ถนนสายนี้มีตะพาบ หลัก กม.ที่ 241: ไม่สายเกินไปที่จะหาความสุข
ตะพาบหลักกม.ที่ 241โดยคุณกะว่าก๋า
"ไม่สายเกินไปที่จะหาความสุข"
ตอนเด็กๆอยากเรียนเก่ง เลยตั้งใจเรียนมากๆ
สอบได้ที่ 1 ตั้งแต่ชั้น ป.1-ป.7
โอเคแล้ว ตัวเองมีความสุข พ่อแม่ก็มีความสุข
พอเข้ามัธยม ม.ศ.1-ม.ศ.5 สอบเข้าได้เป็นอันดับที่ 13
อยู่ห้องก.มาตลอด ห้องก.คือเครื่องแสดงว่า เป็นเด็กเรียนเก่ง
ก็ยังยิ้มได้ ยืดซะไม่มีละ
ตอนม.ศ.ต้นฝันอยากจบม.8ด้วยคะแนนติดบอร์ดประเทศไทย
แต่พอขึ้นม.ศ.4 วิชาที่ไม่ชอบมีแยะกว่าที่ชอบ
ความเก่งลดลงไปแยะมาก จาก80กว่าๆ
แต่พอตอนจบม.ศ.5 โห...คะแนนเหลือแค่ 67เปอร์เซ็นต์
ก็ยังมีความสุขอยู่ที่ไม่ตกซ้ำชั้นแหละน่า
เรียนระดับอุดมศึกษา คะแนนโอเค เพราะเป็นสายตรงที่อยากเรียน
ไม่หวังเกียรตินิยม เพราะรู้อยู่แล้วว่าไม่ได้
ดันติดCมาด้วย ไม่น่าเลย แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น
ประเด็นที่อยากมีความสุขคือ จบแล้ว
ต้องสอบบรรจุเข้ารับราชการให้ได้ทันที
เป็นความหวังของพ่อแม่ พี่น้อง รวมทั้งตัวเราเองด้วย
เอาวะ.. ตั้งใจอ่านหนังสือเตรียมความพร้อม
ไปทำงานต่างจังหวัดก็ไม่เป็นไร
เพราะชอบออกไปผจญภัยอยู่แล้ว ตามสไตล์เรา
สอบครั้งแรกก็ได้บรรจุ ไปอยู่ดินแดนสีชมพู
พ่อแม่พี่น้องก็เป็นห่วงกัน
บางคืนนอนอยู่บ้านพัก ได้ยินเสียงปืนลั่นปังๆเปรี้ยงๆระรัว
ต้องรีบปิดไฟ มุดเข้ามุ้ง หรือไม่ก็ไปรวมตัวอยู่ที่บ้านพักเพื่อน
รวมกันหลายๆคนอุ่นใจดี
เวลาไปเที่ยวก็ต้องไปกันแยะๆ ไปทาง กลับอีกทาง
ไม่ซ้ำทางกัน ก็รอดชีวิตมาได้
เฮกันไปเฮกันมา ความสุขวัยสาวแรกทำงาน
ก็เริ่มเป็นที่หมายปอง โฮะ...เล่นตัวได้ด้วย
งามเสียเหลือเกิน ในที่สุดก็ตกร่องปล่องชิ้นกับหนุ่มหน้ามลไป
ความสุขที่อยากได้ต่อมาคือลูก เร่งมือกันทำ
จนได้ลูกมา 2คน พอแระ ลูกมากจะยากนาน
คนเลี้ยงไม่มี ต้องส่งไปให้คุณยาย เลี้ยงให้
สบายไปร้อยแปดพันเก้าประการ
เพราะค่าเลี้ยงก็ไม่ต้องจ่าย มิหนำ
ตายาย น้าๆยังช่วยกันออกค่านม ค่าเครื่องใช้
อาหารการกินให้หลานๆ จนโตเข้าโรงเรียน
ล้วนความสุขของเราทั้งสิ้น(แต่ไม่ทราบคุณยายจะสุขมั๊ย ไม่กล้าถาม)
มีลูกแล้ว อยากให้ครอบครัวมีความสะดวกสบาย
ต้องมีรถมอเตอร์ไซต์ บรรทุกลูกไปโรงเรียน
พาไปโรงพยาบาล ก็สะดวกแต่ไม่สบาย
เพราะพ่อแม่ลูก4คน ขี่มอเตอร์ไซค์คันเดียวกัน
หมวกกันน็อคโขกกันโป๊กๆๆๆ ไปตลอดทางที่เบรค
ยามฝนตก แถวบ้านหน้าฝนชุกเสียด้วย
ก็เปียกโชกกันไปหมด หวัดเล่นงาน
ต้องหาเติมเต็มความสุขให้ลูกและครอบครัว
โดยต้องผ่อนรถยนต์คันเล็กๆไว้ใช้
ได้รถกะบะมาสด้าแฟมีเลียสีเทาดำคันเล็กๆ ผ่อนกันจนหมด
ด้วยเงินเดือนน้อยๆของเราสองคนสามีภรรยา
ลูกไม่ต้องเปียกฝน ร้อนแดดอีกต่อไป
แม้จะต้องนั่งเบียดๆกันไปมา
แต่เป็นความสุขที่จดจำได้เสมอของรถคันแรก
คันต่อๆมาก็มิได้จดจำมากนัก ต้องซื้อเมื่อจำเป็นต้องเปลี่ยน
และจำเป็นต้องมีเพิ่ม ตามสมาชิกที่ทำงานอยู่คนละที่กัน
ได้มาทั้งซูซูกิ ฮอนด้า โตโยต้า มาสด้า เชฟโรเล็ต ฟอร์ด มิตซูบิชิ
ก็ตามสภาพเงินตราที่พอหาซื้อได้
เราอาศัยอยู่บ้านพักราชการมาตลอด
เพราะไปอยู่ต่างจังหวัด มีบ้านพักให้อยู่ สะดวกสบาย
ค่าน้ำค่าไฟราคาไม่แพง
เริ่มต้องหาหลักประกันในชีวิตให้ลูกและตัวเองอีก
จึงจะมีความสุขได้
ได้บ้านทาวน์เฮ้าส์หลังเล็กๆ ไว้
ราคาตอนนั้นไม่ถึง 5 แสน แต่ก็ผ่อนกันเป็นสิบๆปี
อยู่บ้านทาวน์เฮ้าส์ อย่างมีความสุข
แม้จะมีเพื่อนบ้าน คู่ผัวเมียคนจีนฮ่อ ทะเลาะส่งเสียงจ๊ากๆ
ภรรยาว๊ากเพ๊ยสามีทุกวัน ด่าทอ ไล่ทุบตีสามี
ก็เรื่องสามีนอกใจ นี่แหละ ไม่ได้แอบฟัง แต่ได้ยินลั่นๆทุกวัน
เริ่มมลภาวะทางเสียง และภาพจำไม่ค่อยดีสำหรับเด็กๆ
ความสุขเสื่อมถอย ต้องหาทางไปจากละแวกนี้ให้ได้
จึงกลับไปอยู่บ้านพักอีก ซึ่งสงบ ปลอดภัย
และแวดล้อมด้วยสังคมที่ดี เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ดูแลกันตลอด
แต่ก็ยังต้องดิ้นรน เพื่อจะหาที่อยู่ที่ดีกว่าเดิม
มีเพื่อนบ้าน และสังคมแวดล้อมที่ดีขึ้น
กัดฟัน อดออมและอดทนผ่อนบ้านกันต่อ
ครั้งนี้ผ่อนกันนานนม และเป็นหลังสุดท้ายที่จะมีปัญญาผ่อนได้
เพราะหลังจากนี้แล้ว เงินเดือนหลังเกษียณจะเหลือนิดเดียว
ทำอะไรต่อไม่ได้แล้ว
ความสุขที่พอหาได้ชิ้นสุดท้ายที่ต้องอดออมมากหน่อย
ก็ได้มาสมปรารถนา ที่จะได้มีเรือนตายเป็นของตนเองและครอบครัว
หลังเกษียณมา ก็ได้วนเวียนรอบบ้านดูแลต้นไม้ที่ลงไว้ตั้งแต่อยู่
ต้นใหญ่ๆหน่อยก็ออกดอกออกผล แผ่ร่มเงาให้อย่างที่ต้องการ
จนโตเกินไป ตัดทอนกันบ่อยครั้ง
ทั้งพิกุล อินจัน จิกสาย มณฑา แคนา จำปา จำปี
ขนุน น้อยหน่า ปาล์ม มะม่วง มะนาว กระท้อน ชมพู
โอ๊ย..สารพัดสารพัน เหมือนมีที่สัก100ไร่
แต่เอาเข้าจริง ที่แค่ไม่ถึง 100ตารางวา
แม่เล่นปลูกซะเป็นป่า ล้อมบ้าน
เหตุผลคืออยากได้ร่มเงา
ให้บ้านเย็นสบายนั่นเอง
น่าจะจบเรื่องหาความสุขแล้วละค่ะ
แต่ก็ยังไม่จบ เพราะตอนที่ลูกไม่อยู่ด้วย
ไปเรียนต่อทั้ง2คน
พ่อแม่เหงา เลยต้องหาหมาแมวมาเลี้ยง
เพื่อยังความสุขใจ ยามคิดถึงลูก
ตอนนี้เลย สุกจนเกือบไหม้ เพราะหมาแมวทีตนเองเลี้ยง
และหมาแมวที่ไม่ได้เลี้ยงอีกฝูงใหญ่
ที่วนเวียนมาให้อุ้มและลูบคลำ พันแข้งพันขาให้ปวดขมองเล่นทุกวัน
แต่ก็เป็นความสุขที่จะหาได้จากสัตว์เลี้ยงของเราค่ะ
   
ยังไม่สายที่จะหาความสุขให้ตัวเองกันนะคะ
สวัสดี
| Create Date : 25 พฤศจิกายน 2562 |
| Last Update : 26 พฤศจิกายน 2562 10:15:37 น. |
|
13 comments
|
| Counter : 2550 Pageviews. |
|
 |
|
|
| ผู้โหวตบล็อกนี้... |
| คุณภาวิดา คนบ้านป่า, คุณไวน์กับสายน้ำ, คุณหอมกร, คุณโอน่าจอมซ่าส์, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณmcayenne94, คุณสองแผ่นดิน, คุณtoor36, คุณSai Eeuu, คุณkae+aoe, คุณJinnyTent, คุณเจ้าหญิงไอดิน, คุณhaiku, คุณเริงฤดีนะ, คุณnewyorknurse |
โดย: หอมกร   วันที่: 26 พฤศจิกายน 2562 เวลา:13:34:53 น. |
|
|
|
โดย: mcayenne94  วันที่: 26 พฤศจิกายน 2562 เวลา:18:58:45 น. |
|
|
|
โดย: คุณต่อ (toor36  ) วันที่: 26 พฤศจิกายน 2562 เวลา:23:59:42 น. |
|
|
|
โดย: Sai Eeuu  วันที่: 27 พฤศจิกายน 2562 เวลา:0:30:11 น. |
|
|
|
โดย: JinnyTent  วันที่: 27 พฤศจิกายน 2562 เวลา:18:03:20 น. |
|
|
|
| โดย: JinnyTent วันที่: 27 พฤศจิกายน 2562 เวลา:21:30:29 น. |
|
|
|
| โดย: คุณต่อ (toor36 ) วันที่: 27 พฤศจิกายน 2562 เวลา:22:54:45 น. |
|
|
|
โดย: kae+aoe  วันที่: 28 พฤศจิกายน 2562 เวลา:8:28:52 น. |
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 11 คน [
ปรากฏว่าน่าจะอัพแล้วถึงไปบอก
ชีวิตการครองคู่ที่มีโซ่ทองคล้องใจ
ก็มีทั้งสุขและทุกข์นะคะ ฝ่าฟันมาได้ก็น่าภูมิใจ
ขอบคุณกำลังใจด้วยค่ะ