ถนนสายนี้มีตะพาบ หลัก กม.ที่ 233 "เรื่องที่ทำให้เสียใจ"
ถนนสายนี้มีตะพาบ หลัก กม.ที่ 233 "เรื่องที่ทำให้เสียใจ" โจทย์โดย คุณกะว่าก๋า
ชีวิตเด็กชาวสวน แม่เป็นลูกชาวสวน ทำสวนเป็นอาชีพเพื่อเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง เหน็ดเหนื่อยมากๆ ลูกๆในช่วงวัยเด็ก ก็ต้องทำสวนทุกอย่าง ช่วยพ่อแม่
แม่มาอยู่กินกับพ่อ แม่ทำสวนได้แต่ไม่เก่งนัก ด้วยไม่ค่อยแข็งแรง พ่อเป็นตำรวจ ที่ทำสวนไม่เก่ง ไม่ค่อยรู้เรื่องเกษตรกรรมนัก แต่เรื่องยิงนกตกปลา ล่ากระรอก พ่อถนัด นั่งอยู่บนกิ่งมะม่วง ริมท้องร่องสวนได้เป็นครึ่งวัน ในมือมีท่อทองเหลืองเป่าลูกดอกอันยาวเกือบ2เมตร
ตาคอยจ้องที่ฝูงลูกครอกไอ้ช่อน ตัวเหลืองๆส้มๆยุ่บยั่บๆ ฮุบฟองอากาศอยู่รอบๆตัวแม่ปลาช่อน ที่ดำวนเวียนเฝ้าลูกไม่ห่าง นานๆก็จะขึ้นมา ฮุบอากาศเหนือน้ำสักที จังหวะนี้เอง ที่พ่อจะเป่าลูกดอกที่เล็งไว้ออกไปอย่างสุดแรงเกิด ถ้าแม่พ่อปลาช่อนโชคร้ายถึงฆาต ลูกดอกไม่พลาดเป้า ปลาก็จะพาลูกดอก ว่ายวนไปมาจนกว่าจะหมดแรง แล้วลอยนิ่งๆ ให้พ่อกระโดดลงไปจับเอามาได้ เย็นนั้นที่บ้านก็จะมีแกงเผ็ดปลาช่อน หรือต้มยำกะทิปลาใส่หัวปลี
ลูกดอกเหล็กแหลมมีปลายหางทำด้วยไม้ระกำแห้งที่เบามาก เวลาหล่นลงน้ำถ้าพลาดเป้าก็จะลอย เก็บขึ้นมาใช้ได้ใหม่ ไม่จมหายไปในน้ำ
เราเคยชอบที่จะไปดูพ่อนั่งเฝ้าปลา แต่พอเห็นปลาถูกลูกดอก แล้วว่ายพล่านไปทั่ว ด้วยความเจ็บปวด และเลือดสีแดงผสมน้ำกลายเป็นสีจาง กับลูกคร่อกที่แตกกระสานซ่านเซ็น เราก็ไม่ชอบ ปล่อยให้พ่อเฝ้าไปคนเดียว บอกพ่อว่า สงสารลูกมัน
แม้แต่ปืนลูกกรด ที่พ่อเผาตะกั่วให้หล่นลงน้ำเป็นหยดเล็กๆ เพื่อเอามาผสมดินปืน และยัดใส่ลูกซอง เอาไว้ยิงกระรอกในสวน เราก็เคยนั่งช่วยพ่อช้อนลูกตะกั่วจากน้ำ ช่วยกรอกลูกตะกั่วในลูกซอง เพราะน่าสนุกดี
แต่ยามตามพ่อไปสวน เห็นพ่อนั่งเล็งยอดมะพร้าวอยู่ ก็รู้แล้วว่าวันนี้พ่อต้องสอยกระรอก กระแตได้แน่ๆ ตอนเด็ก ก็ตื่นเต้น คอยเชียร์พ่ออยู่ใกล้ๆ ไม่ได้อยากให้กระรอกถูกยิงหรอก แต่อยากได้หางเป็นพวงๆ ฟูๆของกระรอก เอามาใส่ไม้ตากแห้ง และทำพู่ห้อยดูสวยๆ ช่างไม่รู้เลยว่าบาปกรรมนักหนา
เรากินผัดเผ็ดกระรอกใส่ใบยี่หร่ารสร้อนแรงบ่อยมาก ชาวสวนทุกสวนก็กินแบบนี้ เพราะกระรอกชุกชุม มันมากัดแทะเจาะมะพร้าวเสียหายหมด ต้องกำจัดเสียบ้าง นี่คือวิถีชาวสวน
แต่ครั้งที่เราโตรู้ความมากแล้ว พ่อได้เต่าตัวโตมากมา 1 ตัว พ่อจับใส่กาบหมากมัดไว้ แล้วโยนใส่กองไฟ ที่สุมด้วยหัวตะโหงกทางมะพร้าว และกาบมะพร้าว เต่าดิ้นขลุกขลั่กอยู่ในกาบมะพร้าวด้วยความร้อนแผดเผา เราน้ำตาร่วง แต่ด้วยไม่รู้จะทำอย่างไรดี ก็ยังเป็นเด็ก เราไม่กินเนื้อเต่ากับพ่อด้วย ร้องไห้ นั่นเป็นสิ่งที่เรารู้สึกเสียใจจังเลย
และสิ่งที่ทำให้เราเสียใจยิ่งขึ้นก็เกิด เมื่อคืนหนึ่งพวกเราหลับกันอยู่ในมุ้ง สี่พี่น้อง ข้างๆมีตะเกียงน้ำมันก๊าดวางอยู่ ไม่รู้ใครที่ดิ้นไปดิ้นมา จนไปถูกตะเกียงล้ม ไฟไหม้พรึ่บที่มุ้งทันที ลามจากด้านล่างจนขึ้นไปถึงเพดานมุ้ง สี่พี่น้องร้อนมาก ตื่นแล้วร้องโวยวายสนั่น พ่อที่นอนอยู่อีกฟากห้องได้ยินเสียงลูก ลุกขึ้นมาแล้วถาโถมตัวเองรวบมุ้ง ตะปบ เพื่อให้ไฟดับ มิให้ไหม้ลูก เวลานอน พ่อนุ่งผ้าขาวม้าตัวเดียว ไม่ใส่เสื้อ ผลคือพ่อถูกไฟลวกหน้าอกแขนมือ ไหม้พอง ใช้เวลารักษาอยู่นาน
ภาพอดีตผุดขึ้นมา เต่าที่ดิ้นทุรนทุรายอยู่ในกองไฟ ที่พ่อเผามันวันนั้นวันที่ทำให้เราเสียใจ มาวันนี้เราเสียใจกว่าวันนั้นอีก
เหตุการณ์วันนั้นเป็นวันสิ้นสุดการฆ่าสัตว์ตัดชีวิต พ่อเลิกทำบาปอีก เลิกยิงนก ตกปลา ยิงกระรอก
ทุกวันนี้ เมื่อเราเจอเจ้ารอกมากัดแทะ ดึงทึ้งผลไม้บ้าง กัดดอกไม้ต้นรักต้นหวงเล่นประจำ เราก็ได้แต่ทำบุญกรวดน้ำ แผ่กุศลให้ตลอด คงเป็นผลพวงจากเอาหางของพวกเขามาเล่นในวัยเด็ก
สิ่งที่เขียนในบล็อก จะมีเรื่องพวกนี้สอดแทรกอยู่บ่อย ไม่ว่าจะเป็นหนีแม่ปลาช่อนตอนลงไปเก็บสายบัวขายในท้องร่อง โดนปลาช่อนกัดขา เป็นรอยฟันเล็กๆแสบๆคันๆ
กล้วยไม้ ดอกไม้ ผลไม้ถูกกระรอกกัดกิน กัดเล่นหมด แม้แต่ต้นไผ่ก็กัดเล่นไม่เหลือ กระรอก ที่มาอยู่ด้วยและไล่กัดเราและเพื่อนบ้านจนเลือดหยด ต้องไปฉีดวัคซีนกันบาดทะยัก หรือแม้แต่เต่าที่อยู่ๆก็มาอยู่ที่บ้านเอง แล้วก็หายไปหลายครา
ผลพวงคงเป็นเพราะเหตุการณ์จากอดีตที่พ่อทำไว้ ต่อเนื่องมาถึงลูก ที่ถูกเจ้ากรรมนายเวรของพ่อตามมา ใครอาจคิดว่า คงเป็นไปไม่ได้ แต่เราคิดว่าเป็นไปแล้ว และพยายามทำบุญสม่ำเสมอ อุทิศส่วนกุศลให้พวกเขาตลอด สักวันคงหมดหนี้กรรมกัน
นี่คือเหตุการณ์ที่ทำให้เสียใจ ด้วยไม่สามารถแก้ไขอะไรได้ เพราะมันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ ที่ลูกห้ามไม่ได้
ขอบคุณภาพทุกภาพจากอินเทอร์เน็ตด้วยค่ะ
สวัสดี
Create Date : 01 สิงหาคม 2562 |
Last Update : 2 สิงหาคม 2562 9:09:51 น. |
|
30 comments
|
Counter : 6956 Pageviews. |
|
|
|
|
ผู้โหวตบล็อกนี้... |
คุณโอน่าจอมซ่าส์, คุณฟ้าใสวันใหม่, คุณtuk-tuk@korat, คุณhaiku, คุณInsignia_Museum, คุณจันทราน็อคเทิร์น, คุณmcayenne94, คุณเริงฤดีนะ, คุณtoor36, คุณอุ้มสี, คุณกะว่าก๋า, คุณภาวิดา คนบ้านป่า, คุณkae+aoe, คุณRinsa Yoyolive, คุณล้งเล้งลัลล้า, คุณสันตะวาใบข้าว, คุณวลีลักษณา, คุณSai Eeuu, คุณสองแผ่นดิน, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณSweet_pills, คุณJinnyTent, คุณNior Heavens Five, คุณnewyorknurse |
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 1 สิงหาคม 2562 เวลา:12:46:01 น. |
|
|
|
โดย: mcayenne94 วันที่: 1 สิงหาคม 2562 เวลา:17:51:57 น. |
|
|
|
โดย: เริงฤดีนะ วันที่: 1 สิงหาคม 2562 เวลา:20:09:18 น. |
|
|
|
โดย: อุ้มสี วันที่: 2 สิงหาคม 2562 เวลา:0:10:45 น. |
|
|
|
โดย: คุณต่อ (toor36 ) วันที่: 2 สิงหาคม 2562 เวลา:0:32:10 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 2 สิงหาคม 2562 เวลา:6:36:28 น. |
|
|
|
โดย: kae+aoe วันที่: 2 สิงหาคม 2562 เวลา:9:03:08 น. |
|
|
|
โดย: วลีลักษณา วันที่: 2 สิงหาคม 2562 เวลา:18:09:07 น. |
|
|
|
โดย: mcayenne94 วันที่: 2 สิงหาคม 2562 เวลา:18:40:02 น. |
|
|
|
โดย: Sai Eeuu วันที่: 2 สิงหาคม 2562 เวลา:20:39:48 น. |
|
|
|
โดย: สองแผ่นดิน วันที่: 3 สิงหาคม 2562 เวลา:0:01:41 น. |
|
|
|
โดย: Sweet_pills วันที่: 4 สิงหาคม 2562 เวลา:0:29:32 น. |
|
|
|
โดย: JinnyTent วันที่: 4 สิงหาคม 2562 เวลา:17:52:21 น. |
|
|
|
โดย: kae+aoe วันที่: 5 สิงหาคม 2562 เวลา:8:54:27 น. |
|
|
|
| |
แต่ถ้าประติดประต่อผลต่อเนื่อง เรื่องที่ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อแบบครึ่งๆของ
ผลกรรมจากการกระทำนะคะ แต่ถ้าเราเอาเหตุและผลก็คืออุบัติเหตุที่
เกิดขึ้นแล้วไม่ได้ระวังเพราะเหตุการณ์เฉพาะหน้าที่เกิดขึ้น
ขอบคุณที่เขียนเล่าสู่กันฟังค่ะ