ผิดหูผิดตา เรื่องนี้เนื้อหาไม่มีอะไรเลยครับ 55555 แค่อยากจะเล่าเรื่องนึงที่ผมเพิ่งเจอมา ก็ใช่สินะ ก็ผมถนัดเขียนบล๊อกสไตล์ไดอารี่นี่ครับ ^^ เมื่อวันพฤหัสที่แล้ว ทำงานเส็ดกลับบ้านไป ผมกับแฟนก็ไปนั่งทานก๋วยเตี๊ยวกัน แต่คนเยอะนิดนึง เพราะเป็นช่วง prime time พ่อค้าที่ลวกเส้นจนหน้ามืด ผมก็นั่งเล่นมือถือรอก๋วยเตี๊ยว จังหวะนั่นมีผู้ชายคนนึงมากับเพื่อนอีก 2 คน แต่งตัวแบบมากินหลังเลิกงาน เค้ามองผมแล้ว หันกลับมามองอีกหลายครั้ง แล้วจังหวะที่เค้าเดินมาสั่งก๋วยเตี๋ยวหางตาผมก็เห็น wristband ที่ข้อมือของเค้าเป็นสีชมพู-ฟ้า แล้วไอ่ wristband ชมพูฟ้านั่น ก็กลายเป็นจุดโฟกัสของผมไปเลย ซึ่งเค้าก็เห็นว่าผมเงยขึ้นมามองนิดนึง  เหมือนเป็นจุดที่เค้าแน่ใจครับ ว่าผมกับเค้าต้องรู้จักกันแน่นอน เลยเข้ามาทัก ว่า "ปริ๊นซ์ห้อง 1 ป่ะ เรากุ้งห้อง 3" ผมรู้สึกว่าหน้าคุ้นๆ แต่นึกไม่ได้เลยครับว่าคนคนนี้เป็นใคร เลยทำได้แต่ยิ้มๆ แล้วบอกว่า ใช่ครับ แล้วยิ้มแบบ....จะยิ้มก็ไม่กล้ายิ้มมาก จะเฉยๆ ก็กลัวเค้ารู้ว่าเราจำเค้าไม่ได้ 555555 ส่วนคนที่ออกตัวว่าชื่อกุ้ง ห้อง 3 ก็พยายาม remind ผมด้วยเรื่องต่างๆ ว่าเราที่อยู่ห้อง 3 น่ะ ที่อยู่กลุ่มนี้ เพื่อนของคนนี้ คนนี้ คนนี้ คือพยายามไล่คนที่ผมน่าจะรู้จักหลายคนมาก จนเค้าก็คงท้อใจ แล้วพูดต่อว่า แต่ปริ๊นซ์ไม่น่ารู้จักเรา แล้วกุ้งก็เปิดเฟซบุ๊คให้ดู mutual friend ซึ่งผมก็เริ่ม อ๋อออออออ ในหัวเริ่มนึกเค้าหน้าได้ลางๆ ว่าคนคนนี้คือใคร เลยบอกไปว่า อ๋อๆ จำได้แล้วๆ โทษๆ เราน่าจะไม่เคยคุยกัน ใช่ครับ.... ผมกับกุ้งเรียนมัธยมที่เดียวกันมา 6 ปี แต่ผมต้องพูดว่าไม่รู้จักเค้าเลย คือเห็น ๆ หน้ากันนี่แหละ แต่ไม่เคยคุยกัน ไม่เคยทำกิจกรรมด้วยกัน หรือมีอะไรที่จะทำให้ผมรู้จักเค้าเลย และ.......เหมือนนี่จะเป็นครั้งแรกที่ผมรู้จักชื่อเค้า ว่าชื่อ กุ้ง ไม่เคยมีเหตุการณ์ไหนที่ทำให้มีชื่อ กุ้ง ขึ้นมาเลยตลอด 6 ปี กุ้งขอแอดเฟซบุ๊คผมครับ ผมก็รีบยกมือถือขึ้นมากดแอดเลย สีหน้าเค้าดูดีใจมากเลยครับ ผมเลยถามแก้เขินไปว่า แล้วมาแถวนี้บ่อยไหม ทำงานที่ไหน กุ้งก็ตอบว่าก็มาบ้างทำงานอยู่ที่สำนักงานใหญ่ธนาคารแห่งหนึ่ง ช่วงนี้ WHF แต่มีต้องเข้าออฟฟิศบ้างบางวัน แล้วเค้าก็ถามผมกลับด้วยท่าทางกระตือรือร้น ส่วนผมตอบสั้นมากว่า อ้อ....คอนโดอยู่แถวนี้ เค้าเลยบอกว่า หุย โชคดีมากเลยนะ นี่ตั้งแต่เรียนจบ ไม่เคยเจอปริ๊นซ์เลยนะ พูดเหมือนผมไปอยู่ในถ้ำในรูที่ไหน 55555  ทีนี้ผมเลยบอกเค้าว่า เนี้ย...จำนี่ได้ไหม หมายถึงแฟนผม เค้าเห็นก็จำได้ทันที แถมตกใจว่าอ้าวนี่เป็นแฟนกันหรอ โลกโคตรกลม คุยกันนิดหน่อยกินก๋วยเตี๋ยวเส็ด ผมกับแฟนก็ลุกจะกลับก่อน เลยเดินไปแตะแขนกุ้งเบาๆ ว่า เออๆ ไปก่อน กุ้งก็ลุกขึ้นมาจับแขนจับไหล่ผมกลับ บอกว่า โคตรดีใจเลยที่เจอ สมัยเรียน กับปริ๊นซ์นี่อยากรู้จักยังไม่กล้าเลย เราลากันด้วยคำพูดนั้นครับ คำพูดที่ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ ทั้งน้ำเสียง สายตา ท่าทางของกุ้ง ทำให้ผมนึงถึงคำว่า somebody กับ nobody ในโรงเรียน ผมก็เป็นคนธรรมดานี่แหละครับ ธรรมดาที่ถูกยึดเข็มขัด ไถผม ตกรถ มาเรียนสาย ใส่ต่างหู เป็นประจำ 55555 แต่ผมเป็นเด็กห้อง 1 ถือพานไหว้ครูทุกปี เป็นนักดนตรี เป็นคนถือธง หรือถือป้ายโรงเรียนหลักๆ คงไม่ใช่ทุกคน แต่ทุกห้องทั้ง 15 ห้องต้องมีคนรู้จักปริ๊นซ์ห้อง 1 อีกอย่าง.....ผมเพื่อนเยอะด้วยแหละ...... ส่วนกุ้ง..... ภาพจำของกุ้งที่ผม remind ได้ก็คือ...... ภาพลาง ๆ ของคนที่เป็นลมถูกหามออกจากแถวหน้าเสาธงเป็นประจำ วันไหนต้องยืนตากแดดรอต้อนรับใคร หรือมีพิธีเปิดอะไร ไอ่นี่ไม่เคยอยู่ได้จนถึงประธานมาโพเดี้ยม เป็นลมหามไปก่อนทุกครั้ง เวลาเดินขึ้นตึกตอนเช้า วันไหนร้อนๆ หน่อย ก็จะเห็นคนมุงๆ อยู่ที่ชั้น 4 ชั้น 5 แล้วไอ่นี่แหละเหนื่อย หายใจไม่ทัน เป็นลม อาจารย์ต้องนั่งให้สูดยาดมอย่างบ่อย บ่อยแบบผมติดตาเลย จนพอผมเจอไอ่คนนี้หน้าลิฟต์ ถ้าเลือกได้ผมจะไม่ไปด้วยครับ กลัวมันร้อนมันแออัดแล้วร่วงไปอีก ถ้ารีบก็เดินบันได ถ้าไม่ก็รอลิฟต์รอบต่อไป ซึ่งกุ้งเนี้ยก็จะมีเพื่อนที่คอยดูแลพาไปไหนต่อไป แหวกคนเข้าลิตฟ์ให้ เวลาสอบพละประจำปี ต้องวิ่ง 1600 เมตร จับเวลาด้วยโว้ยยยยยย ไอ่นี่ก็จะนั่งอยู่ใต้ตึกกับคนอื่นๆ ที่มีโรคประจำตัว ไม่ต้องวิ่งสอบ (ผมเป็นหอบแต่ก็วิ่งนะ เอาแค่เหงื่อออกเท่ๆ เฉยๆ 555555555) ไม่ต้องพูดถึงกีฬาสีที่ผมไม่รู้ว่าเค้าอยู่ตรงไหน ส่วนเรื่องวิชาการก็ไม่ได้มีอะไรให้ได้ยินชื่อเลย  มาคิดดู....มันมีคนที่ nobody แบบนี้ได้จริงๆ หรอ ผมเองก็ไม่ได้บอกว่าตัวเองถือเป็น somebody แต่ผมก็มีบทบาท มีอะไรที่เป็นที่จดจำ .....นอกจากแบกลังน้ำปลาที่มี Fullmoon อยู่เข้าโรงเรียน........  "อยากรู้จัก ยังไม่กล้าเลย" ฟังแล้วรู้สึกว่า จริงๆ แล้วในสังคมมันเกิดอะไรขึ้นวะ ทำไมมีคนคนนึงที่ไม่มีตัวตนในสังคมหนึ่งๆ มา 6 ปีได้ขนาดนี้ สังคมส่วนใหญ่ให้ค่า ให้การยอมรับจากอะไร เรียนดี? ทำกิจกรรม? ความสามารถพิเศษ? แต่กลับไม่มีที่ให้กับคนกลางๆ คนนึงเลย แต่ผมจั่วหัวว่า "ผิดหูผิดตา" ใช่ครับ....เพราะ กุ้ง ที่ผมเจอตอนนี้ กับ กุ้ง ในวันนั้น ไม่เหมือนกันเลย เรียกว่าเหมือนเป็นคนละคนเลยครับ จากภาพที่ผมจำได้ลางๆ ว่าเค้าจะหน้าซีดๆ ดูไม่มีแรงตลอดเวลา วันนี้ดูสดชื่น สดใส พูดจาเฮฮา ท่าทางดูเป็นคนสนุกสนาน จากที่เห็นมากับเพื่อน ก็ดูฮฮา สนิทสนมกับเพื่อนดี ดูคุยเก่ง แล้วก็เป็นส่วนหนึ่งก็กลุ่มเพื่อนได้อย่างกลมกลื่นมากๆ ไม่ได้มีท่าทางกระปรกกระเปรี่ย(พิมถูกไหม) เหมือนเมื่อก่อนเลย ตอนนั้นผมดีใจกับเค้านะ รู้สึกว่า.....แม่งไปแดรกอะไรมาวะ 55555555 ไม่! คือดีใจกับเค้าจริงๆ คิดว่า จะด้วยอะไรก็แล้วแต่ แต่วันนี้ไม่ต้องเป็น nobody แล้วนะ มีชีวิตที่ดี มีเพื่อน มีสังคม เป็นที่ยอมรับของคนอื่นๆ หน้าที่การงานก็คงดีไม่แพ้กัน ระหว่างที่คุยกัน เค้าจะพูดว่า ปริ๊นซ์จำเราไม่ได้หรอก บ่อยมากๆ แต่ท่าทางของเค้าวันนี้ดูมั่นใจมาก พูดมันแบบฮาๆ หัวเราะอยู่เรื่อย ดูแล้วชอบเค้าในวันนี้มาก ยิ่งกลับมาเปิดเฟซบุ๊คกุ้งดู หุยยยย ไอ่นี่ปาร์ตี้บอย มากฮะ! กินเหล้า เข้าผับ นั่งบาร์ ยันปาร์ตี้หมูกระทะ  ไปต่างจังหวัด ไปต่างประเทศ เล่น BB gun ไอ่นี่ผมเล่นบ่อยตอน ป.ตรี นอกจากสนุกแล้ว เหนื่อยแล้วก็เจ็บมาก เข้าหน้าไม่เท่าไหร่เพราะใส่หมวก ใส่แว่น แต่โดนแขนนี่ถึงกับเขียว ตั้งแต่ทำงานนี่เล่นเลเซอร์แทน แต่สไลค์กันจนเจ็บเข่าเหมือนกัน ไม่รู้เหมือนกันว่า 10 ปีที่ผ่านมา เกิดอะไรกับกุ้งบ้าง ไม่ว่าจะเกิดอะไรในช่วงนั้น แต่มันต้องเป็นเรื่องดีแน่ๆ ถึงแม้ว่าผมจะไม่เคยรู้จักแม้แต่ชื่อของเค้ามาก่อน แต่สิ่งที่กุ้งเป็นในวันนี้ก็ทำให้ผมรู้สึกดีใจกับเค้านะครับ ดูดีขึ้น ผิดหูผิดตาเลยนะ กุ้ง นายชื่อกุ้ง เราจำได้แล้ว
นอกจากเราจบมหาวิทยาลัยเดียวกัน เรายังเรียนโรงเรียนมัธยมเครือเดียวกันอีกอ่ะ .... โรงเรียนพี่เป็นแฟรนช์ไชส์แรก สาขานนทบุรีครับ
โดย: ทนายอ้วน
  วันที่: 8 พฤศจิกายน 2564 เวลา:16:31:09 น.ปริ้นก็ดูผิดหูผิดตา อ่อนแอแพ้นู่นแพ้นี้ 55
ดีนะที่กุ้งไม่รู้ตัวตนปริ้นในปัจจุบัน  โดย: หอมกร
 วันที่: 8 พฤศจิกายน 2564 เวลา:17:00:52 น.ขอบคุณครับคุณปริ๊นซ์... เล่มออเดอร์ เข้าเล่มด้วยไสกาว (เรียงสำเนา(ไม่ปรุ) กับต้นฉบับขาว+สำเนา(ครัว)
มีรอยปรุ.. ทำให้แน่นป้ายกาวติดกัน... หนาปึก.. เมื่อใช้แล้วสำเนาจะติดกับ สันเล่มแข็งหนา.. ... เข้าเครื่องย่อยเอกสารไม่ได้เลย.. เผาลูกเดียว(โบราณมาก) มีอีกวิธีคือ เทใส่หลุมเทกรดลงให้ย่อยสลาย แบบ ที่เขาใช้เศษกระดาษไปย่อยสลายทำเป็นแผ่น ทำเป็น กระดาษลูกฟูก .. ปัจจุบันไม่ต้องทำแบบนั้นแล้ว เพราะใช้มือจิ้มที่จอหน้า โต๊ะลูกค้า คำสั่งวิ่งไปที่ครัว อีกส่วนเข้าคอมแคชเชียร์ รอคิดเงิน ก่อนลูกค้าออกครับ วิธีที่ผม ให้ร้านทำทันสมัยมากเมื่อ ยี่สิบกว่าปีก่อน 555 โดย: ไวน์กับสายน้ำ
 วันที่: 8 พฤศจิกายน 2564 เวลา:18:12:38 น.ตอนนี้กลับกัน คุณปริ๊นซ์แพ้อะไรเยอะ..
เรื่องเพื่อน ๆ สมัยเรียนด้วยกัน จำกันไม่ค่อยได้ถ้านาน ๆ เข้า เคยไปร่วมงาน ต้องแก้โดยทีมงานทำป้ายชื่อแขวนคอแจกว่า รูญ(ตั๋น) ในวงเล็บชื่อพ่อมัน 55 สิทธิ์ ณรงค์ป๊อก ไมตรี เล็กรองงามจักรวาล เล็กสมศรี 555 โดย: ไวน์กับสายน้ำ
วันที่: 8 พฤศจิกายน 2564 เวลา:18:22:02 น.คนเราต้องมีพัฒนาการนะคะ
อย่างหนึ่งกุ้ง เป็นต้น.. เค้าประสบความสำเร็จในระดับหนึ่งแหละ ถึงได้กล้าเข้ามาทัก Sombody อย่าง Little Prince.. พี่อ้อก็เหมือนกุ้ง.. ไม่ค่อยมีคนมาทัก.. เพราะเป็น Nobody..เหมือนกันนน.. มีแต่ในbloggang นี่แหละ คนจะเดินมาทักว่า..เป็นบล็อกเกอร์ใช่ไหมคะ อุ๊ย!! เป็นปลื้ม เวอร์ๆๆๆ โดย: เริงฤดีนะ
 วันที่: 8 พฤศจิกายน 2564 เวลา:18:33:46 น.สวัสดีค่ะน้องปริ๊นซ์ ขอบคุณมกนะคะที่ไปทักทายให้กำลังใจพร้อมชมนางแบบว่าสวยกว่าดอกไม้ค่ะ อิอิ พี่กิ่งมีลูกสาวคนเดียวแคเต้าต้องไปทำงานไกลบ้าน อยู่คอนโดที่กรุงเทพฯเหมือนกัน จะได้กลับบ้านก็ปีละครั้งสองครั้ง ทำให้ต้องเป็นห่วงลูกมาก
พี่กิ่งมาอ่านเรื่องราวเพลินเลยค่ะ ดีจังที่มีเพื่อนเก่าเข้ามาทักทายนะคะ แสดงว่าน้องกุ้งก็เป็นคนมีอัธยาศัยไมตรีดีคนหนึ่งทีเดียว เรื่องเพื่อนเก่า ยอมรับว่าบางทีจำไม่ได้จริงๆถ้าเราไม่สนืทไม่เคยทักทายกันเพียงแต่รู้ว่าเรียนอยู่ที่เดียวกันบางทีก็นึกไม่ออกจริงๆนะคะ แต่ที่เค้าจำน้องปริ๊นซ์ได้เพราะ น้องปรินส์ต้องเป็นดาวเด่นสมัยเรียนแน่ๆ คนถือพานถ้าไม่หล่อไม่สวยรูปร่างไม่ดีไม่มีสิทธิ์ได้ถือพานนะคะ และถ้าไม่หล่อ ไม่สมาท ไม่มีสิทธิ์ได้ถือป้าย ถือธงในงานกีฬาแน่นอนค่ะ 555 วันนี้หมดโควต้าพรุ่งนี้มาใหม่นะคะ หลับฝันดีค่ะ  โดย: กิ่งฟ้า
วันที่: 8 พฤศจิกายน 2564 เวลา:19:37:45 น.เจอเพื่อนเก่ามันเป็นอะไรที่สุดยอดที่สุดแล้วครับ ไม่ว่าทำไงอะไรส่วนมากก็จะให้กำลังใจกันว่าดีๆ ทั้งที่จริงๆ แล้วมันอาจไม่ดีเท่าไหร่นักก็ตาม (แต่ก็มีบ้างพวกเรื้อนๆ ที่แขวะ -*-)
โดย: คุณต่อ (toor36
 ) วันที่: 8 พฤศจิกายน 2564 เวลา:19:38:02 น.เวลาเจอใครถามแบบนี้
น่ากลัวเหมือนกันนะครับ ยิ่งจำคนไม่เก่งแบบพี่ก๋า นึกไม่ออกจริงๆนะว่ารู้จักกันรึเปล่า 555 ภาพจำของกุ้งนี่ คือ เป็นลมบ่อย โหย... 10 ปีผ่านไป กลายเป็นคนละคนเลย เจ๋งครับ  ปล.พี่ก๋ากับมาดามเลี้ยงลูกตามใจมากครับ แต่ข้อดีคือมีอะไรลูกก็เล่าให้ฟัง แล้วความจำเค้าดีมาก เรื่องตอนเด็กๆ บางทีลูกจำแม่นกว่าพ่อแม่อีกครับ 555 โดย: กะว่าก๋า
 วันที่: 8 พฤศจิกายน 2564 เวลา:20:24:24 น.เมื่อก่อนเป็น "กุ้งฝอย" เดี๋ยวนี้เป็น "กุ้งใหญ่" อิอิ
เวลาเปลี่ยน คนก็เปลี่ยน เปลี่ยนในทางที่ดีขึ้นก็ดีแล้วค่ะ พูดถึงกุ้ง มาถึงปลาคาร์ฟ ... ไม่ได้เสิร์ชหาอะไรหรอกค่ะ ปกติก็เข้าไปดู ๆ อ่านโน่นนี่ไปเรื่อยเปื่อย บังเอิญเจอพอดีก็เลยเอามาฝากเท่านั้นเอง  โดย: ฟ้าใสวันใหม่
 วันที่: 8 พฤศจิกายน 2564 เวลา:20:41:35 น.สวัสดีครับน้องปริ๊นซ์
พี่ว่าน้องปริ๊นซ์เขียนไดอารี่แล้วอ่านสนุกมากเลยนะครับ มันมีมิติ อ่านวันนี้แล้วทำให้พี่นึกถึงเพื่อนสมัยมัธยม ชีวิตตอนมัธยมมากเลยครับ ของพี่นี่เด็กเรียนบ้าเรียนมาก ห้องคิง ตอนพักเที่ยงเล่นบาส กีฬาสีก็เล่นบาส แต่เหมือนจะบ้าเรียนเกิน จนไม่ได้ทำอะไรที่เราอยากทำแบบบ้า ๆ บ้าง ของพี่ก็มีคนรู้จักบ้างเพราะว่าเรียนโรงเรียนเก่าถึง 6 ปีนะ 555 แต่ไม่น่าจะ popular เท่าน้องปริ๊นซ์นะ ของพี่ยังมีนัดเจอเพื่อน ๆ กันเกือบทุกเดือนนะ โดย: The Kop Civil
 วันที่: 8 พฤศจิกายน 2564 เวลา:20:52:53 น.อ่านแล้วนึกภาพของการเปลี่ยนแปลงในตัวคุณกุ้ง
เขาคงไปตกในที่มีปุ๋ยดี ดินดี จึงพลิกฟิ้นและงอกงามจนเป็นคนละคน ผมคิดถึงเพื่อนบางคนที่เ่นมากตอนวัยเรียน แต่ไม่เด่นในวัยทำงาน สำหรับชมพู-ฟ้า ผมใกล้ชิดมากครับ เพราะเป็นผู้ปกครองของเด็กที่นี่คนหนึ่ง(พ.ศ. 2546-2551) โดย: Insignia_Museum
 วันที่: 8 พฤศจิกายน 2564 เวลา:21:13:54 น.เขียนไดอารี่ได้เก่งครับ(ผมไม่ถนัดพิมพ์คีย์บอร์ด จิ้มดีด 55)
เพื่อนห้องอื่นๆผมจำแทบไม่ได้เลยครับ ตอนงานศิษย์เก่า เพื่อนบางคนจำเราได้ แต่เราจำไม่ได้จริงๆ เรื่องเพื่อนแต่ละคน เปลี่ยนไปผิดหูผิดตา ยุคนี้ หน่วยงานต่างๆมีอบรมพัฒนาบุคลิกภาพมากมาย โดย: สองแผ่นดิน
 วันที่: 8 พฤศจิกายน 2564 เวลา:22:42:37 น.สวัสดีค่ะคุณปรินซ์
อ่านจบแล้วเข้าใจคุณกุ้งเลยนะ เพราะว่าตอนเด็กๆ นี่ก็ไม่ทำกิจกรรมอะไรเหมือนกัน เรียนกับกิจกรรมเดียวที่ชอบคือศิลปะค่ะแล้วตอนนั้นก็จะรู้สึกว่าตัวเองแบบloser เพราะเป็นคนกิจกรรมไม่เด่นโลกส่วนตัวสูงด้วยค่ะ เพืื่อนไม่คบ แงงง ไม่ใช่ก็มีเพื่อนที่สนิทอยู่แต่ไม่มาก ก็จะมีเพื่อนที่แบบเหมือนคุณปรินซ์คือเรียนดี กิจกรรมเด่น เป็นที่จดจำ เป็นsomebody คุณกุ้งก็คงคิดแบบนั้น อาจจะมีคุณปรินซ์เป็ฯไอดอลก็ได้นะ เค้าเลยพูดบ่อยๆ ว่าคุณปรินซ์คงจำเค้าไม่ได้ แต่ตอนนี้จำได้แล้วเนอะ ถึงทีแรกจะเออออไปสักหน่อย 55 แล้วพอมามหาลัย เรียนจบทำงาน ก็อาจจะเจอทางของตัวเอง ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ แล้วก็เรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกับคนอื่น มันก็จะเพิ่มความมั่นใจขึ้นมาได้ 10 ปีที่ผ่านมา คุณเค้าต้องเจอสิ่งดีๆ แน่ค่ะ เนอะ นี่ว่าแล้วก็ไปส่องเฟสครูที่โรงเรียนเก่า ก็จะเจอเพื่อนเก่าๆ ที่เค้าแอดครูอยู่แล้ว เออจริง เวลาเปลี่ยนอะไรๆ ก็เปลี่ยน คนที่เราไม่คิดว่าเค้าต้องเป็นแบบนี้เค้าก็เปลี่ยนไปในทางที่ดี ดีใจกะเค้าเลย งือออ เป็นคอกาแฟค่ะ ต้องกินทุกวันไม่งั้นเหมือนไม่มีแรง 55 ชอบมากจากเมื่อก่อนก็กินกาแฟไทย ไปๆมาๆ กาแฟสด ตอนนี้ชอบกาแฟดริปของ tasogare กาแฟจีนสัญชาติญี่ปุ่นค่ะ 55 สรรหามากจริงๆ แฟนคุณปรินซ์ชอบแกงฮังเลเหรอ อร่อยมากเลย ฮังเลใส่หมูสามชั้นกับถั่วเยอะๆ แจ่มมาก ไปเชียงใหม่ต้องข้าวซอยด้วยนะคะ ขนมจีนน้ำเงี้ยว นุ่นไปทีไรไม่พลาด แล้วก็ที่ชอบส่วนตัวไปแล้วต้องไปหากินให้ได้ก็หมูทอดแบบเป็นแผ่นใหญ่ๆ ติดซี่โครงนิดๆ ไม่เห็นที่ไหนมีนะ ชอบมากเลย แหนมหมกก็อร่อยค่ะ แซ่บ 55 ต้นฉบับเสร็จแล้วค่ะ ค่อยสบายหน่อย ตอนนี้จะทำหนังสือเสียงต่อ มีต้นฉบับแล้วก็ต่อยอดไปอีก อิอิ คุณภพพระเอกสายซัพจริงๆ ค่ะ แน่ะ เหมือนคุณตรีภพด้วยเหรอคะ ต้องให้คนโดนซัพยืนยันแล้วค่ะ55 ขอบคุณคุณปรินซ์มากๆ ค่ะ เปิดไว้ตั้งแต่ค่ำแต่ไล่อ่านไม่ทัน แงงง มาดึกค่ะ  โดย: lovereason
วันที่: 9 พฤศจิกายน 2564 เวลา:0:25:39 น.ชมพู ฟ้า ทายว่า สวนกุหลาบ แหงๆนะครับ
เรื่องเพื่อนสมัยมัธยมนี่ อ.เต๊ะ จำได้บางคนแค่นั้นเอง ครับ แถมคนดีๆ จำไม่ค่อยได้ จำได้แต่ประเภทแสบๆ เช่น เพื่อนสาวที่ขึ้นไปยองยอง ฉี่ใส่โต๊ะครู แล้วลืม กกน ไว้ หรือเพื่อนกลัดมันที่แอบไปสไลด์หนอน แล้วครูจับได้ 555 กับมีที่ประทับใจ ก็เพื่อนบางคนที่แอบมาหอมแก้มเราทีเผลอ แค่นั้นเองครับ ส่วนเรื่องบุคลิกภาพนี่ ฝึกกันได้ เหมือนสมัยเรียนมหาลัยนี่ อ.เต๊ะ ขี้อาย ชอบ ชอบรุ่นพี่ ก็ไม่กล้าไปจีบเค้า แต่ ถ้าเป็นนิว อ.เต๊ะ นี่ ป๋าชัช ก็ป๋าชัช เถอะ555 ปล. จากบล็อก เรื่องโกงค่าต่างๆนี่ ความดันหมดสิทธิ์ เพราะมันปริ๊นท์เลขออกมาเลย แต่บางที่ ไปเจอพยาบาลจู้จี้มาก วัดเท่าไหร่ก็ไม่ผ่านซะที อ.เต๊ะ ใช้เอาความดันของคนอื่นไปให้เลย เลยส้วย สวย555 แต่ น้ำหนักนี่ พยาบาลให้ชั่งเอง เราอยากหนักเท่าไรก็บอกไปเลยครับ อ.เต๊ะบอก -2-3 กิโลประจำ เย้ย 555 แล้วก็น้องปริ๊นซ์ป่วยเหรอครับ หอบหืดนี่ ทรมาณมาก ยาที่ใช้คุมอาการ ต้องพ่นอย่างสม่ำเสมอ ถ้าฉุกเฉิน ไปเอกชนดีแล้วครับ ถ้าไป รพ.ของรัฐนี่ ฉุกเฉินล้นมาก ต้องรอคิว ยังกะมาตรวจปกติเลยละครับ ส่วนเรื่อง เก็าท์ รัก อ.เต๊ะมากนี่ 555 ยังรอลุ้นผลเลือดอยู่ครรับ ถ้าโชคดีอาจไม่เป็น เก๊าท์ เป็นโรคอื่นแทน เย้ย 555 ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมเยียนกันนะครับ   โดย: multiple
วันที่: 9 พฤศจิกายน 2564 เวลา:13:24:50 น.สวัสดีคะคุณปริ๊นซ์..
ดีจัง...ตอนที่นัดพบปะกับเพื่อนไสมัยป.4 เมื่อ4-5 ปีที่แล้ว 10 คน จำได้แค่ 2 คนเองคะ โดย: อ้อมแอ้ม (คนผ่านทางมาเจอ
 ) วันที่: 9 พฤศจิกายน 2564 เวลา:15:39:06 น.อย่างที่น้องปริ๊นซ์คุยไว้นะครับ เด็กห้องหนึ่งมีแต่คนรู้จัก แต่เราดันไม่ค่อยรู้จักใคร มัวแต่บ้าเรียน 555 มีทั้งคนรักคนเกลียดนะเด็กห้องคิง ของพี่ยังแอบเสียดายอยู่เลยนี่ตอนนั้นจะไปเข้าค่ายเก็บตัวนักกีฬาบาสฯ ของโรงเรียน แต่ทางบ้านไม่ให้ไป ให้เอาดีด้านเรียนดีกว่า
ตอนสมัยทำงานใหม่ ๆ เพื่อน ๆ อยู่กรุงเทพฯ กันเยอะมีนัดเจอกันทุกเดือนเลยครับ แต่ตอนนี้แยกย้ายกลับสุราษฏร์ฯ กันเกือบหมดแล้ว เพื่อน ๆ ไปนัดเจอกันที่สุราษฏร์ฯ แทน พี่ห่างหายไปนานละครับ โดย: The Kop Civil
วันที่: 9 พฤศจิกายน 2564 เวลา:16:25:53 น.สวัสดียามเย็นค่ะน้องปริ๊นซ์ ขอบคุณที่ไปทักทายให้กำลังใจนะคะ
โห..ถือป้าย ถือธง เป็นดรัมเมเยอร์ถือไม้คฑา ทำไมจะไม่หล่อเนี่่ยนับว่าอาจารย์ตาดีมากๆๆค่ะ 5555 มีความสุขยามเย็นค่ะ โดย: กิ่งฟ้า
วันที่: 9 พฤศจิกายน 2564 เวลา:17:23:01 น.เพลง เวอร์ชั่น อ.เต๊ะ ติดหูนี่ สงสัยจะแง่ ขี้หูไหลนะครับ555 แล้วก็ จากบล็อก อยากอ่านวีรกรรม นิว อ.เต๊ะ เหรอครับ 555 อยากเล่าอยู่เหมือนกัน แต่ กลัวกระทบกระเทือนความสัมพันธ์ระหว่างชาติ เอ๊ย ความสัมพันธ์ ระหว่าง เพื่อนบล็อกก็แยะ และเพื่อนร่วมงานก็ไม่ใช่น้อย กลัวจะต้องขอโทษเป็นเงินสดด้วย ช่วงนี้ยิ่งไม่ค่อยมีอยู่ด้วยนะครับ 555 ขอบคุณที่แวะไปคุย ขำๆกันนะครับ โดย: multiple
วันที่: 9 พฤศจิกายน 2564 เวลา:18:42:01 น.จากที่บล็อก
ดีที่พี่เสี่ยงตายเข้าไปเรียนนิติฯ ไม่กล้าเรียนคณะสีเลือดหมูขลิบทอง คริๆๆๆๆ ขอบคุณกำลังใจให้บล็อก - สภาคารราชประยูร ด้วยนะครับ โดย: ทนายอ้วน
วันที่: 9 พฤศจิกายน 2564 เวลา:20:07:25 น.สวัสดีครับคุณปริ๊นซ์
อ่านแล้วรู้สึกดีไปด้วยครับ ดีใจนะที่มีเพื่อนสมัยเรียนเข้ามาทักแบบตั้งอกตั้งใจแบบนี้ ส่วนตัวผมเองช่วงนึงที่ได้เจอเพื่อนสมัยม.ต้น แล้วทำให้เรารู้ว่า มีทั้งคนที่ เราอยากจะสร้างมิตรต่อ แต่เค้าไม่หืออือก็มี แต่บางคนก็กระชับมิตรกับเราจนทุกวันนี้ ที่บอกว่าไม่กล้ายิ้มมากเพราะจำไม่ได้ ผมก็เป็นครับ อิอิ จำหน้าคนไม่แม่น ต้องเออออกันพักนึง แล้วที่เค้าบอกสมัยนั้นอยากรู้จักยังไม่กล้าทักเลย เลยเดาแทนเค้าว่า คุณปริ๊นซ์ดูเป็นคนป๊อปๆ เพื่อนเยอะ เป็นที่รู้จัก (อ่านคาแรกเตอร์ที่เล่ามาแล้ว อืมม เอาเรื่องนะคนนี้ 555) พอคนเงียบๆ คนนึงอยากทักทายก็จะกังวลว่าตนจะเข้าไปอยู่ในแสงไฟ(หรือเปล่านะ) ยินดีที่กุ้งเปลี่ยนไป แต่กุ้งดูแรงกว่าคุณปริ๊นซ์แล้วนะครับ ^^ ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับ จากบล็อก คุณปริ๊นซ์เข้าใจถูกแล้วครับ เป็นต้นทางเดียวกัน แต่การ์ตูนเรื่องนี้ขยายและแตกยอดต่อ โดย: มาช้ายังดีกว่าไม่มา
วันที่: 9 พฤศจิกายน 2564 เวลา:20:08:55 น.พี่ก๋านั่งฟังลูกพูดเรื่องราวต่างๆให้ฟัง
ยอมรับเลยว่าตัวเองเริ่มแก่และตามโลกไม่ทันแล้ว 555 อย่างเรื่องบิตคอยน์พี่ก๋าไม่รู้เรื่องเลยนะ แต่ลูกบอกว่าจะลองเล่นดู 5555 ทุกอย่างเป็นไปตามยุคตามสมัยจริงๆครับ โดย: กะว่าก๋า
วันที่: 9 พฤศจิกายน 2564 เวลา:20:18:33 น.ใช่เลยครับ ผมมีหลักฐานการอินของผู้ปกครอง
ข่วงนี้ แม่ของเด็กชายที่จบ ม.6 มานานหลายปีแล้ว ยังคงใส่เสื้อกีฬาชมพู-ฟ้า ที่เก่าเกิน 13 ปี ไปออกกำลังกายที่สวนสาธารณะอยู่เลย โดย: Insignia_Museum
วันที่: 9 พฤศจิกายน 2564 เวลา:20:39:44 น.ดีจังนะคะ ได้เจอเพื่อน
มี้เองก็เคยมีเพื่อนมาทักแล้ว ยิ้มๆ 5555 กลัวเค้ารู้ว่าจำมะได้เหมือนกัน ปล. ซีจะเป่าขลุ่ยได้รึเปล่าไม่รู้ค่ะ 5555 โดย: kae+aoe
 วันที่: 10 พฤศจิกายน 2564 เวลา:8:46:53 น.ส่งกับข้าวมาเป็นกำลังใจ
ชีวิตต้ิงดำเนินต่อไป Fight to.0.  ส่งการบ้าน Food For Fun# 65 เมนูกลับใจ "สามชั้นต้มเผือก"  โดย: katoy
 วันที่: 10 พฤศจิกายน 2564 เวลา:10:54:50 น.สวัสดีมีสุขค่ะ
เขาคงอยากรู้จักและเป็นเพื่อนตอนเรียน วันนั้นเป็น Nobody วันนี้คงเป็น Somebodyของใครบ้างละค่ะ แสดงว่าคุณปริ๊นท์ฮ็อตมากสำหรับเพื่อน ตอนเรียนมัธยมต้นถึงปลาย เพื่อนต่างเปลี่ยนห้องกันตลอด พบเจอหลากหลายเกือบครบ เพราะรร.เรามีแค่7-8ห้องเอง เลยจำหน้าเพื่อนได้แยะ และมีเรื่องราวโชกโชนพอให้เพื่อนจำได้บ้าง ขอบคุณกำลังใจที่ห้ทริป ภูลังกา ชอบเที่ยวเองแบบนี้อิสระดีมากค่ะ ตอนยังหนุ่มยังสาวก็แบกเต๊นท์เองได้สบายๆ พอแก่ตัวลงไม่ไหวแล้ว ต้องจอดแล้วกางเต๊นท์เลยสะดวกสบายสุด ค่ะ สนุกค่ะ โดย: ตะลีกีปัส
 วันที่: 10 พฤศจิกายน 2564 เวลา:17:15:10 น.วันนี้นั่งดูคลิปที่นายกไปพูดที่การประชุมสิ่งแวดล้อมล่าสุด
พูดเป็นภาษาไทยยาว 4 นาทีกว่าๆ ที่มีคนท้วงติงว่าไปก็อปปี้ของโอบาม่านั่นล่ะครับ พี่ก๋าก็พูดภาษาอังกฤษไม่ได้นะ แต่คนเป็นผู้นำ ควรจะต้องพูดให้ได้ และพูดให้ดีด้วย เพราะมันเป็นหน้าเป็นตาของประเทศด้วยครับ โลกยุคนี้เป็นโลกยุคออนไลน์กันหมดแล้วมั้งครับ ไปซื้อของเดี๋ยวนี้ ต้องโอนเงินบ้าง ใช้แอพบ้าง พี่ก๋านี่งงมาก 555 โดย: กะว่าก๋า
วันที่: 10 พฤศจิกายน 2564 เวลา:18:06:15 น.ชอบคำว่า.. "เด็กๆของพี่" ฟังดูดีย์ พี่ควรสะสมไว้เป็นกองทัพใช่มะ
เวลาเบื่อคนนึง จะได้ไปคุยกับอีกคนนึง วนไปแล้ววนมา คิกๆๆๆ เพลินๆ เน้อออออ.. เรื่องหนี้สองแสน สองแสนกว่าเหอะ ฮ่วยยย.. คิดแล้วอยากสู่ขิต โดย: nonnoiGiwGiw
 วันที่: 11 พฤศจิกายน 2564 เวลา:13:45:01 น.อ่านด้านบน.. แล้วนึกถึงตัวเอง
พี่ยังเป็นบุคคนที่ทุกคนจดจำได้อยู่ หนึ่งคืออ้วน สองคือ บ้ากิจกรรม สมัยมัธยมพี่เป็นเจ้าแม่จัดบอร์ด บอร์ดทุกตึกเรียนจะต้องมีฝีมือพี่อยุ่เพราะจะโดนครูลากไปทำ และพี่ก็บ้ากิจกรรม เค้ามีเต้นพี่ก็ได้เต้น เค้ามีประกวดร้องเพลง พี่ก็ประกวดด้วย ทั้งๆ ที่ภาษาอังกฤษก็อ่อนด้อยก็ยังไปประกวด เป็นตัวแทนประกวดวาดภาพตอนประถมมอต้นตลอด มอปลายย้ายมาประกวดโครงงานวิทยาศาตร์ไปแข่งถึงระดับเขตแนะ เด็กดีมากนะ โดดเรียนไปดูหนังแค่ครั้งเดียวเอง โดย: nonnoiGiwGiw
วันที่: 11 พฤศจิกายน 2564 เวลา:13:49:10 น.แมวสามตัวไม่เหมือนกันเลยเหอะ แกรยังไม่เหนดีๆ ดูแต่รูปเลยแยกมะออก
โดย: nonnoiGiwGiw
วันที่: 11 พฤศจิกายน 2564 เวลา:14:21:07 น.จากบล็อก
พอมาอ่านที่เค้ารีวิว และวิเคราะห์หนัง พี่ถึงจะเข้าใจนะ รายละเอียดเยอะมากจริง ๆ โดย: The Kop Civil
วันที่: 11 พฤศจิกายน 2564 เวลา:16:26:59 น.พี่ก๋าก็เชื่อแบบที่น้องปริ๊นซ์เชื่อครับ
หลายครั้งที่เจ็บปวด แล้วผ่านมันไปได้ พี่ก๋ารู้สึกว่าตัวเองโตขึ้น มีมุมมองใหม่กับตัวเอง รู้ว่าจะรับมือกับปัญหาใหม่ๆยังไง ตรงนี้อาจจะเรียกชื่อว่า "ประสบการณ์" ก็ได้ คนเราเติบโตและเรียนรู้จากความเจ็บปวด มากกว่าจากความสุขแน่ๆครับ โดย: กะว่าก๋า
วันที่: 11 พฤศจิกายน 2564 เวลา:17:42:19 น.ช่วงนี้เจ๊กบปวดเหมือนกันค่ะ
(อ้าว!! ทิ้งระเบิด แล้วแจว)  โดย: เริงฤดีนะ
วันที่: 11 พฤศจิกายน 2564 เวลา:20:31:01 น.สวัสดีค่า คุณปรินซ์
เมื่อวานจะมาตอบแต่เข้าเน็ตหมุนติ้วค่ะ ยอมแพ้ 55 จริงค่ะ แต่ละคนก็มีแนวของตัวเองเนาะ นี่ก็ไม่รู้ว่าชอบอะไรจนเรียนๆ มาก็ยังไม่ชอบ แต่มาชอบเขียนนิยายเพราะชอบอ่านฟิคนี่แหละค่ะ ตอนนี้ก็รู้สึกว่าดีละนะ ที่ค้นพบที่ตัวเองชอบ แฟนคุณปรินซ์ชอบอาหารเหนือนี่แบบแจ่มเลยค่ะ มีแต่ของอร่อยนะ น้ำเงี้ยวยิ่งอร่อย แต่บางคนกินก็จะบอกว่าคาวเพราะใส่เลือดด้วย นี่ชอบเลือดไก่ค่ะ เลือดหมูใส่แล้วแข็งไม่ค่อยอร่อย ส่วนขนมจีนซาวน้ำเพิ่งคุยกับแม่ไปเองว่าแม่อยากกิน นุ่นได้กินก่อนแน่ 555 ขอบคุณคุณปรินซ์มากค่า โดย: lovereason
วันที่: 11 พฤศจิกายน 2564 เวลา:21:05:14 น.สวัสดี จ้ะ น้องปริ๊นซ์
น่ารักจัง เม้นท์มาอย่างยาวเลย แสดงว่าตั้งใจอ่าน คนเขียนก็มีกำลังใจเนาะ อิอิ แม่กำปอง ครูก็ไปครั้งแรกที่ไปมาจ้ะ ลูกศิษย์เขาเคยไปมา แล้ว เขาชอบเลยไปอีกรอบ บรรยากาศเป็นธรรมชาติมาก ๆ โดย เฉพาะที่พักที่ครูไปพักจ้ะ ส่วนปาท่องโก๋ ครูว่า อร่อยนะ แสดงว่าไม่ ถูกปากเพื่อนของปริ๊นซ์ที่เคยกิน น้องก๋า ที่อยู่เชียงใหม่ เขาก็บอก ว่าเขาชอบปาท่องโก๋ร้านนี้มากอร่อยมาก ครูกินแล้วก็ว่า รสชาติดีนะ จ้ะ ครูเป็นคนค่อนข้างโชคดี มีลูกศิษย์หลายรุ่น จ้ะ ที่ให้ ความช่วยเหลือยามที่ครูมีปัญหา ก็คงเป็นกรรมดีของครูด้วย เพราะ ตอนสอน ครูก็ให้ความรู้แก่พวกเขาเต็มกำลัง ก่อนสอบเข้ามหา วิทยาลัย ก็ติวข้อสอบให้โดยไม่คิดค่าสอนอะไรเลย จนพวกเขาเบื่อ ที่บังคับให้มาเรียนหลังเลิกเรียน พอสอบได้และโตเป็นผู้ใหญ่ พวกเขาก็รู้ว่าที่เคี่ยวเข็ญบังคับนั้นเป็นเพราะเราหวังดี นั่นเอง แม่กำปอง ปริ๊นซ์ มีโอกาสก็รีบไปนะจ๊ะ ตอนนี้ยังมีบรรยากาศ เป็นชาวบ้าน ๆ อยู่อีกหน่อยคนไปเยอะ สภาพธรรมชาติ อากาศที่ บริสุทธิ์ ก็จะลดลงไปเรื่อย ๆ เพราะคนไปกันเยอะแยะ จ้ะ การไปเที่ยวแล้วไม่สบายนี่ หมดสนุกจริง ๆ เลยจ้ะ เธอต้อง พยายามรักษาตัวเองให้แข็งแรง ภูมิแพ้จะได้ไม่ถามหา พักผ่อนให้ เพียงพอ เที่ยวสถานบันเทิงให้น้อยลง นะจ๊ะ สำหรับบล็อกเล่าเรื่องราวของ คุณกุ้ง อ่านการเล่าเรื่องของเธอ แล้ว พยายามลุ้นว่า เธอจะจำกุ้งได้ไหม ทั้ง ๆ ที่กุ้งก็พยายาม ทบทวนความหลังให้เธอฟัง อิอิ ก็เป็นธรรมดาของคนเรานั่นแหละนะ ห้อง 1 เด็กวิทย์ มักจะรู้จักกันในห้อง นอกห้อง ซึ่งยิ่งเป็นเด็กศิลป์ ยิ่งไม่ค่อยรู้จัก นอกจากไปจีบเด็กห้องศิลป์ ยิ่งคุณกุ้งบอกว่า เขา ไม่กล้าไปทักเธอ ก็แสดงว่าเธอคงดังมาก ประกอบกับเขาตอนนั้น ก็อ่อนแอ คุณหนู โดนความร้อน ยืนนานหน่อย ก็ต้องถูกหาม ไปห้องพยายาม เธอก็คงจำได้แต่ภาพนั้น ๆ เท่านั้น แหละ อิอิ เชื่อว่า ตอนเด็ก เขาคงปลื้มเธอมากนะ เพราะเธอเป็นเด็ก กิจกรรมอยู่แล้วนี่นา จึงจำง่ายกว่าที่เธอจะจำเขา นั่นแหละ ดีใจกับเธอที่ได้เพื่อนสมัยเรียนเพิ่มขึ้นอีกคน จะได้คุยกัน สนุกสนาน เขาเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมมาก น่าดีใจที่เขาพัฒนา ตัวเองจนกลายเป็นคนแข็งแรง กล้าพูด กล้าคุย สนุกสนาน และ ยังไม่ลืมเธอ มาทักเธอด้วยความดีใจ แสดงว่า เขาต้องประทับใจ ในตัวเธอในสมัยเรียนมาก เป็นความทรงจำที่ดีงาม จ้ะ ช่วงนี้อากาศเริ่มเย็นแล้ว เนาะ รักษาสุขภาพด้วย นะจ๊ะ ปลายเดือนนี้ ครูมีอีกทริปที่เชียงราย จ้ะ จะได้มีเรื่องมาเล่าต่อไป โหวดหมวด บันทึก ฯ โดย: อาจารย์สุวิมล
 วันที่: 12 พฤศจิกายน 2564 เวลา:21:06:22 น.ลืมตอบคำถามเธอ จ้ะ
กะปลกกะเปลี้ย เขียนอย่างนี้ จ้ะ โดย: อาจารย์สุวิมล
วันที่: 12 พฤศจิกายน 2564 เวลา:21:08:27 น.วันหยุดแล้ว Little prince คงได้พักผ่อนๆ
รักษาตัวค่ะ  พาหนุ่มๆนักเทนนิสมาเยี่ยมคนป่วย Take care..Get well very soon. โดย: เริงฤดีนะ
วันที่: 13 พฤศจิกายน 2564 เวลา:8:30:05 น.จะเข้าหน้าหนาวแล้วระวังสุขภาพโดยเฉพาะเรื่องระบบทางเดินหายใจนะครับ อากาศก็แห้ง ฝุ่นก็เยอะครับ พี่แพ้อากาศติดๆกันหลายวันอีกแล้ว เกรงใจน้องไซนัสครับ มาบ่อยเกิ๊น อิอิอิ
ขอบคุณสำหรับกำลังใจให้บล็อก 3 F - แกงส้มปลากระบอกใส่ดอกขจร ด้วยครับ โดย: ทนายอ้วน
วันที่: 13 พฤศจิกายน 2564 เวลา:21:13:22 น."ยิมโนเด็กเม็ดซัก 1 นิ้วก็กลับบ้านเก่า แบนราบไปกับหิน T_T"
R.I.P. ยิมโนของตุณปริ๊นซ์ด้วยนะคะ ต้นเล็กขนาดนั้นเลี้ยงยากค่ะ ไม่เห็นหน้าตาบอกไม่ได้ว่าแบบไหน ถ้าเป็นยิมโนพื้น ๆ ก็จะอึดกว่าพวกด่างค่ะ ของแพงเอาใจยากนะคะ โดย: ฟ้าใสวันใหม่
วันที่: 15 พฤศจิกายน 2564 เวลา:18:00:56 น.สวัสดีครับ
หายากนะครับที่โลกกลม วนได้เจอเพื่อนสมัยเรียน โดย: SertPhoto
วันที่: 16 พฤศจิกายน 2564 เวลา:7:11:42 น. สวัสดีครับ   มีความสุข รักษาสุขภาพ ห่างไกลโควิด นะครับ โดย: เซียน_กีตาร์
วันที่: 16 พฤศจิกายน 2564 เวลา:8:20:59 น.โอ๊ะ...
เขียนดีมากจริงๆ ด้วย ให้มงสายซัพก็แล้วกัน 555+ จริงๆ ไม่ได้จะไปวาดหวังให้ใครมาทำอย่างที่ใจเราต้องการทุกอย่าง เพียงอยากจะขีดเส้น ความสัมพันธ์ให้ชัดเจนเท่านั้นแหละนะ ขอบคุณที่ไปส่งกำลังใจเน่อ  โดย: nonnoiGiwGiw
วันที่: 17 พฤศจิกายน 2564 เวลา:16:35:54 น. |
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 19 คน [