหรอกครับ ก็ยังคงไม่คุยด้วยถ้าไม่จำเป็น เรื่องที่พัทเล่าคือ มันตามโมเดลจากท้อป เดี๋ยวขอเล่าเป็นบทสนทนาตามที่พัทเล่านะครับ "พี่ท้อปครับ ตัวโมเดลที่ผมแจ้งเรื่องไปวันก่อน เค้าว่าไงบ้างอ่ะครับ" พัทถามตามปกติ ซึ่งพัทเป็นคนไนซ์ คุยงานคุยเล่นนี่ได้หมด "ยังอ่ะ จะเอาวันไหน" ท้อปที่อายุเท่าผม ตอบกลับมาห้วนๆ "เอาจริงๆ นะพี่ อยากได้พรุ่งนี้ แต่ผมเข้าใจแหละว่าน่าจะไม่ได้" "ประสาทแดกละ จะมาเอาพรุ่งนี้ ใช้สมองบ้างป่ะเนี้ยตอนตอบ" สวนวะ ท้อปสวนมาแบบงงๆ "เออก็รู้ไงพี่ นี่เลยจะมาถามว่า เร็วสุดได้เมื่อไหร่ ผมจะได้แจ้งลูกค้า" พัทยังคงใจเย็น แต่มันบอกว่า ตั้งแต่ประโยคนั้นมันก็ด่า "เฮี่ย" ในใจแล้ว "เออ ถามให้" หลังจากนั้นครู่เดียว ท้อปก็โทรกลับมาหาพัทอีกครั้ง อย่างไปบกพร่อง "เช็คให้แล้ว ได้วันพฤหัส เดี๋ยวมาถึงแล้วบอก ขอเมลล์ด้วยนะว่ารับที่นี่" ท้อปแจ้งตามปกติ "อ้อ โอเคครับพี่ งั้นเดียวผมเมลล์ไปครับ" จากนั้นพัทก็เมลล์ไปแจ้งเป็นหลักฐานไว้ว่า มันยืนยันให้ส่งมาที่ออฟฟิศ ซึ่งเป็นเรื่องปกติครับ การส่งโมเดลมันทำได้หลายวิธี จำเป็นต้องยืนยัน แต่พอพัทเมลล์ไปเรียบร้อย ผมก็ได้อ่านเมลล์นั้นเหมือนกัน ท้อปก็โทรกลับมาหาพัทอีกครั้ง และเปิดก่อนเป็นคนแรก "ทำงานไม่เป็นหรอ ถึงได้ชุ่ยแบบนี้ บอกให้ส่งแต่ไม่ใส่ที่อยู่มาให้บ้ารึป่าว ทำงานโง่ๆ แบบนี้คราวหน้าไม่ต้องนะ" ไอ่พัทนี่ตึงทันที เลยสวนไปเบาๆ "แล้วปกติพี่ไม่รู้ที่อยู่บริษัทหรอ" "รู้....กูต้องบอกไหม มึงไม่มีปัญญาพิมพ์มาหรือไง หัดใช้สมองบ้าง" "แล้วจะเอายังไง" "ก็เรื่องของมึงเถอะ" "งั้นผมไม่พิมพ์ ขอวันพฤหัสนะครับ" ถึงตรงนี้ไอ่พัทวางหูโทรศัพท์ดัง ปั้ก! แถวนั้นตกใจหันมาหาไอ่พัทกันหมด แต่พัทก็ไม่ได้เล่าให้ใครฟัง นอกจากตอบไนท์ที่ถามด้วยความเป็นห่วงว่า มีอะไร "คนแม่ง หค ...." สะ.....สบานสิพัท ว่าไม่ได้โกรธ......ไอ่ไนท์ได้ยินก็ไม่กล้าถามต่อครับ 5555 รอให้พัทมันใจเย็นก่อนค่อยว่ากันอีกที  บันเทิง!!!!!!! ผมนั่งกอดอกฟังเงียบๆ จนจบ ก่อนที่พัทจะบอกว่า "ไม่มีไรนะพี่ แค่เล่าให้ฟังเล่นๆ ว่าพี่ท้อปแม่งเป็นบ้าอะไรไม่รู้ แค่เซ้งๆ ว่า ผมไม่ใช้สมิงตรงไหน เป็นอะไรทำไมมาพูดจาแบบนี้ แต่หายแล้วนะ" "เค้าเป็นอะไรของเค้าวะ....ช่างแม่ง ไม่ต้องเอามาใส่ใจ" "ไม่ใส่" พัทเบ้ปากพร้อมโบกมือ ว่าไม่ได้ให้ค่า ช่างแม่งไปแล้วเหมือนกัน แล้วมันก็ออกจากห้องผมไป แล้วยืนกินขนมคุยกับเพื่อนชิลๆ ก่อนเลิกงาน ผมนี่ยกหูโทรศัพท์ทันทีครับ เมิงไม่เหงาแน่ไอ่ท้อป รักจะไผว้ ใจต้องถึง นะไอ่สึด แต่ผมไม่ได้โทรหาไอ่ท้อปนะครับ เพราะสิ่งที่ผมต้องทำคือ ทำตามกฎ และสายบังคับบัญชา ผมโทรไปหาหัวหน้าทีมของท้อป ที่เป็นพี่ที่สนิทกัน ให้ข้าวให้น้ำผมกินประจำ พี่แกเป็นสาวใหญ่ใจดี วัย 44-45 ทำอาหารเก่ง เม้าท์เก่ง และการจับนิดจับหน่อยของผม เป็นความชุ่มชื่นหัวใจของพี่แก "พี่พิมครับ ขอคุยเรื่องท้อปหน่อยครับ" ผมพูดแค่นี้ พี่พิมก็รีบบอกว่า "อ่ะๆๆ พี่ได้ยินแล้วๆๆๆ เรื่องพัทใช่ไหม" "ใช่ครับ พี่จะให้ผมเดินไปหา หรือจะมาหาผมที่ห้อง" "เดี๋ยวพี่ไปหานะครับ นะๆ" จากนั้นเจ๊พิมก็วิ่งมายืนยิ้มอยู่ข้างๆ โต๊ะ ก่อนที่ผมจะลากเก้าอี้มาให้พี่แกนั่ง "พี่ได้ยินท้อปมันพูดกับพัทแล้วปริ้๊นซ์ เดี๋ยวพี่....." ยันไม่ทันที่พี่พิมจะพูดจบ ผมก็ขอใช้จังหวะนั้นพูดสวนไปซะก่อน "ผมไม่รู้นะครับว่าท้อปเค้าจะเป็นคนยังไงมีนิสัยยังไง แต่นี่ที่ทำงาน อยู่ๆ จะขึ้นกูขึ้นมึง กับใครไม่ได้ สนิทกันก็ว่าไปอย่าง แต่นี่ไม่สนิทนะครับ" "ได้ๆ ปริ๊นซ์ เดี๋ยวพี่พูดให้" พี่พิมนี่ก็ลุกลี้ลุกลน น่าจะเพิ่มมันถึงเวลาเลิกงานแล้ว แต่เครื่องติดแล้วผมก็ต้องจัดให้สุดเหมือนกัน ผมตบเก้าอี้ให้พี่เค้ายังไม่ต้องลุก "แล้วท้อปนี่มีสิทธิ์อะไรมาว่าน้องผมว่าทำงานไม่ใช้สมอง เราทุกคนก็ลูกจ้าเหมือนกันทั้งนั้น ท่านประธานยังไม่ด่าใครแบบนี้เลยนะครับ แล้วน้องผม มันจะดีจะไม่ดี ทำงานดีหรือไม่ดี ผมด่ามันเอง แผนกอื่นไม่มีสิทธิ์ ถ้าตามตำแหน่ง ผมเรียกท้อปมาด่าตรงนี้ได้นะครับ แต่ผมก็ไม่ทำ เพราะผมไม่ได้หัวหน้าแผนกของท้อป ผมให้เกียรติ์พี่นะ ถึงได้ต้องแจ้งพี่ให้รับทราบ" เสียงผมนี่ยังไม่รอดเลย แต่จัดแล้วก็ต้องจัดให้สุดเหมือนกัน  ตอนนี้พี่พิมก็พูดแค่ "ได้ปริ๊นซ์ พี่จะไปคุยกับมันพรุ่งนี้เช้าเลย พี่คุยให้เลย" "ครับพี่ ฝากด้วยครับ เพราะถ้าพี่คุยแล้วไม่จบ เรื่องจะไม่ถึง HR หรอกนะครับ แต่ผมจะคุยกับพี่นัท (ผู้จัดการจัดซื้อ) แล้วถ้ามันยังมีอีก ผมจะรายงานคุณ VP (เจ้านายผม Vice President) พี่ดูแลได้ไหมครับ" "พี่เข้าใจแล้วปริ๊นซ์ พี่จะดูแลให้ดี จะไม่ให้มันมากร่างใส่ใครอีกเลย" "อย่าให้เกิดขึ้นอีกนะครับ ไม่ใช่แค่พูดจาหยาบคายนะครับ แต่ถ้าทำมาพูดดีครับๆ ประชดนี่ก็ไม่ได้เหมือนกัน" "โอเคปริ๊นซ์ พี่รับปากนะน้อง ไว้พี่ขอโทษพัทด้วยนะพรุ่งนี้" ผมไม่ได้ว่าอะไรแค่ยกมือไหว้พี่เค้าตามปกติ "หวัดดีครับพี่ กลับบ้านดีๆครับ" ตัดจบแค่ตรงนั้นเลยครับ ผมก็ใส่หมดบาร์เลยเหมือนกัน เรียกว่าพูดจนเหนื่อย แต่ก็เอาจนจบ หลังจากนั้น ยาวมาถึงวันศุกร์ ผมกับพัทก็จัดการเข้าไซต์เอาโมเดลให้ลูกค้าเรียบร้อยตั้งแต่วันพฤหัสตามนัด เช้าวันศุกร์ ผมมกับพัทเลยได้ออกไปเดินหาซื้อกาแฟกินกัน ระหว่างรอกาแฟ ผมเลยพูดกับพัทว่า "พี่เคลียร์ให้แล้วนะ เรื่องท้อป" "อ้าวหรอ จริงๆ เราก็ไม่อะไรนะ ถ้าด่ามาก็ด่ากลับแค่นั้น วินวิน" "ผีเจาะปาก..." พูดแล้วก็ได้กาแฟก็ดีครับ เลยจบบทสนทนาเรื่องนี้ไว้แค่นั้น จนกำลังจะเกินกลับออฟฟิศ.... "ขอบคุณครับ" พัทหันมายิ้ม ๆ "นี่ก็เตรียมจัดมันเต็มที่" "เออถ้ามีอีกก็จัดกันคนละดอก"  ระหว่างนั้น หลายวันผ่านไป ทุกอย่างก็ปกติดี และท้อปก็คุยกับทุกคนดี โทรมาคุยกับผมก็ดี มีแค่ผมเห็นเค้าเดินมามองอะไรบางอย่างที่โต๊ะพัท ก่อนจะหันมาที่ห้องผม แล้วก็เห็นผมเอามือเท้าประตูห้องยืนดูอยู่ มันก็หันไปทำเป็นคุยกับเพื่อน แล้วเดินกลับไปที่โต๊ะตัวเอง จบเรื่องนี้ไป จนเมื่อวาน.... ผมเตรียมข้อมูลอะไรเสร็จกำลังจะออกไปประชุมที่ออฟฟิศลูกค้า ขณะที่กำลังเดินออกไป ซึ่งต้องผ่านแผนกจัดซื้อครับ แล้วเป็นจังหวะเดียวกับที่ท้อปเดินจะส่วนผมกับพอดี ซึ่งทันทีที่เค้าเดินผ่าน ท้อปก็เอามือกวักให้ผมก้มไปหา (เค้าสูงเลยไหล่ผมมานิดหน่อย) ก่อนจะพูดภาษาใต้อะไรซักอย่าง ซึ่งผมฟังไม่รู้เรื่อง ผมแค่หันมองตาม แต่ท่าทางผมอาจจะดูไม่ได้พอใจ หรือเป็นมิตร ทำให้พี่พิมที่คงเห็นเข้าพอดี ก็วิ่งมาจากไหนก็ไม่รู้เข้ามาหาทันที "ปริ๊นซ์ครับๆๆ มันไม่รู้กาลเทศะ พี่ไม่รู้จะทำยังไง ปริ๊นซ์อย่าไปใส่เลยนะ" "หึ" ผมแค่ทำเสียงหึ แล้วบีบต้นแขนนุ่ม ๆ ของพี่พิม2ทีก่อนจะเดินออกไป อยู่ๆ คิวบู๊ก็มาแบบไม่ทันตั้งตัว แต่ครั้งนี้ผมบู๊แบบมีสตินะครับ เพราะไม่ได้มากร่างต่อหน้าต่อหน้า ถ้ากร่างกันต่อหน้าเหมือนไอ่ที่ขับซิตี้ที่ลานจอด เรื่องคงเดือดกว่านี้เยอะ แล้วทำไมต้องให้ผมร้ายด้วย ไม่อยากร้ายให้เสียลุคเลย เดี๋ยวเค้าจะรู้กันหมดว่าผมปากแจ๋ว 555555 บล๊อกนี้อาจจะไม่ได้เอาฮา ไว้บล๊อกหน้ากลับมาฮานะครับ
อยากจะเขียนยาวๆ แต่อาการแพ้อากาศกำเริบ ตอนนี้จมูกบวม ตาจะปิดแย๊ว ฮ่าๆๆๆๆ
โดย: ทนายอ้วน
  วันที่: 12 มีนาคม 2567 เวลา:20:00:46 น.โอ้ อยู่ทีมเดียวกัน มีอะไรก็ต้องช่วยเหลือกัน
ยามมีปัญหา หรือถูกรุกราน เราต้องซื้อเรือดำน้ำ fighter jet f35 ต้องมา ทั้งฝูงนะครับ เตรียมพร้อมไว้ก่อน สบายใจ 555 เพื่อนร่วมงานกันเวลามีปัญหา ต้องช่วยกันแก้ไข ไม่ใช่ถือว่าไม่ใช่เรื่องของตัว ยิ่งเป็นหัวหน้านี่ ต้องออกหน้าเลย ถึงจะได้ใจลูกน้องนะครับ ทุกวงการ ก็จะมีตัวแสบ กิ่งก่า กิ้งกือ เดินเพ่นพานเสมอ พวกนี้ บางทีถ้าเรายิ่งทำเป็นหงอๆ ไม่ตอบโต้นี่ มันก็ยิ่งได้ใจนะครับ ส่วนเรื่อง สาวใหญ่ ในที่ทำงานนี่ ต้องพยายามผูกมิตร ให้กำลังใจแกไว้ ทำดีๆเอาไว้ไม่เสียหลายจริงๆนะครับ อ.เต๊ะ สมัย ทำราชการนี่ ก็มีเจ้านายเป็นสาวใหญ่ ถ้าเราทำตัวน่ารัก ไม่ดื้อ แต่ซนบ้าง นิดๆหน่อยๆ555 เจ้านายจะเอ็นดู งานการราบรื่น บางทีเจ้านาย ก็ชวน อ.เต๊ะ ไปกินข้าวบ้าง ทำขนมมาให้ชิมมั่ง โอ้ ทำงานมีความสุขจริงเลยนะครับ แฮ่555 ปล. ห.ค. นี่ เดาไม่ถูก ย่อมาจาก หิวคอนเฟลก หรือ หามรุ่งหามค่ำ ใช่มั้ยครับ แฮ่555 เพราะ น.ห. นี่ อ.เต๊ะ รู้ว่า คือ โรงเรียนบ้านหนองหอย แน่นอน อิอิ    โดย: multiple
วันที่: 13 มีนาคม 2567 เวลา:4:11:30 น.อุ๊ยเป้นเจ้านายที่ดีนะนี่
ปกป้องลูกน้อง แต่ธรรมชาติคนใต้ มันเอาเรื่องคนอยู่นะปริ้น ระวังๆ  โดย: หอมกร
 วันที่: 13 มีนาคม 2567 เวลา:7:12:28 น.ไม่ฮาแต่ก็ได้สาระอยู่นะ
คนก็มีต่าง ๆ กันอย่างนี้แหละ เอาไว้เรียนรู้ เอาไว้ฝึกจัดการกับอารมณ์ อ่านแล้วนึกถึงประโยคนี้เลยค่ะ "มารไม่มี บารมีไม่เกิด" บู๊แบบมีสติก็ดีแล้วค่ะ คนบางคนอยู่ห่าง ๆ ไว้ดีกว่า แล้วคนบางคนก็ไม่น่าทำงานด้วยเลยจริง ๆ 555 -------------- แตงกวาแช่เย็นอร่อยกว่าไม่แช่เย็นค่ะ เพราะจะกรอบเย็นชื่นใจ เวลาเอามายำหรือทำสลัด หรือทานเปล่า ๆ จะอร่อยชื่นใจมากค่ะ จริง ๆ ไม่ควรแช่ช่องฟรีซ แต่เราอยากให้เย็นเร็ว แต่ห้ามแช่นานหรือลืมเด็ดขาด พอให้เย็น ๆ กำลังดี ถ้าเย็นเกินเป็นน้ำแข็งก็เสียเลยแหละ 555 จะว่าไป ตั้งแต่ทำถ้วยแตกแล้ว เราก็ไม่เคยพลาดอีกเลยนะ มีแต่เกือบ ๆ แค่นั้น 555 โดย: ฟ้าใสวันใหม่
 วันที่: 13 มีนาคม 2567 เวลา:8:01:12 น.สวัสดียามเช้าค่ะน้องปริ๊น
รอบนี้พี่มาอ่านน๊า เดี๊ยวมาคุยรอบหน้าค่ะ โดย: tanjira
 วันที่: 14 มีนาคม 2567 เวลา:6:59:10 น.น้องปริ๊นซ์มีตบเก้าอี้ให้พี่พิมยังไม่ต้องลุกด้วย ^^
การบอกกล่าวหัวหน้าทีมตามสายบังคับบัญชา ทำให้น้องปริ๊นซ์ไม่ต้องปะทะกับคู่กรณีของน้องพัทโดยตรง เป็นการจัดการปัญหาแบบทันท่วงที บู๊แบบมีสติได้ผลดีนะคะ โดย: Sweet_pills
 วันที่: 14 มีนาคม 2567 เวลา:9:30:31 น.ไม่ได้ตั้งใจจะให้เป็นวุ้นหรอก แต่กลัวมันจะเย็นไม่ทันขายลูกค้า พี่เลยแช่ทั้งถาด แล้วไม่มีลูกค้ามาซื้อ พี่เลยลืม มานึกได้ตอนอยู่บ้านแล้ว
ืที่บอกว่า ทีแรกผมว่าเมษาจะไปภูเก็ต พังงา ครับ แต่ตั๋วเครื่องบินแพงมาก เลยพักก่อนครับ ฮือออ พี่แนะนำว่า ให้ขับรถไปเอง ลางานสักเดือน 555 ถ้าขี้เกียจขับมากนักก็มาแค่อ.เมืองประจวบก็ได้ ไปอ่าวมะนาว ขับรถแค่5ชั่วโมงเองงงงงงง อิอิ โดย: สมาชิกหมายเลข 7915129
วันที่: 14 มีนาคม 2567 เวลา:14:02:48 น.บล้อกนี้ไม่ได้สนใจเนื้อหาเท่าไร สนใจรูปอาหารมากกว่า น่ากินมากกกกก
โดย: สมาชิกหมายเลข 7915129
วันที่: 14 มีนาคม 2567 เวลา:14:04:21 น.จากที่บล็อก
อาการแพ้อากาศดีขึ้นมากครับ ยาคุมอยู่แล้วครับ ... หมายความว่าต้องกินยา คริๆๆๆ เมื่อวานลุ้นแทบตายเพราะต้องไปนั่งเฝ้าหลานเล่น Iced skate ที่ esplanade แคราย 4 ชั่วโมง นึกว่าไม่รอดละ บนพระบนเจ้าทั้งบ้านเลยครับ .... สรุปแว่รอด ฮ่าๆๆๆ น่าเบื่อมากๆเพราะ esplanade แคราย ไม่มีอะไรเลย มีโลตัสอยู่ข้างๆ ห้างที่ใกล้ที่สุดคือโรบินสัน รัตนาธิเบศร์ ปิดซ่อม ไม่อยากไปเดอะมอลล์ งามฯ เพราะคนเยอะ เลยนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ Mc พอเบื่อๆก็เดินไปโลตัส วนไปวนมาอยู่แบบนี้ครับ ฮ่าๆๆๆๆ โดย: ทนายอ้วน
วันที่: 14 มีนาคม 2567 เวลา:17:12:35 น.เห็นด้วยทั้งสองอย่างเลยค่ะ
ทั้งแตงกวาหมกน้ำแข็ง กับน้ำจิ้มวาซาบิซึ่งน่าจะเข้ากับปูอัดได้ดีกว่า แต่ใด ๆ คือไม่มีทั้งสองอย่างค่ะ ก็เลยทำตามวัตถุดิบที่มี 555 โดย: ฟ้าใสวันใหม่
วันที่: 14 มีนาคม 2567 เวลา:18:09:22 น.สวัสดีครับคุณปริ๊นซ์
ไม่ได้แวะมาเม้าท์ที่นี่นานเลย แม้เรื่องที่ลงบล็อกจะเครียด แต่ทุกอย่างดูซอฟท์เมื่อเห็นอาหารในรูปครับ ^^ แซวๆ นะครับ ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมบล็อกด้วยครับ โดย: มาช้ายังดีกว่าไม่มา
 วันที่: 14 มีนาคม 2567 เวลา:21:03:19 น.ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจคนเท่าไหร่ คือพูดจากันดีๆ มันจะลงไปนอนชักตายรึไง ยังไงเราก็ลูกจ้างเหมือนกันกันก็ไม่เข้าใจคนแบบนี้ ซึ่งผมก็เจอนะ ผมให้หัวหน้าผมเคลียร์ เพราะผมไม่โอเค ผมบอกเลยว่าถ้าให้ผมงัด ทีเดียวพอครับล้ม ไม่ได้งัดด้วยกำลังนะครับ ใช้ความรู้เรานี่แหละ
โดย: คุณต่อ (toor36
 ) วันที่: 14 มีนาคม 2567 เวลา:21:03:58 น.สวัสดีค่ะน้องปริ๊น
คนทำงานด้วยกันนิสัยแบบท้อปนี่แย่นะคะ คนแบบนี้ต้องเจอชายปริ๊นล่ะค่ะถึงจะสมน้ำสมเนื้อ น้องเป็นหัวหน้าที่น่ารักนะคะ พัทโชคดีค่ะ คนบางคนต้องสั่งสอนค่ะ ปล่อยไว้เฉยๆไม่ได้ เขาจะไม่รู้สึกตัวได้เองหรอกค่ะ ปล่อยไว้ก็หนักแผ่นดินที่ยืนอยู่ด้วยกัน สุขภาพน้องดีขึ้น ดีใจด้วยนะคะ ดูแลตัวเองดีดีไปก่อนนะคะน้อง โดย: tanjira
วันที่: 15 มีนาคม 2567 เวลา:7:01:26 น.จากที่บล็อก
อะไรก็อยู่รัชดาๆ .... ค้นเคยเนาะๆ คริๆๆๆๆ โดย: ทนายอ้วน
วันที่: 15 มีนาคม 2567 เวลา:16:00:47 น.สวัสดีครับคุณปริ๊นซ์
พอทักเรื่องฉาก มาคิดดู เอ้อ จริงด้วย มันการ้ตูนพล็อตการแสดงนะ ก็ต้องมีฉากออนสเตจโชว์อีกสักหน่อยสิ เลยอัพรูปเพิ่มอีกสองฉากครับ 55 ขอบคุณนะครับ โดย: มาช้ายังดีกว่าไม่มา
วันที่: 15 มีนาคม 2567 เวลา:17:02:20 น.อ่านแล้ว
คนสงบศึกเหนื่อยที่สุดครับ 555 บริษัทที่มีผู้ชายเยอะ แนวฮ้าว แนวลุย ก็จะเหนื่อยไปอีกแบบ ส่วนบริษัทที่มีผู้หญิงเยอะ ก็จะเหนื่อยไปอีกแบบ ของพี่ก๋าลูกน้องน้อยครับ ไม่กี่คนแถมอยู่กันมานาน ปัญหาก็จะน้อยมาก หมิงไปนอนโรงพยาบาลมา 1 อาทิตย์เต็มๆเลยครับ วันนี้ออกมาเจออากาศเลวร้ายอันดับ 1 ของโลกเลย 555 โดย: กะว่าก๋า
 วันที่: 15 มีนาคม 2567 เวลา:20:14:38 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 17 คน [