บล๊อกประจำวัน จันทร์ / ศุกร์ |
|
วันนี้เขียนรำลึก ความหลังนิด ดีใจที่ได้พบเพื่อนทำงานด้วยกัน ไม่เจอกัน |
หลายปี |
|
วันหนึ่งนั่งอ่าน บล็อก มีข้อความจาก คนชื่อ ปรีดี มืลือพร เข้ามาทักทาย สะดุ้ง ดีใจมาก ๆ |
นึกถึงความหลัง จากที่ พวกเรา ยื่นใบลาออกจากบริษัทแห่งนั้น ไม่พอใจนโนบายเขา |
พร้อมกัน 200 กว่าคน คือลาออก 12 สาขา... คนไหนอยู่ก็อยู่ไป แต่ผมลาออกแล้ว |
ไม่หวนกลับ... ต่างก็ ถูกเรียกตัวไปทำงานตามบริษัทแห่งอื่น |
ส่วนผม ไม่มีใครเรียก 555 |
ต้องทำขนมขาย นั่งล้างถ้วยขนมที่พิษณุโลก จริงนะครับ |
ลำบากมาก ๆ จากคนนั่งโต๊ะ ต้องไปนั่งพัดเตาถ่าน ทำขนม |
|
ทีนี้ละคุณโอ เนินน้ำ กะคุณบ่งบ๊ง รู้แล้วว่า ทำไม พี่ไวน์จึงมัดข้าวต้มมัดสวย 55 ช่วยกันทำขนม ขายได้ 8 วัน |
ก็ถูกเรียกตัวไป ทำงานที่บริษัทแถวถนนเสือป่า แล้วก็ทำงานที่นั่นนาน |
พวกเรา ติดต่อกันไม่ได้เลย จนจะเริ่มหนุ่มใหญ่ เอ..หรือว่า แก่แล้วไม่รู้ซินะ |
|
แต่คนใส่แว่นตรงกลางภาพข้างล่าง ผมเคยไปตามตัว เรียกว่าไปเยี่ยมที่บ้านฝั่งธนบุรี |
แต่ไม่มีโอกาศเจอ ลองดูภาพเก่า ๆ ที่ผมมี เป็นคนเดียวกับภาพแรก |
|
|
|
พวกเราอยู่สาขาพิษณุโลก ทำงานกันหนักมาก งานเป็นระเบียบเรียกว่า แทบจะ |
สั่งตัวเลขได้ จนมีชื่อเสียง สำนักงานใหญ่บริษัท เลยให้สาขาพิษณโลก |
เป็น สาขาตัวอย่างอย่างเป็นทางการ โดยจะต้องส่งคนไปดูแลสาขาอื่น ในจังหวัด |
ใกล้เคียงอีก 3 สาขา ดูสภาพ สาขา ตอนนั้นยังไม่ได้มีแอร์ด้วยซ้ำ ข้างล่างนี่ เพื่อนชื่อ อุเทน อ่อนละมัย หน้าตาดีเลยแหละ ข้างล่าง นี้ชื่อ แปลก พวกเราล้อกันเรื่อยและ ว่า บังเอิญเกิด เพื่อนชื่อ เผอิญ ไทยโกษา มือนับเงิน... แม่นยำ ไว.. ในแวดวงทำงาน มีการติดต่อเพื่อนต่างสาขาในภาคเหนือด้วย ชายร่างท้วมซ้ายมือ ข้างล่าง นายของเรา โดยตรง ต่อมา ได้เป็น รัฐมนตรีช่วยว่าการกระทรวงเกษตร อีกสมัยได้เป็น รมช.กระทรวง อุตสาหกรรม.... ท่านเลยเรียกไวน์ไป ทำงานวิเคราะห์การเงินของรัฐวิสาหกิจบางแห่ง ต่อมา ท่านดึงไวน์เข้าทำงานในรัฐวิสาหกิจ แห่งหนึ่ง ทำนาน กำลังรุ่งเรืองดี ถูกปฏิวัติ ตกงานอีกแหละ... ตั้งแต่นั้นมา ไวน์เลยเข็ด ไม่ยุ่งการเมืองอีกเลย ส่วนตัวไวน์เองอยู่พิษณุโลก ใบหน้าอ่อนเยาว์ ริ้วรอยไม่ค่อยมี ผอมมาก ดูซิครับ เพื่อน สาขาอื่นพากันมาเที่ยว ก็ไปค้าง นอนที่น้ำตก วังนกแอ่น ทำอาหารกินกัน |
|
ย้อนกลับไปอีกนิด ความดีใจที่เจอเพื่อน เพื่อนไม่ได้เป็นสมาชิกบล๊อกแกงค์เลย |
ต้องบอก เบอร์โทรศัพท์ส่วนตัว ๆ ใส่ในบล๊อก และแล้วไม่กี่นาที |
ได้รับโทรศัพท์ ได้คุยกันมัน...เขาละ |
|
ที่น่าแปลกใจ เพื่อนเล่าว่า ปั่นจักรยาน พายเรือคยัค เล่นไตรกีฬา เพื่อนเลยส่งภาพให้ดู |
ทำให้นึกได้ว่า เหอ ๆ เราเคยเจอกันมาครั้งหนึ่ง ตอนที่ไปแข่งมืนิมาราธอน ของ UN ลงแข่ง UN ตั้งแต่ครั้งที่ 2 กับอีกหลายครั้ง ๆ สุดท้ายคือครั้งที่ 16 |
แต่คนมันเยอะ ได้ทักทายกันหน่อยเดียวไวน์วิ่งเสร็จก็รับ เหรียญข้างบน แต่หาเพื่อนไมเจอ |
|
ระยะที่ทำงานด้วยกัน ปรีดีคนนี้ เป็นคน เงียบ.. ชอบอ่านหนังสือ ไม่เคยเห็น เล่นกีฬา |
ออกกำลังกาย พอ ๆ กับไวน์เหมือนกัน มัวแต่ทำงาน |
|
พอเราแลกเปลี่ยน เรื่องต่าง ๆ ได้รูปภาพมาด้วย เพื่อนคนนี้ เอาจริง |
เรื่องกีฬา เรียกว่า เข้าใส้เลยแหละ |
คิดดู คลั่งใคล้ ขนาดนำ จยย.ขึ้นเครื่องบิน ไปปั่นบนภูเขา ที่เนปาลกับที่อื่น ปลีน่อง แข็งปั๋ง ไม่กลัวความสูงด้วย เรียกว่าเพื่อน ทำงานดี อยู่การไฟฟ้า มีโอกาสไปเที่ยวต่างประเทศ บ่อย |
|
|
ทำให้เรา อายเลยแหละ เราก็ ปั่นจักรยาน ความจริง แหะ ๆ วันละ 15 ถึง 25 กม.เอง แถมไปไหน จับจักรยานใส่ท้ายรถเก๋ง ถึงที่ค่อยปลดลง ปั่น กลัวรถยนต์ในถนน บี้ |
ปั่นอาทิตย์เพียง 3 วัน.. ส่วนพายคยัค ก็พายบ้าง ที่พอจะคุยกับเพื่อนได้ก็ |
ไวน์เล่นวินด์เซิร์ฟ กระดานติดใบ ลงทุนซื้ออุปกรณ์เล่นเองหลายหมื่นบาทเท่านั้นแหละ ........ |
|
ส่วนวิ่งมาราธอน ไวน์ลงแข่ง 20 ปี ส่วนใหญ่ลงเพียง 10.5 กม.. เคยลง |
ฮาร์ฟมารอธอน 21.5 ลงครั้งเดียว 42.125 กม. ไม่กล้าลงครับ 555 แต่เพื่อนคนนี้ เล่นไตรกีฬา |
สุดยอด คือ ว่ายน้ำเสร็จ ขึ้นปั่นจักรยาน ไม่พอ วิ่งอีกหลายสิบ กม. โห้ย ยอมแพ้.. |
|
เราคุยกันนาน... เพื่อนจำ เพื่อนที่ร่วมงาน ได้เยอะมาก ทำให้นึกถึง |
รุ่นพี่คนหนึ่ง ชื่อ จงกล ศรี.... |
|
เย็นวันศุกร์ พี่จงกล ชวนไป บ้านมะขามสูง |
ไปทำไมครับพี่ |
เอาน่า ทางมันเปลี่ยว สมุห์ ไปเป็นเพื่อนผมหน่อย ไปกลับ |
ได้เลย |
ขาไปก็ซ้อน มอเตอร์ไซค์พี่จงกล ไปทางบ้านแสงดาว ลัดเลาะผ่านทุ่งนา หมู่บ้าน |
คน ซ้อนไปนานมาก พี่จงกลไปถึง ก็ทำธุระที่บ้าน มีทั้งคนแก่ เด็กชายตัวเล็ก |
ขนาด 7 ขวบส่วนเด็กหญิง โตเป็นสาวเยอะหน่อย แต่ไม่เห็นผู้ชายวัยฉกรรจ์ เลย |
เป็นผู้บ้านที่เงียบ มาก ๆ |
ขากลับ พี่จงกล พาขี่ลัดเลาะกลับไปอีกทาง ขี่เรียบคลอง ไปออกอีกทาง |
กลับมาได้ 2 วันมั้ง... จ่าดำรู้ข่าว |
สมุห์ซ้อนท้าย จงกล ไปบ้านะขามสูงเหรอ |
ครับจ่า |
อันตรายมากนะ จงกลมีสัตรูเยอะ เคยถูกลอบยิ่งมาแล้วรอดมาได้ สมุห์สังเกตเปล่า |
ที่นั่น ผู้ชายผูใหญ่ไม่มีใครอยู่บ้าน มีแต่เด็กชายเล็ก |
หมู่บ้านนั้น ไม่ชอบพึ่งตำรวจ ศาล จัดการกันเอง ฆ่า ยิ้งทิ้งแล้วปิดเงียบ |
วันหลังอย่าไปซ้อนกับจงกลอีกนะ... |
มีอยู่วันหนึ่ง โกกิม... เจ้าของร้านขายอุปกรณ์ ปั้มน้ำ เครื่องเรือ มาชักชวนให้ ช่วยไปยึดของ ที่ลูกค้าเงินผ่อน ที่บ้านมะขามสูง ไม่เอาหรอกโกกิม.. จ่าดำเล่าให้ฟังว่า มีคนเคยไป เขายอมให้นำเครื่องยนต์กลับได้ แต่ ไม่ยอมให้คนกลับ... โกว่าจริงปะ แหะ ๆ สมุห์รู้อีก มันก็ใช่... เฮ้อ หาคนไปยึดคืนไม่ได้ ทำไงดี ......... อยู่ที่สาขา พิษณุโลก คนส่วนใหญ่ ใจดี เป็นกันเอง ช่วยเหลือกันและกัน อาหารถูก น่ากิน มีอยู่วันหนึ่ง ทราบข่าวว่า พี่จงกล ไปเยี่ยมบ้านโดยเปลี่ยนเส้นทางไป แต่ก็ถูกยิง ด้วยปืนลูกซอง พลิกตัวหนี โดดลง คลอง... แต่ไม่รอด อกพรุนด้วยปืนลูกซอง จับคนร้ายไม่ได้... ที่นั่นชอบล้างแค้นกัน เด็กผู้ชายพอโตขึ้นมาหน่อยจะส่งไปอยู่ ในเมือง เรียนหนังสือแล้วหา งานทำในเมือง เมื่อ มกราคม ที่ผ่านมา กลับไปเยี่ยมบ้านพิษณุโลก แล้วเลยไปดูบ้านมะขามสูง เปลี่ยนแปลงเยอะ มีถนนกว้าง ชาวบ้านอยู่กันอย่างสงบ.. เหมือนบ้านคนทั่วไป มีทั้ง หญิง ชาย ทั่ว ๆ ไป น่าอยู่มาก.. สอบถามคุยกับชาวบ้าน เรื่องฆ่าล้างแค้น เขาบอกว่า ไม่มีแล้วครับ เขาชวนให้ ซื้อที่ดิน ริมคลอง ตลิ่งไม่สูง สวย ต้นไม้ครึ้ม ร่มเย็น เหมือนคลองที่ ขวัญกับเรียมเคย ดำผุดดำว่าย น้ำใส เพื่อน ๆ ว่า ซื้อไว้ดีหรือเปล่าครับ... |
ขอบคุณเพื่อนผู้เอื้อเฟื้อภาพ end visit บล๊อก 511,779 st = งานเขียนประเภท Diarist |
|
บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้
ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
กะว่าก๋า Literature Blog ดู Blog
เนินน้ำ Food Blog ดู Blog
Rinsa Yoyolive Travel Blog ดู Blog
ไวน์กับสายน้ำ Diarist ดู Blog
เป็นความทรงจำ ที่ดี นะคะ พี่
ขวัญ เอง ตั้งแต่ มาอยู่ สปป.ลาว กับ พี่ที่ทำงานเก่า ก้อ ไม่ค่อยได้เจอกันเลย ค่ะ
แต่ พอกลับไปดูรูปเก่าๆ ก้อ คิดถึง วันเก่าๆ ได้ดี ค่ะ