ถนนสายนี้มีตะพาบ โครงการที่ 213
ถนนสายนี้มีตะพาบ โครงการที่ 213
โจทย์ --- วันที่ใจเหน็บหนาว
ผู้คิดโจทย์ --- กะว่าก๋า
อากาศเช้ากำลังสดชื่นในเดือนตุลาคม รดน้ำต้นไม้ไป จิบกาแฟไป ขมนกชมไม้ เสียงโทรศัพท์มือถือดัง ลูกโทรมา ยิ้มกับโทรศัพท์ ถึงหรือยังลูก แต่ปลายสายลูก ตอบมาว่า.. แม่... ลูกรถคว่ำ!!!
ห้วใจเย็นเยียบเหน็บหนาวขึ้นมาทันใด มืออ่อนตีนอ่อน สายยางที่ถืออยู่สั่นระริก อาการเหมือนคนจะเป็นลม ทั้งที่ไม่ป่วยเป็นแบบนี้เอง
ลูกเป็นไงบ้าง อยู่ตรงไหน เริ่มถามแบบลนลาน ลูกเสียงสั่น ตอบว่ารถพังหมดเลย บอกลูกว่าช่างมันไม่เป็นไร ลูกเป็นไงบ้าง ลูกไม่เป็นไร แม่ไม่ต้องห่วง อยู่ตรงไหน.. อยู่ที่....
ทั้งพ่อทั้งแม่ใจสั่นมือสั่น รีบโทรแจ้งประกันแล้วบึ่งรถไปหาลูกทันที ระยะทาง60กิโลเมตร ช่างไกลจริงๆ โทรคุยกับลูกตลอด เป็นห่วงเหลือเกิน
ไปถึงที่เกิดเหตุ วิ่งเข้าไปหาลูกก่อน กอด จับเนื้อตัวว่ามีแผลตรงไหน เจ็บตรงไหนบ้าง น้ำตาของแม่ไหลริน ลูกบอกไม่เป็นไร ลูกปลอดภัย มีขากระแทก เลือดซิบ และเจ็บไหล่
ดีที่หมอจากโรงพยาบาลที่ลูกทำงานอยู่ ขับรถตามมาเห็นพอดี ช่วยทำแผล ชาวบ้านแถวนั้นใจดี ช่วยเหลือนำตัวลูกออกจากรถ
เช้านั้นฝนพรำๆ ถนนลื่น เป็นโค้งที่เพิ่งมีอุบัติเหตุแหกโค้งมา รวมทั้งลูกด้วย เป็นรายที่ 7 ลุกบอกว่าขับรถมาตามปกติ ไม่เร็วมาก แต่พอมาถึงโค้งนี้ รถมันลอย แล้วพลิก รู้ตัวอีกที นอนมึนหัวอยู่ในรถ โชคดีที่ลูกรัดเข็มขัดนิรภัย
ชาวบ้านที่ร้านกาแฟข้างทาง เล่าว่า เห็นรถลอยตัวพลิก2ตลบ แล้วลงมาตั้งอยู่กลางถนน โชคดีที่ไม่มีรถตามหลังมา พวกเขาก็เลยมาช่วยเอาตัวลูกออกมานั่ง ที่ร้านกาแฟก่อน สภาพรถของลูกพังยับ หลังคายุบ กระจกแตกล้อหัก เมื่อประกันเรียกรถยกมาเอาไป พ่อแม่ช่วยเก็บของออกจากรถ ขอบคุณเพื่อนๆและพี่ที่โรงพยาบาลของลูก ที่พาลูกไปเช็คต่อที่โรงพยาบาล
ลูกเฝ้าแต่บอกว่ารถพังหมดเลย เพิ่งทำเบาะใหม่เก็บสีทั้งคันใหม่ มาแค่อาทิตย์เดียว
แม่พ่อบอกรถพังช่างมัน ลูกปลอดภัย นั่นโชคดีที่สุดแล้ว
เคลียร์กับบริษัทประกันเสร็จ พาลูกไปเช็คร่างกาย รับกลับบ้าน
ลูกกลับถึงบ้านยังมีอาการหวาดหวั่น เพราะเป็นอุบัติเหตุรถยนต์ครั้งแรก ตั้งแต่ขับรถมา 8 ปี พ่อแม่ต้องช่วยให้กำลังใจ เท่าที่จะทำได้ ให้ลูกมั่นใจว่า ไม่ใช่เกิดจากการขับรถ แต่เกิดจากถนนและโค้งที่ไม่รับกัน สัญญานเตือนก็ไม่มี (หลังอุบัติเหตุของลูก ได้มีการมาทำป้ายเตือน มีสัญญานไปกระพริบ และมีที่กั้น ตลอดโค้ง)
ราว 3 ทุ่มของวันนั้นเอง ได้รับโทรศัพท์จากน้อง แจ้งว่าแม่ของแม่ตะลีเสียแล้ว ตั้งแต่เช้ามาแม่ไม่ลืมตา เรียกไม่รู้สึกตัว หลับตลอด และสิ้นใจหลังจากทุกคนกลับถึงบ้าน เพราะหมดเวลาเฝ้า แค่เวลาอยู่ในโรงพยาบาลเพียง 15วัน
หัวใจที่เหน็บหนาวจากตอนเช้าเรื่องลูก ดูเหมือนจะเย็นเยียบยิ่งกว่าน้ำแข็ง เมื่อรู้เรื่องแม่ เมื่อ 1 ตุลาคม 2559 วันที่หัวใจเหน็บหนาว ที่สุดในชีวิต และหนาวยิ่งยวดตลอดเดือนนั้น ปีนั้น
| Create Date : 09 ตุลาคม 2561 |
| Last Update : 10 ตุลาคม 2561 7:21:23 น. |
|
20 comments
|
| Counter : 974 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 11 คน [
