มนต์รักเฟสสัน อิอิ
น่าเอามาทำหนังรักได้เลยนะคะเนี่ย

เป็นเรื่องราวที่ดี

"ผมไงครับ ผมรับผิดชอบจะแต่งงานด้วย" <--- อย่างเท่เลย รู้สึกแบบนั้นจริงๆ ครับ มันได้ใจมากเลย

อ่านบันทึกวันนี้ของคุณแม่ตะลี ขำก๊ากเลยค่ะ
จะจีบหญิงมากวดจักรยานเขา สาวล้มอีก เฮ้อ
แขนขาเลือดสาด กางเกงขาดอีก
นึกเห็นภาพแล้ว จีบกันตลกน่าดู
ร้องเพลงยังต้องคอยยิ้มให้หนุ่มอีก

แต่เหมาะกันจัง นักร้องคู่กับนักดนตรี
ครอบครัวสุขสันต์สายเอนเทอร์เทน
ภาพเก่าๆ คุณแม่ตะลี งามคล้าย คุณเพ็ญพิสุทธิ์นะคะเนี่ย

วันนี้โหวตไปแล้ว พรุ่งนี้มาใหม่ค่ะ

ว้ายๆๆๆๆ มาฟังนิยายรักของแม่ตะลี น่ารักๆ เหมือนนิยาย มหาลัยวัยหวานสมัยก่อนเลย ฮิ้วววว

ขอรับผิดชอบด้วยการแต่งงาน กรี๊ดดดดด อ่านแล้วเขินแทนเลย

วาววว บ้านอยู่เรียงเคียงกัน..
ลงเอยอย่างสมหวัง ...แต่งงานเลย
อ่านเพลินเลยค่ะ

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด หวานอ่ะ ชอบๆ ดูรูปแล้วน่ารัก เขิล

เหมือนสาวจะมีใจให้แต่เริ่มเห็นหน้า
ได้ยินเสียงดนตรีแล้วค่ะ
ยังแถมเปิดทางด้วยคำถามว่าใครจะแต่งงานด้วย
โห เฮียแกสะดวกโยธินอะไรขนาดนั้น 55

แล้วทำไมไม่เคยร้องเพลง บ้านเรือนเคียงกัน บ้างล่ะค่ะ
เนื้อเพลงนั้นจะเข้ากั๊น...เข้ากันกับนิยายรักที่เล่ามาเลยค่ะ
เช่น "เช้าตรู่ตื่นนอน แอบมองเสียก่อนสิ่งอื่น" เนอะ ว่าป่ะ

อร๊ายยยย อ่านไปก็ฟินไป
นิยายรักดี ๆ จบแฮปปี้แอนดิ้งเล่มหนึ่งนี่เอง
น่านำมาสร้างเป็นพร็อพนิยายรัก
ของพระ-นาง กว่าจะฝ่าฝันอุปสรรค

แหม๋ ขาดแต่นางร้ายนะนี่
มีแต่เพื่อนนางเอก ว๊า พระเอกฝ่าฝันน้อยไปนิด
ไม่ค่อยมันส์เท่าไหร่ โรยด้วยกลีบกุหลาบ
ที่ปูทางด้วยเพื่อนนางเอกเสียนี่

แต่ก็นั่นแหละ จะฝ่าฝันเส้นทางรักแค่ไหนไม่สำคัญ
เท่ากับว่าครองรักอยู่กินกันมานานแสนนาน
เป็นเพื่อนคู่ทุกข์คู่สู่ อยู่ด้วยกันแม้ยามสุขและยามยาก
จนลูกเต้าโตกันหมดแล้ว ยังมีความสม่ำเสมอไม่เปลี่ยนแปลง
ตรงนี้ต่างหากละคะ ที่เรียกว่า "รักแท้ คู่เคียงกัน"

แม่ตะลีทำบุญมาดี เจอคู่ครองที่ดี
ที่ในปัจจุบันนี้ หายากพอ ๆ กับถูกหวยค่ะ
ภาพงานแต่งงาน น่ารักมาก ๆ ค่ะ ดูไปยิ้มไป

ส่วนบ้านที่ อ.สะเมิง ก็คิดหาคนมาเช่ารายวัน
แต่พ่อแม่ไม่เอาด้วยค่ะ ก็ตามใจเค้า เดี๋ยวหางานให้เค้าเหนื่อยอีก
จินไม่ค่อยอยู่ เปิดร้านอยู่ในเมืองเสียส่วนใหญ่

ทุกวันนี้ พ่อทำหัตกรรมแฮนเมด จากกะลามะพร้าว
และแม่จินทอผ้าทอไทลื้อขายด้วยค่ะ อยู่ที่บ้าน
นักท่องเที่ยวที่รู้ก็จะไปเยี่ยมชมขอซื้อผ้าทอบ่อย ๆ
ตอนนี้ หมู่บ้านจินเค้าเริ่มส่งเสริมเป็นหมู่บ้านของการท่องเที่ยว
โดยมี ผ้าทอไทลื้อเป็นเอกลักษณ์

ถูกแล้วค่ะ จินเป็นคนไทลื้อ หมู่บ้านไทลื้อเลย
จินพูดลื้อได้ แต่เด็ก ๆ สมัยนี้ อย่างเช่น ลูกจินพูดไม่ได้แล้ว
เค้าอยุ่ในเมืองตั้งแต่เกิด

จินกลับบ้าน คุยกับชาวบ้านก็คุยลื้อ
สำเนียงคล้ายยอง เขิน ประมาณนี้ แม่ตะลีเคยได้ยินมั้ยคะ

เอ๊ย พิมพ์ผิดค่ะ คู่ทุกข์คู่สุข

ตะลีกีปัส Diarist ดู Blog
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารักๆ ที่เล่าสู่กันฟังค่ะ

อ่านจบไป 2 รอบยังฮาอยู่เลยครับ
เป็นความทรงจำหวานๆ ที่รู้เลยครับว่าตอนนั้นมันต้องสนุกมากแน่ๆ

ดีนะผมรู้ตัวอย่างขี่มอเตอร์ไซค์ จักรยานแบบนี้ไม่แข็ง ยังไม่เคยพาสาวซ้อน ไม่งั้นอาจจะได้รับผิดชอบแต่งงานไปแล้วครับ 55555

หนุ่มนักดนตรีส่วนใหญ่มีเสน่ห์นะครับ ^^

บุพเพสันนิวาสยุครัตนโกสินทร์
ภาพซ้อนจักรยานน่ารักมากๆครับ

ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมบล็อกของรินนะคะคุณตะลีกีปัส
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วยิ้มตามไปด้วยค่ะ
เป็นความน่ารัก ฉบับคลาสสิค ^^

สวัสดี ยามดึก จ้ะ น้องตะลี

อ่านตะพาบ ในความทรงจำ ของน้องตะลีแล้ว อ่านไป
ยิ้มไป ลุ้นไป เชียร์เจ้าหนุ่มนักดนตรีไปด้วย ขอให้จีบสำเร็จเถิด
เอาใจช่วย ห้าห้า เป็นความรักที่สวยงาม มั่นคง จ้ะ หายากนะ
ดีใจ ปลื้มใจในความรัก ในความทรงจำ ที่ดีเช่นนี้ของน้องทั้งคู่ จ้ะ

โหวดหมวด บันทึกประสบการณ์ชีวิต

มาโหวตและอมยิ้ม หนุ่มสาวคู่นี้อีกรอบค่ะ
บุพเพสันนิวาสแท้ๆเชียว

ขำมุขกวดจักรยานสาวนี่ล่ะค่ะ
ขี่กวดกันจนได้เรื่อง กางเกงขาด 555


สมัยนั้นมีดอกคอสมอสมาถือด้วยนะคะ
ทันสมัยมากๆค่ะ

อ่านแล้วอินค่ะแม่ตะลี เรื่องราวหวานน่ารักมากค่ะ
แม่ตะลีเขียนได้อ่านสนุกอ่านเพลิน
อยากมีโอกาสฟังเสียงร้องเพลงของแม่ตะลีพร้อมดนตรีจังค่ะ

อ่านไปลุ้นไป
เห็นภาพงานแต่งน้ำตาคลอค่ะ
ดีใจจังลงเอยกันด้วยดี แม้จะอาบเลือดก็เหอะ

นึกถึงนิยายรักฉบับตัวเอง
จะลงเอยยังไงน้อ

เจ๋ง....ชอบตรงจักรยานล้ม อุ้มไปส่งรักษาด้วย

โห เพลงรักในซีเมเจอร์ด้วย... เพลงนี้ชอบ ใครก็ชอบผมนำ
ไปร้องหลายที่ คนฟังนั่งยิ้ม มือกุมกันสองข้าง แต่ละคนคงมี
ความหลัง แอบรักคุณอยู่ในใจ 555

วันหลัง แม่ตะลี อัดเสียงร้องเพลงให้พวกเราฟังบ้างนะครับ