ถนนสายนี้มีตะพาบ หลัก กม.ที่ 241: ไม่สายเกินไปที่จะหาความสุข ตะพาบหลักกม.ที่ 241โดยคุณกะว่าก๋า "ไม่สายเกินไปที่จะหาความสุข" ตอนเด็กๆอยากเรียนเก่ง เลยตั้งใจเรียนมากๆ สอบได้ที่ 1 ตั้งแต่ชั้น ป.1-ป.7 โอเคแล้ว ตัวเองมีความสุข พ่อแม่ก็มีความสุข พอเข้ามัธยม ม.ศ.1-ม.ศ.5 สอบเข้าได้เป็นอันดับที่ 13 อยู่ห้องก.มาตลอด ห้องก.คือเครื่องแสดงว่า เป็นเด็กเรียนเก่ง ก็ยังยิ้มได้ ยืดซะไม่มีละ ตอนม.ศ.ต้นฝันอยากจบม.8ด้วยคะแนนติดบอร์ดประเทศไทย แต่พอขึ้นม.ศ.4 วิชาที่ไม่ชอบมีแยะกว่าที่ชอบ ความเก่งลดลงไปแยะมาก จาก80กว่าๆ  แต่พอตอนจบม.ศ.5 โห...คะแนนเหลือแค่ 67เปอร์เซ็นต์ ก็ยังมีความสุขอยู่ที่ไม่ตกซ้ำชั้นแหละน่า เรียนระดับอุดมศึกษา คะแนนโอเค เพราะเป็นสายตรงที่อยากเรียน ไม่หวังเกียรตินิยม เพราะรู้อยู่แล้วว่าไม่ได้ ดันติดCมาด้วย ไม่น่าเลย แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นที่อยากมีความสุขคือ จบแล้ว ต้องสอบบรรจุเข้ารับราชการให้ได้ทันที เป็นความหวังของพ่อแม่ พี่น้อง รวมทั้งตัวเราเองด้วย เอาวะ.. ตั้งใจอ่านหนังสือเตรียมความพร้อม ไปทำงานต่างจังหวัดก็ไม่เป็นไร  เพราะชอบออกไปผจญภัยอยู่แล้ว ตามสไตล์เรา สอบครั้งแรกก็ได้บรรจุ ไปอยู่ดินแดนสีชมพู พ่อแม่พี่น้องก็เป็นห่วงกัน  บางคืนนอนอยู่บ้านพัก ได้ยินเสียงปืนลั่นปังๆเปรี้ยงๆระรัว ต้องรีบปิดไฟ มุดเข้ามุ้ง หรือไม่ก็ไปรวมตัวอยู่ที่บ้านพักเพื่อน รวมกันหลายๆคนอุ่นใจดี เวลาไปเที่ยวก็ต้องไปกันแยะๆ ไปทาง กลับอีกทาง ไม่ซ้ำทางกัน ก็รอดชีวิตมาได้ เฮกันไปเฮกันมา ความสุขวัยสาวแรกทำงาน ก็เริ่มเป็นที่หมายปอง โฮะ...เล่นตัวได้ด้วย งามเสียเหลือเกิน  ในที่สุดก็ตกร่องปล่องชิ้นกับหนุ่มหน้ามลไป ความสุขที่อยากได้ต่อมาคือลูก  เร่งมือกันทำ  จนได้ลูกมา 2คน พอแระ  ลูกมากจะยากนาน คนเลี้ยงไม่มี ต้องส่งไปให้คุณยาย เลี้ยงให้ สบายไปร้อยแปดพันเก้าประการ เพราะค่าเลี้ยงก็ไม่ต้องจ่าย มิหนำ ตายาย น้าๆยังช่วยกันออกค่านม ค่าเครื่องใช้ อาหารการกินให้หลานๆ จนโตเข้าโรงเรียน ล้วนความสุขของเราทั้งสิ้น(แต่ไม่ทราบคุณยายจะสุขมั๊ย ไม่กล้าถาม) มีลูกแล้ว อยากให้ครอบครัวมีความสะดวกสบาย ต้องมีรถมอเตอร์ไซต์ บรรทุกลูกไปโรงเรียน พาไปโรงพยาบาล  ก็สะดวกแต่ไม่สบาย เพราะพ่อแม่ลูก4คน ขี่มอเตอร์ไซค์คันเดียวกัน หมวกกันน็อคโขกกันโป๊กๆๆๆ ไปตลอดทางที่เบรค ยามฝนตก  แถวบ้านหน้าฝนชุกเสียด้วย ก็เปียกโชกกันไปหมด หวัดเล่นงาน ต้องหาเติมเต็มความสุขให้ลูกและครอบครัว โดยต้องผ่อนรถยนต์คันเล็กๆไว้ใช้ ได้รถกะบะมาสด้าแฟมีเลียสีเทาดำคันเล็กๆ ผ่อนกันจนหมด ด้วยเงินเดือนน้อยๆของเราสองคนสามีภรรยา ลูกไม่ต้องเปียกฝน ร้อนแดดอีกต่อไป แม้จะต้องนั่งเบียดๆกันไปมา แต่เป็นความสุขที่จดจำได้เสมอของรถคันแรก คันต่อๆมาก็มิได้จดจำมากนัก ต้องซื้อเมื่อจำเป็นต้องเปลี่ยน และจำเป็นต้องมีเพิ่ม ตามสมาชิกที่ทำงานอยู่คนละที่กัน ได้มาทั้งซูซูกิ ฮอนด้า โตโยต้า มาสด้า เชฟโรเล็ต ฟอร์ด มิตซูบิชิ ก็ตามสภาพเงินตราที่พอหาซื้อได้  เราอาศัยอยู่บ้านพักราชการมาตลอด เพราะไปอยู่ต่างจังหวัด มีบ้านพักให้อยู่ สะดวกสบาย ค่าน้ำค่าไฟราคาไม่แพง เริ่มต้องหาหลักประกันในชีวิตให้ลูกและตัวเองอีก จึงจะมีความสุขได้ ได้บ้านทาวน์เฮ้าส์หลังเล็กๆ ไว้ ราคาตอนนั้นไม่ถึง 5 แสน แต่ก็ผ่อนกันเป็นสิบๆปี อยู่บ้านทาวน์เฮ้าส์ อย่างมีความสุข แม้จะมีเพื่อนบ้าน คู่ผัวเมียคนจีนฮ่อ ทะเลาะส่งเสียงจ๊ากๆ ภรรยาว๊ากเพ๊ยสามีทุกวัน ด่าทอ ไล่ทุบตีสามี ก็เรื่องสามีนอกใจ นี่แหละ ไม่ได้แอบฟัง แต่ได้ยินลั่นๆทุกวัน เริ่มมลภาวะทางเสียง และภาพจำไม่ค่อยดีสำหรับเด็กๆ ความสุขเสื่อมถอย ต้องหาทางไปจากละแวกนี้ให้ได้ จึงกลับไปอยู่บ้านพักอีก ซึ่งสงบ ปลอดภัย และแวดล้อมด้วยสังคมที่ดี เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ดูแลกันตลอด แต่ก็ยังต้องดิ้นรน เพื่อจะหาที่อยู่ที่ดีกว่าเดิม  มีเพื่อนบ้าน และสังคมแวดล้อมที่ดีขึ้น กัดฟัน อดออมและอดทนผ่อนบ้านกันต่อ ครั้งนี้ผ่อนกันนานนม และเป็นหลังสุดท้ายที่จะมีปัญญาผ่อนได้ เพราะหลังจากนี้แล้ว เงินเดือนหลังเกษียณจะเหลือนิดเดียว ทำอะไรต่อไม่ได้แล้ว ความสุขที่พอหาได้ชิ้นสุดท้ายที่ต้องอดออมมากหน่อย ก็ได้มาสมปรารถนา ที่จะได้มีเรือนตายเป็นของตนเองและครอบครัว หลังเกษียณมา ก็ได้วนเวียนรอบบ้านดูแลต้นไม้ที่ลงไว้ตั้งแต่อยู่ ต้นใหญ่ๆหน่อยก็ออกดอกออกผล แผ่ร่มเงาให้อย่างที่ต้องการ จนโตเกินไป ตัดทอนกันบ่อยครั้ง ทั้งพิกุล อินจัน จิกสาย มณฑา แคนา จำปา จำปี  ขนุน น้อยหน่า ปาล์ม มะม่วง มะนาว กระท้อน ชมพู โอ๊ย..สารพัดสารพัน  เหมือนมีที่สัก100ไร่ แต่เอาเข้าจริง ที่แค่ไม่ถึง 100ตารางวา แม่เล่นปลูกซะเป็นป่า ล้อมบ้าน  เหตุผลคืออยากได้ร่มเงา ให้บ้านเย็นสบายนั่นเอง น่าจะจบเรื่องหาความสุขแล้วละค่ะ แต่ก็ยังไม่จบ เพราะตอนที่ลูกไม่อยู่ด้วย ไปเรียนต่อทั้ง2คน  พ่อแม่เหงา เลยต้องหาหมาแมวมาเลี้ยง เพื่อยังความสุขใจ ยามคิดถึงลูก ตอนนี้เลย สุกจนเกือบไหม้ เพราะหมาแมวทีตนเองเลี้ยง และหมาแมวที่ไม่ได้เลี้ยงอีกฝูงใหญ่ ที่วนเวียนมาให้อุ้มและลูบคลำ พันแข้งพันขาให้ปวดขมองเล่นทุกวัน แต่ก็เป็นความสุขที่จะหาได้จากสัตว์เลี้ยงของเราค่ะ  ยังไม่สายที่จะหาความสุขให้ตัวเองกันนะคะ สวัสดี    Create Date : 25 พฤศจิกายน 2562 13 comments Last Update : 26 พฤศจิกายน 2562 10:15:37 น. Counter : 2344 Pageviews. Share Tweet

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณภาวิดา คนบ้านป่า, คุณไวน์กับสายน้ำ, คุณหอมกร, คุณโอน่าจอมซ่าส์, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณmcayenne94, คุณสองแผ่นดิน, คุณtoor36, คุณSai Eeuu, คุณkae+aoe, คุณJinnyTent, คุณเจ้าหญิงไอดิน, คุณhaiku, คุณเริงฤดีนะ, คุณnewyorknurse

เพิ่งจะมาเพราะเห็นไปบอกว่ากำลังเขียน ปรากฏว่าน่าจะอัพแล้วถึงไปบอก ชีวิตการครองคู่ที่มีโซ่ทองคล้องใจ ก็มีทั้งสุขและทุกข์นะคะ ฝ่าฟันมาได้ก็น่าภูมิใจ ขอบคุณกำลังใจด้วยค่ะ   โดย: ภาวิดา คนบ้านป่า 26 พฤศจิกายน 2562 11:15:58 น.

แหม พออ่านว่าตั้งความหวังไว้ตอนเรียน ม.8 ขำเลยรุ่นไม่ ต่างกันเท่าไรมั้ง ตอนหลังกลายเป็น ม. มศ. กลับไปกลับมา แม่ตะลีเรียนเก๋งนะครับที่ 1 ส่วนผมแตกต่างได้ที่ 1-3 ของ(ท้ายห้อง) หุ หุ ตอนบรรจุงานอยู่ สีชมพูงั้นต้องอีสาณ หรือใต้ครับ เห็นรถมาสด้า แฟมิเลีย ผมก็เคยใช้แต่เป็น คูเป้ 555 รถมันแคบดีตัวก็โตไม่อาจจะ ใช้ คราวน์ได้มันซดน้ำม้น 555 ผมว่าครอบครัวแม่ตะลี มีความสุข มีความตั้งใจสร้างฐานะและ สร้างได้ดี ส่วนมีลูกก็มี 2 คนเหมือนกัน ผมมิได้ส่งให้ยายเลี้ยงแต่นำ ยายของลูกมาอยู่เลี้ยงหลานที่บ้าน ผมเลยสบาย 555 ตอนนี้ก็เฝ้าดูลูกทำงาน เอาใจช่วย แถม แฮ่..มาเยี่ยมเรา บ้างก็แล้วกัน เขาอยู่ไกล คนอยู่ใกล้ทำงานหนัก บางครั้งก็ อยู่ในกองถ่ายโฆษณา ไปละครับ   โดย: ไวน์กับสายน้ำ 26 พฤศจิกายน 2562 11:24:33 น.

ตะลีกีปัส Diarist ดู Blog แวะมาอ่านเรื่องราวนะคะ   โดย: หอมกร 26 พฤศจิกายน 2562 13:34:53 น.

โดย: โอน่าจอมซ่าส์ 26 พฤศจิกายน 2562 13:46:17 น.

ยกนิ้วให้จริงๆค่ะพี่ กว่าจะฟันฝ่ามาได้ทุกเรื่องราวที่พี่เคยเขียนไว้ น้องพอยังจำได้ตั้งแต่เป็นสะใภ้ แล้วเรื่องนี้อีก ชีวิตคนเรากว่าจะพบความสุขจริงๆ ช่วงเวลาคนเราของแต่ละคนแตกต่างกันไปตามเส้นทางของชีวิต วันนี้น้องอ่านน้องขอยื่นยันอีกเสียง พี่พบความสุขและมีความสุขมากๆในครอบครัวที่น่ารักและอบอุ่น สมบูรณ์แบบจริงๆแล้วค่ะ และตลอดไป ส่วนน้องๆสี่ขานั้นก็กำไรชีวิตค่ะที่พี่ให้ความรักและดูพวกเขา ขอบคุณค่ะที่นำมาเขียนให้อ่าน   โดย: โอน่าจอมซ่าส์ 26 พฤศจิกายน 2562 14:13:40 น.

ครอบครัวมีความสุขอบอุ่น แค่นี้ก็มากแล้ว ของคุณแม่ตะลีความสุขอยู่รอบตัวเลยนะคะ   โดย: mcayenne94 26 พฤศจิกายน 2562 18:58:45 น.

ยังไงบ้านเดี่ยวมันก็อยู่สบายกว่าครับ ผมรู้สึกอย่างนั้นนะ พวกสัตว์เลี้ยงนี่ก็ตัวเรียกความสุขให้เราเลยนะ เรากลับมาเหนื่อยๆ มันก็มาคอยต้อนรับเรา แค่นี้เราก็หายเหนื่อยไปได้เยอะแล้ว หรือบางทีตอนที่เราท้อใจ เหนื่อยหนายใจ มันก็เหมือนจะรู้ว่าเรารู้สึกอย่างไร มันก็มานอนใกล้ๆ เป็นเพื่อน คอยมองๆเรา ใจมันคงคิด "เมื่อไหร่จะให้ขนมเสียที" (เกือบซึ้งแล้วเชียว) จากบล็อก โคโค่อา คนภาพ "ก่อนภาพสุดท้าย" นะครับ ที่ผมส้ั้นๆ น่ะ ส่วนที่แซวว่าหลับตา ผมไปต่อไม่เป็นเลย 555   โดย: คุณต่อ (toor36 ) 26 พฤศจิกายน 2562 23:59:42 น.

น่ารักอ่ะ ลูกๆโตแล้ว ไม่มีใครให้ยุ่ง เลยต้องมีน้องหมาแมวแทน   โดย: Sai Eeuu 27 พฤศจิกายน 2562 0:30:11 น.

อ่านเรื่องราวแม่ตะลี รวมกับบล็อกก่อน ๆ ปะติดปะต่อเห็นว่า ชีวิตแม่ตะลี ต่อสู้ดิ้นรนมาโดยตลอด แล้วชีวิตก็ดีขึ้นเรื่อย ๆ มีความสุข-ทุกข์ในทุกช่วงของชีวิต และมีความสุขในท้ายที่สุด เรียบง่ายที่สุด จินชอบชีวิตแบบนี้ค่ะ ก็มีความสุขกับเด็ก ๆ น้องหมา น้องแมว ที่เข้ามาเติมเต็มในชีวิตไม่ให้เหงาจนเกินไป นับว่ามีชีวิตที่น่าชื่นชมมากเลยค่ะ เวลาไปเที่ยว ก็ลุยกันทริปยาว ๆ ขาลุยจริง ๆ ค่ะ ไม่ได้เที่ยวแบบเน้นที่พักหรูหรา เป็นคนกินง่ายอยู่ง่ายขอปลอดภัย แนวเดียวกับบ้านจินเลยค่ะ (เท่าที่สังเกตุนะคะ) ถ้าจำไม่ผิดมีแบบค่ำไหนนอนนั่น ขับรถไปเรื่อย ๆ ไรประมาณนี้ รวม ๆ แล้ว จากการมาเยี่ยมชมบล็อกแม่ตะลี เป็นคนที่ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขอย่างที่ควรจะเป็นและน่าชื่นชมมาก รักษาสุขภาพด้วยนะคะ เชียงใหม่หนาวแล้ว แต่ไม่รู้จะหนาวได้กี่วันนะคะ กลางวันร้อนอยู่ แต่ไม่มากนัก เช้าและค่ำ เย็น ๆ ค่ะ   โดย: JinnyTent 27 พฤศจิกายน 2562 18:03:20 น.

บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้ ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต ลักกี้ Food Blog ดู Blog Tisiny Beauty Blog ดู Blog สายหมอกและก้อนเมฆ Travel Blog ดู Blog อุ้มสี Topical Blog ดู Blog ไวน์กับสายน้ำ Diarist ดู Blog Sweet_pills Food Blog ดู Blog สองแผ่นดิน Photo Blog ดู Blog ตะลีกีปัส Diarist ดู Blog แวะมายกนิ้วให้ และปรบมือให้ด้วยค่ะ   โดย: เจ้าหญิงไอดิน 27 พฤศจิกายน 2562 19:46:25 น.

ดีใจเห็นเม้นส์ห้าดาวของแม่ตะลี อ่านไปยิ้มไป เข้าใจเลยค่ะ รอชมทริปปลายปีของแม่ตะลีนะคะ ปีนี้จินไม่ได้ไปไหนไกลค่ะ หยุดร้าน 4 วัน ไปสิงร่างอยู่ที่ อ.ปาย พักโฮมสเตย์ในตัวอำเภอ แช่อยู่ที่ปาย 2 วัน วันที่ 3 ว่าจะกลับ อ.สะเมิง 1 วัน ก็หมดแล้ววันหยุดพักสิ้นปี 55 เลาะตะเข็บชายแดนของแม่ตะลี ท่าทางจะตื่นเต้นนะคะ รอชมภาพ เผื่อจะตามรอย แฮร่ จินเคยไปเค้าดาว์นทริปตะเข็บชายแดนอยู่ 2 ปี ถ้าจำไม่ผิดนะคะ ล่าสุดเป็นทริป ท่าตาฝั่ง แม่สามแลบ แม่ฮ่องสอน มีแม่น้ำสาละวินกั้นเขตแดน มองเห็นชาวบ้านพม่ามาหาปลาด้วยค่ะ แล้วก็นานแล้ว ไปนอนบนดอยลาง อช.ผ้าห่มปก น่าก็ตะเข็บชายแดนติดพม่า ทริปนี้โหดหน่อย ไม่มีน้ำอาบกันเลย กางเต็นท์นอน เอาผ้าใบขึงเป็นห้องน้ำ ขุดหลุมไว้พอล้างก้น 5555 พอสุขภาพไม่ค่อยดี จินไม่ค่อยอยากไปอะไรลำบากแบบนี้แล้ว ขอมีห้องน้ำก่อน ไม่ได้อาบน้ำนอน พอทน แต่ไม่มีห้องน้ำไว้ถ่ายหนักเบานี่ เข็ดจริง ๆ ค่ะ สมัยตอนลุย ๆ ตะก่อน ยังไม่มีมือถือ กล้องถ่ายรูปดี ๆ มีกล้องคอมแพค มือถือแบบเน้นโทรมากกว่ามัลติมีเดีย เคยไม่ค่อยมีรูปเท่าไหร่นัก หลัง ๆ มานี่ สามีคงสงสาร เข้าๆ ออกๆ รพ.บ่อย แทบจะเดือนเว้นเดือน เลยเลือกทีพักค่อนข้างดีเลย หรูบ้าง (ราคาพอจ่ายได้ ไม่สูงเกินไป) โลบ้าง สลับ ๆ กันไป ส่วนใหญ่จะกลาง ๆ ลงมาถึงติดดิน 555 เที่ยวข้างนอกกันตลอด กลับที่พักแค่ที่ซุกหัวนอน เอาจริง ๆ แล้ว จินชอบแนวโฮมสเตย์นะคะ คือ รูปแบบการพักของโฮมสเตย์มันน่ารักน่าชังดี ส่วนกางเต็นท์ หลัง ๆ มานี้เน้นอุทยานค่ะ ไม่กางไปเรื่อยในป่าเหมือนวัยคึกคะนองแล้ว ขอบคุณอีกครั้งสำหรับคอมเม้นส์ดี ๆ ที่บ้านนะคะ^^   โดย: JinnyTent 27 พฤศจิกายน 2562 21:30:29 น.

จากบล็อกต้องร้องว๊าวเลยครับ จำ"โวะ"ได้ แต่โวะมันก็โดดเด่นจริงๆ แหละครับ   โดย: คุณต่อ (toor36 ) 27 พฤศจิกายน 2562 22:54:45 น.

ตามมาอ่านความสุขบ้านนี้ค่ะ ชีวิตดำเนินไปมีความสุข คิดถึงน้องซีเลยค่ะ ตอนนี้เธอกำลังใกล้จะสอบเข้า ม.1   โดย: kae+aoe 28 พฤศจิกายน 2562 8:28:52 น.