หัวหน้าที่เคารพ ผมจะเป็นศพอยู่แล้ว อย่างที่บอกครับ ว่า 2 อาทิตย์ที่ผ่านมา ผมป่วยสะบักสะบอมมาก แถมวางตารางงานไว้อย่างหรรษา เลยเรียกว่าเป็นสัปดาห์ชดใช้กรรมของแทร่เลยครับ และก็เป็นจุดเริ่มต้นของความรู้สึกว่า พี่โฟล์คหัวหน้าส่วนดูเป็นคนแปลกๆ โดยที่ไม่รู้ว่าเป็นคนแบบนี้อยู่แล้ว หรือ มีเหตุผลอย่างอื่น เรื่องเริ่มแบบงงๆ ด้วยการที่ผมไปดื่มมา ไอ่รอบที่เจอพี่เขยที่ร้าน ซึ่งก็ดื่มเยอะพอสมควร แถมทั้งร้องเพลง ทั้งเต้นอยู่กลางวง ตื่นเช้ามาผมเริ่มไอนิดๆ ที่เป็นการไอแปลกๆ กึ่งก้ำว่าเป็นสัญญาณจะป่วย หรือว่าแค่ดื่มเยอะ ใช้เสียงเยอะ ทีนี้ผมก็ปล่อยเบลอเลยครับ ช่างแม่ง เดี๋ยวก็หาย เพราะไม่ได้มีอาการอื่นนอกจากไอ แต่มันก็ไอเพิ่มขึ้นทุกวันเหมือนกันนะครับ  ซึ่งตลอดทั้งอาทิตย์นั้นผมทำงานไปไอไป เข้าไซต์ไป สนุกสนาน ซักวันพฤหัสผมไอหนักมากจนเริ่มพูดไม่ค่อยไหว แถมเริ่มเหนื่อยผสมโรง วันนั้นช่วงเช้าผมกับทีมเข้าไซต์ บ่ายกลับเข้ามาที่ออฟฟิศ เพราะดันมีงานด่วนที่ต้องเข้ามาคุยบรีฟงานก่อนออกไซต์ในวันศุกร์ แล้วคือผมไอหนักมาก ยิ่งพูดก็ยิ่งไอ ยิ่งไอก็ยิ่งเหนื่อย คือเสียงพูดคงฟังดูเหนื่อยชัดเจนมาก จนพัทกับไนท์บอกว่า "พี่ไลน์มาสั่งงานพวกผมก็ได้นะ จะได้ไม่ต้องพูด" ส่วนพี่โฟล์คหัวหน้า ยืนขำ ตบไหล่ผมเบาๆ บอกว่า "สูบบุหรี่ป่ะเนี้ย ไอขนาดนี้วัณโรคป่าววะ" ตามด้วยหัวเราะเอิ่กอ้ากอยู่คนเดียว แต่ผมกับน้องไม่ขำนะ เพราะรู้สึกไม่ค่อยสบายจริงๆ ผมเลยพูดกับน้องอีก 2-3 ประโยคแล้วเดินกลับมานั่งที่ห้องทำงาน ตอนนี้ก็รู้สึกไม่เข้าหูนะครับ กับที่พี่โฟล์คพูด แต่คิดว่าเค้าเป็นคนปากไว พูดอะไรทะแม่งๆ ประจำอยู่แล้ว ยังไม่หมดครับ....เรื่องของความประหลาดของพี่โฟล์คยังไม่หมดแค่นี้ เพราะยังมีอีกหลายดอกระหว่างช่วงที่ผมป่วยนี่แหละ  แล้ววันทำงานสัปดาห์นรกก็มาถึง เปิดทำงานวันจันทร์มา โชคดีที่ไม่ต้องเข้าไซต์ เพราะเป็นวันหยุดที่ไม่ได้หยุด 55555 ผมนี่เข้างานสายครับ 10 โมง เพิ่งจะเข้ามาออฟฟิศ คือตอนนั้นผมสามารถไอเป็นชุด ๆ ติดกันไม่หยุด จนจอดับไปดื้อๆ ได้เลย มาถึงพี่โฟล์ค ก็เรียกให้ประชุมอัพเดทงานพร้อมกันทั้งแผนก ผมเหนื่อยนะ แต่เข้าใจได้ เพราะไอ่ผมเองก็มาสาย 555 และโอกาสที่จะอยู่ออฟฟิศพร้อมๆ กันทั้งแผนกมันน้อยมาก ด้วยเนื้อหางานที่ต้องอัพเดทเป็นหน้าที่รับผิดชอบของผม ที่จะจัดแผนงาน แผนการเปิดโปรเจค แผนการนำเสนอโปรโจคใหม่ และงานในส่วนการตอบสนองนโยบาย ผมเลยต้องเป็นคนนำเสนอเอง แต่พอพูดก็ไอ ยิ่งพูดก็ยิ่งเหนื่อย และยังคงต้องพูดด้วยเสียงเหนื่อยๆ แบบนั้น จนน้องผมบอกว่า ถึงจะไม่รู้เรื่องทั้งหมดแต่จะเป็นคนพรีเซ็นให้เท่าที่ทำได้เอง "เดี๋ยวผมต่อให้ครับพี่" ไนท์พูดขึ้นมา "ฮั่นแน่ จะเทคโอเวอร์ลูกพี่แล้ววะไนท์" พี่โฟล์คยักไหล่ ก่อนจะพูดต่อ "จะสรุปงานแทนปริ๊นซ์อ่ะ รู้รึยังว่าปริ๊นซ์มันกดค่า Overhaul เท่าไหร่" "อันนั้นพี่ค่อยถามพี่ปริ๊นซ์ก็ได้ครับ" ไนท์ยังคงยืนยัน แต่พี่โฟล์คก็สะกิดให้มันหยุดแล้วเรียกให้ผมพูดต่อ และเป็นคนตอบคำถาม defence กับ Marketing ซึ่งทางนั้นเค้าก็ไม่อยากคุยกับผมหรอก  พูดไปไอไปได้อีกซักพัก นี่เริ่มเหนื่อยจนต้องพูดเป็นช่วงสั้นๆ พี่ ผจก ดูทรงแล้วผมน่าจะไม่ไหว เลยบอกขอเบรก แต่พี่โฟล์คกลับบอกว่า "เอาให้จบๆ ไปเลยไหมอ่ะ จะได้เปลี่ยนเรื่องเปลี่ยนคน จบทีละทีม จะได้กลับไปบรีฟแยกต่อทีละทีม" ก่อนจะเรียกให้ผมต่อ ตอนนั้นผมเริ่มมีอาการหอบ แต่เป็นระดับเก็บอาการได้ถ้าไม่พูด แต่มือนี่เริ่มเอายาพ่นมาหมุนเล่น ให้กำลังใจตัวเองว่า อดทนนะมึง 5555 พี่ ผจก นี่หงุดหงิด ทำท่าจะเดินออกนอกห้องประชุม แต่ก่อนออกก็สะกิดแขนผมแล้วพยักหน้าให้เดินออกไปพร้อมกันซะ ซึ่งผมก็แค่พยักหน้าว่ารู้แล้ว แล้วยกpointer ในมือว่า เอาให้เสร็จๆ นี่แหละ พี่ ผจก ก็ถอนหายใจแล้วไปยืนกอดอกอยู่ท้ายห้องประชุม ทีนี้พอผมพูดแบบเหนื่อยๆ ไปได้อีก 4-5 ประโยค ทีนี้ทั้งไอ ทั้งเหนื่อย พูดไม่รู้เรื่อง แล้วรวนเสียอาการไปหมดเลยครับ 5555 ด้วยความไม่ชอบให้ตัวเองอยู่ตรงนั้น ในตอนนั้น ผมโยน pointer แม่งลงบนโต๊ะ ดัง แป๊ะ! แล้วก้มหน้าเดินจะออกนอกห้อง "ชิบหายป่ะละ ไปปริ๊นซ์" พี่ ผจก เดินปรี่เข้ามาหา พร้อมมองหน้าพี่โฟล์ค 1 ที ส่วนน้องผม 2 คนก็ลุกออกจากห้องประชุมพร้อมกัน คือผมลุกน้องลุก เท่ากับทีมผมออกจากห้องประชุมทั้งหมด ถ้าพี่โฟล์คอยากจะคุยต่อ ก็คุยกับทีมอื่น ซึ่งย้งก็เอื้อมมือมาหยิบ pointer รับช่วงต่อในการทำเสนอการประชุม แต่ก็ต่อได้ไม่นานครับ เพราะทาง Marketing รู้สึกว่าควรพอก่อน พร้อมกันเมื่อไหร่ค่อยนัดใหม่ คือคนที่ทำงานด้วยกัน ที่ไม่ได้ใกล้ชิดกันขนาดนั้น ยังรู้สึกว่าควรพอก่อนเลยครับ  เรื่องน่ารำคาญผ่านไป มีเรื่องฮาตอนบ่าย คือบางช่วงผมก็เหนื่อยๆ ไม่สู้จะสบายตัว นั่งอยู่ที่ห้องก็รำคาญพี่โฟล์ค (ห้องบริหารจะนั่งรวมกันครับ กับผู้จัดการฝ่ายอย่างพี่โฟล์ค กับผู้จัดการ รองผู้จัดการ แผนกผม ในห้องจึงมี พี่โฟล์ค พี่ผจก ย้ง ผม นั่งด้วยกัน) ผมเลยถือแก้วกาแฟไปกดน้ำร้อนในห้องเบรกว่าจะนั่งจิบน้ำเบาๆ ในห้องมันไม่ได้เปิดไฟ ผมก็ไม่เปิดไฟนะ กดน้ำเสร็จก็ยืนดื่ม แล้วถอยหลังมานั่งก้มหน้าเอาแขนเท้าขาอยู่ที่เก้าอี้ นั่งไปก็ไอไป จิบน้ำไปชิลๆ แล้วเคยจิบน้ำแล้วตอนกลื่นมีซาวเอฟเฟ็คไหมครับ 55555 แบบ เอ้อ.... อืม... นิดนึงเวลาอยู่คนเดียว ไอ่ผมก็ทำงั้นแหละ สลับกับถอนหายใจอยู่คนเดียว แล้วเปลี่ยนมานั่งเงยหัวพิงพนัง หลับตาเงียบ ส่วนมือก็เอาแก้วบางบนโต๊ะ ซักพักมีเสียง "พี่..." ผมนี่สะดุ้งลืมตา แล้วลุกขึ้นมาหันไปตามเสียง คนที่นั่งอยู่เก้าอี้ตรงข้ามกับผมคือ พราว....น้องผู้หญิงตัวแสบในแผนก ที่นั่งกินมาม่าอยู่มืด ๆ ไฟเฟยอะไรไม่เปิด "เฮ้ย! อยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ" ผมถามมันงงๆ "ก็นั่งอยู่ตรงนี้ตั้งแต่พี่เดินเข้ามาละ" หน้ามันก็งงเหมือนกัน ที่ผมไม่เห็นมันมั้ง "พี่โอเคป่ะ..." "โอเคอยู่" จากนั้นมันก็ยิ้ม ๆ บอกว่า "เวลากินน้ำพี่ต้องทำเสียงเซ็กซี่แบบนั้นด้วยหรอ ดีนะเป็นพราว เป็นคนอื่นเห็นทั้งภาพทั้งเสียงเมื่อกี้ เค้าคงคิดดีไม่ได้แล้ว" แล้วมันก็ขำ แบบข้ำ...ขำ ส่วนผมนี่นั่งกุมหัวขำเบาๆ อายมันมาก ยิ่งมันพูดยิ่งอาย ซึ่งมันเป็นคนแบบนี้อยู่แล้วนะครับ ไม่มีอะไร แต่ใครเจอมันพูดก็ต้องเขิน  วันรุ่งขึ้นผมก็จัดเลยครับ...ลาเช้า เพราะนอนก็ไม่ได้นอน ไอมาก แน่นหน้าอก เหนื่อย ไม่สบายตัวมาก แต่บ่ายมีงานโปรเจคใหญ่มาก ที่แผนกผมต้องลงพร้อมกัน 2 ทีม ทีมนึงคือทีมผม และอีกทีมคือทีมพี่ ผจก. แล้วทีมผู้บริหารของลูกค้า เข้ามา Attend ด้วยกับทั้ง 2 ทีม แน่นอนว่า ผมก็ต้องหอบสังขารไปให้ได้เช่นกัน ซึ่งเราทั้ง 2 ทีมไปถึงก่อนเวลา 1 ชั่วโมง เพื่อเตรียมความพร้อมก่อน 2 ทีม นั่งแยกห้องกัน ทีมละห้อง ไอ่ผมก็สะโหลสะเหลไปเลย พอบรีฟงาน เตรียมงานกับทีมตัวเองเสร็จ ซึ่งพี่โฟล์คมานั่งอยู่ที่ห้องผมก่อน เพราะทีมผมจะเริ่มพรีเซ้นก่อน และลงหน้างานก่อน ด้วยความรำคาญพี่เค้าพูดเยอะ ถามเยอะ คิดไอ่นั่นไอ่นี่ ล่วงหน้าเยอะ ผมเลยเดินไปที่ห้องพี่ ผจก แล้วไปนั่งฟุบอยู่กับโต๊ะ "ทำไมต้องมาวะ" พี่ผจก ถาม "มีงานอ่ะพี่ ก็ต้องมาป่ะ" ผมพูดทั้งๆ ที่ยังฟุบอยู่ที่โต๊ะ "ทำไมอ่ะ มันไม่ควรต้องมาแล้วป่ะ เค้าทำงานไม่ได้หรอ" พี่ ผจก เริ่มหัวเสีย "เออ ช่างมันเถอะพี่" เห็นพี่ ผจก เริ่มมีอารมณ์ ผมเลยลุกแล้วเดินกลับไปที่ห้องประชุมตัวเอง ถึงเวลาก็เริ่มทำงาน โดยพัทเป็นคนพรีเซ็นงานให้แทน เพราะผมพูดไม่ไหวแล้ว ไม่อยากให้มีภาพหลุด Performance พอเตรียมจะลงหน้างาน พี่โฟล์คก็หันมาหาผมเล็กน้อย "ปริ๊นซ์ไม่ค่อยสบาย ไม่ไปด้วยไม่เป็นไรมั้ง" แต่อะไรคือ ไม่เป็นไรมั้ง วะครับ ผมละงง สรุปคือเป็นหรือไม่เป็น ผมเลยบอกว่า "ก็ไปนั่นแหละครับ จบ" ว่าแล้วก็อัดยาไป 1 ดอก แล้วคว้าเสื้อคว้าหมวกเดินตามพัทไป พี่โฟล์คที่เดินตามมาข้างๆ ก็พูดติดตลกว่า "เอาออกซิเจนป่ะ" พร้อมหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว "ไม่ใช่เรื่องตลกป่ะครับ" พัทหันมาพูด พร้อมกางร่มในมือแล้วดึงผมให้เข้าไปอยู่ในร่มด้วยกัน ส่วนไนท์ก็กางร่มของตัวเอง ก่อนจะเดินฉีกไปอีกทาง ทิ้งที่โฟล์คเดินร้อนอยู่คนเดียว จนเจ้าหน้าที่ไซต์แบ่งร่มให้  จนเสร็จงานกันทั้ง 2 ห้อง ก็มานั่งรวมกันทำข้อมูลพร้อมคุยงานกันต่อเล็กน้อย แต่ยังไม่ทันได้คุย เพราะพอพี่ ผจกกับทีม ขนของเดินเข้าห้องมา พี่ ผจก ก็ใส่พี่โฟล์คทันที "เมื่อเช้าปริ๊นซ์มันลาป่วย พี่รู้ป่าว แล้วทำไมต้องให้มันมาอีก" "ก็ปริ๊นซ์บอกว่าจะมา" พี่โฟล์คตอบ พร้อมเปิดไลน์ที่ผมพิมไปให้ดู "มันควรหยุดไปเลยไหมพี่" "น้องมันรับผิดชอบงานละมั้ง" "แล้วพี่รับผิดชอบมันได้หรอครับ" ทั้งเสียงทั้งหน้าพี่ ผจก ดูหงุดหงิดเต็มขั้น ส่วนผม....ผมนั่งเฉยๆ ดูเค้าเถียงกัน5555 ป่าวหรอ ผมเหนื่อย เก็บแรงไว้ทำอย่างอื่นดีกว่าเถียงกับเค้า "ถ้ามันออกไปทำงานแล้วป่วยหนัก เข้า รพ อยู่ที่ต่างจังหวัด เป็นพี่พี่จะทำยังไง" พี่ ผจก ถาม "เอ้า ก็ต้องให้มันพักก่อนอยู่แล้ว งานก็ให้เด็ก ๆ เคลียร์กันไปก่อน" ตรงนี้พี่ ผจก ส่ายหน้าอย่างมีอารมณ์ "มันอยู่ชลบุรี ผมขับรถไปหาน้องตอนนั้นเลย ติดต่อแฟนมัน งานวันนั้นผมช่างแม่ง อยู่ด้วยกันหมด พัทก็อยู่ เจมส์ก็อยู่ รุ่งขึ้นค่อยไปเคลียร์งาน พี่น้องเค้าอยู่กันแบบนี้เว่ยพี่ พี่ก็ควรถามมันบ้างนะครับ ไม่ใช่ถามแต่เรื่องงาน" ว่าแล้วพี่ ผจก ก็สะกิดให้ผมเก็บของ บอกให้กลับบ้านตอนนี้เลย สรุปงานอะไรช่างแม่ง ไม่ต้องทำ ให้พี่โฟล์คทำซะ เรียกว่าเดือดเลยครับ พี่ ผจก ที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ต่างคนต่างเข้ามาทำงานที่นี่วันแรก  อีกวันผมเข้าออฟฟิศมาอีกตอนเช้า มาสั่งงาน มาบรีฟทีม คำนวนราคา เซ็นต์เอกสารงานให้ทีม พอดีกับที่คุณ VP เปิดนโยบายมาให้ ผมรับเรื่องมา ก็ต้องเรียกน้องมาบรีฟใหม่ พร้อมแจ้งพี่โฟล์คยืนฟังด้วย จะได้รู้พร้อมกันไม่ต้องพูดหลายรอบ แล้ววันนั้นหลอดลมมันน่าจะตีบมาก ไอ่ผมก็เหนื่อย หายใจไม่สะดวก พูดไปพูดมา ก็ไอเป็นชุด ไอแบบหยุดไม่ได้ต่อเนื่องกันเรื่อยๆ แล้วจังหวะนั้นมันหายใจไม่ได้เลยครับ ซึ่งผมตกใจ แล้วไม่คุยงานต่อ สุดท้ายผมกลับมานั่งฟุบอยู่ที่โต๊ะทำงาน โดยมีพี่ ผจก ยืนเก็บของบนโต๊ะให้ "มึงไหวไหมเนี้ย ไป รพไหม พี่ขับรถให้" "ไหวๆ พักแป็บนึงเดียวกลับแล้ว" "กุญแจรถอยู่ไหน พี่ขับเอง" ผมตบกระเป๋ากางเกงให้รู้ว่ากุญแจรถอยู่กับตัวแล้วนั่งเงียบๆ แล้ววันนั้นก็ได้กลับบ้านโดนพี่ ผจก ขับรถกลับบ้านมาให้ ขากลับเค้าก็เรียกแกร๊บกลับไปที่ออฟฟิศ หลังจากนี้ผมก็นอน รพ ไป 3 วัน มาทำงานอีกทีวันจันทร์ ซึ่งผมก็เข้าไซต์ทันทีตามตารางงาน ผมเจอพี่หัวหน้าอยู่ที่ไซต์พร้อมพัทกับไนท์ น้องบอกว่า พี่ผจก รายงานคุณ VP ว่าผมป่วย ขอให้พี่โฟล์คทำหน้าที่แทน พี่โฟล์คเลยต้องเข้าไซต์มาด้วยจนกว่าคุณ VP จะเปลี่ยนแปลงคำสั่ง แต่......แต่.....ผมเจอพี่โฟล์คในสภาพสะโหลสะเหล่ ดูไม่สบายเท่าไหร่ "ไม่สบายหรอครับ" ผมถามคำแรก "อือ น่าจะติดจากแฟน" พี่โฟล์คตอบหน้าแย่ๆ เสียงแห้งๆ "งั้นวันนี้พี่พักนะครับ ไม่ต้องเดินหน้างานด้วย มีอะไรมาอัพเดทกันอีกที" "เอางั้นหรอ" "ครับ" ผมนี่ยังไอจัดๆ เรียกว่าที่พูดไปนั่นก็ไอไม่ได้พัก แต่ถือว่าดีขึ้นจากตอนแรกแล้ว เพราะไม่เหนื่อยเหมือนก่อนหน้า แล้ววันนั้นผมก็เดินหน้างาน ประชุมงานกับทีมตามปกติ  วันรุ่งขึ้น ผมมีประชุมกับลูกค้าพร้อมพัทช่วงสาย ๆ ใน กทม. พี่โฟล์คก็เตรียมตัวออกไปด้วย เพราะนายยังสั่งว่าไม่ต้องไป และทุกคนก็ยังเห็นว่าผมก็ยังดูหน้าเพลียๆ เงียบ ๆ และไอจัดๆ อยู่ แต่ผมที่เพิ่งเดินกลับมาจากไปพ่นยาเช้าในห้องน้ำ ก็เคาะโต๊ะที่พี่เค้านั่งเท้าหัวอยู่เบาๆ ก๊อก ก๊อก... "พี่ครับ....ไม่ต้องออกไปประชุมนะครับ อยู่พักที่นี่ไป ถ้าไม่ไหวพรุ่งนี้ก็ลาพักผ่อนนะครับ งานผมทำได้ปกติครับ" พี่โฟล์คยิ้มอ่อนพยักหน้าว่า โอเค ตามนั้น ส่วนผม ยกน้ำดื่มเสร็จก็เดินออกไป คุยกับพัท ไนท์ เจมส์ พี่ ผจก ที่เพิ่งมาทำงานเดินสวนเข้าห้องไปนั่งที่่โต๊ะ พร้อมถาม "พี่ไปประชุมกับปริ๊นซ์ด้วยป่ะครับ" พี๋โฟล์คส่ายหน้า "วันนี้ไม่ไหว ขอพักก่อน" "แล้วพี่ถามมันยัง ว่ามันไหวไหม" "ปริ๊นซ์บอกเมื่อกี้ว่า ไม่ต้องไปพรีเซ้นโปรเจคให้ มันทำเอง" "แล้วปริ๊นซ์ทักพี่คำแรกว่าอะไรอ่ะครับ นอกจากสวัสดี" "บอกว่าป่วยก็พัก ... แต่ปริ๊นซ์ดูแลได้อยู่แล้วละ สบาย" พี่โฟล์คยิ้มให้ แต่พี่ ผจก ทำเสียง หึ เบาๆ พร้อมยักไหล่ "...พี่นะพี่โฟล์ค....ทุกวันผมได้ยินพี่ทักมันคำแรกแต่เรื่องงาน" พี่โฟล์คก้มหน้าไปเปิดเอกสารอ่านเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ "แต่งานคำนวนมันคมมากนะ เทคนิคอลแน่น...เอ้อ วันก่อนในที่ประชุม มันdefence พี่ขาดเลยเหมือนกัน แม่งบอก...พี่โฟล์คหยุดครับ5555" "แต่เวลากินข้าว ปริ๊นซ์ไม่ชอบคุยเรื่องงานนะครับ...เผื่อพี่ไม่รู้" ข้อนี้พี่ ผจก พูดถูกใจผมมาก นี่แหละครับ คนที่รู้ใจกันจริงๆ พี่เค้าคงสังเกตว่า เวลาไปกินข้าวด้วยกันแล้วถูกถามเรื่องงานขึ้นมา หรือมีใครคุยกันเรื่องงานขึ้นมา หลายๆ ครั้ง ผมออกปากเลยว่า "เราไม่ชอบคุยเรื่องงานตอนกินข้าว" แต่ก็หลายครั้งอีกเหมือนกันที่เรื่องงานถูก rise ขึ้นมาพูด เหมือนสิ่งที่ผมพูดไปไม่เคยถูกใส่ใจ  แปลกไหมถามใจกันดู แต่รอบนี้พี่ ผจก ก็ ปะ ฉะ ดะ กับ พี่แกไปหลายดอก จริงๆ ในยามปกติ ผมเองก็จัดหลายดอก แต่ช่วงนี้ จะปากแจ๋วมากไม่ได้ครับ ขอเก็บปากไว้ไอก่อน
งานเอกชนนี่ใช้คนอย่างคุ้มได้ยินมานานแล้วจ้าปริ้น
  โดย: หอมกร
  วันที่: 8 มีนาคม 2567 เวลา:14:13:31 น.สวัสดีครับน้องปริ๊นซ์
พี่ว่าแบบนี้เค้าน่าจะบูลลี่เล็ก ๆ ด้วยนะ งานเอกชนพี่ว่าทำงานเหนื่อยจริง ๆ น ะน่าจะให้คุ้มค่ากับเงินเดือนด้วยป่าวครับ ไม่เหมือนราชการแบบพี่ งานเยอะเหนื่อยแปบเดียว 555 บางวันก็ว่างจัดเลย ถ้าป่วยนี้ของพี่ลายาวเลย อ้าวน้องปริ๊นซ์ผ่านมาแถวนี้เหรอครับ น่าจะแวะเข้ามานะ เดี๋ยวพาไปร้านลับ 555 รักษาสุขภาพด้วยครับน้อง โดย: The Kop Civil
 วันที่: 8 มีนาคม 2567 เวลา:15:29:46 น.กัวหน้าแบบนี้น่าปวดหมอง
ว่าแต่ไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจเปล่านี่น้อง จากบล้อก พี่ก็เพิ่งเข้ามาเล่นได้ไม่นาน ส่วนใหญ่จะชอบอ่านมากกว่า ไม่ค่อยจะตอบ โดย: แต่คนธรรมดาไม่พิเศษ (สมาชิกหมายเลข 7915129
) วันที่: 8 มีนาคม 2567 เวลา:15:39:04 น.ทำงานกับคนแบบนี้ ต้องพยายามปล่อยผ่านๆ ไป
ไม่ไหวก็เดินหนึออกมา ไม่งั้นจะทำให้บรรยากาศที่ทำงานทอกซิกมาก มันจะทำให้เราไม่อยากไปทำงานไม่ดีๆ ที่ออฟฟิตก็มีคนไอเยอะเหมือนกัน พี่ใส่แมสตลอดกันป่วย ที่แกรพูดถึงเรื่องใส่เสื้อคลุมขับมอไซค์ ไม่อยากบอกว่า ทุกวันนี้ ออกเช้ากลับบ้านก็มืด เจอแดดจริงจังแค่เสาร์ทิตย์ แต่พี่ดำมว๊ากกกก แขนดำมากกก ดำอย่างเห็นได้ชัด จนตอนนี้ไม่กล้าใส่เสื้อสีสด แต่พอใส่สีดำ ก็พากันดำไปใหญ่ ฮือออ.. ผงคลีนนั่นแพงอยู่ แต่ใช้ได้นาน มันสามารถทำเองได้นะ ในเน็ตมีสูตร แต่พี่ขี้เกียจ 55+ ต้มจืดพี่เห็นส่วนใหญ่ใส่ต้นหอมนะ แต่พี่ไม่มี 55+ ลืมตอบที่แกรถามว่าเสือเหิมป่วยบ่อยอยู่ไหม ตอนนี้ นางอยู่ช่วงไม่ป่วย นับวันได้เกือบเดือนละ จาก 10 กพ ล่าสุดหมอบอกว่าแพ้ทูน่า แมวทั้งบ้านเลยไม่ได้กินทูน่าเปียกเพราะรอบก่อน อีเหิมแดรกทูน่าเปียกได้สองวันแล้วปากบวม นี่กะรอแม่มา ถ้ายังไม่ป่วยจะพาไปตัดไข่ พอฟืนตัวแล้วค่อยลองกิน อาหารเปียกรอโรยอลคานินดู มันมีสูตรที่ไม่ใส่ทูน่าแต่ใส่เนื้อไก่แทน ดูว่าจะแพ้อีกไหม แต่ตอนนี้ มันหื่นจัด วิ่งไล่ให้สาวฟัดทั้งวัน เมื่อวานก่อนเจอแผลที่จมูก ตกใจนึกว่าป่วยอีกแล้ว ปรากฎไม่ใช่ มันโดนเล็กอีกี้ข่วนหน้าบาก เหอๆ โดย: nonnoiGiwGiw
 วันที่: 8 มีนาคม 2567 เวลา:16:08:53 น.ปล ภาพถุงกาแฟนี่มันเข้ากับเรื่องยังไงห ฮึ ปริ๊นซ์
โดย: nonnoiGiwGiw
วันที่: 8 มีนาคม 2567 เวลา:16:11:35 น.แล้วนี่ยังไง อัพบล็อกใหม่ก่อนบล็อกตะพาบตัวเองหนึ่งวัน
โดย: nonnoiGiwGiw
วันที่: 8 มีนาคม 2567 เวลา:16:39:55 น.เดี๋ยว อ.เต๊ะ มาใหม่นะครับ
ห้องทำงาน แอร์ สู้ ฤดูร้อน อย่างเป็นทางการ ไม่ไหว555 เดี๋ยวให้ดวงอาทิตย์ ตกน้ำป๋อมแป๋มไปก่อน จะมาใหม่นะคร้าบ 555    โดย: multiple
วันที่: 8 มีนาคม 2567 เวลา:16:45:54 น.หัวหน้าที่เคารพ ผมจะเป็นศพอยู่แล้ว
อ่านแล้วอยากจะต่อว่า ..."ตายอย่างสงบ ศพสีชมพู" เจอแบบนี้ถ้าเลี่ยงไม่ได้ ก็ต้องมีทีม ปะฉะดะ จัดให้ซะหน่อย อิอิ รำคาญพวกตอดเล็กตอดน้อย เป็นแมงหวี่แมงวัน น่ารำคาญ 555 หายป่วยไว ๆ นะคะ แล้วก็ดื่มน้อย ๆ หน่อย จะได้ไม่ป่วยสะบักสะบอมแบบนี้ ด้วยความปรารถนาดีจ้า  โดย: ฟ้าใสวันใหม่
 วันที่: 8 มีนาคม 2567 เวลา:17:20:59 น.สวัสดีครับน้องปรินซ์
พี่อ่านดูแล้วทำงานหนักอยู่เหมือนกันนะครับ จากบล็อก : การแข่งขันสูงผู้บริโภคก็ได้ประโยชน์ครับ เดี๋ยวราคาคงลงอีก เดี๋ยวนี้เทคโนโลยี่เปลี่ยนไว ไหนจะไฮบริด-ไฮโดรเจนอีก รอ ๆ ครับ ขอบคุณน้องปรินซ์ที่แวะไปคุยนะครับ โดย: Sleepless Sea
วันที่: 8 มีนาคม 2567 เวลา:18:33:50 น.อ่านอาการไอของน้องปริ๊นซ์
พี่ก๋านึกถึงหมิงเลยครับ วันนี้พาไปหาหมออีกรอบ ไอหนักมาก พอเอ็กซ์เรย์ก็เจอปอดอักเสบเลย หมออยากให้แอดมิด แต่เจ้าตัวขออยู่บ้าน บอกไหว ขอกินยาฆ่าเชื้อแทน อากาศแบบนี้ ยังไงก็เหนื่อยครับ อากาศแย่จริงๆ พี่ก๋าเป็นคนชอบเดินครับ เวลาเดินก็ฝึกสมาธิได้นะครับ แค่เดินไปเรื่อยๆ เดินอย่างมีสติ ปล่อยใจว่างๆ จริงๆไปวัดก็ดีไปอีกแบบครับ มีอาจารย์ช่วยดู พี่ก๋าต้องทำงาน ก็เลยต้องเลือกวิธีเรียนรู้เองครับ โดย: กะว่าก๋า
 วันที่: 8 มีนาคม 2567 เวลา:19:48:13 น.โอ้ อ.เต๊ะ ดูแล้ว มีอาการบ่อยนะครับนี่
แล้วโรคหืดนี่ ตอนเป็นจะทรมาณมาก นอนไม่ได้ นั่งถึงพอไหว ถ้าขาดยานี่แย่เลยนะครับ ต้องพกติดตัวตลอดเวลา อาการจะกำเริบ ถ้าพักผ่อนน้อย หรือเจอสิ่งที่เราแพ้ ของ อ.เต๊ะ นี่ ส่วนใหญ่จะแพ้ความขาว+ความอวบ เย้ย 555 เรื่องงานนี่ การทำงานร่วมกับ คนหมู่มาก ได้เจ้านายดีก็ดีไป ลูกน้องดี เป็นงาน เราก็เหนื่อยน้อยหน่อย ของน้องปริ๊นซ์ ยังโชคดี ที่เจอคนดี มากกว่าคนไม่ดีนะครับ แล้วก็สถานที่ ทำงานนี่ก็สำคัญ ออกsite งานบ่อย ก็มีโอกาสจะป่วยสูงเพราะสภาพแวดล้อมไม่ดีนะครับ อ.เต๊ะ นี่ สมัยจบใหม่ๆ ทำงานเอกชน ผจก ส่งไปคุมงานตาม site โอ้โห ป่วยบ่อยมาก แต่ถ้าให้นั่งโต๊ะ เขียนแบบในห้องแอร์นี่ อยู่ได้ทั้งวันทั้งคืน ทำโอที ไปเพลินๆ ตี1 ตี 2 จนค่า โอที มากกว่าเงินเดือน ผจก ต้องมาบอก ว่า งานเราไม่ได้เร่งขนาดนั้น คุณเอ็ง กลับบ้านเร็วๆมั่งก็ได้นะ 555 ยังไงก็พยายามตรวจเช็คร่างกายบ่อยๆ หมออื่นขาดได้ แต่หมอโรคหืด นี่ ห้ามเบี้ยวเลยนะครับ ซู่ซู่ เอ๊ย สู้สู้ นะครับ555 โดย: multiple
วันที่: 8 มีนาคม 2567 เวลา:20:13:31 น.ท่าทางคราวนี้จะเป็นหนักนะครับ แถมไม่ได้พักแบบเต็มๆด้วย
รักษาสุขภาพนะครับ โดย: ทนายอ้วน
 วันที่: 8 มีนาคม 2567 เวลา:20:41:55 น.ไม่สบายก็ต้องพักครับ ไม่ง้นจะตายเอาได้ การที่เราป่วยแสดงว่าร่างกายมันเตือนเราแล้ว เราไม่ควรฝืนไปมากกว่านี้แล้ว
จะว่าไปเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา ร่างกฏหมายแรงงานพึ่งโดนปัดตกไป ผมไม่อยากจะเชื่อเลยที่ สส. คนหนึ่งออกมาพูดว่า มันดีเกินไป ผมอยากจะรู้เหมือนกันว่าตัวมันน่ะ ทำงานได้สักเสี้ยวของเงินเดือนรึเปล่า วันๆ ก็ไม่ค่อนเข้าสภา ผมว่าคนแถวนี้น่าจะมีคนเดือดเรื่องนี้นะ อยู่ที่เขาจะจัดหนักหรือไม่ ถ้าเขาไม่จัดผมอาจจัดเองก็ได้ ฟังแล้วมันน่าโมโห ไม่ออกกฏหมายใหม่ยกเลิกการลาคลอด ลาป่วย รวมไปถึงลาพักร้อนไปเลยล่ะ คนไทยทำงานตายคาโต๊ะเป็นข่าวมาไม่รู้กี่คนแล้ว พูดแล้วมันน่าโมโห โดย: คุณต่อ (toor36
 ) วันที่: 8 มีนาคม 2567 เวลา:22:51:28 น.โอเค งั้นต่อไปพี่จะอ่านอย่างเดียว ไม่เม้นท์แบบนี้ดีไหมจ้ะ อิอิ
โดย: แค่คนธรรมดาไม่พิเศษ (สมาชิกหมายเลข 7915129
) วันที่: 9 มีนาคม 2567 เวลา:14:29:29 น.สวัสดียามบ่ายค่ะ น้องปริ๊นซ์
ที่ทำงานเนอะ ร้อยพ่อพันแม่ เจอเพื่อนร่วมงานดีก็ดี ไม่ดีก็ต้องสู้กันหน่อย โชคดีที่ ผจก.เค้าเข้าใจโลกนะ เป็นไม้กันหมาให้ด้วยตำแหน่ง ใจเขาใจเรา ไม่อยากให้ใครปฏิบัติแบบไหนกับเรา ก็อย่าไปทำกับคนอื่นเขา ปริ๊นซ์ยังมีน้ำใจกับเขาถามเขาให้เขาพัก เค้าคงคิดได้มั่งหละพี่ว่า ถ้าเขายังมีจิตสำนึกส่วนดีอยุ่นะ ขอให้น้องหายป่วย ร่างกายแข็งแรง ไวไวนะคะ จากบล็อก พี่ก็มีปัญหากับเพื่อนร่วมงานนี่หละ มันเป็นผู้ชาย เป็นคนขับรถไปเอาของ มันหน้าตัวเมียหละ พี่สู้กับมันมาหลายยกแล้ว รอบนี้หนักสุด พี่ไม่ยอม บอกให้เจ้าของกิจการไล่มันออกเลย แต่มันยังรอดอยู่นะ เจ้าของเขาให้โอกาสมันรอบสุดท้าย มันเหนื่อยเนอะ เราทำงานก็เหนื่อยแล้ว ต้องมาปวดหัวกับเพื่อนร่วมงานแบบนี้อีก พี่ก็ใกล้จะทนไม่ไหวแล้วหละ ช่วงก่อนหน้านี้มันเลยจะดาวน์ๆหน่อย เฮ้อออออ...ชีวิตคนเนอะ เกิดมาแล้วก็ต้องสู้กันไป  โดย: โฮมสเตย์ริมน้ำ
 วันที่: 9 มีนาคม 2567 เวลา:15:17:37 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 17 คน [