ถนนสายนี้มีตะพาบ ก.ม.232 "ความเป็นไทย"
โจทย์ถนนสายนี้มีตะพาบ หลักกิโลเมตรที่ 232
"ความเป็นไทย" โจทย์โดยคุณ toor36
ถ้าจะพูดถึงความเป็นไทย
คิดไรไม่ออกก็หันไปถามยายได้เลย
ยายรู้ทุกเรื่อง ที่เป็นไทยๆ ไม่ว่าบทละครไทย
คำกลอนของไทย สมุนไพรไทย เพลงไทยเดิม
ต้นไม้ดอกไม้ไทย อาหารคาว-หวานของไทย
เรื่องเล่าผีไทย..ยายถนัดมาก แม่นาคพระขโนง เล่าอย่างออกรส
หลานๆนั่งคลุมโปงฟัง ติดเข่ายายกันทีเดียว
เล่าแบบมีเสียงหนักเบา กระซิบกระซาบ
และตะโกนลั่นให้หลานตกใจ
อกหวั่นขวัญแขวนซะงั้น
แล้วยายก็หัวเราะชอบใจ
หลานก็ได้โน่น นี่ นั่น
มาจากยายพะเรอเกวียน
มันซึมไปเองเรื่อยๆทุกวัน
ไม่ต้องจดจำ อยากทำ อยากพูด
ก็นึกออกว่ายายเคยทำแบบไหน
เล่าว่าอย่างไร
สิ่งที่ขาดไม่ได้สำหรับยายและตา
คือใส่บาตร และสวดมนต์ก่อนนอน
เป็นมงคลไทยในชีวิตเหลือเกิน
ที่ได้สิ่งนี้มาจากตายาย
สวดมนต์ก่อนนอนทุกคืนไม่เคยขาด
ตั้งแต่เด็ก จนถึงทุกวันนี้
ทำให้นอนหลับสบายในทุกที่
ไม่มีสิ่งใดรบกวนให้ตื่นขึ้นกลางดึก
สิ่งที่ชอบอีกอย่างคือ ปัญหาอะไรเอ่ย
ตอนเด็กๆเราไม่มีหนังสือเรียนเขียนอ่านอะไร
ไปโรงเรียนแรกก็ใช้กระดานชนวน
ใช้ดินสอหินขีดเขียน เขียนๆขีดๆ
วาดโน่นนี่ แล้วก็ใช้ผ้าขี้ริ้วผืนเล็กๆชุบน้ำลบ
เขียนใหม่ ตามที่ครูให้ทำ
กระดานแตกนับแผ่นไม่ถ้วน เพราะแก่นกะโหลกไง
ดินสอหินหัก แต่ก็ยังเอามาเขียนได้ต่อ
แต่ปัญหาอะไรเอ่ยของยาย ทำให้หลานๆ
เก่งภาษาไทย รู้จักคำศัพท์ สำบัดสำนวน
คำคล้องจอง และการเปรียบเทียบ
รวมทั้งรู้จักต้นไม้ดอกไม้ เครื่องใช้ไม้สอย
แม้แต่มาตราการชั่งตวงวัดเลยทีเดียว
พอยายนั่งกลางนอกชานปั๊บ ตำหมากไปบ้าง
ดองผักเสี้ยนผักหนาม มะดัน มะยม ลูกตำลึงอ่อน
หลานๆก็จะมานั่งนัวเนียใกล้ๆ ให้ยายเล่านิทานบ้าง
ถามปัญหาอะไรเอ่ยบ้าง
ยายไม่ทำตามหลานของ่ายๆ
บอกให้ไปเหลาไม้กวาดให้ได้คนละ 1 กำก่อน
หลานก็ไปเอาทางมะพร้าวมาเหลาเอาใบออกเหลือแต่ก้าน
เก็บไว้ทำไม้กวาดไว้ใช้เอง เหลือใช้ก็เอาไปขาย
หรือไปเก็บใบมะดันมาให้ยายคลุมกาละมังผักดองให้ก่อน
หลานก็รู้จักการดองผักผลไม้ไปด้วย
แล้วยายถึงจะเล่านิทานให้ฟัง
แต่ที่หลานชอบมากที่สุด เห็นจะเป็นปัญหาอะไรเอ่ย
เพราะบางครั้ง ยายจะมีรางวัลเป็นเงินเหรียญ 5 สตางค์ 10 สตางค์
จนถึง 1 สลึง ให้กับคนที่ตอบได้มากที่สุด ยายจะใส่เหรียญไว้ในกระป๋องยาจืด เพื่อเอาเหน็บมุมปาก
เวลากินหมาก เหน็บทำไมเราก็ไม่รู้เหมือนกัน
ใครชนะ ยายก็ให้ไปหยิบเหรียญเอง
สอนความซื่อสัตย์ไปในตัวปัญหาอะไรเอ่ย แรกๆที่เคยฟังจากยาย เช่น
"อะไรเอ่ย ต้นเท่าครก ใบปรกดิน"
ยายสอนให้รู้ว่าปรกดิน แปลว่าอะไร
หรือ "อะไรเอ่ย ต้นเท่าขาใบวาเดียว"
ยายสอน ว่า 12 นิ้ว เป็น 1คืบ / 2 คืบ เป็น 1ศอก
4 ศอก เป็น 1 วา / 20 วา เป็น 1 เส้น
400 เส้น เป็น 1 โยชน์
ยายเอานิ้วมือของยายมาเรียงติดกัน10นิ้ว
ทำเครื่องหมายไว้ แล้วขยับเพิ่มอีก2นิ้ว รวมเป็น 12นิ้ว
ยายเอาปูนแดงกินหมากทำหมายไว้ แล้วยายก็กางนิ้วมือออก
ให้กว้างให้สุดที่จะทำได้ ตรงความยาว 12 นิ้วที่ป้ายปูนไว้
บอกหลานว่า นี่คือ 1 คืบ มันก็จะเท่ากับความยาว
จากปลายหัวแม่มือ ไปจนสุดปลายนิ้วก้อย
ที่เอานิ้ว12นิ้วของเรามาเรียงต่อกัน
นิ้วของใครก็คืบของคนนั้น
แล้วให้หลานลองทำดู นิ้วเล็กๆของหลาน 12 นิ้ว
ก็ได้ความยาว 1 คืบ ของตัวหลานเอง
จริงด้วยแฮะ แล้วก็ลองวัดศอก วัดวาต่อ
หลานก็ได้รู้จัก มาตราการวัดความยาวของไทย
ที่ใช้อวัยวะของร่างกาย วัดกะเอาแบบง่ายๆ
"อะไรเอ่ย มีจุกมีเกศ มีเนตรรอบตัว"
ยายสอนราชาศัพท์อีกแน่ะ เกศแปลว่าหัว เนตรแปลว่าตา
เจ๋งสุดๆ ทั้งที่ยายไม่ได้จบครูสักหน่อย
ยายจบป.4เองนะเนี่ย
ยายใช้ทฤษฎี Learning by Doing เฉยเลย
"อะไรเอ่ย ต้นเท่าแขน ใบแล่นเสี้ยว"
"อะไรเอ่ย สี่ตีนเดินมาหลังคามุงจาก"
"อะไรเอ่ย สี่ตีนเดินมาหลังคามุงกระเบื้อง"
"อะไรเอ่ย เด็กนุ่งขาว สาวนุ่งเขียว แก่ทีเดียวนุ่งแดง"
"อะไรเอ่ย หีบใส่ผ้าเหลือง กุญแจทั้งเมืองไขไม่ออก"
"อะไรเอ่ย สาวๆคับแจ แก่ๆหลวมโพลก"
"อะไรเอ่ย ทางโน้นก็คว้า ทางนี้ก็คว้า มีเรือชะล่าแล่นกลาง"
"อะไรเอ่ย ตาแป๊ะหลังโกง ลงน้ำไม่ขุ่น"
" อะไรเอ่ย หน้าสั้นฟันขาวหางยาวเป็นมังกรอาบน้ำท่าหิน
หากินบนดอน"
"อะไรเอ่ย หน้างอ คอหัก มักกินก่อนใคร"
"อะไรเอ่ย หึ่งๆเหมือนภุมรา เอกบาทา จเรจเร"
"อะไรเอ่ย ข้างนอกสุกใส ข้างในเป็นโพรง"
"อะไรเอ่ย ข้างนอกขรุขระ ข้างในต๊ะติ๊งโหน่ง"
 นี่เป็นอะไรเอ่ยที่จำมาจากยายทั้งสิ้น
ซึ่งเป็นคำไทยที่คล้องจองกัน
จึงเป็นอะไรที่จำง่าย
ยายทำให้ดูทั้งการนุ่งซิ่น
นุ่งอย่างไรจึงงาม ไส้ไม่แล่บให้ขายหน้า
ผ้าไม่หลุดทั้งวันทั้งคืน โดยไม่ต้องใช้เข็มขัด
หรือเข็มกลัดแม้แต่น้อย
หยักรั้ง ถกเขมร โจงกระเบน
ยายสอนสารพัด จึงทำได้ตลอดถึงวันนี้
นุ่งซิ่น งามอย่างไทยได้เสมอ
แม้แต่การมวยผมโดยไม่ต้องใช้กิ๊บ
ก็อยู่ได้ไม่หลุด เป็นทักษะชีวิต
ที่ยายทำและส่งต่อให้ลูกหลานมาตลอด
ที่สุดๆของยายคือสอนให้ลูกหลานซื่อสัตย์
ยายบอกเสมอว่า ซื่อกินไม่หมด คดกินไม่นาน
และสอนให้กตัญญู กตเวที
ทั้งหมดที่กล่าวมา คือความเป็นไทย ของยาย
ที่ปลูกฝังสืบทอดมาให้หลานอย่างไม่รู้ตัว
เป็นความชาญฉลาด ของคนแก่คนหนึ่ง
ที่ผดุงความเป็นไทย อย่างง่ายๆและใช้ได้จริงเสมอ
ขอบคุณยายจริงๆ
สวัสดี
| Create Date : 15 กรกฎาคม 2562 |
| Last Update : 15 กรกฎาคม 2562 15:45:00 น. |
|
22 comments
|
| Counter : 5053 Pageviews. |
|
 |
|
|
| ผู้โหวตบล็อกนี้... |
| คุณหอมกร, คุณไวน์กับสายน้ำ, คุณวลีลักษณา, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณโอน่าจอมซ่าส์, คุณสองแผ่นดิน, คุณtoor36, คุณhaiku, คุณกะว่าก๋า, คุณภาวิดา คนบ้านป่า, คุณเริงฤดีนะ, คุณtuk-tuk@korat, คุณเรียวรุ้ง, คุณอุ้มสี, คุณJinnyTent, คุณmcayenne94, คุณruennara, คุณnewyorknurse, คุณkae+aoe, คุณ**mp5** |
โดย: หอมกร   วันที่: 15 กรกฎาคม 2562 เวลา:16:28:40 น. |
|
|
|
โดย: วลีลักษณา  วันที่: 15 กรกฎาคม 2562 เวลา:19:50:20 น. |
|
|
|
โดย: คุณต่อ (toor36  ) วันที่: 15 กรกฎาคม 2562 เวลา:23:00:59 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า  วันที่: 16 กรกฎาคม 2562 เวลา:6:41:39 น. |
|
|
|
โดย: เริงฤดีนะ  วันที่: 16 กรกฎาคม 2562 เวลา:9:36:16 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 16 กรกฎาคม 2562 เวลา:12:54:29 น. |
|
|
|
โดย: เรียวรุ้ง  วันที่: 16 กรกฎาคม 2562 เวลา:13:12:19 น. |
|
|
|
| โดย: คุณต่อ (toor36 ) วันที่: 16 กรกฎาคม 2562 เวลา:15:18:27 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 17 กรกฎาคม 2562 เวลา:6:12:45 น. |
|
|
|
โดย: อุ้มสี  วันที่: 17 กรกฎาคม 2562 เวลา:9:30:43 น. |
|
|
|
โดย: JinnyTent  วันที่: 17 กรกฎาคม 2562 เวลา:13:48:40 น. |
|
|
|
โดย: mcayenne94  วันที่: 17 กรกฎาคม 2562 เวลา:17:12:58 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 17 กรกฎาคม 2562 เวลา:22:09:25 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 18 กรกฎาคม 2562 เวลา:6:30:38 น. |
|
|
|
โดย: kae+aoe  วันที่: 18 กรกฎาคม 2562 เวลา:8:30:55 น. |
|
|
|
โดย: **mp5**  วันที่: 18 กรกฎาคม 2562 เวลา:15:29:58 น. |
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 11 คน [
ภาพแรกนี่มันจะเป็นไทยไปหน่อยมั๊ยคะ 555